Alle inzendingen van wil

waai mijn luchtkastelen weg ik wil niet meer met bloemen spelen de zon in regenbogen zien flirten met de lente gaat vervelen geef mij ijzer om met eigen hand te breken een storm met huizenhoge golven om mijn krachten mee te meten alles om het vrouwelijk geweld in liefde te weerstaan waar charme en raffinement de dijken zijn waartussen…

jij bloeide langstelig met blad in de vorm van een hart verwaaide na lente maar knopte in vrucht onder de zomerse lucht jij bent niet geplukt om in kortdurende schoonheid te sterven zij lieten je staan door jouw trots om het leven dat jij weg had te geven jij rust met het zaad in de vruchtbare bodem en wortelt weer voor de zoveelste…

niet alles wat uit vingers vloeit is schone kunst jouw lijn en vorm met bloed gehouwen uit weerbarstig steen krijgt van de criticus de grauw en snauw waar moet dat heen je dicht een tekst hebt ziel en zaligheid er in gelegd maar slaat niet aan gaat naar de maan als vlieger zonder touw strijk maar de veren van de heren recensenten…

ik heb de stilte lief koester haar met woordloos gefluister luister naar haar bloemen die kleuren dansen op een speelse wind zij droomt in ijle tonen de muziek van mijn monoloog stroomt zonder rimpeling in de spiegelgladde zee van warmte en begrip zij is mijn thuis waar ik koning ben en onderdaan in haar kan ik weer samengaan…

het krioelen tasten en voelen kost weer te veel energie heb mijn vleugels uitgestoken zweef in stilte land in rust naar de grens van het bestaan gezocht ver van iedereen vandaan het enige geluid dat komen mocht was mijn eigen hartenklop nog leef ik bruist mijn bloed de overzijde zien doet me goed ben op mijn eigen wereld…

stootte tegen glas dacht de wereld transparanter dan die in betreden was vol uitzicht in een perspectief van jaren maar de kennis moest ik zelf vergaren ik liep weg met stilte om me heen praatte met gebroken steen zij hadden de massa’s zien passeren in hun steeds opnieuw proberen tot de eenling overbleef die zich met de rust kon…

soms vlamt de ziel in een fles vol muizenissen weer even op zij straalt haar valse warmte in kortdurend welbehagen onder de dop wenkt om glazen vol gezelligheid later de kater en veel spijt toch blijft zij gesloten het zegel wordt echt niet verbroken van die namaakwereld in vergetelheid…

ik heb jouw bloemen niet zien bloeien was te zeer verblind door eigen kleurenpracht in mijn dagelijkse zorg of de ander die ook zag pas toen mijn weelde over en vergeten was kwam ik echte schoonheid tegen in jouw lach en liefdevolle weten voelde ik dat jij mijn blindheid zou vergeven…

leven wolkte voorbij aan een stralend blauwe hemel zagen schaduwen passeren maar zij raakten ons niet gaven slechts een extra accent aan het licht van de zon volmaakt was onze liefde tot dagen gingen korten de lucht zijn kleur verloor en grijs de overhand kreeg nog zijn wij vrienden maar het licht zal nooit meer zo intens…

je ankerde vroegtijdig liep me niet meer voorbij ageerde vaak opstandig zette je hakken in de klei waar je ooit speels dartelde richtingloos de horizon opzocht is nu die vrijheidsdrang gestopt door routineuze gangen geen hart en ogen vol verlangen meer een kleine cirkel van gedachten in een stilte die niet bij jou paste wij hadden…

schildersoog herkent verwantschap in het landschap kleur knalt van het doek…

ik heb de woorden uit hun graf gehaald ze van de dood ontdaan nog zijn zij niet herrezen maar aan u gegeven voor een tweede leven ontvang ze met open armen geef ze alle warmte laat ze blijven zodat zij in uw geest kunnen verrijzen…

ik heb gezocht naar een graf vond slechts gestapelde steen geen voetafdruk er om heen een vaag fluïdumkoord was het enig contact ik wist dat jij het was die deze impulsen gaf van jouw aanwezigheid jij koos om alleen verder te gaan liet ons staan zonder afscheid te nemen maar wij zijn verbonden onze vriendschap is niet geschonden…

wij hebben de druiven samen geplant de oogst als primeur kunnen drinken proefden in fermenten de schraalheid van het land koppig en fruitig zomer in de hand toch waren er jaren van misoogst door schimmel en rot droogde door wind de suikers kapot aan ons heeft het niet gelegen wij hebben altijd warmte en liefde gegeven aan de wijn…

zij wisten van het avondmaal de judaskus met goud betaald bleef op zijn wangen staan het snelproces de marteling met doornen gekroond gehoond op weg naar kruisiging het donkert bij de berg van calvarie de lucht trekt samen en de aarde beeft als hij zijn geest aan vader geeft vrouwen hebben hem geschoond gebalsemd en in witte doeken…

