Alle inzendingen van wil melker

in de lach op het terras klinkt lenteachtige ondeugd op deze eerste rokjesdag onwennig bloot trotseren benen met uitdagend flair gepasseerd winters wit ze blozen niet eens als hakken blijven steken tussen de kasseien waar meeuwen altijd eten speels waait de wind verblindt laagstaande zon de jeugdige parade met lente als hun gade…

ik was vertwijfeld ten einde raad zocht contact maar iedereen had haast kringen vergingen zonder bericht had geen perspectieven zonder dat zicht ik wist dat dit moment ooit dichtbij zou komen door alles buitengesloten verstoken van ieder teken dat aangaf wie en wat ik was niemand bevestigde dat zag leegte van onbekenden vond…

ik heb stilte zwart gemaakt voor een intens beleven alle lichten uitgedaan omdat zij leven geven voel de dood geruisloos heen en weer bewegen maar hij krijgt geen kans om op te staan in een herrijzen het sterven is nog niet gedaan we gaan de dag weer prijzen…

ik heb altijd façades ontweken hen geslecht als ze mij dwongen mijn vrijheid op te geven ook op het wereldtoneel waar teveel mensen in de hoofdrol geloven en sterren van de hemel proberen te spelen alleen het publiek ziet de zonnen ondergaan tot een valse halve maan als de doeken zijn gevallen zonder applaus en muziek de strijd…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…

ik heb je gezien uitzinnig in beminnen het steeds maar weer opnieuw willen beginnen door de spanning van het spel we schilderden verleden op doeken die we kleedden met het prille groen dat eerste lentebloesems deed ontluiken in het tedere toen magisch waren de nachten die meer uren telden in het wachten op elkaar surrealistisch de ontlading…

ik wilde hoogte was altijd gericht op onontbeerlijk licht heb talloze keren mijn stam gerecht tegen constante wind al als jonge loot vocht ik met struiken die woekerden in ruimte groeide snel maar werd afgevlakt door een hoog bladerdak toen ik dat overwon kreeg ik als vriend de warm stralende zon heb nog geprobeerd mijn bast…

het was voor het eerst dat ik een schaduw zag op je gezicht er donkerde iets op je huid waar de tijd nog geen vat op had gekregen jij die altijd voor alles en iedereen moeiteloos overeind was gebleven je ogen in tegenlicht ietwat geloken misten net dat alerte stukje ik alsof zij wisten dat de kleine lieve levenslijnen zich…

ik wist je onbereikbaar terwijl jouw liefde klopte in mijn hart veel emoties vaak ongrijpbaar omdat jij niet bij me was heb je kleuren gestuurd alle geuren voorzichtig uit de doeken gedaan alleen al je naam was voor mij een stralende zon na de nacht ik hoop jouw lente te vangen in mijn onstilbaar verlangen weet dat ik nu op…

ik ken een aantal heerlijke karakteristieken van jou die maken je al meteen een uiterst begerenswaardige vrouw de manier waarop jij je door het leven begeeft kleurt alles met lente en laat ieder weer voelen dat die echt leeft zelfs het licht verschiet als jij in dialoog iets opmerkelijks ziet door dit intens samenzijn ontstaat een…

ik heb de polsslag van het leven zien vibreren in de stilte van jouw magisch realisme de ingehouden adem gevoeld van de explosieve krachten die jij met machtige penseelstreken bedwong in karaktervolle diepte passeerden ongekende perspectieven die hun mystieke ladingen in schaduwen verborgen in jouw kleuren contrasteerden meerdere…

wij spraken dezelfde taal maar jouw woorden dansten hadden dat lenteachtige vlinderden flamboyant in een charmant eerste ontmoeten door prille kleuren geroepen jouw ogen kaatsten voorjaarsontwaken vol vitaliteit en talloze vragen over onze vroegere levenswijs jij hemelde aarde weer op tot paradijs zoals in het eeuwenoude scheppingsverhaal…

heerlijk als je ogen weer lachen de taal spreken van humor en kracht warmte straalt van je af in koesterend ontvangen emoties raken geladen de zachte pijn van vele scherpe kantjes in het samenzijn helend is je kus die in liefde gemanteld alles toedekt en sust…

je vleugelt verglijdend op de wind een roep die buren kent van ver daarginds vrijheid vogelt tegen wolken zonder volgers nooit alleen stippen waaieren zwierig bijeen scheren zwart voorbij een volle maan voordat zij naar hun eigen rustplaats gaan…

ik hoorde de lucht leeglopen met een sissend geluid de regen kwam van boven en ik stak mijn handen uit water spatte alle kanten op en vormde snel een tweede huid die mij omsloot intiem deel maakte van de losgebarsten bui ik voelde mij niet nat als eeuwige bijkomstigheid maar zag kringen uitnodigingen zingen door druppels…

