Alle inzendingen van wil

zij hebben kaarsen gebrand gebeden in wierook verpakt langs pilaren omhoog laten kringelen geknield en in deemoed hun ziel laten zien in het donker van leven naar licht maar de devotie is weg het is een gebouw getooid met de luister van vroeger voelt nooit meer als thuis waar het warm was van zonden in het lijden aan pijn en emoties…

jij hebt je hand op de stenen gelegd die ik wilde werpen merkte het groeien van woede en wanhoop leidde me af naar een ander pad dat rust aan ons gaf wees mij het nieuw perspectief van gezamenlijk leven wij hebben die stenen gebruikt voor de bouw van ons huis…

de dagen zijn voor jou geschenken ontwaken met een lach na een vaak rusteloze nacht je eigen dingen doen volgens vaste rituelen het staan op eigen benen in wankel evenwicht de liefdevolle handen zijn hun werken niet verleerd van baby tot groot kind zij hebben alles geprobeerd jouw ogen blijven hen verbazen in bewondering hoe jij…

zoek al zo lang jouw waarheid in sluiers en draperieën naar het echte van woorden en zinnen vol passie en vuur brand ogen en vingers aan de verblindende kleur op je doek pas in glas heb ik je ziel voorbij de bodem gevonden jouw flonkerend kristal scherfde na vrije val dwars door mijn hart…

heb je hand gepakt met vingers warm van verlangen hoorde je adem voelde de slag van jouw hart keek in je ogen waar wij elkaar wisten tot aan het diepst van je ziel maar woorden konden de stilte niet overbruggen die er tussen ons hing zelfs tranen wilden niet stromen in een bedding zonder geluid…

ik verdwaal in de krant terwijl pagina’s schaduw omslaan in kapitale letters berooft nieuws zich van bestaan met knusse stukjes kom je in de wijk en thuis bij buren naar criminelen kun je besmuikt in de rechtbank turen een blad vol zinnen waar ik morgen weer opnieuw in zal beginnen…

je hebt me flitsen getoond stukjes leven op jouw pad handenvol dromen gegeven waarvan ik er één in mijn armen had mocht diep in je ogen de sprankeling zien van je ziel jij liet je kussen toen ik als een steen voor je viel maar zijn al die momenten de vrouw die jij bent want in je lach schuilen raadsels die ik nog niet…

heb wolken uit elkaar geplukt wind opgedeeld in vlagen kon warmte van de zon niet meer verdragen ben naar de nacht gevlucht in anoniem een vrij bewegen kom in stilte slechts het donker tegen heb mijn jas al uitgedaan nooit zal ik meer naar licht van dagen gaan schemeren zal mijn leven zijn klaarheid doet in openheid mij…

je was de laatste tijd wat stilletjes iets langzamer ter been keek vaker om je heen liet het leven meer passeren dan zelf iets te proberen pas gisterenavond werd je ziek zorgde voor paniek vandaag gescand maar hulp mocht niet meer baten een tumor heeft de milt en lever teveel beschadigd zacht ben jij ingeslapen de lege…

de beelden zijn weer buitenissig niet opgeslagen in de catacomben van zijn geest nog trekt hij aan de touwtjes zijn zij als pop de cast van zijn autistenfeest ieder opgaand in het eigen spel gebonden aan het kruis dat in zijn wereld huist tot de lijnen breken chaos in psychose heerst realiteiten zijn vergeten de beelden…

het is jouw lach die lente maakt en alles doet ontwaken stralend in een blij gezicht met ogen die je raken het ondeugend puntje van je tong vraagt een subtiel ontmoeten om het zachte rood van zomers zoet langdurig te gaan proeven…

een waterval woorden stroomt naar zee op oeverloze vakantie geen kanalen geulen en bedding maar in vrije expansie nog is er wind met zijn vlagen draaien en hozen buitengaats komt er rust in de golvende letters dichters vissen naar stilte hebben soms beet maar om te scoren moeten zij poëzie laten horen in hun leefnet…

ik heb je niet gekleed met wat de natuur je geschonken heeft jij groeide op tussen maan en sterren onder de zon danste jij je leven in woorden ben je al vereeuwigd op het doek aan de wereld getoond het is onze muziek die ademloos boeit in liefde die dag en nacht groeit…

jij laat stilte spreken geeft in lichaamstaal de woorden aan met ogen lettergrepen door mimiek kan een gesprek ontstaan jij schoudert onverzettelijkheid recht je rug in afstand nemen open handen altijd klaar om warmte weg te geven je stem is luisteren een dialoog in liefde fluisteren…

als klaver vier wolkt geluk de hemel blauw ploegt rijkdom door het arme land haar nieuwe voren mannah uit de hemel wuift met dikke aren in het koren maar herfstig sparen was vergeten toen winter zich liet weten de klavers zijn bevroren geluk is geen lang leven meer beschoren…

