Alle inzendingen van wil melker

de wolkenbank hangt verte omdat blauw dichtbij wil zijn wind jaagt op de randen speelt kleur met allerhande laat wolken verwaaien zo dat de zon zijn boog kan draaien we liepen uit het paradijs de lach nog op je lippen jij liet mij de appel slikken die de slang bevolen had ik at met jou de hoogmoed die van Hem gestolen was het bleek…

ik heb je eerst ontkleed de laatste sluiers weggenomen je naaktheid was niet bloot je droeg onschuldig roze- rood ik zocht je ziel verwoord in ronde lijnen ik voelde kwetsbaarheid in zachte strelingen verdwijnen mijn handen raakten je met diep en warm verlangen je lippen openden maar stilte kon je woorden vangen we bewogen op muziek…

je cirkelt in mijn mond waarom is rond uitdagender dan hoekig of kaarsrecht ik volg je lijnen van alpha naar de omega geen plaats om te verdwijnen daar waar het leven snijdt zijn cirkelgang vermijdt zal ons bestaan gaan botsen het kruisen hoekt met schaduwen van pijn, wie laat de ander meerdere zijn je cirkelt in mijn mond je zachtheid…

hang je maar op kies de strop voor leugens die je wurgen breek maar je nek je bent gek geworden door de haat en nijd van die fanaat waarvoor je bloedt je was te goed gelovig en devoot hij trok bestaan onder je vandaan je kijkt me aan met ogen zonder leven je bent er in gebleven toen de dood naar buiten sloop eerst rood…

ik heb ze in de hand de schimmen uit mijn wereld ze twijfelen aan m'n verstand ze vreten aan mijn logica ondermijnen het beslissen ik ken ze nu en jaag ze na ze streken neer als vlinders na gevlogen vlucht en paarden in de laatste zucht hun wormen voedden mijn bestaan ik liet ze in ontwikkeling gaan tot dat hun vleugels zicht verhieven…

geen files op de Waterweg alleen de tijd staat stil de boulevard, net aangelegd de horizon, onzichtbaar kil een wereld drijft voorbij beladen met containers een stil gebed, geen averij maar winst voor ondernemers ze varen uit, in stalen huid met vracht, vakantiemensen op volle snelheid ligt de schuit een droom met al hun wensen we…

je vloog langs mijn gezicht ontvouwde alle kleuren streelde zacht mijn wang ik voelde wat er ging gebeuren je was te vroeg geland in schaduw van de morgen liep langzaam naar mijn hand vleugels voor de kou verborgen je tastte naar mijn warme huid een plaats om uit te rusten spreidde je breeduit zonnestralen die je kusten ik zag je slanke…

breek licht nee, niet in kleur dat is geweest gewoon in donderstralen kauw dat geluid zo, dat je oren openspringen licht kan binnendringen door het tochtig gat nee, niet dat, wind heeft al te vaak gedwarreld met geur gescharreld die is uitgebeest terug naar het breken, gebroken licht, vertel ons wat me moeten weten of, donderstraal…

in zacht geroezemoes parelde een hoge lach ik voelde dat je nader kwam wist dat jij me zag je liep mijn ogen in gedachten vol met stilte eindelijk weer samen na eeuwen zonder namen handen vonkten in het tasten naar elkaar we pasten in perfectie liefdevol in elk gebaar we zaten daar waar tijd de hemel raakte een woeste zee zijn…

je stem was hoog doorzichtig in haar tonen een barst in zuiver glas vergruizelde je dromen de klanken werden donker door heimwee in je bloed valse sentimenten hebben nog een jarenlang tegoed je bouwde met de dagen een wereld van bestaan waarin je niet kon zingen je in overgaaf kon laten gaan je flat is opeens woning het uitzicht…

er was teveel fluweel ineens de zachte vleug van thuis gaf chaos in je huis het timbre in een stem lokroep van het onbekende streling die je huid verwende de zachte veiligheid van hem nog is er angst om alles los te laten het oude is vertrouwd daar is een leven opgebouwd je zweeft in uren die niet passen in de dag weet de vrijheid…

ik breng je zee de branding en wat golven zomaar cadeau, uit mijn herinnering gedolven je opent stralend als ik binnen kom en lacht in vleugjes lente je ogen schijnen zon ik zie geen steen of grauw beton als ik mijn armen om je sla met woorden verder ga je fluistert kus als een beginnen woelt door mijn haar verleidt me tot beminnen…

ben je te klein ga maar staan bal je vuisten breek de hemel laat je gaan tot bloedens toe proef de pijn smaak het bestaan het zijn leugens die je hemel prijzen als aan hun verlangen wordt voldaan ze blaten, maken makke schapen in het doelloos volgen van de herder op de hei willoos en niet vrij de kuddegeest van wij ik ben niet…

ik mis je in het opgaan van de zon je schaduwt alle uren die nu langer lijken te gaan duren de week verliest zijn dagen omdat niemand naar hun naam komt vragen, zonder jou is doordeweeks maar grauw je woont in stilte neemt geen woord meer op laat je warmte langzaam wurgen door de winter van de strop muren schuren onbegrip liefde…

ik houd van jou alleen geen andere hartendieven of woorden die bedriegen je voelt mijn nagels in je been ze schrijven over passie op je huid, pijn kerft rood zijn liefdesvoren in sporen wordt je lust geboren warme vingers spelen, dansen op muziek van strelen zullen je nooit gaan vervelen in verkennen van het onbedekt gebied ik heb…

