Alle inzendingen van wil

ik was niet meer blauw in de lucht ademde vrij in jouw wolken jij gaf mij rust in het blauw heerst de kou die jij dekt in uitstraling jij kent mijn zonde in jouw warmte en licht leer ik mijn eigen gezicht…

heb spoken geschoond uit de gordijnen ze hoopten zich op door minder licht te laten schijnen ik moest raggen hun vlekken waren taaier dan ik dacht in kokend water meer dan eens gewassen het uitzicht is weer zuiver wit de ramen zijn behangen met mijn eigen ik helaas tekort alleen jij weet wat er aan schort…

we zoeken en dollen hollen als gasten op het net overal waar we komen is iets te beleven te geven we denken zo is het leven rusten uit op gedachten van anderen springen met woorden van letter naar letter proeven emoties spugen gal schoppen en trappen naar iedere bal geen regels weerhouden het spel van destructie vluchten…

je blik is open en je lach lijkt vrij maar achter deuren komt chaos dichterbij nog zijn de gangen schoon je danst maar je voeten voelen al de scherven van je droom je proeft het ongeordend leven weet de angsten in je brein kent de pijn van het niet meester zijn tot je de deuren opent wanhoop ruimte geeft in klaren van nu af aan…

ik raap de voetstappen waar je ook gaat het pleintje rond de kleine straat waar rechtuit in bochtjes gaat het terrasje lokt met koffie of een slok en keuvelig gepraat zet ze voor je bed als jij de benen hebt gestrekt zij tonen je de weg die onze dag heeft afgelegd…

een woord gehoord in beelden die verdwalen een kreet om moeizaam te vertalen naar de stem die schreeuwt de uitgestoken hand die voelde wat stilte echt bedoelde ik ben verdwaald jij op nieuwe stoelen koud de open haard…

heb slottorens bestegen jonkvrouwen bekeken aan het spinnewiel maar de hoofse adel daalde sneller dan ik viel toch spon zij garen bij ons ervaren op haar geur mocht ik ooit varen het patroon lijkt heel gewoon alleen is onze kleur nooit meer te evenaren…

waar vingers dralen handen geen warmte kunnen halen trekt kilte ijzig op uit vloeren en tocht een koude wind door de portalen bevriezen woorden die gesproken zijn doven blikken in het kale licht van pijn tot ijs en geven zo het voelen en bewegen prijs doodgevroren tot een schrijn van menselijk falen om bij elkaar wat warmte…

kunnen wij nog spelen in een tuin waar appels rozen zijn als ik ze pluk komt klein venijn de oogst verstoren verhaalt haar doornen toch ga ik af op bellefleuren manden vol met schitterende kleuren de rozen in mijn hand heb jij geschikt tot oogstpalet en zo hun warm aroma blootgelegd…

je groeide zacht bloeide in stilte op bomen en wegen jouw sneeuwse pracht zacht dalend in duizenden vormen elkaar ontmoetend begroetend in de avond en nacht haakte tot kristallijnen maar mocht in de zon je bloem niet meer schijnen het wit is vervaald verdwaald in kleurloosheid van water ooit zal jouw pracht weer gestadig dalen…

jij sprak als basalt in een zee vol geluiden een alt nog jeugdig in tijd je blauwzwarte stem trotseert elk gelijk ik graniette in lichtere kleuren breekbaar weerbarstig voelde je dromen van binnenuit zacht bas ik jouw golvend komen want in de zee vol geluiden vleugelt ons lied er ver bovenuit…

raakte de hemel in een blauw ogenblik jij sprak als zon zoals god dat nooit kon draalde om warmte te halen uit jouw veelvoud van stralen hoorde je stem en geloof in erkennen de waarheid herkennen de moed heb mezelf te kleuren in eerlijk gebeuren…

jij mocht de eerste tonen horen van juist geboren uit haar negenmaandenlied je stemde op gelijk en kijk hoe gaaf weer de natuur op oma lijkt nog in dromen maar zomers is je eerste lach die hem in winters licht liet komen…

zag de grauwe vensters in muren van niet thuis een straatlantaarn donkerde de chaos in schijnbaar verlaten huis toch klop ik aan in licht verwachten de voordeur kraakte in het openen na zoveel stille nachten je blik weerkaatste in de schemer van de trap ik had de eerste stap gezet jij wist mijn gevoel jouw hand vond feilloos snel…

roodkoper is de reling gepoetst door hem en haar ik schipper maar kombuis in warme knusheid die toch met koude stilte strijdt want ieder heeft een eigen zeil gehesen nog spinakel ik voorop maar voel gedonder bij het reven niemand heeft meer iets te geven heb ze afgemeerd aan lager wal het geflikflooi begon in het vooronder al…

