Alle inzendingen van wil melker

ik zag je schoenen staan besmeurd maar toch onaangedaan wachtend op de stap waar ze voor gaan je hebt ze uitgeschopt je voeten weggestopt in het geitenwol van sokken zachtheid en hun warmte lokken we lopen niet meer paralel voeten kennen nu de wegen wel en gaan hun eigen gang niet bang om uit de pas te lopen jij bent geschoeid…

ik weet het niet begrijpen ideeën die niet rijpen in de geesten van de mens omdat warmte hen niet kan bereiken is het de eigen kou die lente tegenhoudt die wintert in niet kunnen zich het zomeren nooit gunnen die eeuwig herfst blijft in storm en nattigheid vergrijst in saaiheid van de dag die nooit verrassen mag ik weet het niet…

ik schilder je plet je op het doek mijn mes snijdt borsten tepels rijzen onverhoeds ik vorm en modelleer je in het raken, leg mijn ziel in je als ogen die je meer dan levend maken verf droogt in eigen lijnen en legt zachte emoties bloot ik penseel vooral de mijne je bent niet klaar nog lang niet opgedoekt het drogen duurt…

het stormt maar binnenin is het windstil wolken stuiven stervend door de lucht gejaagd en zonder wil het is de rust die aan me vreet terwijl ik buiten chaos weet niets kan me meer beroeren ik kan alleen het leven voeren tot de dood mijn honger krijgt en mij dan prijst in alles wat er is gebeurd, ga liggen wind je hebt nu lang…

je loop is poëzie je naaldhakt in een lenteritme en zet klikkend puntjes op de ï je lippen zetten rood aan het eerste kleuren van de zon ontwakend in de dauw rijzend naar het stralend blauw je lach doet vogels zingen die hun dag beginnen als een pluisje zwart dat vrolijk opvliegt in zijn eerste start je heupen dagen uit lopen…

kleine uren gluren zonder zicht jij hebt je ogen dicht totdat het licht ze opent zacht tocht schemer door het raam en kondigt aan dat ik moet gaan maar eerst kus ik je wang in het lichtend rood geef jij je bloot en streelt me zacht met nacht en halfduister op de rand van elkaar raken en nog half slapen voelen we de schepper…

ik drink je als je fonkelt in het glas door zon gerijpt in warme handen je komt later pas heel sterk bij me binnen ik zag je als een lentebloem we groeiden samen op doorliepen liefdevol de lange warme dagen tot aan het oogstseizoen ik plukte niet je gaf me alle kleuren we mochten samen geuren in het bestuiven van elkaar er fonkelt…

ik heb je gezocht in mijn bestaan de rechte muren gaven me geen ruimte ik voelde wel wat liefde langs me gaan een zachte streling die ik zoeken moet in kieren en in hoeken die ik anders oversla die veel gezichten kent en mij ontwaken doet de ogen had ik nooit gezien wel het tasten van vingers die mij raakten die van mijn hart…

ik zie je op de vlakte een stipje in het wijde land je blauwt in wilde bloemen zoekt stenen naar je hand in het ronde van verweren strijk je langs de eeuwen heen voelt het hoekige proberen om de tijd nog even te trotseren maar water en de wind geven het kind der schepping niet de kans zich te bezeren door een noodgedwongen leren zo…

je loopt met vleugels en je lacht de wereld is je vlinder die vliegt in al zijn kleurenpracht je voeten zijn wel zwaarder dan je dacht je zet ze niet verkeerd maar recht vooruit toch voelt het stroever het dansen is eruit soms ga je onderuit over de drempels van vroeger ik reik je de hand laat je weer vliegen ontplooi je maar, er…

je adert in marmer jouw lijnen verfijnen is eeuwenoud kunst en maakt de polijster niet armer ze breken je leven uit steen halen kleur uit je groei en het bloed dat je eens hebt gegeven ze schuren je ziel en lossen emoties verkwanselen je geest voor hun eigen negoties maar ik voel je huid op de dorische zuil zie het verloop van…

ze keken al mijn kleuren grauw de lucht droeg minder vluchten de wind verkoelde snel tot kou er was geen zon in spiegeling donker rimpelden de poelen ik had er ook geen zin meer in maar in jouw hand bloei ik weer op en schoon het vuil van vleugels je kijkt me aan en fluistert zacht dit kan niet door de beugels ik schaam me en het…

sluit maar je poriën verhard snel je bast laat je bladeren gelen zet je wortels vlug vast want in een herfstige wind oogst de zomer haar kind in de val van de tamme kastanje nachten gaan lengen kou voelt naar vorst die de ochtend versiert met haar ijzige franje is jouw hart nog open in een nazomerse gloed het roodkoper van herfst…

ik tel de stappen in mijn cel breek nu geen muren die vrijheid ken ik wel nieuwe wanden transparant als glas ze houden je niet tegen op weg naar groener gras betreed een nieuwe wereld waarin wel alles mag alleen je bent vergeten hoe jij jezelf ooit zag raak maar aan het nieuwe vol liefde en een lach maar wat je achterlaat bepaalt…

ik slaap met rood en goud de zon is al zo oud maar ik ben jong en kan haar licht niet missen ik lila me in slaapgewaad voordat ze me verlaat en lamp de kleuren vast in mijn boudoir ce coir laat de nacht maar gissen die zwart de randen van satijn waarin mijn zijn zich heftig weert omdat gevoel zich graag naar buiten keert op het vingerlichte…