ik weeg uren in vergeten wil ze niet meer weten voel de warmte die er was kende je toen pas je hangt nog om me heen in heldere ogen en die lach hoor nog de woorden die me vragen je liefde altijd mee te dragen je koos voor stilte in het houden van, zweeg in alle lichaamstalen, zelfs tranen konden je niet overhalen op een eigen wereldplek…

je hebt me ontvoerd in boeien gevangen je buik is zo zacht, geplooid en met schaamte behangen ik zwicht voor je borsten in streelzacht verlangen voel hoe je opricht je huid strak gespannen ik lach naar je mond de lippen geopend fluister mijn woorden voordat je verstomt we rillen en trillen in de kleur van genieten het roze werd rood…

alle woorden doen me pijn ik voel het in begrijpen in het te lang weer samen blijven ontstaat de irritatie en venijn het is de hel van hemel samenzijn ik pluk gedachten uit de lucht streel zinnen die beminnen je voelt je lekker vogel vlug om luchtig als een poes te knorren en op schoot te spinnen ik bied je rozen aan gewoon om te beginnen…

ik prijs je niet als ik je vergelijk met lentebloemen kan koude ogen niet benoemen als je ontluikt in kleur ik heb je winter meegevoeld het ijs in je gedachten bevriezen moest jezelf om nog gezond te overnachten een korte dag was je houvast de lange nachten vol met spoken voor even ben je weggedoken omdat je alles hebt gehad toch…

de rug tegen een boom stilte droomde heel verlegen woorden bleven steken alleen handen vonden wegen aan onze voeten lag een vergezicht zich te verrijken in de regen we kusten langer dan verwacht die liefde is ons altijd bijgebleven…

je stond temidden van de bloemen, ik zag je opengaan je bloeide heel kortststondig een vonk magie raakte me aan ik liep betoverd naar je toe je lach omhelsde mij voelde hoe je handen praatten ze maakten me zo blij ze pelden lagen van verbittering streken angst en woede weg ogen kregen weer de schittering die je altijd in je woorden legt…

ik wil spelen met de dingen om me heen stofjes die in licht verdwalen dansend op de zonnestralen zomaar voor het spel alleen gedachten vangen die in zonlicht hangen een vage schijn die niet anders blijkt te zijn dan een stukje uitgesteld verlangen je mag de warmte van mijn handen voelen als ik je troost omdat tranen van je wangen…

er heeft zich angst genesteld in mijn buik hoe ik ook rek de spanning trek ik er niet uit naast warmte van weten van woorden die ik niet meer wil vergeten zinnen die je sprak toen je mijn zon nog in je ogen had handen je nog streelden stilte niet verveelde in het koesteren van elkaar samen weten te verliezen liet zich door passie niet…

weer zoeft het landschap langs je heen, de zon, een jaar geleden, scheen uitbundiger en liefde smeedde ons aaneen nu zijn we weer alleen, heeft ieder zo zijn eigen leven het geven aan elkaar is tot herinnering verheven je bent alleen op stap naar woorden en gedichten licht gebruind en knap ogen die je lach verlichten je straalt als…

ik graaf een graf mijn eigen of voor vele het kan me niets meer schelen jij hebt alles wat ik gaf ik kroelde door je haar verslond je met mijn blikken jij wilde niet meer schikken er was altijd weer dat maar je vloerde mij met kracht kreunde in extase genoot van iedere fase verwoestte mij die nacht ik was de slaaf vond jouw passie…

ik zwaai trieste legehanden groeten je kijkt me aan, maar in je blik is geen ontmoeten je laat je niet meer raken door mijn woorden en gebaar het omgaan met me voel je blijkbaar als gevaar ik liet je achter me keek bij de hoek een laatste keer je lach, de felle ogen mijn thuis stond er niet meer je deuren zijn gesloten de gordijnen…

ik had me opgetuigd met alles wat dit leven gaf een stuk verleden in het graf zo trok ik aan de bel ik was geen del, wist dat je me graag geloofde beloofde me boeketten mooie woorden als ik maar bij je hoorde je raakte aan verdriet waarvan ik niet méér wist dan tranenstromen over wangen zette me in mijn geheim gevangen plukte alles…

ik vond je in de goot een plant nog zonder blad je winterde in kleuren dood het laatste wat je had ik nam je mee en schoonde je verleden je begon je weer te kleden in dat wat je vergeten was het prille groen ontlook uit ongeboren knoppen lente was niet meer te stoppen tussen takjes schemert rood je bloeit in zomers welbehagen ik spreek…

we ontwaakten na de nacht waarin we beelden braken en ons verwondden aan de scherven die verleden spraken we koesterden kristal geluk in stralend vonken we spiegelden en jou vooral, mijn beeld was meer bezonken ik ken je pas, je huid is glas, fragiel, nog mag mijn adem je niet raken aan je ziel ik streel je met mijn woorden transparant…

ik heb de bloemen al geplukt vaasde ze als roodste rozen in een veld met woorden vol geluk ontloken ze als nieuw gekozen de wind blies zachte lentelucht in vleugjes voor het snelle rijpen je ogen schenen langer zon en lachten met de warmte van begrijpen we dachten nog de winterkant maar kou en sneeuw waren geleden het tintelde van hand…