Alle inzendingen van wil melker

ik pak wind voel zonnewarmte in mij stromen geluk glijdt langs mijn lijf, met jou ga ik weer zomer dromen witte wolken en wat strand, branding zingt verkoeling zand is heet ogen in vervoering als ik over liefde spreek in schelpen horen we de golven het bulderen van de zee de mooiste heb je al gekozen, je geeft me die met je…

waai maar weg mijn bladeren de witte zijden kennen nog geen licht gestreeld door zon werd groen de kleur je groeide lentegroot tot de zomer naakte alleen de onderkant moest nog ontwaken het verlegen draaien zal volwassen maken wind heeft je gestreeld met je gespeeld de wereld laten zien in zijdelings passeren de eerste zomerdag…

ik beeldhouw je, weerbarstig blok graniet je grote lijnen heb ik al details nog even niet ik splijt wat nog verbonden is volg aders van onstaan zoek wat niet ontgonnen is ik modelleer je naar mijn hand in strakke jonge vormen je gezicht oogt al markant je tepels spitsen vingers kunnen ze niet ronden borsten lichtjes aangezet zijn…

ik wil met pijn je raken, de diepste passie in je smaken daag maar uit met harde ogen zachtheid is gedogen ik zal je breken zodat je eigen jeugd zich in gevoel kan wreken voor de hardheid die is aangedaan toen ze jou alleen liet staan eindelijk de kern voelen die ongeraakt bleef woelen dan je overgeven aan genot ik laat je…

ik wolk weer in mijn kleuren schilder bloed uit open wond op je lippen proef ik geuren uit een frisse morgenstond je haar drapeer ik als een lente op het doek in je hemels- blauwe ogen speelt de zon de zomer zoek je stem blijkt een verrassing waait met alle winden mee in haar diepste ondertonen klinkt de branding van de…

mijn nagels krassen over steen in sporen bloed ontmoet ik je onmacht scherpt de kale rots ik haal me open aan de bodem van je trots je splijt niet onder handen die je passie geven, je even door de hemel laten zweven het is voor jou passeren van wat tijd lustgevoel is geen bekroning van mijn strijd ik wil je ziel maar in…

strooi ik zand in ogen die graag kijken laat ik te veel blijken dat de blauwe korenbloem zich eenzaam voelt in het groen vervluchtigd is het zaad waaruit ik wortel schoot de ouderplant is dood zaailingen uit onze schoot ontwikkelen hun eigen loot soms woeker ik als onkruid tussen rozen belemmer nooit hun groei bewonder slechts de kleuren…

ik breek geen muren meer zoek zand in de woestijn door wind gedragen vluchtig in herinnering het is een nieuw begin waarin ik bergen breek dalen aarddiep erodeer met water van vergeten de zon mijn toeverlaat weet hoe jouw sarcofaag zich toekomst graaft in een piramide zonder zicht ik sfinx je voeten met geschiedenis weet dat de tijd…

ik spreek niet over liefde ze kijkt me aan met ogen die geloven in zacht fluweel van rozen een mond die roder lacht dan de diepste kleuren ooit gedacht en vol haar lippen geeft met handen die je strelen als je even beeft het goddelijk moment dat zij jouw warmte kent een stem die raakt in tonen die naar hemel reiken, met woorden…

ik zag je onbelast verrekend je verleden een stil verdriet om wat je achter liet vliegen zou je moeten als een vogel vrij gebonden ben je voor een deel aan mij pijn legt vrijheid zwaar aan banden spijtig geef ik jou mijn handen ik kan er niets mee doen niet eens een zoen op beide wangen je rust is magisch lief…

je hebt as gespuugd als gal van binnenuit je barstte open, explosief ineens had je jezelf weer lief joeg hete stenen door de lucht de zwavel rookte nader je angsten waren op de vlucht de vulkaan is nooit een vader de kern is rozerood wringt lava door de spleet ik vlij me in je warmte neer jouw magna is al eeuwen heet ik glij een helling…

ik vouw gedachten tot witte vogels van papier beschrijf emoties kleur met stilte op a-vier ze drijven op de wind gaan omhoog op wat thermiek ze zullen landen in de open handen van het lezende publiek dan gaan letters woorden dansen in zinnen vol plezier u zult de zachte melodieën horen van mijn witte vogels hier…

hij kwam in de nacht op kousevoeten naar binnen zijn boodschap verpakt in de kleur van een lach gebaarde naar mij wilde anderen niet storen dempte zijn stem maar was toch duidelijk te horen een glimlach in wit tegen zwart van het weten hij gaat mij leren het leven voorgoed te vergeten nu komen de bloemen nog steeds in de knop…

ik jaag ze na de wolken in mijn hoofd grijp hun koppen bij de staart en vorm ze tot mijn hemel ja, ik ben God en schep mijn eigen luchten vorm spookgedachten uit een wereld vol met kluchten ik pak je lach als het even mag het diepste wat je denkt, dat wat je met je ogen schenkt zo streel ik mijn omgeving voel het intense van beleving…

ik raak je golven, draag zee in mijn luchten kus je in roze zonondergaande zuchten voer je mee naar hoge ijle atmosferen samen als druppel gaan we het weer proberen we spelen op het mistig draagvlak van vandaag ik jaag je grauwe nevels tot een vage vlaag mis mijn zout in al jouw lage regionen na een koele bui zal snel de zon weer komen ik…

