Alle inzendingen van wil

je raakt ik voel je trek en deining jij wilt me terug als voor de scheiding je sist en rolt het schuimtapijt zacht neergevlijd heel langzaam voor me uit ik vlucht en zie een meeuw opspattend wit een felle schreeuw tegen de blauwe lucht ik wil het donker niet de diepte zonder zucht heb al te lang gerust mijn…

het was geen vlucht je laatste zucht slechts een verplaatsen in uniek verbazen alleen de andere ogen keken ongerust enkele heel opgelucht na jouw loslaten je ziet ze staan uit die kring ben je weggegaan voelt hun verdriet maar weet jouw leven niet voor niets…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen noten dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging de schitter dooft al tot herinnering…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel…

een oogopslag als dromen zijn verdwenen geen licht zoals verwacht de ochtend is heel traag verschenen het roze vonkt in hoge lucht sterren worden met de zon geblust vogels kwinkeleren als het donkergrijze is gevlucht ik lees de dag na mijn ontwaken de middag in het ochtendlicht de avond is nog wit gelaten omdat het licht daar…

we declameren traag begrafenissen willen graag in woorden sterven en uit zinnen de emoties erven van de mensen die we node missen in het afscheid gaan de doden gissen naar de kleuren die de hemel verven nabestaanden zullen namen kerven in het kruis en hopen op de erfenissen de dode heeft geen tijd om te genieten heeft wel andere…

de zon verbrandde koele regen het licht verschraalde stoffig kleur de wind verstoof langs vele einders de vleugjes van hun vage geur droogte schrompelde de jonge bladeren bracht de plant weer tot woestijn mijn bloemen en hun schoonheid mochten er niet langer zijn wel stenen die ik keerde hun schaduwzijde…

je kent mijn woord het spreekt soms lieg ik even om de waarheid te bewegen niet zo hard voor jou te zijn je hebt mij bloemen laten zien een stil boeket van pijn geleden door de ziekte die je sloopt je ogen vragen wie ik ben mijn hand voor jou achter mijn rug gebroken rozen de kleuren heb ik zelf ook niet…

de maan is ronder voller dan een maand met jou geleden ik zie je groeien in het geel de schaduw van de kraters uitgediept je schijnt me maandenlang vertrouwen toe kent mijn ondergaan ik zag je opkomst in het kwijnen van de nacht na het bleken van de sterren je torent tot de dagenraad het licht verhaalt hoe flets de zon je dan…

ik heb de nachten geel gezien je angsten schreeuwden rood je wist niet of het donker was omdat de kleur je dat verbood het zwarte jurkje in het goud dat uit je ogen vloeide streelde heel uitdagend langs je huid omdat je lijf mij boeide de zon weerspiegelde het blauwe kleuren van de zee ze brandde huid en haar en nam in rook je kleding…

ik zag je in de verte staan je bloeide blauw boven het koren je zachte lichaam sprak me aan voeten in het groen verloren je zwaaide toen ik nader kwam het zonlicht danste op de wegen zag hoe je mijn schaduw overnam met lippen vochtig van de regen je blikken maakten sprakeloos verlegen kleurden ook mijn wangen je keek hoe ik mijn ogen sloot…

de zon is geel maar brandt geen gaten in het doek je ogen kijken maar ze spreken niet geen tranen in hun hoek het gras is groen maar ruikt veel minder dan voorheen het naakt is tegenwoordig bloter door de lengte van het been ik schilder nachten omdat de dagen me te helder zijn ik zie de pijn die kleuren doodt de grauwigheid…

je gezicht is dood maar in de lijnen schemert al herinnering je warmte is verschoond en in je hand ontplooien zich mijn tranen en jouw troost je blik bracht leven daagde uit om meer te geven keek en hielp als anderen bleven steken je stem klinkt door in onze woorden we schrijven zinnen met jouw naam het verhaal van leven neemt geen…

de avond heeft haar gal gespuugd in het rood van laatste uren mijn kamer is in vuur gezet door zon gebakken in de muren ik hield de vensters dicht de stroom emoties binnen het enige dat ging bestond uit wat emotieloze zinnen dat waren mails die om hun schaduw logen er is geen licht dat ooit zijn waarheid kan ontlopen ik was er…

ik ben erin gestapt je schoenen maken blaren op het verkeerde pad zocht je schaduw om het licht te kennen wilde bij je zijn zag teveel om snel aan je te wennen verwarde nu en virtueel ik wil weer spelen met je in de wereld van je hoofd wil de toekomst delen met een hart dat mij gelooft jij kleurt de hemel met een blauwe veeg…

