Alle inzendingen van wil

mag ik even in de onrust van leven bij je zijn een moment van samen dat we intens beleven geen woorden ik kijk je aan laat me niet zomaar gaan…

heb jij de waarheid in handen of spannen de halve je web aan trildraad gezet bij het minste verstoren wordt een leugen geboren zo dwars je de draden en spint het onmogelijke in tot coconnen die erfelijk belasten dat wat wij ooit zijn begonnen open je web in ruimte voor waarheid die niet is ontgonnen ik ben geen prooi nooit…

proef de zee koud aan handen zilt in verlangen naar de zomers van toen kil in grijzigheid je golfde eigenwijzigheid maar ik wist je in de onderstromen te verleiden tot een warme zoen die spetterde het ijs brak waar de sneeuw nog lag en leek alsof het volop lente was in samen kristallijnen gaan we grenzen uitproberen jij tekent…

ik ben in je wereld geweest voelde de trollen smidste de vuren ijzerde staal in hun apocalyptische grollen maar danste liever in sneeuw met de elfen zij smolten in raken tot water ik stroomde mee door donkere gewelven waar kobolden hun arbeid aflaten in schiften en kiften over goed en het duistere kwaad ik ben bij jou in…

koele vingers raken slechts de sneeuw met koude hand je keek weer met kristallen ogen waaruit warmte was vervlogen nagelde ons bloemen aan de ramen die vorstelijk in zon opkwamen in doorschijnend wit kwamen we samen jij smolt in warme handen bloeide kleuren na de kus op beide wangen geurde lente in verlangen…

ben onkruid niet eens een plant toch bloei ik zijn mijn wortels navenant ik ken de grond nooit vastigheid vocht en stenen daar beneden toch bloei ik ongelijke delen in unieke pracht kom maar zon jouw lichte handen branden kracht…

warmde winterhanden aan het kuilend gras voelde zon van afgelopen zomer proefde weer intens haar kracht hoor de schaatsen slijpen aan het ruwe ijs zie baard en knevels zich verbijten aan de pegels die hangen en de vorst steeds vangen maar in de luwte van het riet onbereikbaar voor de stevige noordooster zingen zij hun schaatsenlied…

zag de mist van gisteren in berijpte duinen waar de hond kon struinen en niets vergeet er was geschoond in groen onkruiden rozen terug gesnoeid tot waar de winter met lente heeft gestoeid ik weet je kleuren smaak nog alle geuren van ons zomers samenzijn de rijp ontdooide in de zon jij bent waar alles om begon…

heb de beste wensen alweer uitgedeeld een week van handen schudden mooie praatjes die zo vaak de echte gaatjes niet meer vullen gul en warm de blos van drank nog op de wangen in mijn handen reeds de eerste bitterbal want het nieuwjaar recipieert nog overal toch is er een verschil op klokke twaalf heb ik voor het eerst in een lang…

mag ik je vingers raken contact even maken je warme hand weer drukken en voelen wat we samen bedoelen het is nevelig en grijs maar toch gaan wij komen in het jaar van onze dromen…

een jaar in liefde en vertrouwen naast strubbelingen om dingen die nergens over gingen mag ik nog van je houden komend jaar…

blauw strakt de hemel in noordoostenwind zie de rietkraag wuiven hoor schaatsen schuiven ruggen diep gebogen in gedogen tegenwind langs het wak waar je de vogels vindt ben gestopt heb mijn maal gedeeld zij waren met zo veel in samen overwinteren ben ik gegaan nog wakken zij in overleef…

mag ik nog even goochelen op de balans van oud naar nieuw de magie weer proeven van het mirakel tussen ons jouw ademen in vele prille lentes morgenstond de warme zomeravond dubbel schrijven in genieten het brandend rood jeukte morgens wel door de muskieten wij hebben herfst geoogst in vele geuren de kleuren bewaard voor de…

mag ik dichten in open gaan je vingers even langs me laten gaan je blik weer zien de gedachten in je ogen geen gedogen ons samenzijn kent niet die pijn…

geborgen in de grijze morgen wit de wereld zich opnieuw vlokken stillen in hun spel dragen traagheid dwarrelen nog wel voordat de grond ze rusten laat poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt in…

nog ruiken jassen naar de wierook uit het vat het kaarslicht danste zacht op de melodie van stille nacht het samenkomen was intiemer dan voor mogelijk werd geacht in groen pracht werd de geboorte van het vredeskind verwacht in het nachtelijk klokkenluiden onder de ster van bethlehem kwam hij de boodschap brengen die iedereen…

