dit is de tijd dat
duister het licht ontluistert
steeds vroeger valt de avond,
verdonkeremaant de nacht de dag
want de nacht wacht niet
als zij lengt en steeds kouder
invalt, gelijk de winter
alleen herfsttijloos
geeft nog een sprankje roze…
ze heeft het bereikt
die verdomde oude dag
ze bindt veters vast
en de strijd aan
loopt achter haar rollator
als in haar beste dagen
achter haar kroost in de
wandelwagen
kinderen tsjilpen op het plein
ze vraagt zich af waar
ze morgen zal zijn
misschien nog een rondje?…
als je partner op sterven ligt
en het leven aan je voorbij flitst
waar sta je dan nog bij stil ?
ik schrijf dan jouw laatste gedicht
gespitst
op een laatste wil…
ooit lag ik op het strand
te bruinen in het zand
wist ik veel van die
kankerlichtstralen,
nu weet ik dat wie
uva zegt ook uvb moet zeggen
stralend gaf ik mij over aan de zon
dit lijf genoot met teugen
dit lijf wordt bestraald en
vecht tegen de leugen…