ik kruip soms weg ver weg en wil niets meer van mezelf weten speel met poppen waarvan ik de koppen maar niet kan vergeten grote neus was mij het liefst scheve mond had altijd praatjes donkere ogen voelden diep de kleinsten waren steeds mijn maatjes ik word gespeeld gezichten ken ik niet de koppen hebben iets aparts in lijven koud…

een vallend blad zijn tijd gehad bijeengeveegd met velen jij zag dat mijn kleur anders was de vorm meer kartels had ik heb mijn stekels opgezet toen ik begon te krimpen het pril al eerder afgelegd groeide langzaam en ben lang heel groen gebleven volwassen word ik nooit koos verkeerde luchten zag herfst voor winter aan verwisselde…

je perst weer zure druiven vergist je wijn en droesemt op de zielen in de fles de druiven rijpen in de stilte van je lach de zon van je gedachten je hebt jezelf weer weggezet in krochten die tochten van onderwereld en bedorven lucht bent weer koning in het sprookje van eergisteren de appel heb je doorgeslikt nog ben je niet gestikt…

voor mij ben je van glas je woorden zijn aan het breken wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichterbij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw voordeed…

je ogen legden al de rode loper uit ontkleedden me ondeugend ik danste zacht vertederd door je hardheid en de passie in je blik had je handen vast mijn lach liet jou mijn witte tanden zien je kwam bij mijn gezicht lippen vol met hete kussen die mijn tong verliefd ging blussen je huid was zacht. haren vonkten in mijn streling ik…

ik blaas glas tot scherven die venijnig openhalen wat eens was in het gerinkel van herinnering meet volume van het gas dat glas doet bollen in de ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes…

ik heb de muur gezien waar kogels niet meer inslaan omdat de mens is weggegaan alleen zijn as leeft in bestaan jij staat er ook je glimlach danst nog in de naam onder het potje je blijft voor mij het lieve zotje je werd zo vrolijk zonder zorgen een kind weer opgaand in zijn spel blijheid was door je volwassenheid verborgen de…

hij schept wat stof tot wereldbol bekleedt haar met planeten hangt zon en evolutie aan haar op zaait verstand in eden hij draait zich om en zucht tevreden want uit zijn ooghoek kan hij zien hoe adam zacht in eva is gegleden…

kom even zitten kom bij mij ja dichterbij ik moet je iets vertellen Nee gewoon iets over mij ik heb vandaag gebladerd in het boek herinnering zag de foto's weer van vroeger toen alles nog heel langzaam ging kijk zie mij daar lachen had plezier voor twee alle dingen die er waren deden in mijn leven mee later kwam de eerste schaduw…

je gooit ballen hoog andere handen vangen je fluit een lied de tonen blijven ergens hangen je voeten dragen je alleen ze gaan nog nergens heen de weg is onbetreden je ogen zien geen horizon de lucht kun je niet pakken je hoort de mensen wel maar voelt de grond onder je voeten zakken je strekt je handen naar ze uit schreeuwt zonder geluid…

ze barsten in mijn hoofd flitsen hun verschrikking martelen wat ik geloof dood is de ultieme schikking ik had het weggeduwd verborgen in herinnering wachtte tot de storm was geluwd hoopte dat het overging het is een rotte plek het voelt heel vies van binnen je handen hebben mij besmet mijn jeugd moest nog beginnen ze jagen door mijn…

ik zag verliezen in je ogen meer dan afscheid in je blik woorden sprak je licht gebogen onder hun betekenis je hand gaf kou je groet verwees naar kilte zwaaide weg ik draaide bij de hoek je was er nog een vage vlek…

je zag de vlinder en je dacht een bloem ik zag je geest verdwijnen alleen je hand was warm toen je wilde vliegen om er niet te zijn liet kleuren weer verschijnen je telde op een oud refrein mijn handen op je huid ik wilde je bereiken je bleef als in een trance steeds maar naar buiten kijken ik wil die vlinder zijn geef mij de kleur…

ik heb mijn tuinen ingericht steen heeft mij zijn kleur gegeven ik streel de wind met mijn muziek in rotsen gaat mijn stemming leven ik heb mijn handen leeg een helling vol beloften mijn ravijnen zijn te geef daar stort ik mijn gedrochten de hamers zingen vormen mijn zaag jankt het profiel uit de ogen spreken normen hun geest is nog dociel…

ringen vulden het beeld handen verstonden een gouden koets reed wat God had verbonden ze juichten geluk voor zichzelf het meest het zijn figuranten dus niet op het feest de wereld kon zien hoe de prins wakker kuste wat niet werd geweten en voorlopig moet rusten ze dansten de toekomst zij en gemaal van geen kwaad het paleis was lang…