Alle inzendingen van wil

ik zag de brug de overspanning en pilaren de grijze haren floten me weer terug jij rijpte in de gaarden door hitte en mistral ik glooide meer in het groengele van het dal wij zonnebloemden samen in het franse land jij ging een brug te ver en toch nam ik je aan de hand laten we maar samen oogsten hitte en de tijd voorbij na misoogst…

zon schildert brand in alle ramen laagstaand laat ze stofjes dansen in de stilte van de tijd zacht komen de herinneringen spreken beelden vanuit schaduw bewegen steen voor steen hun leven van voorheen in de koelte van de kathedraal oogden zij heel theatraal maar dichterbij gekomen heiligen zij altijd onze dromen…

jeugd kreeg weer de overhand we speelden met het zand als kinderen zo blij jij was weer bij mij in het springen over golven nam ik je mee naar de einder van de zee het water koelde in het diepe onze lijven ik mocht het zout heel teder van je lippen bijten toen we droogden in de volle zon keerde jij je om naast strand heb ik…

we hebben rotsen gebroken gestapeld als stenen rond de bron die we vonden een kleine oase waarin we elkaar zonder woorden verstonden in de bloemen die bloeiden ja we groeiden jij kleurde je eigen bestaan ik geurde het komen en gaan van seizoenen nooit zal de bron droog kunnen vallen onze zorgen verwateren en klateren de…

donker klonken tonen in jouw zacht muziek de sopranen wilden hoger verloren in de alten hun gebied maar in jouw vocaal deinde de schlager dat voelde het publiek ik kwam je later tegen als diva miste je me niet…

je kon wel vlinders vangen maar bleef hangen in die bruine schoen van een verkeerde leest lopen ging toen eindeloos je koos haar vlucht volgde met je netje het kleuren van de lucht struikelde over je eigen klucht het net had jou gevangen de schoenmaker gaf jouw verlopen geld helaas niet terug…

ze twinkelde maakte mijn stemming zacht hing aan het glas in loom verglijden knipoogde haar lach geurde begeerlijkheid bespeelde mijn papillen met scherpe eerlijkheid ik had haar vast wij warmden elkaar tot aan de eerste barst was haar slaaf zij mijn godin maar heb met haar gebroken mijn onafhankelijkheid heeft haar voor…

soms blinkt de straat lijken kleuren uit de lucht zonder parkeren te drijven op hun vlucht in tegendraads verkeren zijn weg en stoep de hemel waar de mens zijn kringen loopt de wolken uit laat waaien en een huismuur zacht de golfjes dood als licht en lucht in water spiegelen en de mens dat beeld in scherven stapt is een nat pak het…

Ben een wrak dat langzaam opgevreten wordt van binnenuit roest staal in jouw beton verbrokkel wat ooit eens begon weer bladdert verf van de ramen hout begint te tanen na haar duurzaamheid ik was voor tijdelijk kom nu naar huis in samen bouwen wij ons eigen thuis…

jij barstte in de zon ging nova op heel eigen wijze ik warmde in pandemonium zag de manen steeds steiler rijzen in het licht van verre sterren kon ik je na lichtjaren eindelijk achterhalen jouw nova gaan hebben mijn manen en planeten altijd in het schrikkeljaar geweten ze waren tijdelijk maar in de nieuwe zon zullen alle…

in de grote regenboog trippel ik langs kleuren proef de geuren die de lente bood fladder naar een lichte zomer zonder eind alleen de regen bijt met nattigheid in mijn bestaan ja ik wil gaan voor warmte en kruisbestuiven me verpoppen om als vlinder weer te vliegen te landen ten jouwe huize…

waarin de vogel vloog omhoog een ademtocht het blauw nabij een laatste zucht naar jou van mij…

waar mijn hand zacht tast naar wat gebroken was voel ik de pijn in breekbaar samen zijn voegen we scherven weer aaneen ja liefde hecht in vele componenten onzichtbaar worden barsten die ons krenkten…

jouw vlinders zijn de vleugels van het paard waarop jij schaart in zonlicht om te drogen vliegen grote hoogte na een nacht in het moeras waar gas haar donkere lichten gaf we dwaalden in het volgen van de vlam zij spookte tot de zon weer kwam kom op mijn paard ja jij voorop in alle dromen jouw vlinders zijn mijn zomer…

ik ben geen hemelpaard weet als geen ander wie jouw bewaarder is de engel die steeds op je schouder zit stukjes geluk vergaarde jij draagt ze aan met kleine deeltjes in een goed gevoel van verder gaan opent klavertjes van vier papavert de bloemen ja bloei en kom maar hier jij voorop mijn hemelpaard in groen en rood geef ik mezelf…