een laatst sneeuwgordijn rafelt losse plukjes hagelt kleine stukjes in smeltend samenzijn de noordooster klaart de lucht en na een aard uitstralen kunnen we de schaatsen halen wij zijn niet uitgeblust laten snelheid ons plezier bepalen op sloten en kanalen met koek en zopie in de rust eindelijk gaat de vorst de erfenis inschalen…

jij klopt niet aan maar glijdt onhoorbaar in een wereld vol getuigen jouw eerste kreet zal ze doen juichen als alles is geteld in weten hoe het met jou is gesteld nog wacht een snel herenigen in smetteloos wit het warme gezicht de eerste moederlijke elkaar herkennenblik…

in rood ben je opgekomen uit donkere wolken van je dromen zij lichtten op in alle kleuren tot waarheid ook jouw ochtend keurde jij ontblootte om warmte te vangen weerscheen later rood in een eerst pril ontvangen…

je danst op wind speels en dartel als een kind wit onschuldig is de vrijheid die je huldigt in kristallen duikeling toch ontsnap jij niet aan dalen gaat de aarde halen om te smelten in haar warme schoot…

heb het opgeschreven de stipjes op de notenbalk van het leven componeerde vaak een fraaie melodie die gevoelig raakte maar het groot publiek koos altijd naar eigen smaak er waren dissonanten waarop niet iedereen kon dansen zonder tussenpas nog is het niet af ik ben benieuwd wanneer het levenslied ook mij zal komen halen…

mijn orkest van woorden zit al klaar de zaal verwachtingsvol gespitst op de akkoorden vanavond geen vocaal mijn publiek wil puur muziek preludeer in lichte tonen tot de woorden stromen naar een bloedstollende finale toen heb ik afgetikt want in de stilte voor applaus vond het publiek haar eigen dromen…

wind duwt mijn problemen zachtjes voort het licht blijft bij me als ik loop vooruit op wat er komen gaat zonnestukken zitten schaduw achterna vieren maan en feest wij staan alleen terwijl de wereld gaat in wind en zon mijn zorg en ik kom om zon brandt mij de aarde in als nieuw begin wind krijgt vat op wat…

we dansen de voeten gezoold in souplesse van jaren gelakt en je pumps passen correct bij mijn zwart in kamgaren je beweegt net als vroeger alleen je lach lijkt wat stroever gaan rusten op tijd in weten dat de vloer na al die jaren steeds minder glijdt…

je zingt tot wolken je volgen oplossen in lied de zon je melodie kan laten schijnen in blauw zonder verdriet mag ik je vangen in de kleur die is blijven hangen en woordloos bloeit op de bloem die wiegt op het refrein van jouw lied…

blaas zacht het glas in vormen verhit in rondingen jouw transparantie voorzichtig tot een breekbaar samenzijn nog heb ik adem over kleur licht in ons ultieme kristallijn…

jij bent niet echt de heer die over golven loopt zijn vinger doopt in water dat ooit wijn had willen zijn droogt langharig warm mijn voeten in je ogen mag ik zoeken naar de vonk van kennen in de tweedeling van pijn geen magie en tover ik ken het lover waarin jij bloeien zal de appel en een slang delen het paradijs helaas…

het linnen lijkt nog maagdelijk wit maar met een warme streek heb ik de ondergrond gedaan weet waar je ogen komen staan de oren en je korte haar oplichtend in het licht van zon penseel met chique je neusje is klassiek in een tintje meer zet ik in vochtig rood je mooigelijnde lippen neer en weer wat olie om het drogen te voorkomen…

zag de drift van zand een woordeloze hand die storm tracht te keren rende voor je uit om ruggelings een luwte te creëren waarin in we goed konden communiceren maar in je lach wervelen de winden dwars door alle buien heb ik je kunnen vinden in het oog van jouw orkaan…

zag je stappen in het zand je spoorde vrijheid maar een springtijvloed nam toch de overhand je wist de volle maan in het ruisen van de golven keek je naar de nachtelijke wolken en liet je langzaam gaan heb je stappen niet gewist zij waren mij zo dierbaar miste ze in het ochtendlicht net als je ogen en de lach op je gezicht…

scherp blikt het staal nog warm uit het foedraal als jij me groet het snijdt de wind aan flarden je masker op als wij en garde gaan jouw eerst touche in onbeschermde flank ik riposteerde op de kling raakte onverhoeds je hand je zwaaide groot in alle houwen de striemen door mijn vest koesterde ik in vol vertrouwen in rood gaf…