ik had veel in mijn mars maar kraamde lachend blijdschap en verbazing op gezichten heb toen niet goed op de centjes gepast troubadour leek mij wel wat met zang en dans de mens vermaken liedjes uit het hart die de pijn vervagen van de lange werkdag dagelijks langs herens wegen gaan in zon en regen staan de herberg met een warm…

juist jij kunt zo fijntjes erotiserend de lijntjes ophangen van het niemendalletje als voorspel tot een ultieme apotheose we spiegelden elkaar kwijt in de subtiliteit waarmee jij me raakte weerhaakte in beteugelde lust mij de sporen gaf zonder rust we schemerden in de warme gloed waar het leven nog zinderde in volmaakte eenheid…

nog donkert niet de lucht de ondergaande zon schijnt alle schaapjes rood intense drukte van de dag neemt langzaam af de stille schemering draagt sporen nacht gewijde tijd in terugblik naar het volle licht een mijmering over de dagelijkse plicht in ontspanning rust de avond vol vermaak die in voldane moeheid wordt genoten…

jij tikte het ritme bewoog handen om de melodie in je hart te doen landen danste met een lach op woorden die jij in zinnen hebt uitverkoren tot dit gedicht ogen knikten een feilloze choreografie in de ruimte waarover jij kon beschikken felle lampen belichtten de curieuze accenten die jij gaf aan de sprekende taal van…

je vliegt en fladdert dartelt dansend rond rust kleurrijk in de vroege morgenstond die rozerood jouw koude vleugels streept zijn warmte geeft tot zacht ontplooien je ademt goud schrijft lente in het hemels blauw met jouw pigmenten in speels aanwezig zijn benader jij de rust die als je neergestreken bent lieflijk het volmaakte kust…

ik hoor de grote trom waar kerktorens zijn verdwenen ranken minaretten tegen blauw het indringend schreeuwen om gebed begint al gauw en roept een mannenzee richting moskee onaangedaan schijnt nog de zon maar de seizoenen zijn vergaan subtropen hebben nu ruim baan het levendige bazargeroezemoes waait veelkleurig uit tussen kinderen hoofddoekvrouwen…

je ogen stil in proevende gedachten zoekend terwijl je staart voor even van deze wereld die ongezien langs je gaat jij bent hier warm en levend in jouw tijdelijke huis maar je geest probeert al de deuren van je uiteindelijke thuis…

in de open haard knetteren zacht vlammende verhalen zie vele emoties opvliegen in tal van vreemde talen nog speelt jong hout de hoofdrol in het vuur zij laaien heftig op spatten vonkenregens uit hun jeugdig blok verteren snel naar smeulend gloeien in nawoorden die boeien geschiedenis is in rook opgegaan maar hun memoires…

ik streepte hemel met wolkeloos licht kleurde de tijd in opklarend zicht raakte de dag in het zien van je lach je voeten trokken een spoor in dauwdruppelend gras dat in brekend weerkaatsen regenboogkristallen gaf ik zag in het groengrijs van je ogen hemel en paradijs tegelijk…

ze klikten kordaat op hoge pootjes ging zij haar eigen weg onverwacht stopte ze draaide zich om wuifde haar laatste emoties pal in de zon ontging mij haar sprekende mimiek ik zag slechts de glimp van een gebeeldhouwd gezicht later heb ik haar nog gesproken maar de spoken zijn gebleven wij konden er niet mee leven ieder zijn…

ik heb schoonheid zien bloeien uit het donkere niets gedachten kleurden rafels langzaam tot lied de melodie van nieuwe patronen genereerde het schone een warme kern klaarde van binnen het lichte uit zwart ik lachte weer stralend mijn crisis voorbij verstrengeld zongen kleuren hun liefde voor mij…

ik spon mijn cocon in een autistisch web dat ik in eenrichtingsverkeer kundig had opgezet wist het tegendraadse moeiteloos te omzeilen door lijnen impulsloos te spannen tot mijn perspectief ik heb het leven intens lief dat ik in mijn coconnetje geniet…

nog kan hij spelen met de onschuld van een kind zijn eigen taal toevoegen aan de dingen in samen beleven het leek een monoloog maar wie goed keek zag antwoorden in bewegen zij waren daar daagden uit in spel door vorm en verschijnen hij koesterde hen ontdekte hun plezier van bestaan in dubbelleven soms keek hij op liet zijn…

ik voel het mysterieuze van leeg en zwart zie het spiegelen in donker water als bodemloos gat ik weer de sombere gedachten die ik deinend voor me zie ga niet mee met hun finale krachten naar machten van het niets heb me omgedraaid weg van schaduw naar het warme licht mijn intense opluchting werd snel zichtbaar in de tranen…

je lach speelde ondeugend met alles wat ik had voorzichtig haalde jij mijn verborgen woorden naar boven belichtte en kleurde sprak ze warm uit in een liefdevol omarmen nog schaduwde ik gênante verlegenheid verbaasd over zo open zijn in jouw vrijheid eigende ik de stukjes leven die ik eigenlijk had vergeten waarvan ik dacht…