Alle inzendingen van wil

je ademt in de buitenwijk de groene longen van de stad de standaard blond die je als kind al aangemeten was toch trekt als een magneet de binnenstad de bohemiéns en het gemengd publiek de vrolijkheid en de muziek het uitgaan in de kleine uurtjes is spannender dan koffie bij de buurtjes het trekt en stoot weer af de buitenwijk…

al bijna ingedaald raak jij steeds meer de buitenkant van leven het vol bewegen zal beginnen na ontsluitend afscheid van lief binnen de babykamer is opnieuw behangen en bereid je als bewoner te ontvangen alles ademt al jouw sfeer wachten is op het verlossend huilen voor de eerste keer…

je rolt in eindeloze cirkels rond maar ik heb je voor het blok gezet je uitloop is belet door vierkant en gedrongen heb je gedwongen tot een stil moment van rust een overwegen of bol en blok nog samen kunnen leven…

ik heb je op groot doek met grove streek de achtergrond een vage symmetrie van nacht in het verdwijnpunt van de morgenstond ik licht je op met titaanwit als eerste je gezicht uit donkere schaduwen de scherpte en profile je zachtheid met een klein penseel aan ronding nooit te veel helaas ben jij nooit af want iedere eerste…

onbeschreven is het blad maar de letters dansen in mijn hoofd hun melodie de inkt is stroperig ze wil niet glijden op het wit papier in woorden van plezier de pen krast varianten het ritme is verstoord de klankkleur geeft wat ongewenste dissonanten de vorm heeft een schijn van poëzie maar wat u leest en hoort is toch mijn eigen…

hij had ze zelf gegoten geschuurd en gepolijst beschilderen kwam later pas gezichten met een blik van ijs de neuzen naar een kant met wapens in de hand op het slagveld van zijn jeugd speelde hij de strijd van klein en groot hij kleurde rood met het succes zijn wereld was het best toch is zijn tin nooit goud geworden hij was…

gebroken was de brug waarop jij had gelopen wat stappen en een armzwaai vonden we terug de sporen nog ontbloot van dood haalden de overkant in ringen aan je hand ze wenkten blauw maar in een hoofdomdraai wees je de richting aan waarin jij wilde gaan wij zijn afgebogen jouw verte werd een stip de brug is nog gebroken omdat die onze…

molenwiekend wentelen we door het koor op klompen dendert in hun halleluja’s voort storm grijpt de bijgezette zeilen stenen malen kaf koren blijft nog ongeboren de aren zijn niet af de gek dolt dwaas la mancha heeft geen haast de wereld draait wel door zingt het op klompenkoor amen vlagt slechts uiterlijk vertoon hun hoop is…

geluk heb ik nooit kunnen grijpen het vonkt en vliegt voorbij stopt nooit voor mij heb gelopen gehold gedraafd gevloekt en gebeden maar altijd was ik te laat pas toen jij mij je hand gaf en ik in je ogen die sprankelende lach zag wist ik wat geluk was nooit voor het grijpen maar in dat reikend jezelf geven wordt liefde weer leven…

de handen weer gereikt in saamhorigheid ogen op verkenning naar details het anders zijn dan in herinnering stemmen in herkenning elkaar ontmoeten met een lach is de bestemming van de dag samen weer op pad als heksen op een bezemsteel met magisch vier vijf is te veel kabouters van de paddenstoelen vegen die eikels en kastanjes…

je vinger ringt het edelmetaal de stenen schitteren hun eigen verhaal de zettingen zijn goudgerand een brede band accentueert je lange smalle hand zij lichten kleuren in je artistiek bewegen mond en ogen completeren dat charmant gebeuren je lach is de ultieme opening naar schoonheid ze maakt me blij de stenen schitteren al je…

waar eeuwig tijdloos was materie energie en eindeloze snelheid had scheidde god hemel en aarde baarde in een paradijselijke sfeer de evolutieleer met erfzonde en de doop in lidmaatschap als absolutie de prijs van deze struggle for live zal altijd hemel blijven de mens wil verder dan het drie dimensionaal gaan kijken…

heb kruiden verzameld van naamloze planten woestijnen doorkruist en bergen beklommen elixers getrokken uit zeldzame wortels gevijzeld gedroogd de hymnen gezongen riten gevolgd en spreuken gezegd stenen in eigen kwartieren van maanlicht gelegd de sterren staan goed het offer bereid als zon’s eerst straal het staal van het beulszwaard…

als coullisse ben ik ooit op de voorgrond getreden het gordijn viel te snel had geen achtergrond in verleden en heden het toneel was er wel was misplaatst als kronkel van de regisseur slechte tijden die mij als pion door glitter en glamour zag schrijden het gordijn viel te snel voor mijn wording als ster die hel was mij nog een…

mag ik nog dromen over komen en gaan naast je staan als jij dat nodig hebt de tijd voor even stilgezet met je spreken zonder woorden en geluid mijn hand zacht op je huid je ongezien warm in de ogen kijken jou mijn liefde laten blijken mag ik dromend bij je zijn de echte afstand doet me steeds meer pijn…

