Alle inzendingen van wil

heb de beelden vertraagd om de film van je leven meer diepte te geven het bruinige grijs uit die tijd vervangen door hoop en verlangen het houterig bewegen weer speelsheid en jeugdige onschuld hergeven opnieuw gemonteerd met zachte muziek zo ben je echt en heb ik je lief…

nooit zal je lach een gave huid weerspiegelen of de kleine schaduw komt maskerend weer in beeld je eerste oogopslag toont alle vertes in een openheid van kleur die grenzen overschrijdt je weer verlaat als zielsdiep is bereikt waar licht verdonkert en je gaafheid met littekens is verrijkt je hebt geen muren opgetrokken maar je huid…

nog had je het pad niet afgelegd maar je schaduw was al binnen de wind droeg je geluid maar je woorden vormden geen zinnen je keek me aan maar je ogen hechtten niet lieten me zonder interesse gaan ik wilde je omarmen heb je slechts een hand gegeven daarbij is het tussen ons gebleven…

hij stond op pakte zijn jas met de kleur van de dag telde de knopen op rij sloot ze met zorg de middag en avond voorbij hij knelde werd krap de naden legden het leven van maanden en jaren steeds vast vandaag heeft hij de jas van moet laten hangen treedt onbevreesd de dag tegemoet…

je hebt me het boek gegeven met de grote letters ik geen plaatsjes slechts woorden veel pagina’s nog wit stukjes onbeschreven alsof het leven op dat moment geen zinnen wist de jaren hebben zich aaneengeregen in anekdotes en details maar om jou goed te lezen kijk ik je aan en zie de echte woorden in je ogen staan…

heb stenen gestapeld rond je navel en draag olieschalen aan de korte lont ontvlambaar door het eerste licht van morgenstond ze balanceren op de zachte ondergrond van borst en buik tussen heuvels en vallei spelen wij het passiespel van langzaamaan naar snel de volle maan zwiept op tot halen en weer brengen om de climax te verlengen…

ik heb je in het gezicht gezien waar zachte trekken warm vertrouwen wekken met ogen die spreken alsof ze alles van je weten je volgen in bewegen en sturen met een lach ik heb je toen geen hand gegeven jij deed me leven en in jouw armen ben ik gebleven…

er is geen tijd meer voor het fijn penseel gejaagd meng ik de kleuren tot aanwakkerende wind het dreigend zwart dat grijs ontlaadt in wit vertraagt en stenen hagelt op het doek nog zijn er gouden wolkenranden die licht van zon ontvangen schitteren door de regenboog ik schraap de verf bijeen tot lichte mist die in onweersgeur verdampt…

je bekeek het leven uit de dode hoek maakte brokken als je afsloeg van het rechte pad vergat altijd richting aan te geven als je koos voor nieuw we hebben je nu weggebracht naar waar je wilde leven begraven in de dodenhoek…

ik zoek stilte in mijn hoofd geef mij antwoorden op vragen die door mijn koppie razen wil onderduiken de contacten sluiten er voor niemand zijn zo dat mijn pijn in rust kan helen ik mijn bron kan vinden greep krijg op de dingen en het leven weer kan delen heb me kwetsbaar opgesteld gegeven zonder nemen mijn energie is afgepeld…

je waart rond en raakt me terwijl ik weet dat jij niet vliegen kan licht mijn woorden uit een donker perspectief en maakt ze transparant ze glanzen in je hand bekijkt realiteit met andere ogen wat gewoontjes was heeft nu een gouden kant ik heb die hand gepakt jou teruggevonden in mijn wereld jij waart niet rond je kussen voel…

het bos heeft mij verlaten ik boom in stilte door na het ontluiken onder struiken groeiden wij naar ongekende ruimte om later toch te fluisteren met kruinen samen te luisteren naar de wind regen loogde grond en storm velde de reuzen waar ik bescherming vond nog wortel ik maar aan de rand zie ik de wei en open lucht het bos…

je benen vlamden op heb de mooiste stronk getrokken uit het veen je vormen uit het natte hout gesneden je benen vlamden op langs jaarringen van generatieslang geleden het hoofd met lange haren mocht ik tot het laatst bewaren met de kleinste guts heb ik je trekken rondgelijnd ogen in verwondering gebogen het veen heeft jou…

we bleven cirkelen rond die ene blik waar ogen keken in weten van elkaar zag ik jouw warmte in een pril ontluiken raakte jij mij die de eigen kou wilde ontduiken nam ik gaf jij of zochten wij van binnen naar een gelijk in raken kunnen wij wel de liefde maken die onszelf overstijgt die blijft in houden van een nieuwe mens…

het is tijd om weer te dwalen door sprookjes en verhalen met lange reepjes zon de zomer terug te halen de kleur en geur van lange dagen mag nog niet vervagen want de koude is nabij sneeuw en hagel wachten op het keren van het tij warm je aan het mythisch vuur van sagen en legenden tot koning winter weer de lente als prinsesje…

