Alle inzendingen van wil melker

je smeedde snel de setting van jouw diamant kende kleur van de facetten een ring vast aan je hand ze flonkerde in goud omrand lichtte in tevreden zijn maar kunst is een moment een andere lichtval geeft soms vreemden pijn je slijpt nog de oneffenheden polijst naar ieders smaak en bent misschien vergeten dat wat jij draagt alleen…

zag je nagels langer worden voelde vingertoppenpijn tastte naar de toetsen in een laatst moment van bij je zijn je woorden waren luchtig vluchtig op het wit papier ik heb ze uitgeprint bewaar ze met mijn tranen hier ze krullen nu de kanten van mijn enige houvast de inkt vlekt aan mijn handen ik kende je nog pas…

ze hakten niet maar zaagden met de tand des tijd het echte hout uit jouw zo kostbaar lijf ze hadden je geveld de stronk bleef staan wortels nog onaangetast ze lieten je begaan dachten je voor uitgeteld maar jij weerbarstte hun geweld en ontknopte in een vrijheidsring die takkenhoog zijn lente vierde in een zomer die nooit kwam…

jij plukte kleuren uit het hart van de bloem wat bleef was de steel nog wiegt ze in reiken naar zon op troostloze wind omdat niemand haar kinderen vindt jij zomert kleurloos plukte je vrij want het hart dat jij koos is herfst en dood al voorbij…

jij concert je muziek op papier preludeert uitbundig op a-vier dirigeert het zwart van inkt op maagdelijk wit dat eindelijk conceptie vindt ontsluit met onverwacht akkoord de symfonie van negen maanden woord de partus was een generaal pardon omdat het kind niet huilen kon je muziek wordt veel gelezen de melodie voegt warmte…

ik pakte zon maar gaf jou enkel schaduw pas als we samen zijn zie jij er stralend uit dan bruid je in het wit van zorgeloos voorbij de wereld die voor jou geen kansen bood ik heb je lief kom straal en deel met mij voortaan het dagelijks brood…

de stenen zijn zwaar ik heb rotsen geopend met veel dynamiet maar jou echt gevonden heb ik nog niet zag wel je kleuren voelde in aders de weg naar spelonken proefde je geuren in een ondergronds meer je zwavelde licht borrelde warmte en liefde op het eerste gezicht in die intieme omhelzing ben ik bijna gestikt jij liet me…

wist je droom de kersenboom met rood en witte bloesem de knoesten in de stam waar jarenlang jouw kleine vingers steeds vertoefden in eerst verbazen dan vertedering omdat hij jouw gevoel ontving ja de verboden vrucht het plukverbod was tijdelijk maar de eerste kers bleef goddelijk…

ik tokkelde heel zachtjes aan je snaar de akkoordenhand even vergetend jij gaf een toon in aanzet muziek was blij en verrast verbaasd de compositie voor even niet wetend wist jouw geluid voelde je huid en heb de gitaar weggesmeten alleen jouw akkoorden weten de harmonie van het leven…

er zijn geen sloten meer vol kikkerdril en stekelbaars het schepnet ligt te rotten hoor alleen de nieuwbouw weer na sloop nu voor de tweede keer geflipt was ik door tiel het etiket hadden we afgeweekt natuurlijk niet het punt dat uitgeknipt en opgestuurd iets heel verrassends voor ons deed wat kroos en waterblad we dachten zo de wereld…

ik heb je handen niet gebroken je armen laten gaan vertrouwde je vingers in voelen en weten het ons niet vergeten je hebt een eigen bestaan waar liefde geheim blijft en jij toch de arm om vrienden kunt slaan…

speel muziek in het klankbord van je ogen verwonderd zing je van verdriet voor het applaus heb ik te lang gebogen hoog zet ik de tonen aan in ijlte van verlangen met grote koren laat ik mijn emoties gaan je blikken blijven aan me hangen bassen dreunen hun refrein in ritme van de paring genot is stil doet pijn passie wint we delen…

jij bent de lente aan mijn zij in het verschiet de zomer zacht trillend aan de horizon weeft voor mij het groen tot nieuwe struiken vormt knoppen tot een bloem speelt met licht het spel tussen de bomen en weet hoe nevels gaan ontkomen aan de zon je tovert mos als groene plekken in het bos waar de insecten dansen na ontwaken maar…

waai maar wind takken vliegen van de bomen zij breken eigen winterdromen ik zie ze vallen hun herfst is gestorven de oogst al lang geborgen zij knapten in gebreken de kou had hen geen nieuwe buigzaamheid gegeven waai maar wind en schift de bomen uit dood hout zal nooit meer de lente komen…

in ogenschijnlijke rust lijkt alles goed te gaan met masker op weet je de kleine wervelingen te weerstaan ik voel de storm die in je woedt en groeven ploegt in je bestaan dit kan echt niet verder gaan je kruipt niet zomaar door het oog van een orkaan want je verstand zit samen met gevoel op een vulkaan barst maar uit en laat de winden…

