Alle inzendingen over doodse stilte

Raven kondigen de doodse stilte van eeuwige zwarte nachten aan. Rouwzwart is het veder- kleed van deze intelligente gravers met de dood begaan; die slechts middels de verganke- lijkheid van het leven kunnen bestaan.…

Doodse stilte! Toch, ze naadren gauw, Scherp weerspiegeld in de molenkolken. Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

de pillen liggen klaar naast de fles met sterke drank om haar verloren moed te schenken geen schreeuw om hulp of snikken haar gedachten zijn gesmoord in doodse stilte wil ze slikken te moe om te beseffen dat ze een keuze heeft wat zij die niet meer leeft nooit heeft gehad ze ziet haar moeders lief gezicht dat in het donker oplicht…

Doodse stilte! Toch, ze naadren gauw, Scherp weerspiegeld in de molenkolken. Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

ik woon in woorden die ik achterlaten zal zei je toen toen je wist dat je zou gaan in mijn woorden zei je kun je me vinden altijd het moeilijk deelbare woont daar mijn diepste binnenste het tomeloze verlangen woont daar en het vallen en opstaan mijn doodse stilte en mijn snerpende gekrijs in mijn woorden zei je kun je me vinden…

Doodse stilte! Toch, ze naadren gauw, Scherp weerspiegeld in de molenkolken. Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

In de woonkamer was doodse stilte, treurend om een groot verlies. Ik zakte door mijn knieën en gilde:"Ik kan en wil dit niet, help me alsjeblieft!!!". Als een baby ben ik op de vloer gecrashed, terwijl de anderen daar maar zaten. Nog nooit in 11 jaar heb jij mij zo gekwetst, door mij hier alleen achter te laten.....…

De stilte leek een straf. Een kuch klonk ongepast. - Een stemming van een graf: een doodse stilte was 't. - De inzet, God zij dank! 't Was heerlijk om te horen. De luisterrijke klank klonk als muziek in d'oren. Ik straalde van geluk; hier was ik voor gekomen. M'n dag kon niet meer stuk met klanken van m'n dromen.…

bent Ogen, die schreien en die ogen tranen om de dode stilte van een houten kist Ach, waarom moest je al heengaan en weet je, dat ik jou nooit zó heb gemist…

Avondkilte, doodse stilte. Zo alleen, niemand om me heen. Regen stroomt van het dak. Een traan over mijn wang, duister in de gang. De lucht is grijs, niet blauw, en ik dacht, was ik maar bij jou. Ik kijk in de spiegel. Ik kijk naar een traan. Boven mij vliegt een zwarte zwaan. De spiegel breekt... Scherven brengen geluk.…

Gewone mensen onderweg, een bus vervuld van eigen doodse stilte. De stilte van de misdaad in de nacht, of van een wisse dood die op z’n kansen wacht. Achterin Asraf en hij kijkt naar buiten. De kraters in de weg, hij kent ze allemaal, twee keer per dag beleeft hij hun verhaal.…

" zonder mijn ogen te openen heb ik met 2 voeten tegelijk geremd de banden gilden als gekken, toen ineens doodse stilte mijn motorkap zat totaal onder de vrachtauto de laadbak was 2 cm van mijn voorruit verwijderd mijn schaduw had mij gered van een wisse dood hij is en blijft mijn redder in nood lieve schaduw vertel eens even ben jij…

" zonder mijn ogen te openen heb ik met 2 voeten tegelijk geremd de banden gilden als gekken, toen ineens doodse stilte mijn motorkap zat totaal onder een vrachtwagen de laadbak was 2cm van mijn voorruit verwijderd mijn schaduw had mij gered van een wisse dood hij is en blijft mijn redder in nood lieve schaduw vertel eens even ben jij…

Dan komt opeens daar dat bericht, je lieve kind, zo klein, is dood! Hij was jouw liefste levenslicht, plotseling, weg... de nood is groot! Er viel 'n bizar nare stilte in een mooi lijfje stil en klein. Nu is daar een doodse stilte, waar een druk leventje moest zijn. Onbegrijp'lijk dat gebeuren, waar was God nu, op zo'n moment?…

onzichtbaar kloppend leven in een mens een vervulling van een wens iets, wat de grootste denker nooit had gedacht nieuw is: toch aan het onbegonnen werk beginnen na doodse stilte weer een koe die loeit een liefde die door de distels groeit de aanhouder, die ondanks alles blijkt te winnen nieuw: de eerste vlinder op de schouder van…

