Alle inzendingen van wil

soms licht de zee nog op in het blauwgroen van je ogen verdrijft een zonnestraal de donkere schaduwen die onrust spoken zingt je stem een liedje uit vervlogen tijden vatten je handen in herkenning warm de mijne dan lach je naar me in gelukkig zijn vergeten is de loslaatpijn…

ik zie het water stromen in de stilte van je blik handen vol met dromen ogen licht verschrikt schouders wiegen wind in tegenwaarts bewegen benen kruislings op de rots verankerd in het leven jij beeldt standvastigheid ik was jouw stem en richting even kwijt…

je hand streelde geur uit het mandarijnparadijs pelde mijn lijf versierde mijn huid met franjes oranje in zoet en bloedrood gaf ik jou mijn ziel en jij mij jouw zaligheid bloot wij braken het ijs alleen jij en ik wisten de schoot van het mandarijnparadijs…

hij lacht in nuanceringen het pluche wacht in goed vertrouwen is hem macht gegeven om zijn beloften echt te laten leven maar hij scheert de schapen en van wol spint hij uit garen zijn eigen rechtse draad hij is niet terug te fluiten als een herdershond leidt zelf zijn makke kudde rond…

onder volle maan heb ik mijn heliotroop in het gras gelegd gebed in bergkristal verzamelt zij de krachten uit heelal het groen en blauw gelaagd met rode vonken in oranje vangt kosmisch licht dit schitterend juweel met energieke lading is alle moeilijkheden net teveel…

zon brandde zacht een warme lach in het landschap van plezier hier vond ik woorden in het spinrag tussen struiken bepareld met de ochtenddauw jouw ogen vierden feest in de voorpret van verwachten de gasten namen zomer mee cadeaus met linten en ballonnen in de zee van tijd is weer een nieuwe draad aan jouw levensweb gesponnen…

geen uitgekauwd patroon ik wil het voetbal zien waarvan ik droom de fabuleuze trap een tackel die net mag de dieptepass in het zwarte gat niet het bekende raderen het oeverloos vergaderen tijdens het schuiven van de bal geef haar een eindeloze knal zodat de lat in tweeën breekt nadat de scheids het doelpunt geeft speel niet als…

het laatste oordeel is nog niet geveld voor mij verscheen geen held een man gekleed in het charisma van verlosser voor het tribunaal der eeuwigheid in woord en wederwoord werden schepping en de mens gewogen op de weegschaal der gerechtigheid in dossier de slechte jeugd der eerste mensen hun vrije wil door erfzonde weer gebonden…

schreef mijn letters in de lucht kleurde ze met zon vroeg de wind ze weg te blazen de hele wereld door nog spoken ze hier rond in tocht en koude vlagen gebroken woorden die hun doel nooit zullen raken verminkte zinnen vliegen overal zomaar naar binnen het was mijn testament bij leven maar de dood heeft al mijn schatten…

de felle tik van hakken klakte haar verschijnen ver vooruit het stralend spijkerwit slankte lange benen elegante laarsjes tot de schenen een mouwloos shirt in zwart boezemde ondeugend licht ontzag de wind spon krullen in het blond rood sierde haar volle mond ze keek me aan ik wachtte op haar blik maar ze kwam niet achter de zonnebril…

ik heb het licht ontleed tot in de kleinste deeltjes uit de ontdekking die ik deed bleken de deeltjes ook golfjes bond gekleurde golfjes tot een grote witte streng reeg deeltjes tot een snaar die lichtend wit tot kleuren trilde gelukkig hebben snaar en streng dezelfde bron zij stralen al eonen lang uit onze zon…

de tsunami is weer langs geweest kaarsen zijn gedoofd in heilige huisjes waar aarde beefde liepen catacomben vol met rijke roomse geesten nog flakkert in schuilkerken de vlam van hoop in droef verwerken brood en spelen zegeviert maar jan modaal betaalt de decadenten voor zijn loos vertier…

hang uw maagdelijkheid maar aan de wilgen tussen pril ontluikend loof bloei in bloesemvolle lente en beken de vruchten van uw schoot laat ze rijpen in zomers volle glorie kies de kleuren van de oogst er is geen sterven in de pluk zij etaleert het overweldigende herfstgeluk winters wit kleurt onschuld in de toog tot lentes nieuwe…

heb alles gedaan om jou te imponeren auto’s huis en geld een vlotte babbel skivakanties vrienden modisch in de kleren het is niet gelukt jij zocht het jochie dat nog veel moest leren geen zelfverzekerd kijken maar verbazing en verwondering in uitproberen geen stoerheid in het arrogante weten en eigen kwetsbaarheid vergeten…

hij schiep een handvol wolken in de lucht gevat door wind ontplooiden zij in wit onderkanten zwart gevlakt met schaduwen nog nat van tranen raakten zij het droge land ik ben geen regenmaker zei de zon maar warm slechts lucht tot aan het koud plafond…

