Alle inzendingen van wil

zacht gleed zijn hand uit de mijne ik voelde de kou zijn langzaam verdwijnen verbonden als kind voel ik nog zijn knuisten pas later gebruikte hij soms ook zijn vuisten maar in de strijd om bestaan heeft hij zich nooit laten gaan relativeerde en blies dan wat pluizen het laatste gevecht heeft hij niet kunnen winnen het onzichtbaar…

de stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid de zachte lippen op mijn mond proef de kilte van het afscheid in je zoenen je schenkt me warmte maar de leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee de dwarsstand van je ogen de uren zijn…

je bleef staan stopte met bewegen je ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar schuld en de schande tranen die kwamen want…

nog groeien ze de zwarte bloemen van de nacht ze komen onverwacht ronden rood en openen verdriet in pijn en dood wortels uit verleden voeden beelden in het heden maar bloeien doen ze niet in opkomend licht verkleuren ze realiteit brengt geuren terug ze stralen warmte van de zon in het reiken naar de hemel waar vroeger duister…

er schilfert verf van het uitzicht op gisteren vloeren kraken je de toekomst tegemoet nog nooit heb je de sloten horen vallen de klik is nieuw de deur sluit alles uit je woonde zomaar ergens je trok de muren aan een jas die altijd paste waarheen je ook kon gaan die jas is nu kapot de kou dringt door de gaten je voelt je bloot en…

geluiden waaien aan de wind verdraagt de tonen ze vertellen hoe het ons vergaat met werken en met wonen soms lijkt het een orkest waarin de haast het ritme pakt dan zijn de trommels op zijn best de rest is even weggezakt ineens is er die aria een ijle bloem op hoge wind alsof de zon voor even schijnt in de blijdschap van een lachend kind…

bomen ruisen groen stammen kringen statig bos wuiven met hun takken eens per jaar de bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van passen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen…

je raakt ik voel je trek en deining jij wilt me terug als voor de scheiding je sist en rolt het schuimtapijt zacht neergevlijd heel langzaam voor me uit ik vlucht en zie een meeuw opspattend wit een felle schreeuw tegen de blauwe lucht jij bent voor mij de branding ik duik alleen te diep er is geen zachte landing een bodem…

nog ben je onvolgroeid maar schopt en stoeit om ruimte want het bollend buikje is je al te klein nog onvoldragen speel je zonder vragen met de navelstreng geen zorgen over morgen want jouw lucht en voedsel is er wel toch daal je langzaam in en nadert het begin van eigen leven de eerste kreet na het ontsluiten zet jou op de nieuwe…

een vale wind veegt het scharlakenrood de mantel uit al afgezet met hermelijn vervaagt haar regenvol venijn en dansen schaapjeswolken hun ivoren wit aan hoge luchten nog kraken wielen onder volle oogst hun dagenlange zuchten maar het scharlakenrood zal snel de wereld onder een strenge vorst doen rusten…

stug was de klei waarin ik jou boetseerde ze gaf maar langzaam jouw frêle vormen vrij de fijnste details heb ik met liefde uitgestoken de scherpe trekken met zachtheid doen verlopen naturel ben je gebakken zonder kleuren en glazuur heb ik jouw ziel met mijn handen kunnen vatten…

een vallend blad zijn tijd gehad bijeengeveegd met velen jij zag dat mijn kleur anders was mijn vorm meer kartels had ik heb mijn stekels opgezet toen ik begon te krimpen het jonge had ik eerder afgelegd groeide langzaam en ben lang heel groen gebleven volwassen word ik nooit koos verkeerde luchten zag herfst voor winter aan verwisselde…

ik wil mijn lichaam gaan verlaten het is kapot gebroken vies ik voel het niet als een verlies begin het langzaam aan te haten mijn spiegel ziet geen ogen meer mijn hart heeft geen verblijf ik huur een aangeschoten lijf alleen de dood doet minder zeer ik zal je branden met mijn handen je witheid kelen met mijn mes je geest doen stikken…

je perst weer zure druiven vergist je wijn en droesemt op de zielen in de fles de druiven rijpen in de stilte van je lach de zon van je gedachten je hebt jezelf weer weggezet in krochten die tochten van onderwereld en bedorven lucht je bent weer koning in het sprookje van eergisteren de appel heb je doorgeslikt nog ben je niet…

ik koester je hoofd zonder gezicht je lichaam aan mijn handen we branden voor elkaar het vuur en wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld…

