Alle inzendingen van wil melker

jij hebt soms een gekke lach in je ogen armen en benen molenwieken een fleurig pandemonium dat uitnodigt tot heerlijke deelname een aanleiding is niet te achterhalen het hyper zijn bij jou is nooit van het kwalijke venijn er is geen onderscheid in wie achterblijft en in samen vieren weldadig sluipt rust op kousenvoeten binnen…

ze nam stilte mee uit een zee vol herrie waarbij van iedere golf die oversloeg het volume brak op het onbegrip van zwart basalt ze opende het cordon van donker geloken ogen wierp zand om het laatste argwaan niet te zien sloot handen tot kring danste haar pirouette er grafisch midden in waarbij zij de blikken aannam rondde…

ik zag je gaan een witte vlek tegen het donker zwart wolkendek en keek je aan de bui ontlaadde met alles van zijn gade nog bleef je staan er was geen afstand in depersonalisatie waar dimensies normaal waren vervloeiden wij in een gebeuren de buitenwereld spaakte in eigen wiel meteen vervielen de specialistische zintuigen tot…

er stapten twee benen mijn lengte voorbij niet alleen hun snelheid maar ook de soepele schoonheid onthutste mij nog was haar blik niet van de horizon geweken zij had mij nog nauwelijks bekeken pas toen ik moest dribbelen stribbelde zij tegen zij was godin in het franse land met mij aan de hand haar zwierige gebaren wezen mij…

ik dacht jou te smeulen blies wat haar uit je gezicht dat dromen weerkaatste die speelden in de vlammen van de open haard je gloeide roder langs de randen van de grijze as vlamde op in het speels oranje geel van jeugdig frivool ontwaken waarin wij samen de onrust maakten die langzaam ging bruisen in het rode bloed waar…

ik zie je stralen bij de gedachte een frisse neus te gaan halen daar buiten waar warm en kou zijn eigen kleur kiest die samen de schoonheid van het moment bepalen de basis een huid die verschillend kan reageren op de weerssferen en toch in staat is een behaaglijk gevoel te genereren of aan de bibber gaan om warmte te laten ontstaan…

je stapte onzekere passen liep een vage weg onder een onbekende hemel het voelde als gewoon aan de wandel alleen mensen waren er niet geen lachende gezichten je miste de zwaai en het vriendelijk groeten ook huizen hadden een andere kleur een bankje zou fijn zijn om even te rusten en dan beleefd te vragen waar we nu zijn…

ik zag je hand op het behang ogen die wegdroomden vingers die de tijd nog voelden in de pijn van toen die even krampten toen je weer de stemmen hoorde van het twistgesprek op de overloop waarvan je in de toon alle hoop verloor nooit is het meer goed gekomen de lat was veel te hoog gelegd wat restte bleek het laatste op de…

je lachte om de zachte zoem en trilgeluiden die jij altijd bij je droeg alleen aanwezig luisterde niet altijd voldoende op dus met een stukje muzikaal onthaal van overijverige frequenties kondigde jij je komst verblijf en afscheid aan in een ludieke melodie danste jouw omgeving zijn warmte delend met alle anderen het…

ik dacht dat jij de ordening van liefde in je had in mijn ervaren bleef ik in gênante onkunde naar vrijheid staren speelgoed kwam warmlief bovendrijven maar kleur en vorm konden niet met echt wedijveren er moest een trigger zijn in dit minzaam proces juist in kleine dingen bleek contact in elke fysieke vorm een investering met…

we liepen voor de wind warmte floot in vlagen en een wolkje oogde wit van boven een wereld om ons heen wij helemaal alleen wij hebben ons niet afgesloten gingen juist helemaal open voor alles dat er was en wilden delen in samen elkaar voelen en strelen juist uit het niet verbale wilden wij het leven in zijn volledige…

je pluisde zacht aan het begin van de lange nacht in lieflijke geluiden met op je lippen de warme dromenlach het was onze tijd om zonder klokken weer gelijk te gaan lopen in alle seconden kleur en toon wat meerstemmig was zocht samen in geven en nemen naar harmonie waarbij golven wit opkrulden uit het donkere diepblauw…

ik heb je niet gevouwen jij hebt jezelf te water gelaten hard rennend op lange benen het scheepje in je hand dat zonder ruime sop meteen op de golven teruggaat naar het strand wij hebben het scheepje op droog zand gelegd vouwen glad gestreken en langzaam op gekalefaterd ondanks jouw dwarse te water lating ben je goed gedoopt…

intens raakten vingers en handen elkaar sprongen vonkjes over van huid op huid en in bewegen golfden statische elektra in laden en ontladen blikken kruisten hun boodschappen in frequentieloos wit licht uit een jeugdig gezicht met een diepte van vele generaties tijd en ervaring in tal van gewoontes zonder groeven van ellende…

jij hebt geen extravagantie in kleding nodig die jouw figuur op een sierlijk charmante manier goed doet uitkomen mensen focussen op jou door het bijna volmaakte plaatje zonder enig raffinement en keurig naadloos verborgen trucs zij willen meer van jouw aandacht kleding om erbij te horen ook de luchtigheid van hetzelfde gebaar…

