Alle inzendingen van wil melker

de lach heeft jou nooit verlaten vaak schieten tijdens het praten de tonen omhoog beginnen je ogen te glanzen en dansen je wangen iets ingehouden na een licht proestend betoog jouw lach is als het golven van de dag in kleine rimpelingen zie je lieflijke loopjes beginnen die zich krullend vergroten om later in rust te…

met zwarte lagen dekten wij ons toe behalve zij die dat door branden nog even wilden vertragen een lach van het is mooi geweest was niet altijd feest maar wij hebben voor ons werk gestaan de plicht gedaan het gaf rust aan nabestaanden te weten dat zij die gingen nog altijd deelden in het fysiek en geestelijk aanwezig zijn in…

tot mijn grote schrik gaat mijn kosmische eendagsvlucht dadelijk toch nog honderd aardse jaren duren wij waren aan het sparen maar door de deflatie van arbeid en voeding bleek het onmogelijk een goed rendement te halen we hebben het voor elkaar de aardse maatstaf is wat soepeler gebleken en in het geheel van universele tekens slechts…

we liepen in gelijke pas ervaarden dat heel plotseling ineens was er die lach de twinkeling in ogen van iets fijns dat onbewust geregeld wordt alsof het ook zo hoort later probeerden we weer zo te lopen dat voelde geforceerd het hand in handje was heel snel geleerd wil melker 25/01/2018 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

ik draag blauw een kind van wind water en ijs uit conceptie van een koude vorst en de warme moederborst wij lijnden niet in diepgaande affectie contrasteerden levensgroot de verschillen die wij maakten overbrugden onze generatiekloof nooit heb ik echt warm gezorgd wist haar kille levenslied zij zong bevroren tranen in het…

als licht kraakhelder blijft verstijft de zon is de matrijs kapot waarin warmte en wondertjes wonen het soepele dat danst en zingt verstart in gaan stilt de hemel in een koud en kil onaangedaan kom maar wind vlaag een lieve eerste lentebries nog is het wat vroeg maar kraakhelder wordt geen troef…

langzaam kleurt pijn jouw tatoeages met hart en ziel gezet in jaren overleven waar nu nog ruimte zou moeten zijn blijken vorm en schaduw die te hebben gevuld jouw vooruitziende blik heeft die vrijheid niet willen beperken in samen gaan gaf diepe pijn het onbegrensde groeien aan…

langzaam druipt licht in zonneschildering langs kale muren tijd belijst de uren die vergaan zonder enig bewijs van bestaan geluidloos mengen kleuren verglijden naar etmaals donkere entiteit toch passeert niets ongeregistreerd wij zijn nooit naamloze passanten ons leven is geen schijn wij waren daar en deelden onlosmakend het universele…

nog draagt stilte het verdriet van woorden die niet begrepen zijn blokkeert misverstand de spontane lach die mensen elkaar geven waar ontmoeten altijd feest moet zijn woelt onderhuids de pijn van onbehagen verkeerde vragen kunnen zomaar een heftige emotionele crisis veroorzaken toch heeft de zon de lucht geklaard is verdriet…

mijn ogen lachen handen zijn open ik ben klaar om naar jou te vliegen te landen op het heerlijke groen van ontvangen na een nooit gestild verlangen niemand heeft de regie het decor is kleurrijk onervaren zonder emoties te sparen nog spelen we het kinderlijk volwassen zijn dat intens plezier voelen wij in het leven hier zo…

ze waren vanzelfsprekend de woorden die wij altijd hoorden toch hadden zij iets unieks dat alleen jij als herkenbaar authentiek toevoegde uit duizende modulaties koos jij je eigen variaties op het gesproken woord wij hebben de schitterende pareltjes uit jouw woordenschat al bewonderd en genoten de couleur lokale heeft haar…

ik heb de gevaarlijkste kleuren uit de lucht gegrist ze verzameld zo alle codes gewist van mogelijke calamiteiten heb nu veel vaten met doodskop en kruis maar begraven is geen optie zij horen in ons heerlijk en lieflijk milieu doodeenvoudig niet thuis heb ze ontleed hun verschijnen weer langs gewone lijnen geleid wij zijn van…

je ogen spraken maakten jou of brandden je af tot in de grond er was geen gulden middenweg die had jij in een vorig leven al opgezegd je geest kneedde tot je de vorm die jij voor de geest had de ziel van jouw tevredenheid gaf jij hebt winden bezworen stormen geknecht talloze orkanen soepel aan de leiband gelegd je belichaamde…

heb het beste gereedschap besteld om jouw lach te gaan vereeuwigen jarenlang heb ik haar bestudeerd in alle stemmingen je gezicht gefotografeerd sta voor je klaar met kleur en penselen kijk in je ogen en weet meteen wat ik ben vergeten ja het doek als basis van leven dat naast alle extremo’s ook het subtiel introverte kan geven…

we dansten een streep met hoofdletter en punt keurig net tussen de lijnen zij zullen nooit verdwijnen maar wij wilden meer cirkels en lussen draaien wenden en keren alles in ruimte uitproberen kiezen en voelen met oog voor de juiste kleuren harmonie en contrast inspiratie vonkte op volle toeren wij smeedden goud volgens alchemistische…

