Alle inzendingen van wil melker

ik zag ogen langzaam open gaan lichaam traag ontwaken in het ontdekken van de nieuwe dag waar donker is geweest veegt nu licht de restanten naar de kanten opwindend trillen leuke dingen in het gezichtsbeeld terwijl donkere delen bezorgdheid meekrijgen het kleine carrousel van deze ochtend opent een veelvoud in kleur en ludieke…

ik kon geen stappen doen in de wereld van glas als dat breekt vergeet het zijn unieke vorm is voor altijd geweest er is geen geest want de schaduw bij glas is wat was en komen gaat het nu is gevat in iets dat zich subtiel laat zien als entiteit zonder tijd ik doe geen stap voordat wat is ook zijn reflecties heeft in wat is…

ze knipte heel zacht met haar vingers en meteen spitsten de oren zich in de zaal waar door het geroezemoes de aandacht was verloren ze zwaaide en zag alle ogen haar armen en handen volgen als zij draaide en liep wist dat de alertheid zich weer had verdiept in de goede stemming en sfeer zette zij zich neer verwelkomde haar…

ik had je zien lopen voor de grote rood rijzende maan aan een dichterlijke horizon het landschap straalde mystiek in gewijde stilte waarbij langzaam rood naar geel verschoot jouw passen dansten in het gaan voorbij en terug langs een wassende maan waarvan het licht tot gezicht verijlde in het diepste donkerblauw uit de universele…

zacht klinkt de weemoed in hun lief gezang maar woorden met een eeuwig gewicht maken kinderen bang zij gaan voor het meer dansante voetenwerk en de handjes maar in jouw ogen smeult het nooit gedoofde vuur het donkere van je stem herinnert zich nog ieder uur die vonken ga jij kinderen leren uit hun geschiedenis van proberen…

ik zag je ogen zingen met het licht van de zon van binnen een sprankje ondeugd lag als verrassing over je bruingebrande jeugd op het warme strand kleine cirkelwinden speelden met achtergelaten dingen waaiden op in een minitornado bestrooiden ons met zand als offerande van de natuur op een godvergeten uur wij holden…

hij hoefde zijn rug niet te rechten kreukloos viel het maatpak hem op de huid zijn accessoires waren hun tijd al ver vooruit opzienbarend in het trendy circuit dat hij onderhield hij leek onbereikbaar keek verder weg dan ooit pas op de horizon was er kans op ontmoeten bij toeval op afspraak nooit…

hij hoefde zijn rug niet te rechten kreukloos viel het maatpak hem op de huid zijn accessoires waren hun tijd al ver vooruit opzienbarend in het trendy circuit dat hij onderhield hij leek onbereikbaar keek verder weg dan ooit pas op de horizon was er kans op ontmoeten bij toeval op afspraak nooit…

het zit niet alleen in je ogen maar de standvastigheid straalt uit je gezicht dat toch communicatief helemaal open blijft lippen iets geopend in de beginnende krul van lach gevat in subtiele fijngevoeligheid het neusje iets in ondeugd opgekropen je konen ronden in een lichaamswarme kleur op een matte foundation die fraai contrasteert…

het zit niet alleen in je ogen maar de standvastigheid straalt uit je gezicht dat toch communicatief helemaal open blijft lippen iets geopend in de beginnende krul van lach gevat in subtiele fijngevoeligheid het neusje iets in ondeugd opgekropen je konen ronden in een lichaamswarme kleur op een matte foundation die fraai contrasteert…

ik heb je adem kunnen lezen in de slag van je hart haar ruisende aanloop geeft jou lucht in ruimte en kracht de resolute power van de spier is vertrouwen waar je altijd op kunt bouwen de subtiele tekst van je adem is niet voor de buitenstaander juist in samen geven wij onze zintuigen namen die meerwaarde hebben in functie…

ik was aan het verkeerde adres in deze antiseptische ruimte met een hyper modern interieur waarbij sfeer koelte verruimde dit psycho therapeutisch bureau was mij doorgespeeld omdat ik leed aan wanen voorstellingen waar bij wij ons in rollen verveelden ik had geen script gekregen maar was op zoek naar jouw laatste formatie die…

ik weet door de kleuren van je ogen dat jij bestaat omdat ik de combinaties maak die met mijn gedachten spelen haren zijn kort krullend of watergolven het strand en de zee in het blond van duinen en stralende zon ik hoef geen emoties aan je lach toe te voegen innemend en charmant zijn altijd jouw grootste troeven geweest…

zwart zwangerde de nacht zijn onverwacht donkere boodschap waar stilte onheilspellend klonk warmte drukte zijn eigen dekmantel nog knipperde de laatste straatlantaarn zijn eenzaam licht tegen de blinde muur raffelden schoenen een hoge hakkentoon op de natte klinkers van de ongelijke stoep in een verschrikte oogopslag werd…

heb de brief met gebroken letters nooit verstuurd het deed teveel pijn om hem te schrijven het adres op de enveloppe te krijgen om woorden in zinnen te zetten zonder dat zwarte wanhoop dwong uit te leggen waar geen enkel begrip voor aanwezig was de luchtigheid is verdwenen maakte plaats voor een vluchtig leren op eigen benen…

