Alle inzendingen van wil

het brandt in je zie de vonkjes in je ogen lichten je ademt kleine vlammetjes uit een felrode mond vurig zijn je kussen die mij snel doen smelten jouw handen schroeien in een liefdevol gebaar teder mijn koude huid wat koel begon is nu een laaiend vuur liefde in het eerste uur…

samen in de sneeuw de sporen liegen niet wij lezen onze wandeling door maagdelijk gebied geen strakke lijnen die de afstanden verkleinen maar speelse boogjes van en naar elkaar in het snijden lijkt de voetstap te verdwijnen op de platgestampte plaatsen van het land ook stukjes recht waar in samen lopen compromissen zijn gesloten…

in een schrale ochtendzon druipt de ijsbloem langzaam van de ruit maar buiten strakt de kou in een felle oostenwind glanst sneeuw het hel kristallen wit in onbedekte ogen vaag luiden klokken het ter kerke gaan de hoogmis vangt om tienen aan niet belopen ligt de wereld voor ons open een witte kerst de natuur weer op zijn best…

zag de mooiste bomen staan maar in mijn hart zong kerst al hun vergaan sparren nordman en de fijn genaalde den gekweekt om in luister te verschijnen zullen uit het bos verdwijnen kaalslag is niet te betwisten enkel voor wat sfeer verlichten hun groene dood zal nog één keer warmte geven als het oudjaar eindigt met nieuw leven…

het zacht geklingel van de schapenbellen luidt de avond in warm vindt wol elkaar en blaat een welterusten de herder kerft zijn staf voordat hij ook gaat slapen hij weet zich deel van het kerstavondritueel een mooie nacht vol sterren wacht tot een helder licht verschijnt ruimteschroot dat nu in vuur en vlam verdwijnt…

de kristallen karaf in mijn hand schittert schoonheid is het lopende band of krijgt kunst een gezicht zodat ik de kunstenaar kan bedanken voor wat hij heeft verricht wij hebben werken verheven tot leven arbeid moet worden betaald om iets van jezelf aan anderen te geven blijkt alleen in geld nog iets waard…

het licht mijmert in kaarsenvlammen als het diner ten einde is vonkt in een glas cognac na de genoten dis licht dat in een stal ter wereld kwam en vrede als zijn boodschap bracht is er nog plaats voor dit verhaal tussen alle pracht en praal op zijn geboortedag…

jij kent de poorten van de hel het hek met gouden deuren een marmeren trap met zonden geplaveid mensen zo ver de horizon reikt je kijkt ze aan in alle ogen staat begeren nergens berouw verdriet of traan er is geen duivel die ze binnenlaat een bordje met alleen de onverlaat ze schuifelen gezichten in de plooi dat goud blinkt eindeloos…

ik brak de tijd in stukjes stilte reeg ze draadloos tot een wereld rust waarin moeten tijdelijk ontbrak men alle haast vergat enkel oog had voor elkaar in een lief gebaar een hand voldoende was voor goed verstaan de tijd zal helen in koortsachtig verder gaan maar stilte deelt nu ons bestaan…

jij hebt de hand die naar de korenbloemen wijst blauw bloeiend in het veld ogen die mij paden laten zien die ik nooit belopen heb een stem oplichtend in geluid van ons gezamenlijk gebed lippen die nooit nee hebben gezegd zachter kussen dan fluweel daarom heb ik heel lief je hart gestolen want jij hebt zo eindeloos veel…

ik wil doder zijn dan jij ook kouder de bloemen koelen ouder ben jij dat witte die zo rust kus de stilte op je wang ik ben te warm en niet bang huil graniet en steen ik ben alleen maar zo alleen met jou…

het koor zong rood zakte langzaam weg het orkest speelde de blauwe symfonie hij dirigeerde met vriendelijke lach rechtlijnig de kleuren in flarden muziek het applaus was dood hout met koperen echo’s stervend in groen alleen het publiek viel uit de toon zij dansten stilte in de coulissen van hun geest…

de wortels waren gaaf de jonge stam droeg trots een weelderige kruin maar aan de voet ontsproot een nieuwe loot die onbelemmerd groeide een tweelingstam die zonder steun al naar de hemel reikte het leken twee gelijken maar de jeugd schoot uit waar behoudend rustte de tweestrijd is gedaan de jonge loot zal verder gaan in het dragen…

wij hebben de duinen zien bloeien als gift van de zon en de zee eerst het lichtere paars dan het zomerse geel de wind speelde mee verlieten de drukte van zaken en stad kozen de stilte van het glooiende pad in het zand bij laagwater tekenden sporen de lijn een horizon verder zal het rustiger zijn elkaar bij de hand in een tocht…

ze bloeit de heldere hemel geeft nog wat respijt maar in de kou van schemering raakt zij haar kleuren kwijt het hart bevriest in ijzig raken van de wind bladeren krullen in het wiegend kraken van de stam onder een volle maan laat zij in eerste vorst haar oogst aan leven gaan…