jij hebt nooit het lijden in je gezicht laten wonen altijd waren er wel opklarende zachte dromen in een steeds dichterbij komende horizon waarvan de kleur het deprimerende oplost in perspectief met het licht van een stralende zon toch laat ook jij hoofd en schouders weleens even hangen klem gezet en gevangen in een schijnbaar…

je lachte verpachtte sombere gedachten voor een sprankelend stukje plezier die handelswijze is niet van hier maar stoelt op de positieve instelling dat leven geen tranendal is maar dat wij samen zijn ook voor het vele vertier dat in diversiteit creatief bloeit des te harder het groeit…

ja jouw gouden handen hebben mijn ziel getild naar de zon hebben haar de essentiële warmte gegeven om te leven jij met het vermogen om mensen samen de grootsheid van verbondenheid te laten voelen in warme massaliteit gedragen door geestdrift ja waar de lyriek van hart en geest tot creatieve expansie komt waarvan de som eindeloos…

ik zag mijn schaduw in het glas lachte wat om een rare frats maar zag daarvan niets terug met het licht fel op mijn rug herkende niet eens mijn eigen contouren toen stevig aan de maat tot ik leerde om bij die grens de aandacht op anderen te concentreren toen werden stukjes persoonlijkheid uitgelicht in stevig…

wij hebben samen de sprookjes doorgenomen ze teruggezet naar dromen om er meer creativiteit in te laten komen in het lezen en weer beleven wordt de wereld ruimer in zijn mogelijkheden toch verdichtten relaties tot een knus geheel waarin warmte en vertrouwen een fundament was waar je ongezien op kon bouwen zonder ingrijpende…

ik heb op een stil moment even met je vingers gesproken zij lagen lichtelijk gebogen op het tafelblad omdat dit voor nu de vrije houding van handen in de zorg is gebleken rust en bewegen zo wordt de dag gegeven en in vrije tijd de hobby verstolen nagelbijt om alles rustig te verwerken monden te moe om alert te reageren in onrust…

je lach sloot de zak met tonen die jij mij aanbood je had ze geraapt uit de melodie die ik dirigeerde en jou de kleuren van harmonie leerde van de kleine bolero waarvan de snelle dans warmrode blosjes joeg naar je wangen liever wilde jij ze niet rapen maar vangen in hun vlucht omdat het akkoord vaak nog de muzikale eenheid…

ze aaide de bast die groen zwart afgaf aan haar handen geen vies gezicht ze wist wat er komen ging in het eerste contact na de storm het was chaos geweest toen de aarde onder de kracht van een vallende wind spleet naaldbomen met een kort dikke puntwortel voor de kap in een rij vielen in bosjes op de zij een enkeling is…

het zand schreef met de hand van de wind mijn woorden in het zand globaal geef ik de pagina’s aan nog zonder inhoud die ik al zag staan maakte veel werk van hoofdletters en danste de kleine scenes in schuin schrift door de getijden werden de bladzijden weer keurig gewist de avondzon dook rood ook de wind legde…

ik voelde haar verre blik uit de witblauwe kou van de vroege ochtend en herkende al jouw warme vibrerende intensiteit nooit ben jij alleen omdat jij levenslang gedeeld hebt voorbeelden ongemerkt hebt weg gegeven aan allen die leven zo ook je lichaamstaal die het verschil tot in de puntjes kan aanvullen en onbewust liefde…

jij hebt niets te vrezen ook als mijn handen beven zal jij iedere dag een gedicht van mij kunnen lezen met altijd iets dat wij als nieuw samen kunnen delen soms zijn de woorden bekend maar de context zal jou nooit vervelen dus neem mijn hand raak de vingers die ik je reik dan gaan wij wel ieder op eigen wijze de tekst al…

wij hebben gewandeld gelopen en gesprongen later het praten toen gezongen samen met alles om ons heen lachend en met plezier op een wonderbaarlijke manier van twee kanten komend aard en hemels heerlijk dromend waar zij kleuren bloeiden zongen wij hun melodie vloeide muziek uit de charismatisch charmante lenteweelde van de…

ik heb rode hartjes gestrooid op de vloer in een idee jou tegen te komen liet ze vloeiend door mijn vingers stromen maar kwam mezelf later weer tegen om alles weg te vegen heb er een laten liggen op het wit van de plint misschien dat mijn geluk daar nog garen bij spint…

nog loop ik weleens voor gek in een oude trui met mijn lange haren terug naar de plek waar wij als kind altijd waren het stenen muurtje de kapotte bank zonder leuning altijd kletsen vaak met stem verhef over de voor ons belangrijke dingen van de dag wie met wie was en hoever of haar ouders dat al wisten en zoals wij ook naar…

ik zag in het witte licht van de nieuwe maan haar dromen pulserend uit haar lichaam komen op de warme regelmaat van haar ademtochten verlieten zij zonder bochten haar rode draad met de levenslijn in tact hebben zij haar naar vele werelden gebracht met een alreeds voltooid en beschreven leven maar gedreven bleef zij op…