Alle inzendingen van wil melker

kunstenaar is kunst illusie fusie van de waan en faam verworven in de vele ruzies over werk met je kompaan je naam is al vergeten faam aan het verbleken waan aan het verworden tot kunst van witte boorden kunst jouw magistraal product is visitekaartje van het clubje elitairen het onderscheid dat ruik je al van verre nooit…

je streelt leven in de boom koestert groen en vlijt ze loom langs takken die je buigt en met een zachte ruis sluit je de zomer bladert met geritsel door de kroon. dolt en tolt en draait de gele kant naar rood en dwarrelt neer op bergen dood je wist het trillen van de zon blaast koele wolken om de vogelzwermen die vluchten voor…

We zochten en dolden, holden als gasten op het net. Overal waar we kwamen, was wat te beleven, te geven. We dachten, dat is het leven. Rustten uit op gedachten van anderen. Sprongen met woorden van letter naar letter, proefden emoties, spuugden gal, schopten trapten naar iedere bal. Geen regels weerhouden het spel van destructie. Vluchten remedie…

jij hebt me jarig gemaakt op het stilste moment van de dag met je ogen op morgen ontmoet ik je lach samen de eerste seconden aan het begin van de nacht intiem met ons twee maar jij nam me mee met ballonnen en slingers op het feest voor beginners alles is nieuw naar lichaam en geest in heel mijn leven ben ik nooit zo jarig…

ze valt voor mij of ik door haar we vallen met elkaar zij in mijn haar haar sluiers waaieren en wassen weerspiegelen zich in grote plassen verdichten zich in kou haar schoonheid als een witte deken of kristaldoorzichtig zwaargewichten dragend op bevroren beken jij bent de regenvrouw die met mij wandelt langs de regenbogen je…

breek maar jongen alles wat ik heb je hebt me aangeraakt goedkoop besmet versierd met bier een stomme sigaret je kotste hier ik voelde me een slet ik heb geen nee gezegd maar jij kunt gaan de vuilniszakken heb ik weggezet en jij staat achteraan…

zon verbrandde koele regen licht verschraalde stoffig kleur wind verstoof langs vele einders vleugjes van een vale geur droogte schrompelde de jonge bladeren bracht de plant weer tot woestijn mijn bloemen en hun schoonheid mochten er niet langer zijn wel stenen die ik keerde eindelijk hun schaduwzijde bloot het vage…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust wiekte wanhopig verrotte mijn leven vernietigde mij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen in de ogen mijn pijn ik ben ik was besta nu niet meer angst dekte alles…

jij was mijn gedicht gedacht op papier ogen beloofden veel regels wit zachte tonen zetten letters zongen de zin woorden dichtten lachend elkaar vroegen meerstemmig open het eind je stierf bij geboorte in zwart op papier…

wat ik zou willen is tegen je gillen schreeuwen je muren omver dijken breken om commentaar los te weken de stilte is wurgend kilte nabij mijn bloed lijkt bevroren waarom gebeurt dit met mij initiatief is verloren spanning is weg geduld slechts een fractie van vroegere actie waarom wacht ik op jou…

je bleef staan stopte met bewegen ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur in de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar in schuld en de schande tranen kwamen want liefde…

er was geen begin in het licht dat je geboorte krijste je verzoop in zeeën van herinnering nooit heb je de kust kunnen bereiken waarop jouw leven zich kon ijken het palmenstrand rotsen aan je rechterhand je standbeeldde een vorig leven…

heb jij het land gezien waarheen we vluchten gisteren en vandaag mijn benen kunnen niets meer dragen omdat ik uitgelopen ben herinneringen hatend vergetend slapend heb jij de weg gezien in het ons beloofde land we zijn verdwaald op wegen die niet leiden. gedoemd tot stappen terug naamloos van gezicht herkenbaar lijdend eerloos tegen…

je loopt op tonen in het zuchten van de wind danst op de melodie van scheiden en lijden vrijheid herwinnen kans om opnieuw te beginnen veert balanceert op muziek van vandaag springt in het ritme van geven en nemen landt op twee benen lopen dansen en springen op toekomstmuziek ja dat maakt jou zo uniek…

weidsheid in benauwde kommen klompenkots en prikkeldraad koeien moeten molken worden door de boer die hen verstaat dorps achterhaalde wereld altijd kippenneuken over land grijze resten zijn gebleven zonder jeugd met landverstand je woorden zijn grootsteeds maar ruiken mestig naar gewauwel in roodbont dat kiert door scheef gehangen deuren…

zag je staan in bloeiend groen bewonderde het trotse wiegen buigen strekken tegen wind hart in kleuren open zodat de zon je geur kon kopen nam je bloem van heel dichtbij plukte liefde uit je leven adoreerde je vooral het groen maar slechts verwelken is in mijn hand gebleven…

