Alle inzendingen van windwhisper

drie jaar geleden op donderdag 23 november 2006 om half acht in de morgen de dag dat mijn wereld op zijn grondvesten schudde en de hemel naar beneden donderde de tijd stil stond voor mij in verdwazing maar iedereen verder leek te leven alleen jij was dood zo vaak liep ik huilend in jouw voetsporen terug stond voor jouw venster stil…

Als zachte kindervingertjes voorzichtig strelend zalf smeren op oma’s zere knie haar oogkes troostten ben je zo gevallen……. ja dan kan oma alleen maar zeggen nu nog een kus en het is over fluister ik mijn spierpijn maar onhoorbaar in de wind…

ooit zat ze met samengeknepen billen op een kotter tijdens een zeetripje haar hart klopte haar ogen vertelden het verhaal van ooit vroeger op de Schelde ze moest het roer overnemen van haar papa als rechtgeaarde schippersdochter binnen de vaargeul van de boeien blijven het ging fout een zeestomer loeide angst geboren deed haar…

in een zachte fluister voegde de wind ze samen haar lach en haar traan streelde troostend langs natte wangen kuste kersenrode lippen lokte haren wapperend warrig even sloot ze haar ogen wimperlang vertelde zichzelf nooit meer iemand zo dichtbij te laten komen dat liefde pijn kan doen maar haar hart spreekt nu al een andere taal…

vind je het erg dat ik een dikkerd ben? weet je, zelf had ik er in het allereerste begin moeite mee maar op een gegeven moment besefte ik dat het bij de vrouw hoorde die ik ben geworden o ja ik weet het men ziet liever een slanke den men verwart dikker zijn met ongezond leven niets is minder waar voor die denkwijze heb ik geleerd…

duizenden druppels op harige handen vertellen van de waanzin van het fanatisme van de laaghartigheid plus het heikele van het thema dat een opgelegd dogma is…

lang voor hij zijn arm rond haar schouders legde had zij in zijn ogen haar verloren dromen gelezen, ook die van hem zijn lichaamstaal had haar vertelt in hem te durven geloven vol vertrouwen heeft zij haar hand in de zijne gelegd hun wereld is nu van samenzijn beloftevol luistert nu de wind…

handenwringend samen zittend in dat intens diepe grote verdriet hun angst delend is daar die arm is hij weer voor even de jonge man met wie ze ooit zo vol liefde en vertrouwen de grootste stap in haar leven nam een moment van troost daar ligt immers hun kind vechtend voor haar leven…

woord aan woord gehecht zonder een enkele leugen vuile vensters dikke regendruppels als tranen schonen stad na stad flitst voorbij een mager paard graast in een weiland veel makke schapen ingeladen in een bus kilometers vreten Maastricht in zicht koffie nabij voetstappen op klinkers kinderhoofdjes lang een warme achterste op een…

achter gesloten ogen fluistert de wind sprookjes over liefde eigen stijl geeft er een kleurtje aan morpheus draagt met open armen nieuwe melodieën aan…

handenvol voeten in de aarde durend het besef, dat wel naast elkaar maar niet samen verduveld eenzaam is…

Toen de appelboom bloesemde vruchten ging dragen viel er eentje vanuit de boom een talentvolle dichteres werd appeltje haar naam is Hazen proficiat en alle geluk van de wereld…

wat is seks ze leest het in het opa en oma boekje je zou er liefdesverdriet van kunnen krijgen of hoofdpijn de hunker naar die knuffel in het donker die alleen is voorbestemd voor de voorplanting van de mens ach ja en boven in de kast lagen in een donkerhoekje de doodshemden ooit geborduurd voor later voor in de kist zodat men zou…

als klein meisje had ze het al ze danste dolgraag in de regen soms zelfs op blote voeten niets kon haar deren en nu, wat ouder als ze zich onbespied waant huppelt ze nog even graag tussen de regendruppels…

Tranen als dauwdruppels kussen de nieuwe morgen als ze nog slaapdronken het venster opent de zon zegt de maan welterusten die knipoogt vertrekt over de horizon naar daar waar mensen ook weer slapen gaan ze houdt de wacht de morgen glimlacht haar toe beloftevol de dag die op haar wacht de wind fluistert een zachte melodie als…