bij jou zit alles op zijn plaats nergens een vage vlek je woorden paarlen een ketting liefde en vertrouwen ogen bloeien wilde bloemen die zomers van mij houden handen strijken plooien glad verjongen alles wat ik had je lichaam is mijn huis alleen bij jou voel ik mij thuis…

zie je handen woorden zwaaien uit je lichaamstaal vingers letters schrijven in een schrift dat niet bestaat jij kleurt zinnen met je ogen en vult strofen door een lach in samen dichten zonder spreken klinkt poëzie van hart tot hart…

terwijl de zon nog straalt kruipen schaduwen langzaam uit hoeken verkort een lichte nevel het zicht op de horizon gaan staren en doelloosheid de dag vullen na nachten vergetelheid gebogen vingers plukken aan het kleed in bezig zijn dat gisteren en morgen niet meer weet nog is er licht de hand zwaait goedendag maar op herkenning…

het is niet de eerste viool die sterren aan de hemel doet dansen winter in lente verandert door de warmte van haar toon jij bestrijkt vergeten snaren tot melodieën uit ongekend talent met een liefde die ieder mens vanaf zijn geboorte al heeft gewenst…

heb je boeket als bloemen in de vaas gezet de groendecoratie maar eens achterwege gelaten uniek in vorm geschikt op grote en kleur in een magisch moment vond ik jouw hart in de geur zag de lach in je ogen de rankheid van lijf jij bent mijn boeket nooit hebben we samen de bloemen zo buiten gezet…

we hebben ze genomen de voetangels en klemmen van het dagelijks bestaan voorzichtig zijn we verder gegaan naar de wereld van onze geest de onneembare torens kerkers en catacomben waar eonenlang niemand is geweest voelden schuld en berouw in een ijskoude tocht langs generaties hoop en gebeden maar overweldigend was de tunnel…

zag je arm opgestoken in de menigte een hand die wenkte of zwaaide ik kwam er niet uit wilde bij jou zijn drong langs de mensen trapte op tenen vloekte de schaduw voorbij want jij een open plek in de eerbied van stilte jij was gegaan zag nog je arm vingers en hand alleen ik kende je naam…

heb je de schoonheid van glas laten zien breekbaar fragiel blinkend en transparant als je ziel geleerd kleur en pigmenten te mengen in compositie warmte en hart tot leven te brengen mag ik je houwen uit het eeuwenoude graniet zal dit stuk rots jouw trotse leven ooit willen prijsgeven…

de stenen zijn geraapt uit het verband van vele jaren tegenstanders zijn geraakt woede kan geen levens sparen de onderdrukte harten kloppen vrijheid in nog ongebroken zijn de wegen worden weer bestraat met stenen die het revolutiebloed hebben gesmaakt…

heb de aarde keer op keer de helling opgedragen met blote handen uit het dal gehaald en om de wortels heen gevlijd jouw koude regen gaf het hechten in de bodem veel te weinig tijd jij plaatste liefde op een hoger plan maar op de stenen kam wilde niets groeien sta nu met lege handen de zon zal onze wortels een voor een verbranden…

ik sta met mijn voeten diep in de grond jij waait voorbij in wolken en buien omgord met getekende bast verzamel ik kracht om jou te bereiken ontluiken mijn knoppen aan lentetwijgen jij bent de zon aan een heldere hemel mijn wortels kennen jouw bron…

zij hebben jou tentoongesteld als creatuur van deze tijd alles wat afwijkend is vindt spot en pesterij de eenheidsworst is slank en blond gemaakt met witte tandenrij volgzaam is de leus en op bevel word je verstoten het zwarte schaap ben jij…

jij bent de clown en laat het circus de revue passeren jongleert sterren van de hemel voltigeert met paard tijgert langs de stalen hekken van de leeuwenkuil laat stof opwaaien uit de hoogste trapeze door dodensprongen zonder net in stilte huilt de clown maar kondigt lachend zijn nummer weer aan in het eeuwig gaan voor…

ik heb je haren met wind geborsteld gekruld door een stevige bries je lippen en mond gekoeld en gevuld met het zacht van de regen je lach en je ogen braken als zon door de buiige wolken heb je met woorden gekleed frivool en pikant mijn godin op haar allercharmants…

ze stonden allemaal vol in het licht met zon op hun gezicht familie vrienden en bekenden deelden het leven dat ik leidde maar in het lengen van hun schaduwen verkleinde ook mijn beeld tot de laatste vriend mij vroeg wat er aan scheelde ik schaduwde slechts plicht het volle licht had mijn leven al geruime tijd vergeven…