Alle inzendingen van wil

hij zag de winter bloeien in de eerste sneeuw zij hoorde schotsen breken in de donkere schuif van kruiend ijs de nacht gaf amper nog zijn korte sombere dagen prijs hij wist de sterrenhemel bewonderde de klare maan maar zachtjes kwam het fluiten van de vogels aan een prelude van de lente toe hij zomert al in licht en warmte…

jij bent geen pluisje in de wind of speelbal van de tijd jij hebt alles in de hand denkt altijd de mooiste bloemen aan de overkant maar het is jouw magie die ogen trekt woordloos wordt de liefde in je schoot gelegd jij bent een sterke vrouw in het aan anderen geven maar vergeet vaak ook het recht op eigen leven…

ik woon en droom in mijn kasteel muren van fictie torens van kristal gewelven en bogen sterren aan het sprookjesheelal mijn toren is geriefelijk kamertjes zijn knus de lucht is koel kleurt en geurt naar bloemen hooi en zonnig zomerfruit door open ramen waaien vlaagjes natuur naar binnen de stilte is gevuld met klein gezang van…

je vijvert in rimpelloze rust kaatst hemel haar eigen blauwdruk terug waar beken jou in oorsprong vullen met jeugd en speels onstuimig zijn neem jij hen in bescherming en leidt ze door verwateren naar eigen veiligheid aan jouw boezem is het heerlijk laven voordat zij zich op weg naar zee gaan wagen…

ben gegroeid te midden van opschietend kruid moest de hoogte in tegen verstikken mijn bloei bleef uit jij bloemde apart met lenteweelde een lach in open hart door jou kon ik mijn kleur ontplooien geurend in ons samenzijn beiden in de zon niet meer om en om jij bent mijn valentijn…

ze grommen hun donkere dreiging in laagtonig geluid strak bewegend golven ze aan het miljoen zonder baan een enkele articulatie als zweep om te gaan nog is het hek niet bereikt maar confrontatie is slechts een kwestie van tijd een nietsontziende ontlading opent het hek ze stoppen verbijsterd ook daarachter blijft alles gelijk…

je schreef bijna speels gedachten in woorden maar wikte en woog vijlde en polijstte een briljante settingsboog heb je juwelen zien glinsteren met zonnetjes in ieder facet het licht kwam van binnen glansrijk in poëzie neergezet…

het liep over mijn huid stak met speldenprikken trippelde door nachtelijk geluid met snelle tikken het was ontsnapt uit opgeborgen zijn in de kelders van mijn pijn een vage tocht gaf opening door onoplettendheid ik heb het gat gedicht de deuren transparant gesloten met eerlijkheid van licht…

heb de stenen voor je neergelegd in de bedding van het leven ze lagen op het pad waar jij ook ging natte voeten heb jij nooit gehad het waren zorg en bewondering die stilte vulden van onuitgesproken woorden maar eens per jaar liet ik jou mijn liefde zien mijn kaart werd nooit ontdekt jij was de valentijn van allemaal…

jij hebt het speelse dat onberekenbare in je oogopslag diepte en het hoog welluidende in je warme lach soleert maar neemt ook anderen bij de hand in het delen van de korrels op het zomerstrand wij genieten van je tussen eb en vloed golvend maak jij het leven goed…

jij hebt de snaar geraakt die mij deed ontwaken de eerste tonen die ik hoorde van binnenuit het warme geluid van liefde op de melodie van geluk het waren jouw ogen en handen die de schepen verbrandden van een zinloos bestaan voor ons nu de vrijheid tot de hoogste klanken te gaan…

het water wilde niet scheiden in jouw stroom en de mijne het bleef vloeien uit de bron die we samen hadden geslagen ik geselde wind jij verdroogde de regen wij kwamen elkaar steeds weer tegen hebben de vloed toen gesplitst bij de oorsprong met stenen de bedding verlegd maar het hek van de dam heeft het niet kunnen houden wij…

heb hem onverwacht ontmoet vriendelijk en vertrouwd hij kende mij vanaf geboorte na kennismaken bleek dat wij veel beelden en herinneringen deelden alleen tot een gesprek was het door allerlei nog nooit gekomen hij had iets bekends een vaag figuur uit sprookjes fantasie of dromen heb de dood in de ogen gekeken dat ogenblik…

je bent gekleed door de natuur een tweede huid is overbodig de roze sluier van de ochtendzon bedauwd met parels licht bedekt de helft van je gezicht dat stralend naar mij kijkt je vlijt je warme lichaam in een groet tegen mij aan met een kus verlaten we de nacht op weg naar een paradijselijke dag…

