Alle inzendingen van wil melker

heb je wortels gezien hoe je struikte tot boom en bloeiend door lentetjes snelde groeide en jaarringen telde nu sta je daar met een vlek op je bast deskundige mensen gaan testen of jou het leven nog past je bolt al tijden het asfalt stuwt zacht de stoep bent een gevaar voor een begaanbaar trottoir snel zul je sterven onder protest…

jij bent mijn zon ik naast koelte uit de bron die we samen dolven jij lierde stenen die diepte schampten verwondde zo mijn schenen ik groef uit vergaarde buit van wateraders die lang waren verdwenen bodemde met ragfijn zand gefilterd op een naamloos strand we putten zee en zon draaien zo met hemels water het woestijnen nogmaals…

je regende en ik schoot foto's van een zon die steeds wilde verdwijnen verfijnde instelling veranderde het plot vergat de paraplu kou en regen maakten zo het beeld kapot zacht heb ik je haar gedroogd je natte huid met warm gedoekt je zont nu stralend in een nieuwe lentegloed…

je pakte wat wind wolkte mijn zon hagelde ijs en regende later je warme lente ik droogde bekoeld zag het blauw tussen jou en de buien nam een van mijn laatste winterse truien fiets nu door maart laveer tussen winter en zomer jij roert je staart en ik blijf een lentense dromer…

het zand schreef je naam op een stormachtig strand zon en de wind wisselden kleuren we speelden als kind sprongen van duinen struinden langs dennen koelden ons voeten in spaarzame vennen voelden het noeste zagen de knoesten ruwweg geknot door zeewind en tijd ook jouw naam blijft trotseert eb en vloed de driftende wind tekent…

je sneed door het water kliefde de golven vol lieve lust patrijspoorten open de zon was geen sloper roodkoper heeft je gekust bruinde met vrienden op het spierwitte dek feestte de avond niets was te gek maar in rustiger tij kwam je altijd bij mij benieuwd naar mijn dromen ik vertel je geen sprookjes maar realiteit en godzijdank…

jij bent mijn zon prismaat alle kleuren die we samen delen je groent en roodt in pas beginnen daarmee laat je warme kleuren binnen blauwt soms kou en ultraviolet in heftigheid maar ongezien raak je dat kwijt infraroodt in passioneel ontmoeten ja je handen stralen en ik voel de hitte van je kussen in het groeten je bent mijn zon…

mijn woorden hebben het gezegd ik heb je alles uitgelegd gedachten en gevoelens staan nu op papier het dwarrelt zachtjes op een koele wind vertel je alles kom maar hier kom naast me zitten geef je hand dat praat gemakkelijk maakt een band ik voel je warmte door mij gaan je ogen wachten tot mijn woorden je verstaan je hand druk…

ik vijzel ook de hardste steen op zoek naar zeldzame pigmenten was het zand en aarde in mijn nijvere arbeid uit en koester de momenten dat een nieuwe kleur het zonlicht ziet de plaats inneemt die schepping haar gebiedt ontdek een wereldvreemd palet waarmee ik hart en ziel het witte doek opzet getekend met de turbulentie…

jij gaf een slanke vingerhand de nagels kleiner fijner nog gelakt in eindeloze uren van geduld je riemde ze parelmoerde steeds het halve maantje leven wist de rest de kleur en stemming van de dag te geven maar ik voel slechts de warmte van je hand let niet zo op buitenkant de vingers die jij geeft maken dat ik weer intenser leef…

het was geen offerblok waar ik voor stond hoorde de gezangen van mannen in een witte pij maar zag mijn hoofd er niet meer bij wel het blinken van de zwaarden zwarte maskers en de baarden op het geschuurde hout het bloed van mij bloot op het schavot wilde graag de guillotine in het vallen van de bijl voelde ik me vrij maar zij hakten…

je lentebloem groeit in verborgen luwte die de winter laat nog zijn nachten weer te schuwen omdat de koude maan er staat en vorst regeert in het geniep hij bevriest de knoppen die nooit iemand ziet maar ik heb je gevonden op het hoekje waar de vroege vogels fluiten zag de takjes die zij pakten om het komend lentenest te huizen…

mag ik je schilderen op een doek ben geen kunstenaar maar verf heb ik genoeg nee geen model je hoeft niet te poseren wil je lach en ogen je lijf liefst naturel rond je in beweging proporties ken ik al een kleine kleurafweging je staat er bijna helemaal maar je ziel kan ik niet raken pas later mag ik stukjes jij voorzichtig…

je tulpt op een toch acryle achtergrond moest hemel en aarde bewegen voordat jij in kleur een plaatsje vond het groen ben je ontloken en opent in de mooiste bogen sierlijk wieg je op mijn liefdeswind en bloeit volwassen als het speelse kind…

ik roos je roze in het komend wit van de dag korenbloem het donkerblauw dat de late nacht nog even zag zon je warm met de felste kleuren in het schilderij van jouw gebeuren…

