Alle inzendingen van wil melker

mag ik je vinger zonder meteen de hele hand te nemen naar je kijken met een blik die opening in liefde geeft je stem laten vertellen wat jij allemaal van mij weet en dan je kus beantwoorden zodat je mij nooit meer vergeet…

hij gaf een hand lachte en keek met gezicht zonder ogen sprak een stortvloed van woorden uit een oceaan zonder water gebaarde naar aarde en de stervende zon met mimiek zonder licht samen zijn we gaan lopen dwars op de wind hij blijft spoorloos mijn kind…

het golft moord en doodslag in het klein intolerantie en isolement nemen weer toe als anoniem onzichtbaar is waar controle nog sociaal kon zijn heerst nu de anarchie van het venijn mensen breken tot op het bot om aandacht vragen voor het eigen zieke lot van volkerenmoord is niets geleerd de menselijke aard apocalypst nu eigen…

hij was geen clown want in zijn woorden klonk het leven als muziek met bloem en bolhoed het gezicht overbelicht zong hij zijn lied de wereld donker in décor de zaal met sterren in de ogen er bloeiden sprookjes uit de handen van de man die heden uit verleden nam zijn mimiek is generatieloos de woorden internationaal mijn troubadour…

jij loopt niet maar je gaat in harmonieus bewegen op hoge hindelopenbenen droomt nooit weg maar je ogen trekken met magie de blikken van een ander naar je toe lacht wolken weg tot blauwe hemel en laat jouw zon de mensen warmen verstaat wat wij steeds camoufleren knipt lint en frutsels af als wij dat willen etaleren waar je…

wat jij raakte schitterde als goud nu zijn je handen broos en oud het water uit je bron is langzaam opgedroogd jouw wilde bloemen op een hoop gegooid het zaad verstrooid door tijd en tegenwind dat hopelijk weer goede aarde vindt jij hebt alles weggegeven als je in de spiegel kijkt weet je wat er over is gebleven…

jij hebt de macht om met de zee te spreken voor jou rollen de golven aan kammen schuim in overslaan ik zie het water gaan in terugloop van het strand en schreeuw ik kom er aan waar stilte mij ontvangt samen zijn wij weggegaan de zee ruist nog jouw naam…

de woorden zijn geschreven in klank en kleur tot zin geweven strofen structureren het verhaal de wende lijkt banaal voorkomt puntig een schandaal het mes is kil gezet in harmonie fileert emotieloos patronen om de pointe weg te honen de woorden zijn gekist gedicht en titel al begraven schrijvers naam is van het kruis gewist…

het rad schept zwart door oplichtend water van de beek die na de sluis met veel geruis meandert door het land woordloos is de kracht van het donkere schoepenwiel grote stenen malen graan geheimzinnige verhalen gaan over bewoners van het huis zij persen ook de boeren uit het landelijk tafereel heeft iets mystieks maar de eeuwenoude…

je bent mijn ster speelt eenzaam op de planken je vingers beelden woorden uit die je ogen weer verklanken pakt rekwisieten op als hoofdstukken in een verhaal volgt rode draad tegen verdwaal dirigeert muziek zonder orkest haalt gouden tonen uit een zilveren nest danst tussen zon en maan maar in de ijle lucht zie ik je staan…

nog zijn de meningen verdeeld over schietlood en kompas tot averij komt het niet meer een eigen koers in oude klompen niet giftig opgetuigd met woeste tijden van weleer ze deinen in broos water de golfslag al voorbij het laatste zeil gehesen overstag was er nooit bij lager wal zal hen niet raken hun vrijheid is te groot zo ver uit…

in naar de hemel reiken dacht de mens met de toren van babel god te bereiken door verwarring in horen en spreken kwam men niet verder dan slechts halverwege god zag het falen liet in de pinkster zijn geest naar de aarde afdalen maakte met vuur alle tongen verstaanbaar zo werd zijn liefde door ieder gehoord en bezongen…

de warmte in je zinnen raakt van binnen in rode oortjeswoorden krullen letters passievol onder de lijn de titel dekt geen lust of seks maar houdt het blozend fijn…

het takkenbloot is aangekleed met frisse tinten groen kleurt nu naar laatste modebeeld niet meer klassiek als toen exoten contrasteren met ligusterhaag uitheemse coniferen blijven groen en laag alleen het oude bos maakt front maar op palet staat internationaal al in de koude grond…

woordloos spreekt de boom verlatenheid leunend tegen hete wind en zand uit de woestijn zijn kroon is in verdrogen kaalgeschoren tot het laatste leven in een dorp dat niet mag zijn muren dwars gebarsten in generatieslang bestaan kapotte daken fluisteren nachts hun troosteloos vergaan zand rukt op met lange duinen in vorm en kleur…

