Alle inzendingen van wil melker

ik heb de chaos geordend door chronos vastgezet maar emoties hebben de vruchtbare aarde niet altijd vakkundig opengelegd in zaaien en oogsten leek de planning verkeerd gods elementen wilden niet luisteren en drogende winden fluisterden geen regen als de natuur er om sprong willekeur dateert evenementen door onontkoombaarheid…

de kleuren waren weggemoffeld in een grijze lucht die pas aan de einders lichtjes rafelden zouden de genen nog een keer op hun laatste benen de ronde doen in een surplus van overleven nu alles geven om in lente de winnaar te kunnen zijn van de strijd met elementen en mededingers pijn we kennen fluisterende bloemen het synchrone…

zij is gevraagd en gegaan met ogen en lach een surprise die iedereen mag altijd in een allercharmantste verpakking die nooit helemaal de inhoud laat zien in afscheid voelen mensen haar warme hart in woorden vol emoties kus en bedankjes apart nog in de wolken rijdt zij naar huis waar leegte koud aanvoelt ook zij mist de…

ik wist dat de aarde kierde met kerst omdat mensen en ideeën langzaam kunnen worden ververst alles op een keurige manier in de verpakking van tijd het heeft nooit tot vragen of moeilijke bespiegelingen geleid er komt weer een kind met de rol voor een jaar tijdens een feest met wat opsmuk en natuurlijk ook engelenhaar…

ik zag bomen op een rij in de monocultures van mensen veerde op voelde de schepper in mij luisterend naar alle wensen behing iedere boom met een eigen heelal uit ballen slingers en lichtjes tussen elvenhaar zij waren al in groen uniek toch maakte de piek het cruciale onderscheid zag mensen komen vol emoties de bomen bewonderen…

de decors zijn archetypisch goed gekozen een winterkoude volkstelling door romeinse overmacht de bijna voldragen zwangerschap en een warme stal als onderkomen dromen over herdertjes bij nachte en zingen onder het sterren blinken alles bij de geboorte van het kind dat in jezus de verlosser vindt weer start het zoveelste nieuwe…

ik las gezichten in de aftelmodus als voorbijgaand verkeer verschrikte ogen lijven uitdagend naar voren gebogen haren dwarrelend in de trekwind van passerende treinen heb niets met zielloos plasma dat vloeit op het moment heb er zelden eentje gekend waarvan het talent alle harten brak die met een lach en blik de wereld…

er was niets meer over van de angst voor lange donkere avonden in de feeëriek verlichte winkelstraten van de stad toch lacht een hoekje donkerrood ons warm toe ondanks de trage sneeuw en lange slingers elvenhaar de diepe onbestendigheid van het moment raken wij met kerst nooit kwijt in het verwachtingsvolle de geboorte van het…

de hype was rood en geel sahara zand de stal als plaats voor mens en dier om te schuilen stilte om even in jezelf te huilen om al het dagelijks leed nog was er geen raid van bommen alleen het grommen van kamelen de heldere ster was uit de lucht geschoten koningen van hun troon gestoten er komt geen kind dat vrede brengt maar…

lucht streept in het grijs en roze licht besluit de kortste dag het jaar het is bijna weer volbracht nog hebben wij geen tijd om met onszelf te praten feesten vragen in gezelschap aanwezig zijn pas als het stiller wordt witte bladzijden verschijnen omdat de kleine notities gaan verdwijnen uit de oogst van vorig jaar dan komt…

ik voelde de weerspannigheid van witte verf zij wilde niet in een keer stralend dekken kon de verhalen van de muur niet zomaar afsluiten door een nieuw onbezoedeld klankbord als blikvanger te openen ik zag hoe emoties donkerden na eerst drogend lichten hoorde spanning in de lucht door schaduwen van partijen heb alles…

ik heb woorden gevangen maar de mazen van mijn net waren te klein er bleven teveel hangen zinnen groeiden strofen stapelden er kwam geen einde aan in dit doolhof lieten ogen mij zonder vragen gaan ik wil weer klein en overzichtelijk de ruimte in mijn leefnet is aan de schrale kant vangsten lopen uit de hand wil kwaliteit dat…

ik heb mijn gedachten gebouwd op de fundamenten van de maatschappij waarin wij ons bewegen en waar wij leven wilde een betrouwbare woning maar dat kon ik meteen al vergeten omdat wij niet pasten in het model maar met extra belonen lukte het wel sociale woningbouw op de linkse hoek vol denimblauw met grote gaten in de broek wat…

het orkest is niet vooruit te branden ik voel klam zweet opkomen in mijn handen als ik op noten jaag stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid…

ik heb de opstanden meegemaakt die voortkwamen uit de taalarmoede van de laatste twitter jeugd kristalnachten gezien van sprekende boeken die hun inhoud in stralende decors etaleerden aan de vele analfabeten geheime bijeenkomsten bijgewoond in afbladderende cultuurparadijzen waar echte schrijvers nog signeerden met handgeschreven…

