Alle inzendingen van wil

ik heb de tonen op palet maar het geluid schildert geen beeld wat ijle kleuren zonder horizon verwijlen in een flard muziek er is geen melodie die in pastel nog vorm kan geven aan mijn vluchtig leven een dwaze muzikant die schilderen wil in tonen op het doek klinken beelden uit zijn hart en hand…

wat zijn mijn handen wit in zoveel licht het was donker toen ik moest vertrekken ik zag niks lijk te zweven komt misschien nog door de laatste dagen daar ik ken dit niet toch heeft het iets vertrouwds voel de warmte van iemand die oneindig van me houdt er wordt gewenkt door zoveel witte handen ze stralen als geschenk…

gele vogels blauwe luchten vluchten in een pandemonium van geluid de hoogste tonen ijlen zo voorbij wij modderen in de middelmoot van leven en of dood waar as en graven in de diepste regionen klagen eindigt ook de goot ik paletteer en orkestreer de chaos in mijn kop daar vliegt de gele vogel zich ooit in het blauw kapot…

je hebt het blad nooit voor de mond gehouden het dwarrelt naar de grond uit vingers die onmachtig zijn om alles in de hand te houden jij hebt altijd de rug gerecht maar nu lig je gestrekt laat gods water over akkers lopen in een afscheid met gebroken ogen toch zal uit as jouw feniks weer herrijzen om levend in herinnering te…

het was niet jouw muziek die felrood doorkwam uit de achtergrond zij lichtte op uit een palet met onbekende vergezichten geroezemoes van stemmen uit de duizend talen die eonenlang al uitgestorven zijn de mengelmoes van angst en haat vergaard in onbestemde kleuren van de dood jouw muziek gaf hoop maar verloor de strijd van het…

zij kleurde uit een witte achtergrond ontluikend rood haar ronde vorm gaf eindelijk het onbegrensde bloot mysterieus in voelen naar het einde rolt magie tussen de lijnen van hand naar voet omhoog omlaag een bal die aandacht vraagt…

zoek geen schuilplaats in de mantels van bizarre clowns die het hakken van letters uit het stenen alfabet tot poëzie verheffen zonder dat hun volgelingen dat beseffen viert narcisme hoogtij in ijdeltuiterij de vreemde eend wordt weggejaagd het zwarte schaap is afgemaakt gij wilt het kaf niet zijn onder hun koren alleen de clowns…

je bent de weg wat kwijt in deze laatste uren een woord je hand de oogopslag dat in de verte turen de ferme stappen zijn vergeten net als drinken en het eten verbazing en verwondering als je weer even bij ons komt in herkenning om je mond we weten dat je los moet laten om alleen te gaan maar met onze handen vast kun jij die…

ik bouw een droomkasteel op hen die mij zijn voorgegaan hun graven zijn mijn fundament ik heb ze allemaal gekend mannen kinderen en vrouwen hun handen geven mij vertrouwen zij helpen met het bouwen als de werelden zijn stilgezet zij beeldhouwen de lucht uit godvergeten dagen de slotgracht wordt gegraven en in de heuvels groeit het bos…

een groene fles tussen het wrakhout van de oceaan nog niet kapot gegaan op hoge golven heb haar opgevist en wist de brief die rustte op haar ziel heb de letters niet gelezen haar zinnen nooit gezien mijn brief erbij gedaan ons lot verbonden de fles weer teruggeworpen in de oceaan…

waar glas de wereld buitensloot bracht terreur in scherven dood inferno’s brandden door beton bewapend met geloof dat alles kon haat heeft de aarde met geweld gelijk gemaakt ground zero in oorspronkelijke staat het opgewaaide stof is weer gaan liggen hoe vaak zal een aanslag de wereld nog ontwrichten wil melker 11/09/2010…

ik zie je na de lange nacht het leven scheppen jij geeft groen aan gras en boom schemert blauw de lucht laat in wit de wolken komen dromend op hun vlucht opent bloemen in de kleur van het seizoen ontsluit het donkere van toen jij schenkt ziel aan alles om je heen zonder jou ben ik in kou alleen jij bent de godin die leven schept…

je puntig schrift deed pijn verloren zijn de ronde krullen voelbaar het venijn woorden sisten afgekort in zwarte zinnen eilanden op eenzaam wit de koude woordenstroom verpakt in envelop mijn naam er op vernietigde een droom…

heb je de hand gedrukt voelde warmte en geluk van mensenliefde een tikje masculien misschien de speelse ondeugd in je ogen heb ik zonder onderscheid genoten jij raakt alle snaren in aantrekkelijk zijn zonder te lopen op de vrouwelijke lijn herken mezelf in jou zie alle vlinders vliegen aan man en vrouw geef jij je mensenliefde…

het marmerwit gezicht kleurt langzaam rood de kruisiging en dood ontheven de zon schijnt door het glas in lood brengt zijne heiligheid tot leven met vinger wijzend in het groen het testament onder de arm geklemd in geel en bruin bewegen in orgelspel en korenzang ziet hij de generaties gaan op zijn voetstuk is hij blijven staan…

