Alle inzendingen van wil melker

wat doe je met mij, tijd ben jij de auto die me overrijdt en later met je tanden alle namen van mijn steen afslijt ben jij mij toegemeten toen ik geboren werd dat is weer vergeten ken ook niemand die jouw lengte heeft gemeten tijdens leven en die ook alles heeft gegeven maar ik moet gaan bestaan kent echt geen eeuwigheid jij…

je leidde me de stilte in je hand streelde gebeden in eeuwenoud gezang verstierf de pijn die door de mensen is geleden je liep de stappen na van refter naar kapel hervond zo hun gedachten in toewijding aan God sleten zij een leven vol verwachten zag hun liefde in de tuin het zorgen voor de morgen alleen ogen mochten spreken woorden…

ik groef in zand vond schelpen en wat waardeloze frutsels tot ik dieper stak en stootte op een eeuwenoud geknutsel ik schoonde laag na laag ontdekte kunst in het schrapen van de jaren jouw vormen kwamen bloot de zee kleurde je haren ik voelde hoe de tijd ontbond en las hoe jij me wilde sparen kuste zacht je zilte mond geen emotie…

je hagelt en jouw bliksem slaat me met haar donder keihard om de oren ik wilde bij je horen je steeds bekoren maar je wees me af de bui dreef over en je regen brak het stralen van de zon je kleurde in een boog zoog mijn aandacht wederom, in jou voelde ik een nieuwe kans, je schoonheid gaf mij glans in hemelsblauw zie ik…

het leek geen beest een hapering in mijn gedachte ik lachte om de onbenulligheid maar steeds was ik het draadje kwijt, ik kon niet goed meer formuleren halverwege bleef ik steken door mijn twijfel moest ik het steeds weer opnieuw proberen ik was bezig zonder eten uitvinden hoe de dingen zijn niets kwam uit mijn handen…

het was een groot probleem drie nachten heftig copuleren voordat de maan op een bevruchting scheen in stilte werd geluid geboren de stemmen zijn geschoren voor de bevalling van het woord persen met een rood gezicht het ingehouden schreeuwen vraagt om verlossing van gewicht hier is dan het gedicht u mag het nu gestalte geven door het…

ik adem zacht de bloemen van het raam je smelt nu voor de tweede keer ik voel de kou en leer want met je liefde heb ik afgedaan je koos voor nieuw wilde eindelijk bloeien maar de knoppen bleven groen niemand om je terug te snoeien meerjarigheid gaf geen respijt mijn lente bracht je zon je liet verdorde bladeren vallen de bloemen kleurden…

je voeten schuifelen naar goede steun handen zijn onrustig je kijkt angstig om je heen toch klinkt je stem strijdlustig vertelt me hoe je leven is te midden van die mensen de hemel die je was beloofd de stilte in je hoofd voldoet niet aan je wensen je grijpt me hand om weer jezelf te voelen je doet je pijn omdat je geest niet weet…

ik zag je gaan je plooide heuvels rond je heupen, het korengeel was rijpend in je warme schoot de oogst was voor mij eeuwigblijvend we lentten samen naar een zomer vol met kleur roken de wilde bloemengeur en groeiden met elkaar tot in het diepe blauw waar bomen reikten we hadden niets om op te lijken het was ontdekken en herkennen…

ik zag je gaan je plooide heuvels rond je heupen, het korengeel was rijpend in je warme schoot de oogst was voor mij eeuwigblijvend we lentten samen naar een zomer vol met kleur roken de wilde bloemengeur en groeiden met elkaar tot in het diepe blauw waar bomen reikten we hadden niets om op te lijken het was ontdekken en herkennen…

ik ben op weg een ster voor je te plukken. stralen doe je zelf al ik kijk omlaag zie alle lichten vluchten nacht verjaagt de dag vandaag in hoger sferen ben je anders komt in flitsen dichterbij je aanraking, het tedere fluisteren is hemelse muziek voor mij we reizen snel met zonnewinden door de stelsels schaduw ijlt ons schitterend…

mijn jas die past maar net schudt de wind aan panden beven binnendijkse landen blijven buien waterdicht ik breek rotsen splijt de bergen jaag met grof geweld massa's water door de perken tot de kruin van jonge berken ik barst van energie maar moet zo af en toe meanderen de richting iets veranderen door jouw granieten wil ik vloedgolf…

ik zag verliezen in je ogen meer dan afscheid in je blik woorden sprak je licht gebogen onder hun betekenis je hand gaf kou je groet verwees en zwaaide weg ik draaide bij het hek om nog te kijken je was er niet op de vertrouwde plek…

je blik was hemels in het blauw dauwde verlangen bleef glinsterend aan je wimpers hangen die ik kuste maar die niet mijn zinnen susten je lippen glommen vochtig rood in een eerste openen gaven zacht een glimlach bloot als welkomsgroet een openheid die ik niet eerder had ontmoet je stem was als het ruisen van de wind de hoge…

ze braken mijn vleugels vertraagden mijn vlucht zijn jaloers op mijn kleuren moet ik uit de lucht? mag ik niet meer vliegen of alleen in het dal geen helling thermieken wordt het net dan mijn val we vlogen ooit vrij en dolden de zon vergaten de bloemen want jij was er voor mij vleugels die tipten ogen die blikten gewoon zij aan zij…