zij hebben mij iets afgepakt waarvan ik echt niet wist dat ik het in mij had met een zorgvuldig opgezette val waarin ik al als kind werd gelokt en door hen opgefokt zij hebben toen mijn eigen wil gepikt er een verslaving van gemaakt die nu nog steeds bestaat natuurlijk ben ik ooit gestopt maar de triggers werden sterker in…

met een licht autistische lach handel ik snel de dagelijkse ongemakken af heb ze al op mijn bureau gesorteerd in kleine hoopjes aandachtspunten de ergsten zal ik meteen negeren omdat zij proberen mijn leven te ontregelen met andere zaken kan ik net als bij het muziek maken alles rustig moduleren door links af of rechts…

wij hebben de wereld weer geboren zien worden in maagdelijk ontvangen bleven sneeuwbuien urenlang hangen gebiologeerd speelden kristallen het magisch spel op wie zal jij vallen gaan wij inhaken of elkaar met een lach in smelten vermaken bijna sacraal hebben wij het buiten betreden in sporen van heden een schietgebed…

mijn viooltjes speelden vandaag hun bevroren muziek uit de eerste sneeuwwitte partituur van het jaar in een kleurig afstemmen moesten zij wel wennen aan hun nieuwe plaats op het seizoenpalet juist in de herfst waren het groentjes pas in de kou onder het vorstig winterblauw mochten zij kleur bekennen na stormachtige buien van…

ik heb het schermpje aan een vreemde selfie kijkt me verbijsterd aan moet ik mijn of zijn ogen geloven van die dwaze foto’s zonder kop of staart hoewel de kop en het decor duidelijk maken waar het over gaat het was alsof ik viste in zwart water pas bij het ophalen zag ik mijn vangst die maakte me bang omdat ik mezelf…

ik had op de dag mijn kleine verlangens netjes ingepast leefde van wensen en verwachten in beheerst smachten naar ben gestopt met roken voel het in al mijn knoken op chaotische dagen steeds maar op zoek naar wat essentieel lijkt te ontbreken aan een goed humeur dacht lang de koning te zijn met sigaret tegen onvervuld…

ik had mijn handen gevuld dacht met een lach en geduld de wereld te veroveren het ging niet mis er liep helemaal niets verkeerd wij hadden alleen de juiste tools niet geleerd na een korte hype zitten wij nu knijp als zzp ers van het eerste uur zijn wij nog lang niet rijk…

ik heb geprobeerd de muziek uit woorden te vangen hun intrinsieke betekenis aan een melodie op te hangen waarbij de klankverwantschap opklinkt in lichte refreinen stevige kwatrijnen flair geven aan het groots muzikaal geheel nog klinkt er een dissonant klopt ritme en metrum van geen kant maar er speelt al een verfrissende…

het leek alsof het pad naar boven liep een zinsbegoocheling want ik hield het bekende perspectief toch voelde ik mijn kuiten dat bedierf het prettige van buiten ademen werd zwaarder mijn stappen trager en de horizon steeds vager ben gestopt met transpiratie overdekt mijn hoofd chaotisch gek wilde terug heb mij omgedraaid…

de zon wist witte randjes van de ruige vorst die de bloemen omgeven in een laatst overleven nog is er geen wind wel een tintelfrisse kou die van de dauw kristallen maakt met duizend twinkelingen alsof de tijd heeft stilgestaan ik wilde voor de bloemen gaan heb daarvan afgezien jou geroepen je kwam op blote voeten over het bevroren…

alles zal vergaan ik weet niet eens je naam maar lees gruwelijkheden in je ogen we houden elkaar vast in een laatste greep op ons bestaan maar het is gedaan het hete licht dat ons omringt heeft geen goddelijke allure we schroeien door hitte van de vuren geen engelengezang wel godvergeten bang om te sterven door de chaos die…

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

vluchtig dwarrelt zand over duizend sporen geselt palmen waaronder psalmen ooit zijn geboren een geitenhoeder lacht als hij de kudde drijft grijnst als wind de hoofddoek van een schone verwaait een vredig dorpsdecor waarin tijd de ogen langzaam heeft gesloten voor vernieuwing buiten pas avonds als ouderen de luiken sluiten verheft…

ik heb stenen gemetseld slanke arcades gemaakt verbonden wat aarde heeft los gelaten in ons nietig bestaan met jouw lieve woorden waste ik mozaïek de krachtige taal die jij temperamentvol uitte mocht ik als specie gebruiken je lach was als een beek in mijn tuin waar tussen rotsen je ogen de subtropen haar schitterendste bloemen…

ik streel je gezicht pak wat donkere schaduw erbij anders weerkaatst licht in je blik juist daar waar ik tast jou zoek lijkt weten een vaag en mistig vergeten wij bewandelen stukjes bekend jij lacht met de bloemen die jou hebben herkend nog schijnt de zon in een wereld voor samen toch somber jij regen wat vaker…