zag de zon dalen om in de tuin der poëzie langs bladeren de vruchten van de zomer te halen met gefluisterde woorden op de middagwarme wind in accenten met rood op wat eens lentegroen is geweest bevlogen door tekst reikten handen plukgraag naar boven maar de oogst blijkt niet rijp ze wijkt om tot wasdom te komen zoals een gedicht…

zag je gezicht in de gepoetste roodkoperen olielamp je ogen van groot naar klein in de zwaai van de kajuit je lach deinde op de golven buitengaats voor de wind het zeegat uit maar op de valreep wendde je het steven jij zocht de ruimte niet het avontuurlijke van alles op te geven voor jou geen schippersvrouwverdriet…

ben je al vergeten hoe je heette uit welk nest je kwam je lach de eerste stap aan handen die je koesterden de anderen die jou het leven leerden met respect voor zelf proberen ben jij geworden zoals zij of heeft het eigene zijn kans genomen leef jij in deze maatschappij gelukkig en met eigen dromen…

ik trommel weer het ritme van de geesten in mijn hoofd de beer is los hun harmonie verstoord omdat de kleinste is vermoord ze bakkeleien zonder woorden over wie de macht heeft over de galeien geketend zijn de slaven gedachten die stom varen op het dreunen van de grootste trom ze jagen tot de waterval hen breekt en ik in de psychose…

aan muren hangen bloed zweet en tranen ik wil ze weer wit de doeken waarop ik leven heb vormgegeven zijn nu te koop ze verhalen in lijnen en kleur mijn ziel en emoties met penseel en nieuwe pigmenten zal ik u op maagdelijk wit mijn toekomst vertellen…

de wolk grijst van zwart naar wit in talloze nuances zeilt door de lucht terwijl een stormwind de rafels laat dansen regen daalt in tegenspoed en kleurt met zon een regenboog het oplichten is fel van kermis in de hel genieten de mensen wel…

heb je sluiers afgedaan met handen die schaduwen bezworen voor even niet opzij te gaan naakt kan niet bekoren je toont je huid die straalt van binnenuit verlaat de schemer en profiel lacht in het volle licht de tanden bloot je ogen schaduwen verlangen zachtjes rood…

je zag me niet toen ik je aankeek je blik ving uit de verte van je land pas toen ik jou een hand gaf kwam je terug van het warme strand je lach was nog vol zee en groene palmen je stem zong vriend jij bent gebleven ondanks de heimwee naar je land iets tropisch in de koude zomerregen…

van god en alleman verlaten stond het huis weer in zichzelf te praten zij was vroegtijdig oud verzakt en buitenissig de tuin verwilderd grauw naast de schuur een rariteitenkabinet van wat bij afval was gezet een vage schim achter een vuil gordijn kon wel een bewoner zijn het janken van de hond dat bij schemering luguber klonk weerhield…

met respect voor talent en vaardige vingers toch kies ik niet voor antiek craquelé van oude doeken houtsnijwerk en smederij van edele metalen het zegt me niets wil het echte leven om me heen een lach de warme blik handen die me strelen geen verstild gezicht of landschap uit verleden het eiken waaraan door generaties is gebeden…

mag ik even met de kleuren van je vlinders spelen je wonden kussen met mijn vleugels van satijn een druppel nectar van je drinken of doet het je nog teveel pijn kom laat maar zien wat is verborgen geef de hemel weer haar blauw bloei je allermooiste geuren de vrucht van deze zomer is geheel voor jou…

ik verdwaal in jaren ben de maanden kwijt seizoenen krijgen nog respijt dagen hebben geen gezicht uren glijden als los zand door vingers van mijn koude hand alleen de zon geeft mij m’n dromen terug haar warmte stuurt mijn vlucht dan zie ik weer het laaiend vuur van pure hartstocht in je ogen breek jij de hemel voor me open in…

mag ik delen in de prijs die jij voor leven betaalt is samenzijn de hoofdmoot die de rekening bepaalt of scheiden zich de wegen als de voordeur is betreden in kaartjes dit van jou of mij staan de buffertjes voor noodgevallen er alleen op eigen nota bij of zijn we samen zonder enig onderscheid delen alles met het kaartje wij…

ik heb de takken niet gebroken of bladeren afgerukt en meegevoerd naar plaatsen waar zij luwte zoekend kleur verliezen en versterven het is de wind die vlagend aandacht vraagt voor de wisseling van seizoen het zomers groen dat rijpt van geel naar rood mist zon en licht gaat langzaam dood kaal steken stam en takken af tegen…

je krulde letters vlocht woorden verbaasde zinnen epistelde je leven in alinea’s van geven zonder nemen totdat je inkt op was en tranen kwamen op het wit papier gevouwen en gepost het adres niet ingevuld niemand kreeg jouw schuld onbestelbaar is zij teruggekeerd toen jij eindelijk had geleerd het leven ook te nemen…