je sluiert zeer gewaagd in salsa tango en merengue ik meng me ongevraagd als schaduw in jouw dans en breng de glans weer terug in ogen het trotse hoofd gebogen na dit schitterend exposé neem ik je hand en ook de laatste sluier mee…

ik heb mijn vlag geplant op de ruïnes van vandaag overleven is nog vaag het eerste stuk werd geplaveid met rituelen uit de morgen chaos kwam met haat en nijd om twaalf uur boog alles en ging barsten ik zag brokken ongebruikte tijd was gevangen in de niet doorbroken cirkel van verwachten kon niets tot mijn ultieme spijt ik duisterde…

je speelde in mineur de witte vleugel treurde donkerrode rozen beschaduwden jouw klankbereik je zong voor mij over stilte en wat eeuwigheid de tijd waren we kwijt heb je de hand gereikt nog voor het slotakkoord onze liefde had vermoord met donkerrode rozen zijn we stiltedansend weggegaan de vleugel dichtte zonder vingers…

je ademde pastel gaf zwarte streken weer een lichte kleur diepte schaduw uit met wit en vloeibaar transparant zo dat de zonnekant weer straalde en de zomer echt vertaalde waar ik de fundamenten aard maakt jouw pastelpalet het leven meer dan waard…

met wat streepjes licht en een handvol duisternis zit ik op de rand van mijn bestaan nog het minste met mezelf begaan zoek ik met licht een wankel evenwicht maar als ik kijk verdwijnt realiteit blijft alleen de pijn de chaos van steeds iemand moeten zijn mezelf verliezend in fragmenten die nooit mochten hechten mijn leven vaak…

nog zijn je longetjes in rust maar je lijfje voelt wat mama doet je schopt en rekt wendt en keert weet je gevoed door warme moederkoek pas als jouw dagen naken en de weeën gaan ontsluiten zal er een einde komen aan jouw prenatale dromen als de navelstreng is afgesloten gaan jouw longen eindelijk open kan het huilen beginnen om…

het lijf in pose gezicht zonder mimiek alleen in ogen schaduwt het verdriet haar bewegen is gevat door draden tegen zwart onzichtbaar voor publiek dat ademloos geniet de ster speelt slechts de wil van regisseur en producent zij trekken aan de touwtjes want geld keert iedere cent haar vrijheid is beknot de ziel genadeloos gekooid…

je preludeert uit een veelvoud van donkere klanken probeert eigen lijn in toon te verglanzen zonder de schaduw van woorden in tot heden gespeelde akkoorden deze symfonie vertolkt nu de melodie van jouw leven dirigeer en bespeel de magie van het geven…

je gistte borrelde bruiste en siste verkleurde werd warmer en geurde verdampte sloeg neer dat deed zeer een koude ruit vroor parels zonder huid tekende gevoelens van binnenuit ik blaas je transparant ontdooi je met mijn hand tot je weer gist borrelt bruist en sist…

op een kleine heuvel heb je de citadel gebouwd onneembaar en vertrouwd de stenen zijn je zonder vragen aangedragen alleen de kleur heb je geschouwd met cement uit alle lagen tolerantie hechtte jij de verdere expansie maar je vrijheid was ommuurd het veilig nest gevangenis op uitbraak werd gevuurd bent ondergronds gegaan gevlucht…

ik stak kaarsen aan en wilde bidden maar de wind golft rook het licht speelt spook op zwart beroete muren mijn gebed is valse hoop de dag brandschildert licht in lood gezette ruiten leven speelt al eeuwen buiten binnen rusten zielen van hen die in de tijd ontvielen hun tempels zijn geplaatst in urnen aan de muur ze begraven was…

je vlocht madeliefjes in een heksenkring het leek alsof de schaduw van drie witte berkjes om je hing heel voorzichtig stapten lichte voetjes over paddenstoelenhoedjes je lachte zon en danste vlinders met de krans oranjewit je straalde zomer maar uit de berkjes viel de eerste herfst op je gezicht…

terwijl zij naakt zijn offertafel al bereidt wet hij kruislings lange messen legt ze binnen hun bereik de rust van wierook kringelt langs het witte marmer zij rilt gevangen in zijn magisch ritueel kaarslicht toont haar warmer gemaskerd door het eerste ochtendlicht schrijdt hij nader zij geboeid verheft met luide stem het oude…

stippen op een kale vlakte de verte mist in wervelend zand wind kuift wit op vale zeeën jaagt hen op met straffe hand de hoofden zijn gebogen uit eerbied voor natuurgeweld of ter bescherming van de ogen de storm heeft het niet verteld hij duwt het grijs in groene golven giert uithalend spetterend nat ziet een wandelaar zeer verbolgen…

zacht gleed zijn hand uit de mijne ik voelde de kou zijn langzaam verdwijnen verbonden als kind voel ik nog zijn knuisten pas later gebruikte hij soms ook zijn vuisten maar in de strijd om bestaan heeft hij zich nooit laten gaan relativeerde en blies dan wat pluizen het laatste gevecht heeft hij niet kunnen winnen het onzichtbaar…