Mevrouw van Blerck was een fragiele oude dame maar die ook van ijzer was ooit zorgde ik voor haar ze vertelde mij over het Jappenkamp waar zij kampuniformen naaide wijl haar zus troostmeisje was ze zijn beiden reeds jaren overleden maar de herinnering aan de woorden de bittere klank ervan blijft leven soms zie ik slakjes met hoorntjes…

de zon weer glanst in gouden regendruppels op het water deint een boot de golven spelen het spel van op en neer de wind rukt en trekt aan het roer de schippersdochter kapiteinse op eigen schip haar koers varend immer de horizon in zicht vol aan vooruit buldert de wind stevige handen aan het roer…

maakt U maar een afspraak dame de ouderen consulente zit op de eerste etage ze schrikt op bedenkt ineens ja ik ben nu een oudere stomverbaasd haar gevoel is zo heel anders…

in de tram buiten is het donker de regen striemt tegen de ramen het knarst en piept vasthouden bij elke bocht is een must mijn kaart fout gestempeld de bestuurder fronst zijn blik vertelt me randdebiel argwanend bekijkt de controleur mijn stempel het is kwart voor negen dinsdagavond in lijn negen…

een snelle hap een broodje burger geroezemoes van stemmen heel veel mensen om me heen waarom voel ik me dan toch zo alleeen………

de wind vertelde haar dat zwijgen goud was ze luisterde stillekes tot een echte vriend vertelde over een ongeluk een klein vierjarig meisje verdronken achter in de auto toen die in het kanaal raakte haar beide ouders gered ze werd stil dacht aan dat intens grote verdriet waar is dan die God waar zoveel mensen over praten wie kan zeggen…

een zachte glimlach kleurt herfstdromen ze werden werkelijkheid niemand maar dan ook niemand kan dit geluk van me afnemen fluistert ze met blije stem in de wind die haar maatje, haar schaduw en o zo vaak haar troost is een mens is niet perfect dat mag je ook niet willen zijn maar zegt ze zachtjes ik ben een goudvinkje met zoveel liefde…

hoe kun je geluk omschrijven vroeg ze ietwat verlegen aan haar vriend de wind die liet even door zijn fluisteren haar haren wapperen ze voelde het tot in haar tenen haar voeten dansten een warm gevoel doorgloeide haar hart handenvol geluk zomaar op een zondagmorgen vriendschap een kostbaar bezit…

herinneringen fluisteren doen haren krullen handen wat meer dooradert vertellen het eigen verhaal over zorgen, vasthouden en strelen liefhebben en werken dromerige ogen kijken achter brillenglazen al zijn beide voeten wel stevig geaard vrouw moeder oma oma moeder vrouw ooit waren er alleen de wereld en de maan, en de geur van hem…

bubbels omvatten haar naakte huid lauwwarm water fluistert liefdesherinneringen door krullend haar op de stoel ligt de wollig zachte handdoek eens droogde die hem nu alleen nog haar…

Vandaag is mijn zus Martha jarig en ik ben dol op haar zij heeft haar Tommetje en als ik aan hun liefde denk ja dan fluistert de wind voor haar Haar handen beroeren de witte roos die hij haar aanreikt ze kust de druppels dauw van het tere bloemblad haar glimlach weerkaatst in zijn ogen als hij met zijn vinger haar lippen streelt ik…

ze kent nog de namen van bloemen herinnert zich veel van de glans van de dag van toen maar op het vuur staan de eieren te ontploffen is de rijst vaak zwart geblakerd in de pan het doet haar pijn de momenten van pas nog kwijt te raken een stille traan als ze zich weer eens vergist of vergeet dan kan zelfs de wind niet meer…

Vandaag de grote dag proficiat jij die schrijft over liefde over een betere wereld waar altijd vrede is tussen alle mensen jij de vertelt over Elise in de spiegeltuin een sprookje om van te houden een vrouw om van te houden ben je je warmte straalt vanuit je woorden vanuit je mandala”s vanuit je foto’s met je kleine mannekes op…

zeg me hoeveel tranen er golven in de zee vraagt ze met een zachte fluistering in haar stem zeg me hoe vaak de maan me troost bracht als ik moe van het alleen zijn was in die donkere nacht of met een warme glans juist dat liefdespaar kuste dat danste in het maanlicht ze kent de antwoorden de stille fluister van de wind schrijft…

kijk haar lopen……arrogant je hoort ze fluisteren opgeheven hoofd blik op oneindig verstand op nul tranen in je ziel droge ogen glimlach gestift op verlegen lippen aarzelende voetstappen vanuit wiegende heupen kakmadam echoot haar na ze durfde niet zo goed naar buiten de angst hield haar jaren thuis nu zal ze nooit meer haar…