ben de wereld afgegaan sandaal en pij zijn aangeschoten ik wilde me ontbloten in adams paradijs ben er niets mee opgeschoten zij appelde en slangde ving mij met oog en handen ik viel voor haar wellustig lijf riep de vader voor wat troost hij was niet thuis deelde met zijn zoon het heilig kruis heb maria aangeroepen zij deed in blauw…

je smeult maar lichtgeraakt ontvlam je heftig tegendraads je schrijft in rood smoort met as wat vroeger was ontbloter dan verwacht laat jij je stelen door mijn zinnen strelen weerloos laat je zien wat jaren hebben toegedekt ik heb je weer gewekt…

je acrylde vlot en voortvarend maar droogde te snel onder mijn handen gedoogde in kleuren rechttoe en rechtaan nu penseel ik met olie op grond die vooraf is gedaan begrens het profiel van je sterke lijf en balans voor het eerst in mijn werk natuurlijk licht ik je op accentueer jouw bijzondere kanten jij bent mijn lente samen…

ik vond je beeld gedeeltelijk in scherven je benen nog intact lang en verleidelijk ze liepen uit op ruzie je lichaam schreef haar lijnen in mijn handen borsten strak vooruit je buik was zachtjes rond waar ik mijn leegte vond je ogen braken als ik naar je keek je blikken zeiden niets op je gezicht de scherpe trekken in graniet…

heb de sneeuw geproefd in smeltend zachte handen je tanden glansden licht ogen ruimden winters wit liepen zonder paden je evade in eerste voetafdruk ik adamde als gade in ons paradijselijk geluk zijn de wereld rond geweest beleefden daar ons eigen feest niemand die ons groette in ons elkaar nog ongerept ontmoeten…

penseel stilte zonder veel contouren met grove kwast verwijder ik rumoeren als kleuren zachtjes vloeken met elkaar soms zet ik het mes met veel misbaar in de pigmenten als zij elkaar niet wensen en denken ieder weer de eigen gang te kunnen gaan dan schuif ik de lijnen genadeloos terzijde dek met maagdelijk wit het zicht en ga…

we vissen woorden uit de letterzee snel en behendig zijn de grote bazen hun netten hebben veel te kleine mazen en nemen daardoor volle zinnen mee de aanvoer is te groot het zijn clichés woorden met de klank van holle frasen op originelen zitten we te azen noodgedwongen verkopen we een nee ik kies uit manden met de sterkste zinnen die…

we zijn met volle zon vertrokken zij en ik de hond erbij kreeg snel blaren zonder sokken want jij was er voor zonde gods niet bij zocht je op de paden in zomers bloemenrij voelde al van verre ons bankje was niet vrij zag konijnen zonnebaden in een winter vol mineur maar een mager vosje staartte vol majeur de lucht is nu betrokken…

je wiekte voor de wind fladderde in warme lagen speelde als een fleurig kind met de wind die je kon dragen maar in koude vlagen vertraagde het spel was landen snel geboden omdat de sappen niet meer stromen zag je kleuren zwakker worden opende mijn bloemenbed in geuren die jij nooit vergeten hebt ondanks de kilte streek je gracieus…

ik valentijn niet meer het zoete van de liefde wil ik proeven en voor ons nu geen geheimen meer in het kaartje van de roos besef maar dat ik voor jou koos het hart van chocola smolt in mijn handen geschenken zijn steeds anoniem maar ik ben hier en weet me eindelijk door jou gelezen en gezien ik stuur geen bloemen op de veertiende…

weer klooster ik mijn eigen strand de uitgestoken hand liep in een ander ritme voor ons draaft de hond die vagebondt met alles wat ze vindt ons laatstgeboren kind alleen de golven horen onze woorden verbittering die zucht zout hangt in de lucht we zijn de boulevard weer opgegaan daar braken onze dromen of het goed zal komen…

je bedekte mijn kust waar ik rotste in strijd met de zee zacht nam je vloed het geelwitte zand met zich mee we glooiden in strand betreedbaar voor velen duinden in pannen om elkaar stil te strelen toen kwam de storm onverwacht tussenbeide terwijl wij al zomerslang vrijden jouw zand is verdwenen toch rots ik niet meer en verwacht…

ik kloosterde dacht vrij te zijn maar stilte kluistert alle woorden en ketent me aan eenzaamheid sandaalde in een koude pij door de kerkers van mijn geest kende heg noch steg ik was er nooit geweest heb me ontbloot de reiniging gedaan in ijskoud confronteren misschien word ik een beter mens eens moet ik het proberen…

gestaag valt sneeuw als zachte witte deken soms tilt de wind een vlokje op ik heb geluk je kristallijn structuur voor even zwevend te mogen lezen je dekt de aarde toe wittend zwart beschermend wintert in jouw samenhang vorst voor nachts beperkend…

je wordt gekoesterd door de aandacht van gelopen races warmte delend met herinnering betrouwbaarheid en nostalgie van vroeger helaas er zit nu geen beweging in geen spanning en de pijn van leven op het scherpst soms was het fijn dalen diep de toppen waren onbegrensd zo’n leven wordt door jou niet meer gewenst jij wilt de…