ik breek bloemen die uit muren groeien waar jij ooit gelopen hebt zie het pad weer warm bloeden het helle rood wordt zwart waar eens de gouden zon mijn wanhoop overscheen is nu de tijd met mij alleen nog draagt een roos het donkerrood haar groen is geel van sterven ze droogt tot dood omdat geen hand haar krijgt zij zal nooit…

ik ben geweest jij hebt gebeden we hebben zij aan zij gestreden voor leven als ons recht het vluchten is voorbij de laatste ochtend gaat mij raken. brandend zal de zon mijn vleugels schaken ik ben gestrand eeuwig zal de wind mijn kleuren dragen ribbels over liefde schrijven in het zand…

ik heb je stilte gezien de weggeduwde zorgen er is voor jou geen morgen je bent bang voor flitsen in je ogen zag schimmen die bewogen je glimlacht raadsels en je stem is toonloos door langdurig zwijgen ik fluister je een rode roos je luistert naar mijn dromen een vogel die voor vliegen koos als handen langs je lichaam gaan keer…

teder zullen mijn handen je strelen in een droom die ons brengt tot een grens onbereikbaar voor velen we zullen de tijd gaan ontsnappen door in elkaar over te stappen te groeien tot bloei we willen de wolken bevolken in het diepste van blauw jij wordt de vrouw van mijn dromen ik zal je zo zacht laten komen dat tranen…

je geeft me goud geen filigraan met lucht de schijn van werkelijkheid we gingen samen door geen deur als spiegels kaatsten we verbeelding bekennen nu volledig kleur je gaat voor mij meer stappen verder dan je denkt je treedt uit en geeft vertrouwen dat verplicht tot in de allerdiepste vezel van mijn lijf in overgaaf van je te houden…

de hand door je haar de mist in je ogen alsof je het wist maar niet kon geloven je hals is zo zacht in zijn neiging naar schouders je armen zijn kracht mijn hand langs je kin omhoog naar je lippen het bloeiende rood geloken als wijn om even te nippen je neus is gewelfd in de boog naar je ogen je wimpers gekruld uit het zicht ik…

je geluk doet pijn je woorden vangen me in een ademloos moment ik kan niets zeggen hoef niets te weerleggen de pijn is fijn maar keert me om ineens is alles krom de waarheid scherper rood geluk ontkennen wordt verwennen van de dood ik sluit je in mijn handen warm en koester je je bent zo broos een streling door je haar ogen…

de zwarte knoppen leven in rood lijnt nog hun felle pijn het prille groen gestorven omdat de jeugd er niet mocht zijn toch groeien ze naar licht en openen hun waarheid in onschuldig wit dat in de warme zomers bloeit tot in het hart het zwart vergeet en in oranjegeel weer toekomst weet…

in doelloos turen vervallen muren die ons scheiden ik zie je ogen blikken mijden met onbescheiden wensen je glimlacht zon straalt warmte van het feest rondom beweegt je soepel tussen handen die je willen raken ziet tongen langs de lippen gaan in de hoop je ooit te kunnen smaken spanning groeit heel langzaam in het heffen…

ik ben een vlinder en vlieg bladeren kapot jij groent in rood en blaast jezelf op mijn vleugels zijn uitvouwbaar mijn vluchten onbetrouwbaar ik wiek de mooie schijn als rups was ik venijn mijn vraatzucht bleek verwoestend jij bent herboren onderhuids omdat je hart was overleden zo doodde je verleden in reageren wordt het…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen in zwartbasalten dromen zal lava tot zijn stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

de straat vertelt verhalen van hinkelen en knikkeren het donker met lantaarnpalen laat sprookjes schitteren het gele licht spant samen met wat duisternis en zorgt voor rode oren want de grote ogen horen de kleintjes zijn naar bed en knorren vele dromen over water en wat zand de snoepjes die nog komen een straat waarin het leven…

breek maar jongen alles wat ik heb je hebt me aangeraakt goedkoop besmet versierd met bier een stomme sigaret je kotste hier ik voelde me een slet ik heb geen nee gezegd maar jij kunt gaan het vuilnis heb ik weggezet met jou er achteraan…

ik liet ze binnen bood ze angsten aan ze wilden niet beminnen me nemen en dan gaan onderliggend janken eerloos mijn verzet vaak om woorden bidden als er weer niets werd gezegd ik vergrendel slotenloos mijn ramen zijn gebroken het uitzicht splintert weg in een leven zonder hopen gebarsten is mijn kop gedachten zijn mijn scherven mijn…

handen draalden vingers wilden namen schrijven in los zand maar de wind vertaalde hun verblijf met niets om het lijf wiste sporen van elkaars kortstondige zo passievol bekoren het strand na eb en vloed voelde als opnieuw geboren…