we dansten op schaduwmuziek van een wolkende zon die oplichtte in het blauw van je ogen door een dromerige wit krullende zee wind vlaagde in haar dat zich speels met warme zomer vulde waar blond als contrast de uitdaging streepte we duinden door het hoge helmgras dat fluwelig deinde in uitnodiging om liefde loom liggend…

waar de voorplecht het water sneed en jij golven weer dichtritste gaf het water in een kleine opening snel stand van zaken in spiegelend glad verschijnen lieten de diverse metamorfoses een veelheid aan mogelijkheden zien waarvan velen in kleine rimpelingen geschiedenis spraken terug kijkend konden wij de vaart zien die wij…

de lucht droeg merkwaardig genoeg het onbestemde druppels twijfelden al glijdend aan tak en stam donker kleurend als heel oud behang in deze seance klonken de kreten van vogels gedempt zonder de echte spirit die een zonnige dag van ze kent in gedartel en gedurfde duik maar tussen de struiken en groen grijzende grassen is het een…

ik heb je gezien aan de kant je rode hart bloeide liefde deinde warme hartstocht langs mijn hand jij golfde zomer op de wind van snelle auto’s die in passeren hun motorgeluid even heftig uit moesten proberen ben terug gelopen naar de rode golf in de roze zee die op mijn netvlies gebrand stond de bloem streelde ik maar plukte…

fraai regisseerden algoritmes de tijd en behoeftes der mensheid op aarde waarbij ziektes oorlog en natuurlijke rampen volgden uit het bekampen van teveel mensen waar economische doelen de smoelen bepaalden liep het natuurlijk algoritme groot gevaar de mens verbrak de balans in de natuur in tal van tekenen maar ook genegeerd…

wij mensen zijn te klein geweest voor de schatten die wij hadden de wonderen die ons hebben omringd waarvan wij ons hoogmoedig hebben afgewend omdat wij de briljante gegevens niet konden ontraadselen laat staan ze gebruiken de grootste lithium data base zijn de stranden van zee en oceaan waarbij de golven info brengen en verzenden…

eeuwenlang is de mens bezig geweest zich te bekwamen in de leer der evolutie het beter zijn dan de ander heeft hem niet veel sociaal besef bezorgd omdat zijn afzet altijd de rug van een ander als springplank gebruikte grotesk zijn de verschillen tussen arm en rijk geworden de ultieme bovenlaag met superrijken en grote groepen…

waar onweer en storm altijd gedonderd hebben strijden zij nu voor hun bestaan het samengaan is verleden tijd krachten zijn cumulatief en de pijn die aarde lijdt is onbeschrijfelijk tot dood is bijgeschreven geen secondanten de handlangers zijn gevlucht want de overmacht heeft alles uit de kast gehaald bij het constant weerlichten…

met het gezicht op onweer tornde jij op tegen de straffe wind die de huid van het gelaat strak trok en nog net voldoende ruimte liet voor priemende ogen het was genoeg geweest de schade die de natuur de eerste jaren niet te boven zou kunnen komen tussen het dode hout groeiden enkel nog dromen de elemententweestrijd moest er…

in ontheemde staat ik zag je witter worden stiller in grote druppels die mat glinsterden geluiden zijn verdwenen als in watten verpakt zo voelt buiten aangesloten op nat niets ontziend snerpt kou de miezervlagen zo lang huid en haar dat nog kunnen verdragen koude leegte trekt warmte uit het lijf dat langzaam in ontheemde…

zelfs aan de hellepoort wenkten je handen liet je lach de zonde door als levensfranje jij wees het grijs de weg die met knallen was belegd en waar jouwers nog misnoegen grauwden hen was hemel beloofd maar zelfs onder de regenboog konden zij geen zon en warmte vinden versteende hagel vernielde vruchten zij grepen weer mis…

ik zag de flits steeds weer dwars door de kamer schieten in de zachte trek openden gordijnen voor even een lichtende plek waar stofjes zich opwerkten in de lucht beschenen door zon op hun rug juist daar waar stilte was en tijd vergleed in generaties lange immobiliteit dansten de stofjes in een totaal bewegen enkel…

de winter werd groener dan de lente zich ooit in een zomerse bui bloot had gegeven wit rijpte vorst zijn herfstige oogstkleuren aan de al enige tijd kalende takken bij bevroren vlakten onder een zon die op een krakende ijsvloer zijn scheve schaats aan het uitproberen was tot in het wak waar de wind rimpelend vertelde dat zon…

soms leek je wel van binnen te branden dansten vlammetjes vol spirit en elan uit ogen die jeugd schitterden geestdrift en enthousiasme waren snel de dragende kleuren in een voortvarende transitie van indolent naar ongekend passioneel je leek gedragen te worden door een tomeloze energie als uitvoerder met een charisma dat…

jij hield niet zo van het onverwachte plotselinge geluiden en krachten die tevoorschijn kwamen op een niet bekend moment vaak vooraf gegaan door flitsend licht in alle kleuren glinsterend en sierlijk dansend op de wind in de ogen van ieder kind in versnellend tempo op naar de finale die met een grote klap alle schoonheden…