ik kende de lach die jij de buitenwereld gaf hoog gehakt joyeus gekleed schoonheid die niet onder welbespraaktheid leed jij droeg glamour en wat glitters op de blote huid wist ingetogen dat de hoge heren bogen als een knipmes voor jou en het kruis maar kende ook de lach die ik weer vond in het album dat jij leven gaf met een elan…

je dacht dat geven je leven was zij hebben alles genomen je kracht en je lach jij kon het niet meer aan bent er aan onderdoor gegaan jouw bron is na jarenlang wellen droog komen te staan nu zijn er alleen vragende ogen niemand om je heen jij hebt nemen moeten leren met kleine stappen proberen wat anderen geven te accepteren…

geef mij de stenen die je vindt wil de gedachten zien van generaties lang hun zicht in het weerkaatsend licht heeft ze gerond door water wind en ijs zijn ze schitterend gepolijst zo kwamen de lagen bloot van hun vloeibare dromen samen zijn we ooit ontstaan maar alles is een eigen weg gegaan nog scherpt de rots en…

ik las veel sprookjes in je ogen met handgebaar en lach vertelde je het warm beleven de kleine wereld die alleen aan kinderen is gegeven monsters die wij tegenkomen in nachtmerries en dromen horen daar niet bij toch schemeren zij in donkere randen als mist in tranen vloeit jij mijn schouder vindt en ik het kind in je…

ik zag eindelijk een gat in de tijd en stopte terwijl de trein met volle snelheid dwars door mij heen reed het was heet voelde de laatste seconde verglijden vervloeide toen langzaam tot die ene dimensie van eeuwige rust…

ben ingestapt een gele streep op een donker vaag station fel licht opent de nacht ik wist niet waar ik aan begon het zachte razen in dezelfde cadans geeft slapen een goede kans maar ik ben wakkerder dan ooit en mijn bestemming is nog onbekend ik wil sporen maar de lege coupé werkt niet echt mee debacles heb ik al genoeg beleefd…

in samen kijken weten wij waarover het gaat maar als de woorden komen vervliegen die dromen dan vloeken kleuren verschillen vormen in ons babylonisch huis pas als ik jouw hand weer pak past de puzzel in elkaar wij verstaan maar onze zinnen kunnen van binnen niet samengaan…

je schikte bijna kozend mijn bloemen in de vaas keek me aan terwijl je handen met de kleuren speelden zag mijn ogen gaan je lachte nog wat groen op de langste lijn waar ik een bosje gaf creëerde jij een feeëriek boeket jouw dank is zonder woorden al gezegd…

ooit heb ik alle eindjes aan elkaar geknoopt mezelf beloofd die draden nooit meer op te nemen ik vlocht er alle kleuren mee verfraaide mijn verhalen gooide ze in zee om golven te bedaren maar kon die klus nooit klaren breide toen mijn netwerken in recht maar averechts liet steken vallen er knapte iets toen alles aan…

jij bent volgroeid een markante boom karakteristiek in de omgeving toch draag je de laatste jaren minder bladeren en meer dood hout jij bent nog echt niet oud en versleten maar ruizelt zacht vergeten de screen is al geweest voor het lichte falen van je geest verborgen wortels komen langzaam bloot in het fysiek mankeren het…

de bloementuin in lentegeur de eerste oogopslag was zon je lach een warme rode kleur met voorjaar in verschiet maar ik zag horizonnen dwalen achter donkere frons scherpe kammen diepe dalen onbegaanbaar voor elk van ons jij hebt je pad te gaan ik kan enkel zwaaien wil je nog even blijven staan…

heb haar schreeuw gehoord nog voor de echo kwam was ze vermoord monddood gemaakt zonder tegenspraak haar geest gebroken gemarteld door een grote woordenschat klein gemaakt en afgekat er rest een zinloos fundament dat geen eigenwaarde kent in die schreeuw verdween haar ziel en nam het leven mee…

ik ken ze vaag hoor hun stemmen in een eindeloos dispuut de een is traag nauwelijks verstaanbaar maar lacht te vaak de ander een baas regelmatig afwezig in slaap of druk bezig op de achtergrond kreten van bijval gejoel in een warboel ik heb het lijf zij zijn mijn geest een leven als beest horen nergens bij zijn nooit vrij…

de schaduw is niet meer zwart wit maar kent al volle herfstkleuren het zomers scherp contrast lengt en mengt zich met de donkere aardetinten licht rafelt in een overgang van vele meters lang en zoekt naar de seizoenpatronen het oogsten is al aan de gang in kerk en concert speelt orgel eindelijk weer de boventoon bromt in…

hij heeft de naam leeft riant in een ivoren toren werkt zeer schaars omgeeft zich met magie uit sprookjes zijn handen maken wat zij raken al tot kunst alleen voor magistraten is er een aandeel gesigneerd hij is keizer op zijn vakgebied maar nieuwe kleren heeft hij niet…