ik spiegelde in glas zag anderen op mijn schaduw trappen zwaaide en keek om hoorde slechts de echo’s van hun passen ben in het volle licht getreden mijn silhouet is nu verbannen uit het heden ontmoet de zwarte kat loop onder ladders door het onverwachte heb ik wel gehad leer eindelijk beseffen dat alles wat ik doe mijn schaduw…

penseel al door het eerste warme rood het lichte bruin van zomers bloot onschuldig na het winters wit getoond in lentes groenend licht de schaamte is al afgelegd als de eerste blos haar stempel heeft gezet ondeugend wordt textiel steeds verder opgeschoven en laat maar weinig in beloven pikant diept bruin verstolen wit in contrasteren…

nooit hebben wij ons bloed gemengd of naakt gedanst bij volle maan geen heidens ritueel van schedelbekers bier vleermuis en vampier weg met de magie uit donkere uren de hete vuren in overgaaf aan satan en serpent wij kiezen voor door licht gebroken duisternis de klaring van de zon koestering in warmte en transparantie van de zee…

je wenkte naar me op een berg van glas herkende vaag je lach maar je ogen reflecteerden kleuren ik wist dat jij het was in glinsteringen onbereikbaar een koele schoonheid zonder scherf of barst heb me toch aan jou gesneden je glazen huis was nog niet af mijn woorden braken glas het warme rood heeft eindelijk kunnen zeggen hoeveel…

zag het landschap in vaste lijnen bergen in hun vaag verschijnen beliep de paden diep in dalen beklom hun steile eindigheid verloor de horizon verdwaalde snel in onherbergzaamheid was mijn oriëntatie kwijt in een wereld die niet aan mijn voeten lag probeerde op mijn schreden terug te keren accepteerde de vertrouwensbreuk…

mag ik je vinger zonder meteen de hele hand te nemen naar je kijken met een blik die opening in liefde geeft je stem laten vertellen wat jij allemaal van mij weet en dan je kus beantwoorden zodat je mij nooit meer vergeet…

hij gaf een hand lachte en keek met gezicht zonder ogen sprak een stortvloed van woorden uit een oceaan zonder water gebaarde naar aarde en de stervende zon met mimiek zonder licht samen zijn we gaan lopen dwars op de wind hij blijft spoorloos mijn kind…

het golft moord en doodslag in het klein intolerantie en isolement nemen weer toe als anoniem onzichtbaar is waar controle nog sociaal kon zijn heerst nu de anarchie van het venijn mensen breken tot op het bot om aandacht vragen voor het eigen zieke lot van volkerenmoord is niets geleerd de menselijke aard apocalypst nu eigen…

hij was geen clown want in zijn woorden klonk het leven als muziek met bloem en bolhoed het gezicht overbelicht zong hij zijn lied de wereld donker in décor de zaal met sterren in de ogen er bloeiden sprookjes uit de handen van de man die heden uit verleden nam zijn mimiek is generatieloos de woorden internationaal mijn troubadour…

jij loopt niet maar je gaat in harmonieus bewegen op hoge hindelopenbenen droomt nooit weg maar je ogen trekken met magie de blikken van een ander naar je toe lacht wolken weg tot blauwe hemel en laat jouw zon de mensen warmen verstaat wat wij steeds camoufleren knipt lint en frutsels af als wij dat willen etaleren waar je…

wat jij raakte schitterde als goud nu zijn je handen broos en oud het water uit je bron is langzaam opgedroogd jouw wilde bloemen op een hoop gegooid het zaad verstrooid door tijd en tegenwind dat hopelijk weer goede aarde vindt jij hebt alles weggegeven als je in de spiegel kijkt weet je wat er over is gebleven…

jij hebt de macht om met de zee te spreken voor jou rollen de golven aan kammen schuim in overslaan ik zie het water gaan in terugloop van het strand en schreeuw ik kom er aan waar stilte mij ontvangt samen zijn wij weggegaan de zee ruist nog jouw naam…

de woorden zijn geschreven in klank en kleur tot zin geweven strofen structureren het verhaal de wende lijkt banaal voorkomt puntig een schandaal het mes is kil gezet in harmonie fileert emotieloos patronen om de pointe weg te honen de woorden zijn gekist gedicht en titel al begraven schrijvers naam is van het kruis gewist…

het rad schept zwart door oplichtend water van de beek die na de sluis met veel geruis meandert door het land woordloos is de kracht van het donkere schoepenwiel grote stenen malen graan geheimzinnige verhalen gaan over bewoners van het huis zij persen ook de boeren uit het landelijk tafereel heeft iets mystieks maar de eeuwenoude…

je bent mijn ster speelt eenzaam op de planken je vingers beelden woorden uit die je ogen weer verklanken pakt rekwisieten op als hoofdstukken in een verhaal volgt rode draad tegen verdwaal dirigeert muziek zonder orkest haalt gouden tonen uit een zilveren nest danst tussen zon en maan maar in de ijle lucht zie ik je staan…