Alle inzendingen van wil

nog brandt de zon in kleur door glas in lood staan heiligbeelden hand in hand gevoetstukt langs pilaren maar in de schemer van religieland hangt hij genageld aan het kruis voor ons heeft hij de geest gegeven na doornenkroon en marteling waar is zijn boodschap nu gebleven is vrede slechts bereikbaar voor een enkeling…

heb je wegen gelopen de paden gezien die jij bent gegaan ontmoette je steels in een spiegelruit je zwaaide en lachte ik verwachtte je stem en verrassing in ogen maar herkenning bleef uit je danste lichtvoetig de lente bleef ongrijpbaar voor mij heb je adem geroken jouw warmte en liefde voelde zo eindeloos dichtbij…

een zwarte spin spon draden tussen zon en jou mijn bloem zag de eerste trillen in het ochtendlicht bepareld met wat dauw al gauw kruiste een tweede lijn verfijnde ruimte in afbakening je bloeit nog lente maar warmte en licht zijn al getemperd het web waarin jij zit dreigt je langzaam te verstikken samen hebben we de ragen…

heb lang gezocht naar een stuk land waarop ik wilde leven bomen geplant voor schaduw en zekerheid bonte struiken in het half licht een heg gaf warmte en overzicht in beschermend omheinen pas later kwamen de bollen en bloemen voor wisselende seizoenen verhoogde borders en bakken om van dichtbij de bloei te ervaren heb mij…

soms schittert zon op het lemmet van een mes snijdt licht verblindend vals langs de hals van een prooi kaatst terug op de loop van een geweer dat rokend vogels doodt de bosrand geeft zo zijn signalen af de stropers zijn op pad…

een palmentuin in het namiddaglicht waar schaduw en koelte de tafel schikt vrienden samen zijn gekomen maar niet op hun gemak zij fluisteren zacht traditioneel worden voeten gewassen want de dag is klaar voor het avondmaal hij kijkt ze aan weet wie hem zal verloochenen nog voor de haan drie maal heeft gekraaid zij twisten…

je schijnt wel maar je warmte voel ik niet wolken verdelen je licht in het wit van hun vormen ik mis in de kleuren hun ziel altijd jouw sprekend bewijs kom breek maar door in een lach en wat ogen straal jouw zon niet op mijn huid maar diep van binnenuit…

hij viel draaide spiraalde voeten gespreid verwachtte de klap maar die bleef nog uit zag etages passeren fragmenten van leven steeds sneller langs glas de gil uit het gras er bloeien nu bloemen in de kuil waar hij lag…

waar plotseling wind het kabbelend water striemde tot golven een vlucht statige ganzen dook in gakkende paniek gezellig geroezemoes uiteen geschoten werd door dodelijke stilte daar verloor zon haar kracht werden levens vermoord dat moment waar waanzin hoogtij vierde werd abrupt in bloed gesmoord…

zij hebben alles gewist ik ben gelift gebotoxd en restyled tot nieuwe vormen en gezicht pas later wist ik wat zij misten in tekening van alledag het leven van die jaren zichtbaar op mijn huid de lijnen kwamen samen spraken zich voortdurend uit in het strakgetrokken vel spreken alleen mijn ogen de waarheid nog wel…

alleen hij zag haar bloeien in een lente vol bloemen zij kleurde voor hem opende haar mooiste knop in een zomer vol geluk kwam hun liefde tot vrucht maar de warmte verdween naarmate de zon korter scheen het praten kwam later met herfstige kou in brieven vol zinnen kwam het misverstaan binnen zij hebben woorden gehad…

je passeerde in glijvlucht op donkere orgelmuziek viel met bazuingeschal als een steen uit de lucht dook met klauwen gestrekt op de nek van de prooi nog dwarrelen veren het lied van de dood rond die plek…

ik raak ze niet aan laat hen maar gaan vlucht voordat hun emoties mij overspoelen heb me afgesloten voor lucht uit de goten geen vragende blikken die in gevoelens stikken zonder te slikken ben een schim die niemand meer ziet eiland in een zee van verdriet het geven is op de bronnen verdroogd buig langzaam mijn moede hoofd…

er zit geen rek meer in de touwen van het poppenspel wij worden kort gehouden door het houten kruis ons bewegen wordt gestuurd door de waan van alle dag de grote speler trekt de draden aan tot niemand meer iets eigens mag voorkom gedonder in de hel in het synchroon gehoorzamen verdien je echt de hemel wel…

buig en veer weer terug strek nooit je rug in tegenwind laat hem langs je glijden in zijn volle vlucht wat stram pareert trotseert immense krachten in losgeslagenheid speel het spel zonder neerbuigendheid souplesse wint altijd…

