Alle inzendingen van wil

diepgravend vonden we de steen ruw gebolsterd met geduld en vlijt is facet voor facet nauwgezet geslepen gepolijst om licht van zon te weerkaatsen onze liefde zichtbaar te maken het kleinood fonkelt leven weet in setting van vertrouwen ons haar twinkelende energie te geven…

er was niets anders dan het strand de lucht en zon in zee zij spiegelde en nam de meeuwen scherend over lage golven mee wij zochten lange schelpen in de branding legden elkaars naam een ronde steen omcirkelde in zand wat god gescheiden had met een groot hart er was niets anders dan je ogen hand en mond in een eindeloze kus die…

ik schilder nog in zwart en wit maar weet niet goed meer hoe het zit ik ben contrastgestoord jou kleur ik roze op het rode doek ik krijg je zo niet uit de verf wat ik ook doe je lijnen zet ik neer wat ik ook probeer jij springt er totaal niet uit je ogen maken geen geluid dimensieloos vervlak jij op het linnen ik penseel je hart…

geen strepen die het blauw aftekenen met ongewenst verblijf zie hoe de natuur met stof en as het menselijk vervuilen nu bestrijdt weer terug werpt in de tijd van grondvervoer de snelle globetrotter op retour eindelijk zien gods ogen door het blauw een witte vlinder fladderend in spartaanse ochtendkou…

de stilte had iets statigs een hoog plafond en donkere ornamenten de schouw beheerste de entree met muren vol strengkijkende regenten het stemgeluid heeft het verbruid hier ritselen papieren getekend tot besluit het witte boord in zenuw opgeknoopt met water aan de lippen ze laten je zo stikken nog is er geen opening van zaken…

je hebt het huis verlaten maar de muur schreeuwt nog je kleur de trap kreunt in haar treden jouw litanieën van gezeur stofjes dansen in het middaglicht tot deeltjes van je streng gezicht jij legde met je blik en hand ieder het zwijgen op wij waren als verlamd jij bent gegaan maar je ziel is thuis gebleven en doet ons weer naar…

vingers gespreid handen geheven armen gestrekt om ontvangen te leven in perfectie met voeten en hoofd in een pose die de man als vrouwsymbool heeft gekozen eis en neem als gelijke in eigen belang zonder afhankelijk van tart hem hooghartig jij bent de gever hij figureert in die rol slechts voor even…

je zwaaide witte handen wierp me een rode glimlach toe uit je gebruind gezicht in je ogen danste zomerblauw een warme zon en in je haar nestelde wind een lentekind de branding kabbelde als toen sloeg in groene golfjes over spatte op het strand wit schuim nog op je hand…

toga’s hangen op hun knaapjes beffen naar de stomerij het kleed der onschuld is weer om gehangen maar voelt het werkelijk vrij je lacht en toont wie je echt bent om smetvrees te voorkomen maar ieder woord spreekt van verloren jaren door het rechterlijke dwalen…

nog flakkeren kaarsen in de lucht die hun vlucht niet meer kon dragen levens in gods hand maar aards vertragen stortte neer en vloog in brand zij zijn weer thuis in het poolse huis maar het gezin is niet compleet zij gaven leiding en grandeur maar voor het volk sluit schrijnend nu die deur…

zag je in het licht ontwaken haar kaatsend rood het naturelle bloot gaf absorberend warm roze in je schoot maar wat zegt nou pigment over wat en vooral wie je bent alleen zon is de bron voor jouw kleurend verschijnen zonder licht zal het leven en jij in een zwart gat verdwijnen…

jij lag naast het pad had net ietsje meer dan de andere stenen heb je geraapt met zorg schoon gemaakt vorm en kleuren bewonderd maar wilde door schuren en polijsten je diepere structuren bekijken nog kon ik de kern niet bereiken en heb je in wanhoop gebroken jouw scherven hebben mijn ogen geopend alleen je ziel was vervlogen…

zag je hand naast het couvert slanke vingers iets gebogen in je ogen speelde kaarslicht een amuse voor diner we klonken met champagne belletjes dansten mee mijn ring heb ik je niet gegeven zij ankert nog de bodem van de zee…

heb de zon weer genoten in het lichtparadijs een strakblauwe hemel geeft wit in minieme bedekking weer prijs in ogen en lach flirt prille lente met norm en gezag op het terras is bloot brutaler en bruiner dan het vorig jaar was…

het is een warboel buiten mensen auto’s fietsen vogels fluiten maar ik zie ze niet vreemden die me dwingen in een dagelijks bestaan dingen die zo langs me gaan hoor ze lopen zie hun ogen ruik de kleding maar herken ze niet de wereld draait en ik sta stil op mijn gebied een witte duif daalt bij mijn voet en koert een eerste ochtendgroet…