gevoed gekleed gekapt ben je op de wereld gezet onzichtbaar aan de lijnen jouw vrijheid was gebed je danste zong en sprong totdat je geest blokkeerde jij het poppenspel bruuskeerde en jouw gevoel het won voor het eerst op nieuwe aarde met eigen normen en waarden kwetsbaar en te raken maar niet meer in hun spel die poppenkast…

rijendik stond doodstil op de wal te kijken de adem ingehouden toen hij opdook voor de laatste keer geen luchtbel meer om te ontsnappen de golven kringen weer gebogen is hun gaan het dood door schuld te lezen in de ogen…

ik nam de schaduw van je af druppels mist vingen het licht bij binnenkomen je haar was natter dan ik ooit had kunnen dromen maar in je ogen nog omfloerst met buiten zag ik al je warmte en een lach ontluiken wil melker 09/11/2009…

nog kranig zit hij daar de armen strak over elkaar de rug gerecht zijn woord is minder wet de klanken warmer het schalks lachen tussen wijsheid en gebed maar steeds vaker kijkt hij weg met verre blik alsof hij tijdelijk niet echt meer bij ons is zijn handen zoeken dan herinnering in greep op vastigheid wij helpen want wij willen…

de melodieën zijn bekend de woorden al geschreven de zalen zitten vol met mensen die dat meebeleven jij neuriet toch een eigen wijs ik kleur de teksten zonder grijs er is ook een refrein dat wij alleen maar kennen het is ons groot geheim liefde heeft de melodie gegeven de woorden komen uit ons samenleven…

in lilarood daal jij witmarmeren trappen af een gracieus entree de parfumvlinders fladderen met je mee je danst op hooggehakte lange benen zwarte laarzen om de schenen je robe rokt tot op de knie de adem stokt als jij je draait met vleugjes lente in je ogen langs het witte marmer weer naar boven ik begin in hemel te geloven…

de balzaal is mijn podium niet muziek gekleed in overdadigheid de pas getemd in afgemetenheid ben een troubadour mijn lied boeit de gewone man zijn lach tussen de gangen blijft in de luchters hangen als het buffet ten einde is dan fluister ik mijn streekverhalen over ridders die hun maagden halen het hoofs gedoe in de kastelen…

heb het aardse gekist gecremeerd of begraven maar hun zielen gemist zij ontsprongen de dood in het sterven erven een ander bestaan ik kan ze niet vragen hoe het daar is vergaan wel hen mijn gebeden opdragen…

ik volgde je als schaduw maar lichtte op in evenbeeld als jij maar even naar me keek dan mocht ik in jouw licht uit de coulissen treden op de voorgrond van het heden mezelf laten zien met jou het sprankelend duet der liefde te dansen uit vergetelheid naar onthullende waarheid van beeld en evenbeeld…

de lege tekst tocht wind luguber kaatsen medeklinkers echo's naar elkaar ze kunnen geen volume vinden klinkers klotsen tegenritmes en zijn onbenaderbaar woorden missen de magie van soepele zinnen brengen niet meer binnen dan betekenis strofen vloeien niet omdat de inhoud strak bevroren lijkt misschien wel doodgeboren…

ik nam je hand in je ogen zag ik muren breken vergeten zorgen weer bewegen in het stof van niet meer weten je blik verwees mij naar de verte lichaam in een afscheidsgroet je gezicht verzachtte in zijn trekken je mompelde het gaat je goed ik bouw een wereld met mijn eigen wegen slecht horizonnen stuk voor stuk ik zal bekrompen beelden wreken…

ik dacht je harder dan een steen je bent er geen je hart klopt kunstig woorden bij elkaar emoties in een loos gebaar je frutselt met gevoel knijpt teksten fijn die ooit in pijn geboren zijn de afstand is te groot om mensen van dichtbij te zien slechts koelheid geef je bloot je denken is meer zwart dan wit nuances maak je dood…

mijn bloemen bloeien stenen harten gebeeldhouwd uit de kale rots ze zijn decor voor al mijn smarten de mannen die ik heb gescoord hun beelden staan wat afgelegen de hoofden fier ze tonen trots hun ogen hebben nog dat koude die mannen hebben mij bekoord scherpe randen probeer ik te polijsten hun wreedheid vijl ik bij ruwheid…

heb eindelijk de vinger gelegd op de zere plek gevoeligheid en irriteren een andere houding uitproberen mijn geest zocht naar excuus werd meester in negeren totdat het lijf in opstand kwam en heftiger ging reageren een straffe zenuwpijn door merg en been begon te genereren met pillen fysio en wat gebed heb ik mijn werken…

heb eindelijk de hand geschud van hem die altijd naar mij keek hij ving mijn blik in tal van situaties was uit op confrontaties ik ben hem uit de weg gegaan omdat hij te veel op mij leek leerde hem ontwijken hij bleef maar naar mij kijken volgde alles wat ik deed na al die jaren heb ik toch de hand geschud van hem die in de spiegel…