ik voelde nog de warmte van je jas die ik voorzichtig aan de kapstok had gehangen vleugjes jij waren in de hal gebleven als eilandjes leven van jouw spirituele aanwezigheid je dirigeerde ongedwongen de heerlijke sfeer die jou vanzelfsprekend eigen was je nam altijd de grote wereld mee zoals jij die kende en voelde vol spirit…

ik wist deze mist lichter dan die jij mij ooit in zicht hebt gegeven zij straalde in duizenden partikeltjes die dansten op een dralende melodie van stilte bekende vormen gaven het knus warme beslotenheidsgevoel in hun demping van alledag jouw mist is beklemmend met het unheimliche gevoel van opgesloten zijn waardoor de blik…

zacht maar onverbiddelijk trok tijd de middag uit elkaar er vielen gaten die door paniek niet meer te dichten waren realiteiten uit andere dimensies gingen voorbij in totale vervreemding waar wij verbonden stootten zij af met ongehoorde kracht in botte interventie nog drong het niet op maar liet zich zien zonder raakpunt…

waar kleuren langzaam nestelen in grijs van grauwe maanden slaapt wit in pas gevallen sneeuw zijn winters maagdelijk rusten toch zal er iets gaan broeien in leven dat door snoeien kort gehouden wordt het zijn geen stemmetjes die soms winden kleuren wel de klank van samenspraak die over het mysterie van de blauwdruk gaat…

het was vandaag nog een extra dag ander wereldweer met frisse poollucht uit vergeten jaren blauwend boven land dat de helderheid van middeleeuwse schilderijen feilloos vangt zelfs haast en stress maakt in de straffe kou amechtig ferme passen op de plaats in wachterstrouw met dik geklede mensen die elkaar het allerbeste wensen een…

het zijn geen duizend stemmetjes die je vragen om het genoegen van verslaving steeds maar weer toe te staan een lot dat jij met velen deelt jij bent zo geschapen met een gen teveel maar werken aan jezelf dat moet iedereen zelf bepalen hoe jij in het leven staat waar je echt voor gaat lijden is de kracht om van verslaving te…

ik verschoot in het bos waar bomen hun stammen ineens anders kleurden en perspectief in een vreemd licht overging toch was ik niet ontheemd voelde me snel thuis in het tussenwortels leven waar tot verbazing nemen en geven met heel ander ogen werd bekeken omhoogkijkend verdwijnt de vervreemding alsof daar alle werelden samen…

ik zag ze lopen miste in alle ogen een lach hun trekken proportioneel gericht op het begin van de dag gestuurd door een innerlijke kracht stemmen zij op elkaar af alleen buitenbeentje terug van een woeste nacht detoneert het gezag geeft de lach weer wat ruimte ja hij was het ook zat maar wordt genegeerd door de kudde met haast…

wij zijn naar de maan geweest hebben zonneschaduw begeesterd en gevouwen tot vervoer op golvende stralen er was geen hitte en kou in de trouw van je lieftallige ogen zelfs geen boven en beneden meer jij deed alles en was veel intenser dan dat ik me ooit heb kunnen voorstellen gaf mij zomaar dat wat ik nooit heb gehad pas toen…

ik zag je komen de schoonheid van je dromen gaf zelfs het stof op de zomerse trein wat zonnebloemgeel in een blauw festijn je trippelde danste bravoure van je jeugd in een sprankelend verschijnen door het bijna volmaakt uitlijnen van je lijf jij gaf met je lach wereld aan alles wat je zag en had wij zijn gegaan de rest van…

beginnerstijd trekt trage uren langs nog niet gevulde structuren van het nieuwe jaar onwennig is de nieuwe sleet van oude patronen die wij als dagelijkse zekerheden ooit hebben gedragen daar vallen nu gaten met hilariteit bijdehandjes waren er al aan gewend in minder dan een mum van tijd de nieuwe modus is het zelfsturend team…

heb mezelf bekeken in dit nieuwe jaar maar zag geen enkel teken van opbloeiende schoonheid daar een stukje ironie en valse treurigheid omdat ik ondanks alles deze leeftijd heb bereikt wees blij met mij want ook jullie zijn de echte overlevers van alle generaties genengevers wij zijn het surplus dat de mensheid heeft kunnen genereren…

ik ken je handen weet je lange vingers in beweeglijkheid nog nooit hebben zij een toon ontlokt aan de muzikale realiteit maar in mijn hart staan jouw symfonieën voor altijd geschreven is je klankkleur mij tot vandaag in tal van ritmes bijgebleven van dit wonderlijk spel genieten wij alle momenten zonder enige musische talenten…

zie niet om als morgen straten weer rood kleuren van uiteen gespatte beloftes waar een laatste vlammetje het vuur nog smeulend houdt stikkend in eigen rook van de laatste wens nadat de mens het gebeuren langs zich heen laat gaan de troep blijft staan ja toen het knalde en de drank echt warmde het vuur laaide en loeide van wellust…

mag ik weer even je vingers raken zoals wij vroeger zonder woorden met elkaar spraken jij nam terloops mijn gedachten mee samen gingen wij richting onbekend we waren niet verwend kleuren en geluiden bepaalden het gebeuren in kijken en ondergaan wij waren geen gelijken in het ijken van gevaar het was de magie van zijn…