zij zien niet om de mensen die jou met de nek bekeken hun mars is achter vaandel en het kruis met vaste tred in zeker weten jouw schaap is zwart tussen het grijzig mekkeren de eenling blijft apart toch springt hij eruit zijn creativiteit opent ook hun ogen in uniciteit gedogen…

een jagershoed met ganzenveer het dubbelloopse jachtgeweer ogen waakzaam wachtend op poëzie als prooi verschijnend door schrijvers van divers allooi hij schiet en raakt de minsten uit de rij vleugellam of dood ze zijn erbij geen hond die apporteert wel ratten gieren en hyena’s zij ruimen zijn arena’s struinen verder op het net naar…

ze is verbouwd billen borsten buik hebben een ander thuis zit beter in haar vel al trekken littekens wat snel in fel en soepel meebewegen haar zwarte doos is heel gebleven zo zijn de renovaties altijd terug te lezen…

zij etaleert fruit op een etagère van goudfiligrein de voet is kristal zo kan het licht overal kwaliteit laten zien appel en peer presenteert zij niet meer haar keus is exotisch lijkt heel meegaand maar zij deelt slechts de smaak met gelijken het duivelsmes zwaait naar schavuiten die haar ooft niet willen prijzen…

ik spaar de stukjes rode draad die braken in mijn leven niet altijd was het rechte pad voor dag en nacht te gaan daar waar het juiste spoor ontbrak dacht ik vrijheid met een lach maar ongebonden zijn weeft geen patroon blijkt slechts een irreële droom ik heb de draad weer opgepakt het rood geeft mij nu richting en houvast…

wie kent de dirigent van het windconcert dat lentes tonen preludeert in pril ontluikend groen het adagio laat trillen aan de horizon van zomers warme dag finaleert in oogst van geurig donkerrode klanken in volle herfstlach pas als de laatste toon bevroren is klaart vorst de twinkelende sterren zien we hemel in de ogen van…

de klei is niet gekozen zij is je toebedeeld kleur structuur en kneedbaarheid zijn ingrediënten voor je leven je spatelt vormt strijkt en plakt erbij eraf al naargelang de dag soms snijd je weg wat overbodig is geworden bewaart restanten in herinnering zet aan wat in de mode is gekomen een relikwie uit overlevering in dit levensbeeld…

je hebt je handen laten zien waar in verboden schrift de lijnen van je leven staan gegrift de magie van tekens bracht iedereen het hoofd op hol occulte ceremonies onthulden eeuwenlang de toekomst uit een glazen bol die mystiek in nu verdwenen we weten uit de taal der genen wat mogelijk de toekomst brengt jij hebt jouw handen…

je handen zijn gevuld met godsvrucht en venijn ze bouwen bruggen spelen kluchten om maar niet zichzelf te zijn in dialectisch spel beweegt het leven fel tussen genot en pijn balancerend tussen gisteren en morgen voelt vandaag geweldig fijn…

je lach is kinderlijk onbevangen als ik je zuurtjes geef je handen spelen met het zakje dat stiekem aan je vingers kleeft woorden zijn verdwaalde wolken in een altijd blauwe lucht jouw zon schijnt zonder zorgen want jij hebt tijd in alle rust toch schrik je als ik ga na een kus vragen je ogen kom je morgen weer terug…

mag ik je ongeschonden raken waar ogen en haken zijn ingestudeerd het kind heeft geleerd om netjes te leven geen geheim bloot te geven ingeprent is de schaamte die dat gevoel onderdrukt zij breekt jouw vrijheid onthoudt je geluk ga van jezelf weer houden ik wil je zo raken dat wij alle ogen en haken achter ons laten…

te snel legt prunus roze tapijt op straatse kinderkopjes een schrale zon beschijnt ontluikende seringen de koude wind verhindert nog het geuren toch pluist het zwart in warme vogelnesten daar fluit de lente weer zijn prilste lied…

weer overgroeit het lentegroen de verwaarlozing van toen het roestig hek een plastic pop verloren op een staak gezet spijlen kromgebogen de voordeur lucht verrotting van het dak dat lekt een wilde kat vlucht van het plat voor egels is het er te nat maar in borders bloeit de lente uitbundiger dan vorig jaar of lijkt dat maar…

nog bloeit de bloem op de dodenakkers van weleer ze groeide tussen oorlogsdaden in sterven zonder ooit genade haar wortels schoten uit in ondergrondse openheid en vaderlandse kracht zij bloeide vrijheid in de mei die ons na vijf jaar eindelijk bevrijding gaf…

het gras is groen geschoren op het veld van eer de witte kruizen dragen namen van de helden uit weleer door hen die vielen zijn wij opgestaan nog altijd doet hun lijden zeer…