Alle inzendingen van wil melker

hier kleuren woorden zich met liefde geurt vrijheid door een open raam door zinsbeteugeling wordt nu een sprankelend stukje leven weer teniet gedaan jij goochelt met zinnen raakt mensen aan zij willen ongestoord hun eigen keus beminnen je haalt de hengsels aan sluit onbetreden paden laat niemand gaan en stelt de grauwe massa zo…

ik voel je komen in de voorjaarszon met lichte stralen vat je mij rondom uitbundig danst de zomer in vizier er is een klein gemis jij daar ik hier gelijk voelen we het warme in haar intiem omarmen ze kleurt onze gedachten met een ultiem verwachten je bloost in samenzijn het roze-rood is nu nog zonder pijn in eerst ontmoeten laat…

je brengt structuur in muren tot gezichten je ademt liefde in het ruisen van de wind in het blauwgroen van je ogen lees ik dat je mij bemint ik ga je zien als morgen woensdag wordt, de nachten zijn geweest en dagen zijn gesmoord in wachten ogen zullen even blikken schrikken en elkaar verbazen ik zal je stem herkennen in de woorden…

ach, praat me niet van wolken in de hogere sferen die schaapjes zijn te mak om daar te kunnen existeren ze hebben nog geen poot om op te staan vloeien zo uiteen en laten zich door wind oplossend gaan wil je echt met sterren gooien schepper spelen, het heelal ontplooien zwarte gaten vullen en de nova's laten brullen in hun stervend…

ik zag de furie in je ogen uiterlijk nog onbewogen maar voor de aanval klaar je vlamde in een wederwoord excuses had je al genoeg gehoord en eiste bloed je nonchalant gebaar maakte hem klaar voor de genadeslag hij dacht nog met een lach de executie uit te stellen je duimschroefde zijn laatste tellen hij is toch voor de bijl gegaan…

je handen strijken alles glad rafels blijven krullen door je lach ondeugend knip je er wat af voor schone schijn onderhuids waar draden nog vervlochten zijn stoeit het patroon in vele variaties op zoek naar de onmogelijke lijn…

in de schraalheid van de wind vond ik het kind met lentebloemen in haar handen ze was de winter net voorbij, bekomen van de kou en blij haar ogen stralend in de vroege voorjaarszon ik zag haar blikken en zij won, ik kon me schikken in haar lach die kwam zo onverwacht ik dacht te weten hoe ze was ze raakte aan het kind in mij…

etalages vieren pasen met iedereen een eigen ei lente bloeit in vazen de processie schrijdt voorbij je koopt vandaag geloof het vasten is verlopen de kater van de carnaval laat zich ook weer herdopen waar is het avondmaal het kraaien van de haan de profetie van de verrijzenis ook judas zat daar aan wie ziet nog de drie kruizen na…

ze hebben ons gebonden met normen en hun waarden staan gelezen in de aarde wij hangen U nabij wij zijn niet vrij belast met zonden die in het aardse paradijs nog niet bestonden leven met die schaduw zo nabij is het groei die bloei noodzakelijk maakt die ten koste van de zwakken het ezelskakebeen laat klappen gemarteld en bespuuwd…

ik voel magie in bijna bewogen gordijnen weet je daar thuis in mogelijk verschijnen je bent mysterie kijk naar je raam zie niets bewegen lees wel je naam je licht in het donker een schaduw te veel is even een domper dacht je alleen je rust in het ochtend- ontwakende huis groeit zacht met de zon in een vogel die fluit ik ken…

ik had je naam in zand geschreven een afdruk van ons twee zag toen de golven komen ze spoelden deeltjes van ons mee we gingen door de vloed trotseerden hoogopspattend water we dachten niet aan later het samenzijn voelde zo goed tot ik de kentering in je ogen zag het maagdelijke strand weer las je hand heeft losgelaten in teruglopend…

ik heb met je op strand gestruind oude liefde weer hervonden woorden kwamen er vanzelf uit alsof verloren jaren niet bestonden schelpen die we raapten wisten het verleden ruimschoots goed te maken in diepe kleuren blauw vertelden zij over de tijd dat wij elkaar in liefde smaakten de eerste kus onwennig nog maar jij was lief…

ik zie je als mijn zomer berijd de lente als een paard stijgbeugels zijn omgekeerd geaard ik houd je warmte vast als jij weer galoppeert schuur langs je flanken je steigert als ik je heel plotseling diep penetreer we rijden samen in gestage draf versnellen dan de pas gaan in vliegende galop met af en toe vertragen om elkaar wat…

ik zag je al naar vruchten reiken maar de lente was te pril we bloesemden wel samen vergroeiden zo in namen alleen de zomer bleef te kil we hebben niet meer kunnen oogsten ons seizoen was al geweest we winterden de jaren door in stug volhardend hopen tropenjaren zijn geen feest nu bloeien weer je handen voel ik ons voorjaar dichterbij…

ik wil je schilderen maar het linnen is te grof in zijde zie ik iedere lijn zo dicht wil ik graag bij je zijn mijn penselen zijn te stug op grote stukken van je rug ontsnappen stukjes leven die ik het doek nog mee zou willen geven de kleuren breken steeds jouw werkelijkheid in onschuld meng ik de pigmenten maar vat niet echt je maagdelijkheid…