zeg me wie je bent je ogen sluimerden verlangen ik bleef er jaren hangen maar heb je nooit gekend je vocht om eindelijk jezelf weer te vinden was drempelloos in openen en zult je nooit meer binden je hebt mijn tuin gezien de bloemen die we bloeiden er zijn er meer misschien waar jij ook in zou kunnen groeien Kom zeg me wie je bent…

je kalfde af er was meer ijs dan dat ik zag je drijft in zout tranen aards verdriet al eeuwen oud neerslag onder zon zonder zilt waar alles in begon je bent gevlucht koelde af in hoger sferen emoties kunnen je niet deren in je kristallen licht de tijd, noordpolig was je koninkrijk maar nu de warmte heerst en vorst dat…

in rood en geel zie ik geen sterven het is het erven van de zomergloed de oogst van zon en lange dagen overvloed ook jij was stil in pril ontluiken het duurde lang voordat ik lente in je ogen zag en in je lach de vroege vogels hoorde fluiten je bloesemde als nooit te voor kleurde vol de zomer we maakten hittegolven door bewoonden…

gebroken takken stervend blad de helling die zijn hoek vergat toen jij de horizon zag buitelen houvast dat brak zijn wortels niet meer had en meeging in de schreeuw die eindeloos weerkaatste in de sneeuw ik zag je ogen toen de val je brak het weten dat je niets meer had die blik kan ik maar niet vergeten ik zag het weten…

ik zie je naam in steen gebeiteld jouw handschrift is het niet de dood heeft ook je lijf verbrijzeld een lege huls en wat verdriet waar is je bestaan gebleven geen tekens op de muur geschreven hoe vind ik je in deze tijd een hoofd vol vage beelden een lach die om je lippen speelde alleen de bloedlijn praat nog door wat heeft je…

je had mijn herfst kunnen zijn maar toonde slechts venijn liet de bladerentooi snel vallen die jou de zomer deed vergallen jij wilde rechter zijn dan krom jouw waarheid ook op anderen meten, ze weten amper wie je bent ik heb de echte vrouw in je gekend we maakten lange nachten en de uren klein, wisten wat we van elkaar konden verwachten…

je stopte want hij raakte je, de steen je kon er niet langsheen zijn oppervlak weerkaatste heden, in groeven nestelde verleden kruimels tijd die windlicht zijn vergaard humus die weer aarde maakt je hand volgt sporen van de dood en weer herboren worden, de opdracht onvoltooid geen eeuwen weggegooid in jaren hangt ervaren van het…

vertel de bomen maar dat je bent vreemd gegaan als pril en groen ontlokte je de zinnen stond nonchalant ineens het hele bos te minnen je flirtte met je blond je ogen waren dauw en vochtig als je mond de zon kleurde je haren jij bracht de wind niet tot bedaren je wakkerde hem aan spiralendsnel in kleine hozen je warmte raakte iedereen…

ik zag je schoenen staan besmeurd maar toch onaangedaan wachtend op de stap waar ze voor gaan je hebt ze uitgeschopt je voeten weggestopt in het geitenwol van sokken zachtheid en hun warmte lokken we lopen niet meer paralel voeten kennen nu de wegen wel en gaan hun eigen gang niet bang om uit de pas te lopen jij bent geschoeid…

ik weet het niet begrijpen ideeën die niet rijpen in de geesten van de mens omdat warmte hen niet kan bereiken is het de eigen kou die lente tegenhoudt die wintert in niet kunnen zich het zomeren nooit gunnen die eeuwig herfst blijft in storm en nattigheid vergrijst in saaiheid van de dag die nooit verrassen mag ik weet het niet…

ik schilder je plet je op het doek mijn mes snijdt borsten tepels rijzen onverhoeds ik vorm en modelleer je in het raken, leg mijn ziel in je als ogen die je meer dan levend maken verf droogt in eigen lijnen en legt zachte emoties bloot ik penseel vooral de mijne je bent niet klaar nog lang niet opgedoekt het drogen duurt…

het stormt maar binnenin is het windstil wolken stuiven stervend door de lucht gejaagd en zonder wil het is de rust die aan me vreet terwijl ik buiten chaos weet niets kan me meer beroeren ik kan alleen het leven voeren tot de dood mijn honger krijgt en mij dan prijst in alles wat er is gebeurd, ga liggen wind je hebt nu lang…

je loop is poëzie je naaldhakt in een lenteritme en zet klikkend puntjes op de ï je lippen zetten rood aan het eerste kleuren van de zon ontwakend in de dauw rijzend naar het stralend blauw je lach doet vogels zingen die hun dag beginnen als een pluisje zwart dat vrolijk opvliegt in zijn eerste start je heupen dagen uit lopen…

kleine uren gluren zonder zicht jij hebt je ogen dicht totdat het licht ze opent zacht tocht schemer door het raam en kondigt aan dat ik moet gaan maar eerst kus ik je wang in het lichtend rood geef jij je bloot en streelt me zacht met nacht en halfduister op de rand van elkaar raken en nog half slapen voelen we de schepper…

ik drink je als je fonkelt in het glas door zon gerijpt in warme handen je komt later pas heel sterk bij me binnen ik zag je als een lentebloem we groeiden samen op doorliepen liefdevol de lange warme dagen tot aan het oogstseizoen ik plukte niet je gaf me alle kleuren we mochten samen geuren in het bestuiven van elkaar er fonkelt…