Alle inzendingen van wil

de duinen zijn geschoond vruchtbare aarde vervangen door zand van het strand de wind heeft vrij spel met venijnige vlagen stuift alles dwars door de straten het helmgras krijgt geen greep op de voet van de heuvels het is traag in de strijd om bestaan wat vroeger in eeuwen gevormd is moet nu in één generatie gaan de mens is geen…

het kaatst tussen muren springt van de daken krijgt vleugels in zon en zingt zorgeloos rond een kleine melodie die je ziet in elkaars ogen begrijpt in een blik met de knik van verstaan de lach die opent als woorden op blijde toon al een positief antwoord horen een hand die je pakt sneller dan verwacht geen masker en poses maar…

het laatste stukje brood maakt het verschil tussen levend zijn en dood wie zal het nemen jij of ik is het spel dat wij dagelijks spelen opgevoed en grootgebracht met delen kiest toch kracht voor macht met lauwerkrans en heersen declasseert de wedstrijd ieder die de mindere blijkt alleen de nummer één doet van zich spreken zijn…

zoals altijd de gewone pigmenten gebruikt maar toch kaatst je huid exotische kleuren heb het licht prismatisch onderzocht haar straling in frequentie klopt tot in essentie jij bent het die in reageren licht anders laat breken door hemelse sferen ik aanbad je al voordat jij op het doek zou staan heb jou gekozen om de goddelijke…

er is niets aan komen waaien heb aren gelezen op het veld takken gesprokkeld door storm geveld het eigen brood gedeeld op de feesten der rijken die met hun overvloed stonden te prijken heb gewoekerd met talenten die in centen nooit verzilverd zijn wel overladen met kritiek en venijn ik kan met woorden de wereld openen van dromen stemmen…

het was de kracht van verlangen die mij leidde op het pad dat voerde naar de plaats waar ik onze liefde begraven dacht geen kruis of opschrift maar een kleine bloemenzee die golfde op de warme wind nog bedwelmen de geuren zie ik stukjes hemel in de kleuren jij bent en blijft mijn paradijs…

natuurlijk draagt het leven stenen aan voor ons bestaan maar wie zegt dat ik bouwen moet zij stapelen zich vanzelf om mij heen geven steun en goede moed hun beperkingen gaan echter snel benauwen perspectiefloos wordt mijn zelfvertrouwen ben dus rigoureus gaan ruimen de ballast heb ik weggedaan transparant is nu de kern van mijn bestaan…

je bent niet weggegaan maar kijkt me uit de spiegel aan jij tekende de lijnen in mijn gezicht gaf kleur aan oogopslag in samengaan veranderde mijn stugheid in een warme open lach ik herken je in mijn spiegelbeeld jij die naast me staat en voortaan met mij verder gaat…

het boeket rozen heb ik gekozen bied ze u nu aan slanke vingers gaan behoedzaam langs de stelen kunnen vaak geen dorens velen een ander ziet het drupje ochtenddauw op de fluwelen bloem en smelt voor schoonheid van dit intieme samenzijn maar ieder heeft een eigen vorm en kleur in beeld de goede dichter biedt oneindig veel…

ik gaf je ooit een handvol dromen maar de bomen die we plantten kregen kale kronen het blad verdroogde in de hoogte of verschroeide als het door de zon weer te snel groeide jij danste slechts speelde met de wind die door je haren woei bleef het kind geboeid door dromen…

ik teken mijn dromen met licht van de zon schaduw contrasten met zwart van de nacht maar pas in de schemer komt alles tot leven dansen schaduw en licht tot ik ontwaak met een lachend gezicht…

stilte was vloeibaar lichtte op in de zon kleuren bewogen in glinsterende scholen schichtig rondom tastbaar de vrijheid onbelemmerd het gaan onder dezelfde sterren en maan wij zijn diep in deze wereld gedoken weten nu iets van haar bestaan…

uit het vlakke land naar de eerste heuvels in een mistige verte later bergen met de hardheid van het dagelijks bestaan ben het pad gegaan van duizend voeten in het zoeken naar een waan heb mezelf zien veranderen van luisteren naar fluisteren tot de waterval van woorden kwam onstuitbaar stroomt de schat die ik mijn leven lang…

zij kan nog lachen om foto’s uit de oude doos met broze vingers wijst ze haar kinderen aan niet allemaal met naam in warm geluk is zij weer terug genietend van die uren pas bij het afscheid komt weer de onzekerheid in het zoeken naar vandaag de vraag van wie bent u er een neem ik in omarming mee…

ik speel al jaren een simpele melodie maar soms geeft de wind haar vleugels dan dansen de tonen tot hit van de dag fluit ieder het lied in avond en nacht eindelijk is er magie in het spel tussen hemel aarde en hel…

