Alle inzendingen van wil

je loopt op hakken tikkend doelbewust maar je lichaam straalt geen rust ogen slurpen energie in kijken en ontwijken weerwoord is er niet op dit bodemloos gevreet van lijken uitgeput van uren gaan kun jij niet meer op eigen benen staan en schopt de hakken uit ziet met ogen dicht de carrousel nog één keer gaan de rust van thuis…

zag je wolken blond in haar benen lang gesloten slank een paar stapte uit in gracieus bewegen straalde lach je ogen bleven blauw verlegen danste korte passen in een vlinderend gaan keek me stilstaand aan wiekte vloog voorbij maar in dat godvergeten zonneogenblik bloeide jij voor mij…

je schoffelt kruizen op een hoop en schoont de paden de graven zijn geruimd vergeten zijn hun daden herinneringen spoken rond gevlucht uit pas ontgonnen grond het rusten is gedaan na jaren wachten in opstandigheid de vrede is vergaan kruizen op een hoop een verrijzenis aanstaande maar de zielen zijn al op de loop…

ze zwermen af en aan de jager laat ze gaan kijkt grootmoedig hoe een dwaze eenling dolt en duikt zijn kracht verbruikt in een narcistisch opereren zonder dreigende geweren koelbloedig slaat de hagel toe in lentes jonge lijf de zwerm schrikt op en gaat de wind blaast losse veren aan…

reik naar de hemel al lijkt die te hoog als het aardse je kwelt droom paradijzen met adams en eva’s waar geen limiet is gesteld word jij de kaïn die in ontmoeten abel heeft geveld of liever de david die goliath doodt in klein tegen groot neem jij voor even uit samson de kracht van het haar in zijn leven kies maar je rol uit…

hij schreef zijn scherven bracht ze als glas dacht de vorm van kristal te gaan erven in de toon klonk de barst hij polijstte de scheuren dacht mat transparant wichelroedde naar kleuren maar zag en vond geen oorzakelijk verband presenteerde zijn schrijven klinkend als klok maar uurwerk en wijzers waren kapot…

ze treden één voor één naar voren uit een naamloos lange rij gekoesterd door de meester hij dicht ze een gezicht erbij getekend met zijn voorkeurstrekken kuddegeest en vleierij anoniem in adoratie roemen zij kritiekloos de prestaties uit zijn eregalerij…

ze braken tegelijk de valse cirkels van bestaan weg was zekerheid spiraalde in een neerwaarts gaan geluk met nog een slokje toe erkenning bleek een groot taboe weg met die fatale dromen ik heb de moed genomen en de kracht gekregen om het bestaan in echte cirkels te gaan leven…

het mes werd zwaard en triomfeerde in arena’s de duim omhoog als bloed uit tegenstanders spoot voer voor de hyena’s jouw zinnen trekken witter weg als mijn pen zich scherpt als mes en ik jou uit de zelfgekozen catacomben trek van je ivoren toren ons tweegevecht op wit papier kent geen genade er gaan koppen rollen op a-vier…

krakend vriezen sloten toe een schaatser scherp zijn streken nog draagt het riet de kragen rijp en is glad ijs verzekerd maar onder sneeuw spriet vorstbestendig groen luidruchtig schikken vogels zich in paren het is niet sluipend of opzichtig dat gevoel onder de huid de lente komt van binnenuit…

waarom dat neusje zo gekruld ogen vol met ongeduld handen vingeren het meer willen weten 0ren die de woorden zijn vergeten van mijn stem die rustig uitlegt hoe het zit en wat er is gezegd je wispeltuurt in tegendraadse argumenten breekt onweer los uit elementen zondvloedt in spraakwaterval dempt de put met kalf en al ik zag…

er vroren bloemen op het raam groeiend uit de hoeken ademen sloeg aan bloeide in een vroegere herinnering waar straatlantaarns lichte plekken gloeiden in de sneeuw en wij in vrije val de vlokken volgden elkaars ogen zochten warme handen die meer mochten op de afgeschermde plaats de intimiteit van dat moment bloemde op het…

een markante kop het lichaam iets gebogen ogen gecharmeerd van licht de hand op schilderstok het vaste ritueel in lange vingers het penseel een vlotte streek op het grote doek realiteiten doen het goed maar uit het wit van extra licht gaf hij zijn vormen perspectief hij schaduwde dimensies uit de mist was onze laatste magisch…

weer sneeuwt het in bevroren geesten de klaarheid van de maan heeft afgedaan bedekkend wit effent de streken waar cultuur de bakens uit heeft staan je winterslaapt in hart en nieren freewheelt door de dagen heen maar als gedachten gaan ontdooien zal lente zich na sneeuwruim gaan ontplooien…

we hebben van de zon genoten in erotiek de warmte gepeld de bruine huid zat als gegoten is later toch weer snel ontveld jij was mijn prijs uit vele loten ik heb de kansen niet geteld pech had al zijn kruit verschoten het toeval bleek op je gesteld je hebt me met je wolken toegedekt wilde geen mooi weer meer spelen je ware aard is stormend…