ik schep werelden van pool tot evenaar kies landen aan de stranden met een goddelijk gebaar soms laat ik woestijnen verdwijnen in de regen van een ogenblik, in even lente ben ik al in mijn schik ik breek de berg tot rots storm stof door de ravijnen zorg dat ze verdwijnen in een laagland zonder dijk dan heeft de zee het rijk alleen…

je keek, ik voelde hoe zachte zijde langs mijn tepels gleed je lachte toen je zag hoe ik mijn schouders rechtte nonchalant liet zien hoe strak ik was ik zag je spanning komen je ogen dwaalden langs mijn ronde lijnen ik liet mijn knieen even vrij mijn tong was vochtig op je lippen je handen streelden mij ik vonkte op je huid…

ik zag je in een zacht ontmoeten gras werd groener in het zoeken je gaf me lenteweelde in een wilde bloemenkleur liep op blote voeten de geur bleef hangen tot het voorjaar gluurt en toekomst warme uren duurt er komen wolken voor de zon ook jij draait je nu om elkaar in tegenlicht bekijken wie is er dom, wat was er stom moeten we…

ik zie hoe ze je slopen met ogen zonder handen totaal geen mededogen je huid was gaaf in onschuld en ervaring leek je soms te braaf ze hebben je gepeld de schillen van herinnering in jaarringen ben je geteld maar in de kern bleef je ferm staan innerlijk onaangedaan ze hebben je verwond maar jij bent heel gebleven met sterke wortels…

ik zag de vogel met vale veren ook hij sprong op in lenteachtig imponeren deed niet ruw zelfs elegant en wachtte tot jeugd was uitgespeeld danste solo aan de kant mengde zich niet in de strijd maar nam de tijd om nieuwe passen te proberen hield niet zo van imiteren zij was uniek voor hem in het andere pareren haar blik was vliegensvlug…

ik kus je het aards paradijs de hemel die ons heeft ontbroken altijd was er het vage vuur waarin een misstap in pijn werd gewroken jij was de rib die God heeft genomen ik voel het gemis van wat mij is ontnomen de cyclus is rond als de maan er weer staat in eeuwigdurend herhalen blijft ons verlangen steeds stralen kom vlug mijn…

we denken zo ons eigen ritueel je gebaren raken me geen woord teveel een blik, verbazing in je ogen, verwondering om het geheim, het samen weer te mogen ik voel de zachtheid van je haren, het kippenvelervaren als mijn vinger met je oren speelt je wordt verlegen als mijn handen langs je lange spieren voelen naar het kloppen van…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde en bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de snelle ademstootjes parelden in opvliegende klanken, ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel…

ik hoor lente in je stem zie ondeugd in je ogen voel sprankelend nieuw leven in zonnestraal beloven in zachte ondertonen wortelt een begin ik ging daar tegen in jij kleurde blauw van kou naar geel de winter was voor ons te veel in donkere uren verstreek de tijd in noodgedwongen ledigheid, zij moest niet langer duren een nieuw…

jij, mijn klein privé in je lach en je blik bent net zo ondeugend als ik met een twinkeling in mijn ogen heb ik de waarheid voor even verbogen om samen te zijn je stem raakt waar anderen falen je handen weten feilloos het beste uit me te halen je lippen zijn zacht als zijde zo puur jouw kus heeft de hemelse duur van een…

mijn steen is gebroken door de tijd van voorheen in zon en door wind heeft vocht mij sijpelend gewroken water is mooier dan ijs in de hand van ontdooier je wacht tot de nacht en mijn breuk is dan je voltooier in heldere maan oogt de kou, zij vriest in seconden de monden die zeggen dat ik van je houd gespleten ontwaak ik en ruim…

in het roze van de avondzon zag ik je ogen ze donkerden de nacht vanmorgen keken ze zo veelbelovend toen het ontwaken ons de vroege uren bracht wisten lente in ontdooien zagen winter zich in krokussen ontplooien en lachten naar elkaar hoorden vogels voorjaar fluiten en in tonen hun domeinen sluiten in de kruinen van de boom…

we stopten het eindpunt mijn laatste station jij was een schim op het verste perron herkende en zwaaide in kleuren ik kom handen en lippen vochtig en klaar maar het tochtte verleden ook daar we lachten en huilden het jaar van de scheiding die nacht bij elkaar ik ben ontwaakt jou in mijn armen vraag niet naar hoe…

je heldert kristallijn in zonneschijn breekt kleur in duizenden pigmenten ik schilder de segmenten in mijn handen smelt je in momenten je bent mijn sneeuw en vlokt tot winters vergezicht dwarrelt zacht een lach mijn liefde is jouw licht…

ik heb de stenen in mijn hand het land trekt me omlaag de grond waarop ik stond blijft mij nog steeds de baas maar ik heb een orkest besteld als bodem zo haar eisen stelt dan wil ik ondergaan in jouw muziek want ik heb je hartstochtelijk lief violen snerpen pijn in licht touché voel ik jouw vingers die me raken een strijkstok in…