je spiegelde in dubbel glas een lach die even met vakantie was de verbazing in je ogen kende een reflectie van bewondering de zon scheen een halo in de golven van je lange blonde haar de stem ontbrak maar uit je mimiek kon ik lezen dat je intens veel om me gaf…

hij nam het zand bouwde zijn fort naar eigen hand vormde en kneedde zonder onderscheid de korrels in zijn gelijk een lange tijd weerstond de burcht de zee in confrontatie maar het water is gezakt korrels drogen zonder macht eisen nu de vrijheid van het strand…

het koor kent vele stemmen heeft zelfs een gezicht een repertoire bijeen gegaard door oefenen en ervaren begonnen in duet zingt nu een vast sextet het lied van alledag versterkt met passanten de een wat schuchter de ander soleert al ras pas als stemmen doven neemt het koor de melodieën over van hun beëindigd levenslied…

als woorden galmen spreken ze niet verliezen in ruimte hun samenzang en melodie waar venijn articuleert sist het serpent genadeloos het ijskoud sentiment maar jouw ogen zonnen warme zinnen je stem vibreert heel diep van binnen…

je ging voor even nee niet weg zag je open tas de knuffelbeer keek wat verbaasd alsof niet alles al geregeld was in nonchalante pas het hek piepte subtiel sloot de armzwaai pas later wist ik dat even levenslang kan zijn…

heb alles uit de kast gehaald de pronkstukken vooraan ze ogen overjarig maar waren in die tijd het beste wat ik had wat dozen snuisterijen gelabeld met herinnering aan feest vakantie en partijen overzie de delen van mijn leven het is niet alles wat ik heb kom kijk me aan neem mijn hart en ziel laten we samen verder gaan…

heb mijn leven lang de instrumenten bespeeld die mij zijn toegewezen van trommel tot trompet hobo en klarinet tevens dirigeer ik mijn orkest alleen de kunst van samenspelen op het podium van leven is mij niet gegeven mijn partituren werden niet gelezen omdat ik ze te egoïstisch had geschreven de eerst viool strijk ik al lang…

zij marcheerden met vliegende vaandels en stampende tred woorden en zinnen formaties van strofen in het oudgediendensonnet wat pelotons losse rijm verstrooiden vertier en warmte op het winterse plein het defilé werd besloten met vuurwerk van dichters zelfs losse flodders hebben hun knal genoten…

een zelfbewust gezicht de blonde haren uitgelicht door voorjaarszon een lach die lente straalt ondeugend in passeren haar lange benen veren in een galant onthaaste tred zij is wat komen gaat die kou en winter achterlaat al spelend met de zomer…

ik zoek waarheid uit de sprookjes van vandaag in spelletjes van gisteren de stukjes leven van het afgelopen jaar waar is mijn testament het werk dat voort blijft leven als ik er niet meer ben heb ik wel iets te geven waardoor men mij nog kent of ben ik te lang van stof geweest zal niemand het doen opwaaien hooguit nog mijn…

ze bloeien allemaal maar de grootsten staan altijd vooraan prijzen zich met kleur en blad de hemel in wat achteraf in minder goede grond de kleinen saam gedromd wachtend op het licht een fletse gloed op het door strijd getekende gezicht een enkeling tracht op de kale rots te overleven bloemen hebben zij niet weg te geven…

heb de herfst van me afgegooid met storm de bladeren weggeblazen kaal en knoestig is wat blijft met trots draag ik het eerste ochtendrijp ga weer het spel met regen sneeuw en hagel aan de winter is nog niet gedaan maar als de lente lonkt schieten zo de nieuwe scheuten uit mijn oude stronk…

jij hebt in je lach de stille kracht iets van verwachten het tikkeltje magie dat ondeugd heet en leeft in het mysterie vrouw benaderbaar in warme nachten je ogen raadselen het ongewisse een blijvend gissen naar het geheim van jou pas als het donker ons heeft toegedekt wordt het laatste puzzelstukje neergelegd…

waar ik armetierig was had jij de kracht de rots te breken die mijn bodem was jouw groene vingers brachten warmte liefs en tederheid je lach en ogen schenen zon waarin het leven goed gedijde jij hebt me laten groeien en tot bloei gebracht de vruchten kwamen eerder dan verwacht…

je hebt geen vleugels toch vlieg je mij voorbij kijkt lachend om en wenkt naar mij ik loop op wolken naar je lach je ogen leiden mij naar duizelingwekkend hoog na het sterrenraken landen we voldaan in aardes warme schoot…

de kerkklok luidde zijn enkele slag ik wist dat zwart gewonnen had ooit spreidde wit zijn vleugels voor een nieuw begin vulde leven haar warme kleuren teder in tot de schaduw langer werd het licht vertraagde de kerkklok in eentonigheid aanwezigzijn vervaagde…