vond je in het zachte wiegen samen op de wind boog naar jou maar jij ontsnapte gauw in goeder trouw in onderhuidse stromen kwamen kleuren overeen zonder keuze ben jij nummer één ik wieg en heb je lief laat wind ons samen deinen in jouw geur wil ik verdwijnen…

ik zie weer de foto's uit het huis van verleden ze staan er goed op in toenmalig zwartwit pas later konden kleuren dat podium ook weer betreden het waren nuances overheersend in grijs de lach die nooit mocht een jeugd die een snelle volwassenheid zocht en zicht op een plaats met gewicht nu zomert lente het winterse grijs snel voorbij…

mag ik je golfslag voelen de zee van warmte koelen met hier en daar een blokje ijs dat snel versmelt bij raken natuurlijk op de heetste plaatsen daar waar de zon je heel gevoelig kust en ik je passie tijdens nachtelijke uren blus ontspan maar in genieten je tepelt eindeloos cool maar straks als vloed het zand weer gaat begieten…

zag een gezicht op jouw schilderij de andere nog neo een natus nabij jij gaf hen ballen hun levensloop vrij koos voor hun vrijheid de schaar was dichtbij de partus was spannend en groots jij strengde einde gaf leven om de tijd te bedwingen een dans die de dood helaas ooit zal winnen…

hoorde je kleuren voelde fluweelzacht ogen gesloten hoe je geuren zich over me bogen je penseelde het groen van de lente hyacinthe naar mij krokuste blauw en de sneeuw smolt erbij streelde het doek en zomerde zacht in zonrijke dagen met een loomheid die de tijd deed vertragen wij oogstten volrijp herfstten ons leven droogden…

voel warm je snaren stem op je af tokkel een paar tonen speel zacht de akkoorden waarom je altijd gaf je herkent de melodie ik zie je ogen de lach je lichaam in bewegen dat raakt me meer dan dat het eigenlijk mag toch zijn we voor de liefde gegaan genieten de muziek van een leven dat niet mag bestaan…

ik zag je lijf zo soepel buigen iets raken dat er niet mocht blijven je stofzuigde gewoon maar je bewoog zo gracieus als in een danseressendroom…

hij koos voor vrij ze zag dat zijn gedachten logen voelde hoe zijn logica in hysterie werd omgebogen hij knarste woorden uit een dunne streep zijn armen namen furieus haar lichaam in zijn greep waanzin in zijn ogen handen aan haar hals lippen die haar adem kozen kusten uiterst vals hij sloot de deur zijn woede was voorbij miste…

ik dropte schaduwen je fladderde er dwars doorheen boomde wortels groende bladeren en vond je toch weer heel alleen jij sprankelde in kleine zonnestralen lichtte leven warm op ik was wit in zwart aan het vertalen tot jij kleurde toen ben ik gestopt…

nog ben ik een jonge god kan veel genade geven maar kleine stukjes breken me al op in het ondermaanse leven laat schone maagden warm mijn voeten wassen drogen met hun lange haren helaas het paren in de hemel is geweest nog dondersteen ik op vergane glorie laat haantje steeds victorie kraaien in mijn laagaardse herinnering nu sta…

je gaf een hand voelde warmte aan de overkant zag gelijke beelden wist je met zo velen in het schilderachtig avondland vond de bron in paradijselijke sferen putte kracht uit steeds opnieuw proberen voelde je bestemming aan kreeg houvast en zekerheid om in dit leven sterk te staan…

er is een heks gehuurd uit een vergeten macht zij zwaait de bezem in een kippig hoederhok met kracht natuurlijk dik betaald zoals dat tegenwoordig onderhands geregeld wordt want niemand kent het ware woord maar als vrijwilliger heb je soms spijt dat aan de strijkstok van een andere site jouw inspanning blijft hangen zij veegt de paden…

jouw wereld is papier je knipt en vouwt versiert het leven met de mooiste kleuren verpakt met lint het dagelijks gebeuren voor mij was hout het fijnst om mee te werken het voelde aan als vloeibaar goud ik draaide freesde en polijstte de mooiste jaren bij elkaar zag niet hoe jij in stof vergrijsde je zag mijn vrienden komen…

je bent de woorden kwijt maar stilte blijft haar letters steeds dicteren je kunt je niet meer concentreren op de tekens die verschijnen op het wit papier het scherm hier staat vol met vreemde talen waarvan je de betekenissen niet kan binnenhalen geef mij je hand laat ons samen schrijven zo kunnen we de onrust uit de…

heb de treden gezien de voetstappen uit het verleden weer geteld het bonken en humeurig naar beneden klossen maar ook het stille sluipen als de uren korter bleken en het buiten ongehoord gezellig was het zachte hijgen in de trap bestijgen nacht verschralend in de mond het drama van ontwaken als je geest nog lag te slapen en jij…