jij strooit lente in je woorden licht je zinnen uit met zon laat je ogen warmte glanzen door de koele ochtendmist in jouw stralende gezicht bloeien alle bloemen de prille kleuren van het voorjaarslicht…

strekte mijn armen reikte met handen maar voelde leven langs vingers glijden met nagels striemen getrokken over je rug het tijdelijke sloot maar gaf je ziel nog niet bloot er is geen begin door een schat aan herinnering achter te laten de gaten zijn veel te groot deze breken met weemoed en respect wat je liefhebt is klaar…

stook het vuur nog eenmaal op voor de zon ons laat vertrekken zing de weemoed naar je land dat al zo lang in tranen brandt een laatste dans hartstocht op bloedhete kolen uitdagend in haar vrijerij rood gloeit de as de eerst strepen licht doen pijn in afscheid van het samenzijn weer ligt de wereld open we moeten verder onstuimig…

daal af langs stenen die nooit zon hebben gezien waarvan de kleuren eeuwenlang verdronken zijn totdat de bron wegviel er vloeit geen water meer dat barsten vult het ongeduld van dorst bestrijdt pas op de bodem zie ik dat de wel is opgedroogd in waternood moet wiggelroeden naar de nieuwe loop haar richting geeft mij hoop…

zij hebben alles uit de kast gehaald voor de finale afrikaanse trommels zwiepen ritme de slagsectie gaat mee pauken donkeren roffelend spektakel tot de hemeldeuren open gaan maar het mooiste moment is niet de laatste tel de stilte die volgt is dat oorverdovend wel…

zijn handen zijn van hout het stoffen lijf lijkt eeuwenoud geknakt ligt hij te wachten op de eerste die hem ziet met opgewekte ogen een blijde lach maar ook vaak tranen van verdriet hij was mijn kameraad we deelden alles samen mijn laatste toeverlaat ik heb hem opgepakt wil hem nooit meer kwijt mijn jeugd in onafscheidelijkheid…

iedere lente wilde ik weer groeien naar het licht hoger de vrijheid ontdekken in blauw en het groen van mijn blad maar elk jaar werden mijn takken gesnoeid zij wilden breedte en bloei mijn vruchten zo voor het pakken geen wilde takken ben geknot in de groei van talenten een boom in het bos van dezelfde enten…

het was een vreemde die mij de hand reikte de ogen opende ik dwaalde op gebaande wegen in het doolhof van de keus kon de kudde niet meer volgen liep de herder straal voorbij hij was de rots waarop ik strandde toen ik niet verder kon liet mij naar de rust van binnen kijken voordat de stress begon heb zijn hand gevat wist…

heb schraalheid zien groeien op kale grond glas met handen gebroken in bloed dat warm vloeit gewanhoopt in pijn aan ons samenzijn geschreeuwd van ellende zonder geluid ooit zal jij bloeien jouw lente komt van diep binnenuit…

ze kijken me aan verbaasd en geschokt maar ik weet dat zij later mijn woorden ten grave zullen dragen het geluid van passie en gevoel in rook laten opgaan en aan de stilte van mijn as geen boodschap hebben…

hadden elixenmengers leven en dood in de hand gebeurde koken van kruiden met magie en mysterie alleen in het oeroude land of zijn de zoekers naar cel en de genen de ontdekkers van heden waar alchemie ooit de weg voor bereidde lijkt het einde van lijden in zicht…

heb de lijnen van je gezicht getekend met potlood in zwart wit je leven geschetst de diepte van gevoelens kan ik niet bereiken littekens schaduwen hun donkere tijd jouw pijn zichtbaar op papier is voelbaar hier…

je spint de stukjes wol die jij hebt vergaard langzaam draait de draad in kleuren van de dag jouw hand bepaalt de dikte in het strelen een enkele breuk is snel te helen zonder druppels bloed je zet de klossen op een rij klaar voor het weefgetouw maar als ik door jouw handen ga zet je mij altijd vooraan…

in ontwaken slaan gedachten hun vleugels uit wieken als kleurige vlinders van bloem tot bloem buitelen in zomerse wind naar het licht drinken het nectars aroma in tijdloze rust laat je dromen niet slapen maar met de dag kennismaken…

uit scheppers hand kwam in harmonie het paradijslijk land in hoogmoed groeit het eerste virus van de mens snel volgt bloeddorst moord en doodslag als woekerend gezwel de grauwe schaduw van misplaatst geweld bezoedelt het bestaan waarin de mens de rol van kanker is gegeven in een dodelijk samenleven hij is het ultieme kwaad…