zag je door beslagen ramen aangekomen nog op reis een vleugje buitenland verdromend in je ogen je kuste me ik rook Parijs ik nam je hand de koffers maakten grenzen een eiland in de mensenzee we lachten samen de omgeving deinde met de golven mee je stem had zuidelijke klanken woorden nog een licht accent ik gaf je bloemen…

op zijn best in de stress van vlugger dan vlug ja jij met je vrolijke ogen die zomaar van alles beloven je lach die betovert harten verovert je schitterende haar gestreeld door de zon voeten die lopen en springen alsof ze mij vragen een dansje te wagen handen die wijzen cirkels beschrijven met gebaren die…

het is tijd dat ik mezelf ga bekijken begrijpen wat er over is problemen zijn geschikt verstrikt in knopen tijd rij na rij de kluwen te ontknopen de hete brei er niet voor weg te lopen leven met losse draden zet sporen in de tijd liefde pijn mijn ervaring geef ik als herinneringen in bewaring nu is het tijd om einden aan…

bloemen slierten tussen geurig groen trillen kleur in spiegels water bloei verlopend in groei omhoog hang naar licht gebogen loof verdwaasd pluk ik in rood en blauw mijn bloemenzee rood golft bloot in blauw de koele ondertoon voor jou je kijkt me aan met het verwelken van de dag zie ik je gaan…

een potloodstreep zwartgrijs kil neergezet verstild zijn lot van de vluchteling hij wordt het land snel uitgezet bezittingloos was hij vertrokken idealen als bagage familiebanden brandend in zijn hart zijn toekomst werd weer wit is al dat zwart de aankomst in het nieuwe land was overweldigend men kende al zijn naam de vrijheid…

ik speelde sprong me rot in dubbel touw sloeg steeds de zweep kapot als hij niet wilde tollen we knikkerden en kaarten met sigarettenmerken om de pot maar toen ik won sloeg jij ineens mijn neus kapot en ik was uitgespeeld in onbezorgde dagen dat wat jij toen met mij deed begon volwassenheid te vragen knikkers tellen…

ik deel madeliefjes uit lees harten in gezichten bekijk ze beter zie hun wens onwennig lachen ze hun plichten herkennen mij als mens ik zing in plaats van praten hun melodie dan onvervalst maak plezier terwijl zij haten ze hebben vaak niet in de gaten hoeveel er is vergald ik dans waar anderen lopen lichtvoetig zorgenvrij maak voor hen…

ik had geen woorden nodig je handen werkten alfabetisch af wat ik in zinnen aan jou wilde geven toen jij je dubbele puntjes had gezet de komma's als voor even onderbreken kreeg eindelijk mijn hoofdletter een beurt trema's en accenten circonflexe zijn we vergeten maar jouw uitroepteken als een vraag naar meer is me tot op…

ik zag nog hoe je was je boog jezelf overgaf woorden hoorde je niet meer je koos voor stilte deze keer in zwijgen gaf je opening ogen tekenden voor schuld je schouders waren al gebogen je houding was in straf gehuld voor mij was alles klaar een kus een aai over je haar ruzies waren snel vergeten bij jou bleef er iets…

ik raakte aan een zonnestraal ze splinterde in duizend kleuren ik was het licht voorbij ontmoette jou in duizend geuren neem me nou herhalen we Gods schepping in een duizend keer gebeuren…

je was afwachtend geïnteresseerd in wat ik te vertellen had woorden waren welkom je veegde ze niet zo van tafel af en deed vaak heel verrast voorzichtig vlocht ik mijn verhaal met reepjes mooie zinnen de kleur was prettig en de geur vertrouwd aan de inhoud zouden we beginnen gebruikte later grote woorden een harde mening om te…

zijn lach stak me aan ik brandde als een lucifer de kop verlichtte opvlammend mijn lijf je ogen smeulden in mijn rookloos gloeien naast de asbak lag ik opgebrand…

de ochtend huivert fluistert dauw herfst trekt draden in het vroege licht ze knispert met bevroren vingers in een witte lach als vergezicht klokken luiden hun weemoedig tonen gedachten dromen in seizoenennostalgie de wind is bezig luchten op te schonen bomen kleuren in hun bladmagie ik groet de zomer in zijn vruchten het rijpe…

ik stripte het behang op ieder laag die ik af nam zag ik jouw schaduw de eersten waren fel gekleurd contrasten grof en scherp getekend in confrontatie schreef herinnering voortschrijdende emancipatie het was jouw eerste vrij begin de lagen later hadden weer het zacht désign de wil om bij elkaar te zijn maar op het kaal beton…