ik rol de losse draden maar op kluwens het gebeuren in de eigen kleuren bij elkaar ook zijn er lapjes stof ten dele onbewerkt gerafeld en nog lang niet klaar ik zoek naar een patroon in het mozaïek van maanden probeer toch alles af te ronden van het voorbije jaar op het palet van kleuren opent zich de nieuwe tijd geen patroon nog…

nog zingt de boom zijn kerst in groen of wit het repertoire al generaties lang nog onbetwist wat soul en jazz een groot orkest koren zonder dissonant er lijkt niets aan de hand totdat naalden vallen en de ballen glijden lichtjes scheef gaan staan en oudjaar nadert met een traan voor een nieuw begin totaal ontluisterd ontdaan…

een boom tot aan plafond slank nog in de taille de voet in bloem vermomd de opschik modieus ballen sfeervol bruin en zilver blinkend er is geen stille nacht tv programma's pieken en aan drie koningen wordt niet gedacht de stal heeft afgedaan de schaapjes worden niet geteld zijn al geveld voor andere feesten toch zal ooit het kind…

nog zijn mijn vleugels wit na negen maanden vouwen spreid ik ze vol vertrouwen de nieuwe wereld zal ze kleuren in mijn eerste lente ontdek ik alle geuren laat mij fladderen geef wat ruimte jullie zijn de mooiste bloemen die ik zie daarbuiten…

ogen domineerden een lang en slank postuur de stem was zacht en warm verleidelijk op avontuur handen wuifden woorden weg in een charmant gebaar terwijl je stem veelzeggend was een neusje in de wind gespeelde verontwaardiging het rechten van de schouders licht mokkend als een kind jij liet je tanden zien in het flitsend spel van…

grijs kamt winters hand nog witte sporen op een bijna vlakke zee de noordooster dempt de kruinen temt in koude nevels zijn gevreesd bestaan dat uitgewoed is na een herfstig voluitgaan verlopen zijn de hoge golven uit de verre oceaan toch krabbelt zij aan kusten de ondergrondse stromingen zullen strand en land nooit laten rusten…

hun lengte nog verpakt in lederzwart met een gracieus gebaar kwamen je vingers bloot een voor een artistiek en creatief de nagels donkerrood jij liet mij de lijnen lezen in de palm van je hand hun lengte reikte naar de pols vertakte daar tot brede band zelden zag ik levensloop zo gaaf gelukkig eindigde jouw liefdelijn nog…

jij kribde in een stal jouw ster straalt overal het licht van vrede uit weet dat god weer mens geworden is zal sterven aan het kruis dan wederkeren naar zijn thuis hij heeft de vrede teruggebracht die in het paradijs verloren werd gedacht…

jij vertrapte de letters smeet met woorden slingerde zinnen vol waarheid dwars door de ruiten naar binnen ik raapte de scherven lijmde letters tot verbrokkelde woorden maar miste de waarheid in halve zinnen jij hebt mij verlaten in alle staten maar diep van binnen weet ik dat jij mij weer ooit zal beminnen…

een blik de vingertip hand of arm het is een klein gebaar houdt onze liefde warm geen groot spektakel de wilde feesten dure reizen vakanties naar exotische verblijven het is intimiteit een klein gebaar van samenzijn waarin de liefde goed gedijt…

wij hebben hem gevonden de kerstboom van jaar nul naar hedendaagse maatstaven met slingers en wat ballen een onverkoopbaar prul een kant door de stal gekaald de koude winter had pril groen vervaald hij heeft de ezel en de os zien staan de kribbe en het wonder van geboorte langs zien gaan is uitgegroeid tot het symbool van kerst…

jouw woord was wet een gebed voor mij als ongelovig rationeel was wel religieus in filosoferen het onbekende beredeneren niet kerkelijk traditioneel jij ving me op met hoop en liefde als ik de diepte ging proberen ongeweten en niet functioneel ik verdronk te vaak jij reikte mij de hand toen ik eindelijk bad en bracht me het beloofde…

ben op het slappe koord gestapt de armen wijd en voeten dwars voor meer balans maar nog geen pas ik wilde wel vooruit had moeite met het evenwicht mijn blik hield ik in voorwaarts gaan op jou gericht heb duizend angsten uitgestaan de safetygordel in de haast niet aangedaan toen ben ik voor jou gevallen jij reikte mij de hand…

ik was niet meer blauw in de lucht ademde vrij in jouw wolken jij gaf mij rust in het blauw heerst de kou die jij dekt in uitstraling jij kent mijn zonde in jouw warmte en licht leer ik mijn eigen gezicht…