zag je naderen op marmerwit een rode roos in het decor van blauwe lucht magie met lentelicht zonnig straalden donkere ogen het slanke halsje iets gebogen neusje in de wind je verschijnen was het dansen van een kind het is jouw lach die mij betoverd heeft mijn mysterie zo lang ik leef…

je sneeuwde in het afscheid nemen vlokte kristal in dwarrelwoord stapelde in wit bedekken wat onze oren iets te vaak hadden gehoord in vlagen vervaagden je stappen naar de trein de sporen dubbelden omdat ik bij jou wilde zijn de laatste kus smolt op je lippen jij vertrok en ik bleef buiten zwaaide naar besneeuwde ruiten…

je stopte was er in het stille wuiven van je opgestoken hand zag je schouders rechten snel schudde je weerbarstig haar weer scheidingklaar liep door met opgeheven hoofd jezelf vermannend in vage hoop het stille wuiven had slechts één getuige…

waar liefde openlijk bloeit genegenheid uit ogen vloeit koester ik in stilte mijn geheim ik valentijn je al zo lang groei in winters witte wereld naar de dag van rode blosjes op je wang als je mijn hart van rozen krijgt het kaartje met mijn ongekend geheim in één bevestigende blik ben ik jouw valentijn…

hij was de straat ontstegen maar in zijn taal kwam je haar tegen hij vocht en zocht zijn eigen wegen klampte aan aan grote kunst hongerde naar aandacht en erkenning wist het onbegrepen zijn als eindbestemming maar in een semi-artistieke bui kan hij de straattaal niet vergeten spuugt gal op allen die niet weten…

stilte is geen kunst als zij het podium eist voor enkel monologen de schaduw mist van in het volle licht gespeelde dialogen applaus ontbreekt de heerser op de planken in zijn megalomane janken stilte wordt tot kunst verheven als de mens vertrouwen aan zijn medemens kan geven…

je ligt in wit gesluierd kant je vingers in een knuistje je adem wolkt vlak langs je hand met kleine rimpels in je huidje ik zie je dromen onder wimpers komen ze schieten razendsnel voorbij hoor je zuchten zie spanning vluchten als je je keert op de andere zij langzaam gaan je handjes open kleurt je mond een rode lach ik zie…

het is goed een vent te zijn geen grootspraak steeds een duidelijke lijn waarom maak je anderen zo klein door het verschil uitgebreid te illustreren je talenten opzichtig te etaleren jouw uniciteit in vergelijk te extraheren jij bent pas vent als je het respect en bestaansrecht van anderen erkent…

het is geen vragen maar uitdagen jij laat me dansen op een koord zonder net trekt aan de touwtjes ben jouw harlekijn armen en benen gelijk de lach is mijn pijn als de teerling is geworpen en mijn geluk is op zullen jouw armen mij niet langer vangen dan breekt het touw de harlekijn ligt stil verlaten in de hoek een stukgelezen…

ik plet niet wat mij ongevallig is maar smeed liefdevol het rond de smidse is het atelier waar ik met balg en vuur mijn passie vond met lederen voorschoot hamers en mijn tangen een volle waterbak waarin de ijzers sissend hangen mijn kunst kan alle tijd trotseren oud roest is de perfecte laag tegen verder oxideren…

waar vale lucht zich buigt het koufront dwingend onder warme lagen kruipt tasten winter en de lente naar elkaar valt sneeuw in harten van narcissen en krokust blauw de zon toch wordt het spel snel door de warmste adem overheerst gewonnen door het licht de winter zwicht en lente triomfeert…

weer schijnt maan zijn bleke blikken vol in het gezicht donkers gangbaar wordt nu opgelicht duister flipt in overvloedig argwaan waar stilte loerde dreigen ongemoduleerde klanken met een naderend paniek het volle maanslied klinkt en op het scherpst van de snede vieren jager en de prooi het lichtend heden…

je wolkte wit in gure lucht vertolkte mijn gevoel de warmte van gedachten sloeg aan tegen het donkere vrieskoude raam je legde uit in bloementaal en kleurde op in duizenden kristallen je vingers schikten het boeket toen jij je hart ontdooiend om de bloemen had gelegd…

jij profileerde als de bloem het enig blauw tussen het koren geboren als bijzonder kind het tegendraadse groeien in steeds gewraakte tegenwind jouw wereld was geen paradijs altijd een hoofd vol spoken het ijs is nooit gebroken nog ga je over lijken want warmte en gevoel zijn er zelden komen kijken jij hebt de wegen niet bereid…

hij was kunst zijn handen vlochten steen tot transparante vormen in het raken aan de hemel schiep hij schoonheid uit de tijd zijn bereik dacht grenzeloos als god kritiekvol voor de onderdaan tot de spiegel naar hem keek een bleek gebogen man met imitaties in de hand het was geen kunst slechts replica’s van reeds gebaande wegen…