ze zijn er weer de hooggehakte wezens met hun ultralange benen het haar in nonchalante krul gezicht op half zeven kijken niemand aan de stappen kittig in onzichtbaar voortbewegen hun ogen zijn nog geen seconde van het scherm geweken lijf en kleding optioneel de geest is niet van deze wereld zij voedt zich enkel virtueel…

ik heb de schittering van glas nooit zo gehad subtiel en breekbaar waren nooit mijn woorden wel transparant in zachte vormen zonder scherpe kant breuken zijn vermeden bloed heeft nooit gevloeid heb afstand genomen ben door het flitsend spel tot confronteren toe geboeid…

zij hebben luchten met lange vluchten kleur gegeven wolkten soms met groepen in een fladderend ontmoeten pas toen de zon hun kleuren bleekte en de warmte was vergeten kozen zij voor lange pozen rust vleugels nog gespreid wachtend op de wind die in meevoerend waaien voor hen een laatste rustplaats vindt…

jij ziet wolken maar het weer kun je niet duiden bos kent voor jou geen bomen meer je kon ze allemaal dromen zit te spelen met de tijd terwijl vandaag al door je vingers glijdt nog ben je vriendelijk maar de achtergrond donkert onzekerheid wij zijn vrienden ook al weet je onze namen niet blijven bij je voor altijd…

ik heb de hand gehad in deze wereld speelde poppenkast voor groot publiek het applaus ontging me niet herkenbaar kleine scenes met dialoog vol dramatiek natuurlijk vielen er ook klappen in passionele romantiek ik speel niet meer heb de poppenkast verlaten de wereld heeft mij in de gaten…

ik ben anders dan normaal in tegendraads bewegen floot steeds vals schopte tegen schenen met van drift onhandelbare benen was allergisch voor de zachte hand van mens en overheden die het altijd beter deden waar opvoeders de zere plek masseerden van stoten en proberen kreeg ik de kat omdat ik voelde welke doelen men met ons voor…

zie je glinsteren zonnetjes spiegelen tegen de kant in het voorbijgaan koel je de hand die ik naar jou heb uitgestoken jij watert af van grote hoogte helder als een beek betaamt maar in je gaan langs stad en land dooft je sprankelende glans ondoorzichtig en vervuild stroomt het menselijk visitekaartje schaamteloos het zeegat…

in anonimiteit tiert welig het venijn bedompte geesten kunnen straffeloos hun lust beleven ongenadig hekelen zij de schone kunsten een eigen proeve van bekwaamheid komt er af als klunzen wie uit het maaiveld steekt wordt redeloos kort geschoren zwarte schapen zeggen recensenten moeten zeker bij de kudde horen…

de aangeboden hand toont openheid vingers om te geven je lach straalt blijheid over samen eten ogen spiegelen zon in blauwe lucht vol zomerse verlangens zacht speelt licht in bruine tint over je gave wangen heb je lippen aangeraakt de hemel proeven staat helaas niet op de kaart…

hoe ik ook straalde jij absorbeerde alle licht in samen zijn kaatste zwart in schaduwrijk bewegen zette leven op het spel het perspectief in ons bestaan liet jij als donkere vlek ten onder gaan ooit was er grijs maar in die mist raakten wij elkaar al spoedig kwijt leven in zwart wit kent geen compromissen de een laat zo de ander…

ik zoek de aders in het steen mijn beitel vindt ze in het klieven gestold in koelend samengaan nadat emoties zich uit aardes haard verhieven zij verhalen hoe de schepping sluit maar in stromen magma perst de korst nog steeds haar nageboorte uit…

jij vloog aan uit het donker landde op zonnestralen bleef dralen golfde kleur op muziek van de zomer fladderde verder op zigzag koers het licht tegemoet in rood ben jij verdwenen de zon heeft daarna niet meer geschenen…

jij spon je web tussen ophangpunten die ik herkende jouw perfectie had mij al gevangen voordat ik aan het draad bleef hangen spartelde nog tegen maar wist dat jij mij tot de dood zou legen je bent langs een nieuwe trekdraad terug gegaan verzadigd en onaangedaan…

zag dat jij een gat in de hemel maakte als water golfde muziek bruisend omlaag klaterde later met snelle tonen de openingssymfonie spatte uiteen in kleurige wolken de roze namen we mee…

ben al blij jouw schaduw te dragen dan ben je tenminste bij mij heb geprobeerd met een gedicht je gezicht te belichten maar jij liep me stralend voorbij kan je houding en loopje dromen wacht op de vinger van je hand die mij wenkt te komen uit de schaduw stap ik dan naar voren in jouw ogen wordt een man geboren…