gedragen klonken de koralen alsof de dirigent daarmee de sfeer van pasen wilde verhalen een sopraan vertaalde stilte van het graf en een bariton de zwaarte van de steen die daarvoor lag tot in de ijlte van de hoogste tonen de ontsteltenis van vrouwen zichtbaar werd door de ontdekking van de lege tombe opgewonden stemmen gonsden keer…

zij spelen geen toneel de handen vol hebzucht wit aangelicht op het zwarte doek langzaam krijgen zij gezicht in egoïstisch bewegen alsof het in hun genen zit het nette pak de dassen onberispelijk gestrikt met het laatste restje beschavingsvernis zij lachen minzaam als anderen van ellende stikken door het geld dat zij in woeker pikken…

de tijd is gebroken sinds wij hebben besloten ons leven te leiden ineens is er onderscheid tussen jaren dagen en uren om ons bestaan te sturen uit scherven pakken wij begin en eind voor het voeren van die strijd een speldenprikje eeuwigheid is er voor jou en mij herinnering gaat in oneindigheid voorbij…

stromen spinsels vernevelen in witte wieven druppen langs lentetakken naar de grond in de schoot van een smachtende aarde die verdroogt in de schrale noord ooster weer hebben mijn handen de kou niet verjaagd die de bloesem met weken vertraagt zie hoe het leven in knoppen verwelkt zonder dat het ooit vruchten draagt…

je groei en bloei heeft decennia lang de omgeving beheerst je schaduw was lang en dominant aanwezig maar ook zonder zon was er leven je bent ten gronde gericht jouw biotoop is niet meer voor ieder zijn alle kansen er weer een eigen leven te leiden zich te ontwikkelen in het volle licht met eindelijk het ware gezicht…

jij bent van stof hebt ooit jezelf geweven uit genen die je zijn gegeven zij sponnen zich tot draad kleurden tot patronen in veelvuldig delen hun eigen boodschap bracht jou groot van moederschoot tot meerderjarig jouw bestaan is het uniek gebeuren van een leven lang leren tot stof zal jij weer wederkeren…

waar vrome lieden zich verzamelen in devoot weten galmt de echoput zijn afgodskreten de vingerwijzing is niet meer steeds sneller knalt de hand zijn rechters oordeel op de wang agressie kent zijn hoogtijdagen weer gepeupel gaat zoals vanouds tekeer ooit zal een sterke man met veel magie en warm elan zijn bannelingen vragen hem…

ik zag de zon jij de halo en wist van de komende regen strak kleurde bloesem tegen het heldere blauw jij voorspelde die nacht vorstige kou ik schreef mijn woorden jij zong de tekst op een melodie die ieder bekoorde wij gaven elkaar onze liefde zagen hoe mijn ziel wonderwel met de jouwe naadloos samenviel…

ik pakte jouw hand in een liefkozend gebaar voelde je vingers verkrampen zag je ogen opeens donker glanzen wegkijkend van mij een zucht over je lippen wat woorden die ik niet hoorde en weg was jij pas later vertelde je dat raken oude wonden open maakte dat de pijnen van vroeger ervaren weer even heftig waren jij wilde vrijheid…

ik lak zwart je rode lippen af die nog bewegen in het spiegelbeeld zij hebben mij gekust voor de stortvloed van verwijten kwam heb je achter me gelaten uit het zicht verdwenen maar in de spiegel ben je weer verschenen helaas met jou verdwijn ook ik onze wereld wordt in zwart gewist…

er is een ogenwereld om ons heen die wij niet kunnen zien die blikt zonder blozen registreert werken en verpozen nooit zijn wij alleen pas als de voordeur sluit met grendel en twee sloten lijkt het toezicht afgelopen maar met tv en internet hebben deze ogen vrij entree de anoniemen leven met ons mee…

jij bent de prinses met je hooggehakte stap ogen vol lentemomenten een voorjaarslach die bloemen brengt een handvol zon in het passeren jij tikt voorbij in warme geuren en laat voor mij herinnering in duizend kleuren jij bent het omzien waard met jouw gratie en souplesse kan ik mijn dorst naar zomer lessen…

de klokken luiden in hun donkerste klanken schonen zich zielen hoog klepelt het brons onverwacht nieuwe tonen onwennig in pas samenkomen het is nog geen lied maar een eerste ontmoeten schuchter elkaar boven begroeten in verbazing zo jong al van het leven gescheiden ondertonen verhalen hun vreselijke lijden…

ik draag zwart omdat jij genomen hebt wat ik bezat veel bloot om jou de pijn te laten zien het lijf waarvan ik gruw nog sijpelt af en toe die grote rode vlek over het wit dat ik ooit was dan schreeuw ik in mijn slaap als jouw handen mijn onschuld doden word ik gebroken wakker in lamlendig grijs dat niet wil wijken ben in…

het licht lijkt vals dat lente straalt bloemen valer in hun trage groei gras oogt sprieterig wind dwaalt zonder richting aan te geven uit een verkeerde hoek en ik ben moe uitgeput en leeg tot op de bodem de winter was te lang om nog te groeien naar ontwaken laat mij maar slapen in mijn voorjaarsdip…