je rankt in groen je mooiste lentekleur wiegt licht verschrikt op zomers warme winden bloeit te snel omdat in het verstoorde evenwicht je geen balans kon vinden je stuifmeel is verkleefd omdat de stamper niet mocht groeien de bijen zijn niet langs geweest er was geen koningin op het uitvliegfeest de darren zijn te vroeg dit…

zie in je blik de kerker weer je schrik de ophaalbrug en sloten op je stil geheim je opgejaagd te weten het niet kunnen vergeten omdat de banden er nog zijn in dagelijkse pijn de ketting is geknipt je gaat nu voor een eigen ik naar een wereld vol verlaten je entree weer maken in het kasteel is er een heer te veel jij torent…

mag ik de stapsteen leggen in de waterval die al klaterend haar regenbogen laat verschijnen wij droogvoeten langs gordijnen kleur zie ze in je ogen stralen in trotseren kunnen we het pad over de stapsteen naar ons eigen hart vertalen…

in lege huizen waait de wind in fluisterende tonen soms hoor je nog de gil een kind dat daar ooit lag te dromen zie de vlekken op de muren een schande voor de buren voel het stil gekraak dat generaties weer volwassen heeft gemaakt op kale trappen die nu zwijgen en hun geheimen nooit verklappen samen met de stilte in portaal…

wanneer jouw stalen plaat weer kilte praat de kou met blauwe lassen niet te dichten is open ik witheet brand warmte in je ziel omdat ik voor je viel je roest in veel vergeten toch schuurt de liefde altijd weer het samen weten glans maar staal spiegel theatraal mijn blauwe lassen zullen naadloos op jou passen…

zag je bloemen rapen de zwarte van de nacht een boeketje maken zonder kleur met een lint van schaduw zonder geur maar als de zon jouw bloemen ziet ontwaken ze in roze rood zonder verdriet kleurt zwart tot nieuwe dag waarin pril groen zich eindelijk openen mag…

ik kasteel met vele torens ben geen heer op afstand mijn havezate biedt veel meer slot mijn gracht alleen de ophaalbrug is altijd open voor elke warme gast we openhaarden in zacht en stil gemak waar vlammen spelen en zonder rook emoties stelen ik laat je gaan kom meteen achter je aan want in de hoogste kamer van de toren wordt…

mag ik de wind even spreken die verkillend langs me gaat me in de kou laat staan en bulderend over samen leven gaat je vlaagde speels in lente geven plaagde zomers in een bui twee keer beleven hagelde in laatste dagen toen bliksemslagen mij steeds vaker op mijn donder gaven in zachte tegenwind kom ik je morgens tegen…

zag altijd de grote beelden cultuur gegoten in roodkoperheraldiek ik modderde in klei met zachte vormen ze hardden toch te snel voor mij nooit heb ik je beeld ooit kunnen laten spreken jouw vormen kan ik niet vergeten jij bent realiteit ik roodkoper je gewoon ook zonder beeld glans jij altijd mijn werkelijkheid…

waar oranje vlagt en bier een welkom lacht in weer getolereerd ervaren lijkt de finale onze slag op lichte voeten spelen zij hun spel gedragen door succes vlijt elke bal zich gaarne in het net toch was er ook naast geel en rood de zwarte kaart van dood voor leven dat geen blijven bood laat haar maar zien khalid zij weet nu al dat…

mag ik dalen in jou verdwalen voordat de laatste kus ons slapen sust we vlogen samen jij vitaal in diepste donkerblauw zo wolkenvrij je ging hoger dan je veren konden dragen ik relativeerde kwam je halen in dalen verloor ik ook de enig laatste wilde veer…

soms is er zacht het flierefluiten na een woeste nacht waarin kobolden smidsen hitsen met lucht van volle maan een donkere dreun te horen is de godvergeten lust die stilte opent maar zij druipen als kabouters af nog likkebaardend naar de feeën hun elfen dansen in de morgen pas nadat wij ons al flierefluitend moe hebben gevreeën…

er was nooit bloot wat is sluiert in vertrouwen ontdek het altijd in van je houden als je opent doorkijk geeft in langs me lopen mijn hoop ontmoet in ogen naar samen tasten waar rood in roze moeiteloos zal passen niemand zal de sluiers kleuren alleen wij geuren ons intiem gebeuren…

zag je al kalenders lang maar heb nooit de juiste datum kunnen prikken van liefde voor het eerst in pril beginnen vochten we om de seconden minuten en daarna de uren in het speels elkaar steeds liever vinden later daagde het maanden we de jaren in samen sparen hebben we bereikt dat onze liefde altijd lenteachtig blijft…

mag ik je weer raken weten en toch intiem het ongenaakbaar plaatsen in de mooie parelwitte lach van jou ja ineens zo onverwacht kom jij zo bij me binnen ik kabouterde maar wil mijn fee intens beminnen kom de nachten zijn te kort daar waar volle maan haar wolken schort geeft onweer nu de donder aan mag ik je even raken een…