het was een droom mijn tijd voorbij wit marmer adert rood omzoomd met windspelende violen het kruis vertelt van dood op het gepolijste vlak in doorzichtig glas vazen bloemen mijn graf ik ben geweest maar nog vraag ik me af wie mij de zwarte tulpen gaf…

heb je een tuin gegeven met borders voor bloeiers struiken waarin vlinders huizen omzoomd met bomen waar de vogels kunnen nestelen en dromen de rotspartij met waterval loungehoek in de kleur van overal ben ik vergeten wilde een paradijs maar de symmetrie is onderbroken omdat jij vrije cirkels wilde lopen jij hebt natuur de gulle…

donker klinken bassen in gewelven een bariton licht op raakt namen van de graven in muren van spelonken verderop alten mengen zonlicht met gebeden kleuren glas in lood een enkele sopraan klimt toon voor toon langs bogen en pilaren veegt stof van duizend jaren vroom in een ijle solo schoon ik ben een bas er is gereserveerd…

kom bij me zitten vraag je onverwacht je blik is open en je ogen zacht je lippen nemen mij apart en kussen liefde uit mijn hart je handen woelen door mijn haar woordjes in je oor als een intiem gebaar ik streel je teder en je opent blozend ogen dicht genietend minnekozend wimpers krullen als je ogen zich met tranen vullen kwetsbaarheid…

de nacht sloot met een steen het graf waar hij gewassen en gebalsemd lag een lichaam op de witte lakens verlaten door de ziel die zich in handen van de vader gaf de vroege morgen zag de steen verrold het doodsbed leeg verschrikte vrouwen in geween maar hij verscheen aan volgelingen en getrouwen vroeg hen zijn boodschap van naastenliefde…

je venushand is slank vingers lang en artistiek jouw handschrift is muziek in licht gebogen lijn articuleren rondingen passie de schrijfhoek is verfijnd mijn marshand is vierkant kort kordaat staccatoot rechte lijnen verdwijnt in oplossend vermogen na de daad het schrift is tegendraads wij hebben het heelal beschreven met aardse…

er dansen elfjes in je ogen woorden sprankelen magie toch kennen ze mijn trollen en wat gnomen in wederzijdse sympathie jij hebt iets feeërieks altijd een lach in charmeoffensief ik tover soms kabouters kaal en met een baard maar in hun ogen hangt mystiek als wij tot essentie gaan nemen we bij uitstek de dimensie van een volle…

opstandig zijn we allemaal alleen wie rolt de steen weg van zijn graf durft stilte en de knusheid van het dode leven te doorbreken ieder heeft zijn kruis van spot verraad en pijniging te dragen naar de heuvels van calvarië de vierentwintig staties te doorlopen die leven van de dood doet scheiden na de kruisiging sta op maak korte…

heb het brood met je gedeeld en uit je handen gegeten in oogopslag zijn woorden veranderd in weten ik zocht zon jij scheen en samen wolkten we blauw een zuchtje wind fluisterde bloemen uit gras langs de bomenrij we liepen in verse lentesporen de winter zo voorbij…

jij bloeide in mijn cirkeltuin en gaf seizoenen kleur van lentelach tot zomers lui en loom gaf jij de middaghitte droom oogstte donker herfstrood legde op het winterswit je moede hoofd te ruste met heg en hek heb ik je voor gevaren afgesloten mijn zorg en liefde heeft je toen gebroken alleen in vrijheid kan jij groeien dan pas…

je blik golft grijzig groen maar in je ogen vind ik de lach van het wad je stem ruist in de schelpen op het strand bij zon en volle maan in laten gaan raak jij in jouw omarming de lichte watervolle einders aan jij bent mijn wad de moederschoot der schepping in paradijs en hemel saamgevat…

ben op de wereld gezet met handen vol idealen en wat restjes gebed heb de muren geslecht voelde hun pijn maar wilde het casco zonder afbouw weer zijn vrij in ruimte en tijd het eind van de avond brengt zeker mijn bed opstaan wassen en plassen aan het begin van de morgen op een vrije etage gezet eten gebeurt op de geur de trek van…

je bent gekust door strand en land met een golvende intimiteit als rotsen jou blokkeren ondergraaf je hun granieten superioriteit vloeit in eb en vloedbeweging meegaand naar een eindeloze openheid waar water mist en wolken elkaar bevolken zonder onderscheid…

geel wiegt met oranje harten in de lichte lentewind blauwwit kriekt de krokuspol naar de warme zonnebol er hangt iets onbestendigs in de eerste voorjaarslucht vogels die al vroeg ontwaken fluiten in een lieve lust na de lange winterrust neemt lente eindelijk zijn vlucht…

schilder leven meng pigmenten dwing de vormen op het doek zoek de letters voor de woorden waar je in gedicht verhaal mee doet hak en beitel op de breuklijnen van steen de ziel polijsten is er slechts voor een geef acte de présence als kunstenaar zonder decor zing en declameer je teksten maar in mijn ogen is jouw lach en traan als…