ik zag de ogen van de schreeuw haar blikken woordloos van verlaten de laatste stap brak af bewegingloos ervaarde ik haar zwijgend praten een mokerslag die mijn gevoelens niet ontzag die mij verwondde tot in de diepste gronden maar ik loop door nee struikel over al die sprakeloze monden vol aangeprate zonden door schuld gestild…

laat me in je armen slapen even van de wereld weg om mijn gedachten bij elkaar te rapen over wat je hebt gezegd mijn hoofd tegen je borst je armen om me heen ik wil het kloppen voelen de stilte maakt me zo alleen ik denk nu niet aan morgen dan zijn je handen weg je gaat uit mij vertrekken ik voel je als een lege plek je woonde in…

ik zal mijn vingers niet meer buigen en haken aan wat leven geeft die tijden zijn geweest ik moet ze strekken om de dood het grijpen te beletten anders viert de jager snel zijn feest ik zie het gras nog groener dan het was struiken in hun vol ontluiken terwijl mijn herfst ze moet sluiten de dagen korten maar er is meer licht in…

Ik las je in Aztekenassen wandelde over besneeuwde passen in het Andesberggebied jij was mijn griet in poncho je donkere lach vereeuwigd in de kinderen die je bracht jij was de tijd als zand in eeuwig golvende woestijnen de piramides lagen zuiver op de lijnen die ik in de verre ruimte zag daar vond ons nageslacht een dood die leven…

ik zag het schreeuwen in je ogen je mond het zwarte gat dat woordloos open ging en groter werd, de wanhoop die toen aan me vrat je nam je wereld mee van zwijgend handenreiken de korte liefdeblijken in het weten van elkaar we golfden en pasten wisten van tweeduizend jaar geschapen als een paar in wissels van de tijd ontspoord en…

er is een boom geveld die woudreus wilde worden door zijn overvolle bladerkroon waaide waardering en vaak hoon de schaarse vogels piepten lief vergat de stam te dichten tegen iedere storm bestand ving wind uit hoge bomen had de kracht niet in de hand en smakte met een klap tegen het land dacht zich Jezus van professie claimde dichtkunst…

in stenen bikken brand ik zonder blikken het verleden schoon door op het heden te gaan tikken bloed vloeit rood in raken als ik de dood weer tegen kom en haar herinneringen los moet laten tijd verwijlt in dromen van de mensen ik zie hun wensen die ik afneem van de steen ik restaureer maar krijg de geest niet meer gevangen…

ik zag je trekken ronden van hard naar breekbaar zacht je mond heb ik gevonden in een kus zo lang verwacht armen die nooit mochten voelde ik plotseling om me heen zij die altijd warmte zochten waren nu niet meer alleen handen tastend in een nieuw gevoel geopend door verlangen je warme lichaam wist het doel het liefdesweb heeft ons gevangen…

ik ploeg en zaai vind mijn draai in het oogsten met de zeis ik maai met korte streken de strohalm is taai een karwei van enkele weken als het gewas zijn bloemen heeft is één zwaai genoeg omdat het leven zich dan overgeeft je lijkt verbaasd als ik je nader kijkt naar omhoog en roept de Vader je bent nog niet volledig uitgebot…

ik proef lente in je herfstkleur voel de warmte nog in zomers leven zie de zon en ruik je geur je opent voor me in een voorjaarskleur ik zocht je bron om me te laven jarenlang verborg je je talent en vele gaven er komt geen winter meer de kou zal je niet deren sneeuw en ijs zijn slechts plezier jij laat je niet bezeren herfst…

ik heb de steen gelicht woorden eindelijk ontcijferd je beitelde in tijd de laatste dagen van je ongelijke strijd ik rook het bloed en las van een familietwist schuld werd zomaar zonder reden uitgewist in tradities die de norm bepalen en zich zonder vragen al generaties lang zonder kritiek blijven herhalen schuldigen vermoorden…

zal ik je oogsten voor de regen vlaagt en wind de bladeren verjaagt je kleurt nog zomers in de lage zon de late warmte doet je bloeien ieder straaltje is er één zij zullen jou uiteindelijk tot volle wasdom laten groeien je rijpt nog sneller dan ik dacht geurt zoeter dan de herfstnacht naar jou verlangen smaakt zo zacht verleidelijk…

ik zag je kleuren in koraal langs metershoge riffen groen ging over in topaal dat donkerde in kliffen ik dook en voelde kartels langs de rots je gaf niets bloot in stof vond ik je trots een school van meer dan duizend vissen die dansten op muziek alleen wij het publiek ik joeg ze achterna en dook de afgrond in voelde hoe je me…

ik vang voor jou de tonen componeer het zachte lied dat speelt in al je dromen wiegt in bloemen die je ziet het is een wijsje dat ik in je ogen zag je zong het als klein meisje toen ik jou mijn schaduw gaf je stem is het orkest je woorden de vocalen je lach vult aan wat rest in een schitterende finale je bent een brok muziek…

zon speelt door je haar en licht het op in warme tinten het lang gevlochten in een staart opgebonden met zeeblauwe linten ogen raken aan mijn strand je hand vrijt branding langs het zand lippen nodigen me uit je mond is lente en je stem zingt het hoogzomerse geluid ik duik in oceanendiep laat me in jou verdrinken jij bent…