in het afstand nemen voelde ik je pijn je bloesemde in samenzijn bedwelmend was je geur je rook naar zomer in zacht tasten voelde ik een duim die streelde zomaar zonder te belasten handen drukten weer gevoel in het speelse krachten meten het huid op huid contact wilde ongezien weer onze liefde weten jij ben de blauwe regen in de zon…

ik heb met jou het brood gebroken de vis gedeeld het paradijs genoten in je ogen lees ik schuld hebben we de wet ontdoken die mensen hebben afgesproken is het een goddelijke eis één liefde voor jouw lijf Hij nam mijn rib om jou te klaren joeg passie in de genen om een nog mooier nageslacht te baren hij sloot het paradijs…

ik wil je niet breken groei maar en bloei je talenten zijn legio beperkt door je regio maar je bent zo begaafd ik zag je verschijnen door de hemel gebaard de bevalling was heftig je bent niet gepaard in voortdurend verdwijnen je hangt in structuren gemapt in dossiers je leest in hun zielen te veel vaak ineens, jij, hebt de macht over…

soms lijkt het of de dag van gisteren niet is geweest niet heeft geleefd als beest, maar weggegleden is tussen vingers die niets wilden als zand beland in de vergetelheid van zomers strand hezelfde ruis stuurt trage uren in het huis waarin je leven slijt in het nutteloze hemel turen dan is er spijt breekt morgen al op voorhand…

ik ben storm jaag het water op in woeste grijze golven ze slaan kusten dood maken het land erachter troosteloos in watersnood ik kap de trossen van de ankers die al schrapen doe de zeelui in afgrijzen snel het schip verlaten snijd de life-lines door, hun sterven heeft geen enkel oor ik ontketen kracht de orkaan jaagt nu volledig…

mijn stappen waren licht heel doelgericht ik danste tussen lach en ogen kuste je rode lippen fel we gingen door de hel van ons erotische vermogens je putte me niet uit bracht steeds vers fruit in eindeloze stromen bleven we godzalig komen jij was het sprookje uit mijn meest intieme dromen nog zijn mijn sporen niet te vinden tussen…

ik wist dat je er was voelde je als koude vleug in ondertoon van warme wind op een mooie zomerdag een steels bewegen op het randje van mijn blik maar als ik keek kwam ik je echt niet tegen je klopte op mijn deur waar anderen belden ik had geen haast omdat ik jou veronderstelde ik weet dat jij mijn laatste uren slaat ik doe niet…

ik heb de dood ontmoet een vriendelijke man bril en witte jas de geleerde titels las ik op de rekening van later pas maar dat terzijde zijn hand was droog de mijne klam hij zei... waarvan ik keek hem aan dacht daar zo het mijne van, zag ineens mijn schoenen zonder veters natuurlijk hoor ik bij betweters hij gaf mij bloemen ik…

mijn dromen zijn weer terug het wit dat maar geen wereld meer wil worden mijn angst verdwaalt in iets dat ik niet ken ik ben al zwart je handen hebben mij verstard, het kind gevangen in schaars rood je maakte mij zo bloot met passies die me brandden je kleedde me met leugens omdat jij de waarheid brak je spookte in mijn spel…

jij kleine kristallijne zonnestaal dwaal door de ruimte ploeg een voor in de tijd van de schaduw daarachter door snelheid bevrijd in jou dansen stofjes op de stilte van wind in de rust van het denken die zijn kleur in herinnering vindt jij brengt het licht en de warmte vandaag je schijnsel is vaag maar weerkaatst in het raken…

zon maakt me heet geeft ruimte aan zorgenloos dromen jij bent mijn verte bandeloos blauw golft naderbij en jij zal gaan komen je ogen zijn donker en lang is je haar in je blue ocean outfit ben je bloter dan naakt je geurt naar olijven bent de enige Eva in mijn paradijzen ik kras in je huid mijn passie in bloed ze kan er niet uit…

ik zie zijn ogen gaan ze schrapen dromen van de muren jagen de fantomen na die spelen in de hoofden van de buren hij stookt hen op brandt ze in hun vuren en rookt ze langzaam uit het zal niet lang meer duren of angsten schreeuwen weer hysterisch hun geluid nu bonken hersens tegen wanden onbegrip de handen zijn gebonden er zijn geen…

in jagende wolken zie ik je staan in die luchtkaravaan span ik mijn mooiste kameel om jou te gaan dragen we reizen langs duizenden fata morgana's drinken exquize elixers pleisteren rust en proeven van stilte in groene oases ik splijt alle rotsen voor het vloeiende goud in juwelen laat ik je baden wacht tot een huwbare nacht als sluiers…

ik raakte je hand in een streelzacht ontwijken, je ogen lieten me blijken dat mijn liefde je niet langer brandt nog is je stem als een veld vol met bloemen, in de melodie die ik proef in je zoenen, fluistert een klein dissonant afstand in voelen je lach is nog open maar onderhuids merk ik, wat tonen, in harmonie gaan bedoelen…

een vinger die wijst niets meer te maren ik volg je gebaren maar houd me gedeisd je daagt uit, in je stem een verlokkend geluid ik lees in je ogen de wereld van toen proef aan je zoen de wisselende smaken waarmee jij in mij emoties kunt raken je lach lijnt spontaan mimiek toont de sporen van vaker gedaan je onschuld speelt de vermoorde…