de reflector zwijgt stil en banaal De witte bermpaal staat roerloos, verstomd Toch fluisteren zij zacht hun droevig verhaal Als dat beeld weer op mijn netvlies komt dat bange beeld van die dodelijke rampplek Verwrongen staal, met nog mensen daarin Jong leven werd daar plotseling stopgezet Doodse stilte, en ik?…

en verminkte grijns we liggen hier vruchteloos te kijk in de gemartelde klei van ieper tussen de kamillen en klaprozen wij doden zwijgen niet we vertellen in doodse stilte het allergruwzaamste van de mens er komt een nette begrafenis met muziek en een toespraak onze tachtigvoudige boodschap wordt straks keurig versluierd door een…

stilte nog een keer!!!…

stilte heerst nu op het Plein Één miljard Chinezen met een mondkap voor hun neus vieren geen Nieuwjaar maar moeten vrezen Voor de komst van magere hein op het grauwe plein het grenzeloze Plein der Hemelse Vrede…

stilte gehuld een magere hond huilde toen hij alleen op het grote plein stond waar stenen braken bogen uit hun beeldschone spanning raakten zo kraakte de tijd in luttele seconden zijn scheppers en ultieme schoonheid wat overbleef verdampte in stof naar de hemelse geest…

Het is Doodse stilte, ik zie van alles leven maar zonder geluid. Ik zie je wel praten maar je woorden zijn alleen maar geruis, Gemengde gevoelens gaan door mijn lichaam heen. Mijn ogen zijn gesloten, vandaag ben ik niet up to date. Druk bezig met het verdere schrijven van de bijgebleven momenten Die ik nog eens grondig door neem.…

Ik wil niks weten van kwalen laat staan de bestormende dood en doodse stilte. Elke dag mag je altijd lauwerkransen al draagt hij ook zeker weten wel ironie, zomaar onverwachts binnengedrongen. Elk uur en zelfs seconden tellen mee, ook dat snoeiharde schot voor de boeg, of 's nachts toorn van leven dat gegeven.…

stilte stierven de tonen af naar boven de toen in klederdracht gestoken gemeente zweeg de stilte werd verbroken door de voorganger een traag gebed en dan nog een uitgerekt amen als klein kind telde ik honderden raampjes leerde versjes uit het hoofd en at veel king en toch af en toe zingt eo-nederland in een mooie kerk weer stijgen…

“ De liefde is als een speelbal van het verlangen “ In de ogen van een woeste vulkaan waar het hart dartelt, spartelen emoties intens tot ontembare lava De totale overgave schuilt in de holte van de maan die in doodse stilte weet heeft van man versus vrouw Hij kent haar verschijning als magnetisch volmaakt en waar hij haar aanraakt verdwijnt…

geen school, geen kerk. wel vader. is geen vriend van Veronica. doodse. stilte. dan donderpreek: 'lange haren onoorbaar, afspraak bij kapper gemaakt.' - 'nu?' - 'nu.' lachen als een boer met kiespijn. geen school, geen kerk, geen liefje.…

De stilte van de bomen, de akkers en het riet, de stilte van de bomen, wie kent en hoort ze niet? De stilte van de harten, hun zucht en stille klop, de stilte van de harten, wie hoort en ziet ze niet? De stilte van de doden, hun rust en ons verdriet, de stilte van de doden, wie schreit en rouwt nu niet?…

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop.…

naar het licht wordt de wereld alsmaar minder groot Ik zweef nu naar levend zonder gezicht op weg naar de diepste stilte der dood Rondom mij heerst deze stilte van God woorden zijn te overbodig God is groot Achter mij glijdt zacht de deur in ‘t slot ik heradem vredig, in de stilte der dood…

na de lafheid van hun daad in het niet verdwenen terwijl de ambulance met gillende sirene weg rijdt waarin een laatste zucht staan zwijgend drie getuigen met elk hun eigen verhaal in ogen handen en voeten ze keken toe zwijgen ook nu angst voor represailles ketent hun stembanden zonder ruggengraat sjokken ze huiswaarts waar…

Met diep zwarte ogen zag zij mij aan die stilte van die grauwe herfstnacht Geen ster scheen in de hemel te staan ik huilde zacht, daar ik aan jou dacht In ijzige stilte woekerde een woord; die toezegging jou nooit te vergeten Ik riep je, en wachtte op je antwoord jij die altijd in mijn hart had gezeten Met roestige woorden wees je mij af…