Alle inzendingen over geloken

ze nam stilte mee uit een zee vol herrie waarbij van iedere golf die oversloeg het volume brak op het onbegrip van zwart basalt ze opende het cordon van donker geloken ogen wierp zand om het laatste argwaan niet te zien sloot handen tot kring danste haar pirouette er grafisch midden in waarbij zij de blikken aannam rondde…

je ademt zachte warmte in tonen die een lied beloven waarvan ik de refreinen al ken nu ik weer jouw kleine ben nog zijn je ogen donker geloken opent je stem wat breekbaar licht want ook ik heb mijn blik vol aandacht voor jou zie hoe jouw mond en lippen woorden vormen waar ik vroeger naar moest gissen in een steeds veranderende…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam.…

waai maar, blaas je warme adem over het bevroren panorama laat het groen vorstelijk ontdooien ontneem de koude haar gezicht geef de zwaluwen weer vleugels om de lucht zwanger te bevolken zodat ze met dartele duikvluchten het hemelse blauw versieren verleid de nog geloken bloemen zich nieuwsgierig open te stellen door ze windzacht…

nog steeds verborgen achter de thans woekerende iris aanschouwt zij de rimpelstroken rond haar geloken ogen in het spiegelglas van haar serviceflat de handschoen over haar knoken tegen 't jichtig reumavuur herinnert haar het verloren uur dat zij nog het mes hanteerde voor het avondeten vlak voor hij thuis zou komen de straten stromen…

de wind schreef de nacht in de duisternis van haar chador geloken haar wimpers ogentroost de fluister tikte haar aan in de vroegte van de morgen droeg een bruidsluier vol belofte aan de zon streelde krullende lokken liet wangen blozen in de middaguren krulde haar lippen in een zachte glimlach rozenrood in de schemering…

plekken gestort ligt over kruin en peluw — en dekens die haar slaap bedekken welven het maanlicht tot een landschap, een keten die zijn tere bekkens van zilverglans doet overstromen — hoe lieflijk droomt het hoofd daarboven: de mond, die vlinders niet zou wekken is vaag geopend en de ogen die overdag het leven vingen liggen behoedzaam nu geloken…

staat droog spoelt niet schoon als de stenen in een rivier die uiteindelijk gevormd van de aarde rollen, terwijl de zon zich spaarzaam laat zien Deze stad danst niet Door trauma van op- gelopen oorlogswonden zuigt misschien wel laatste adem door katoenen lappendeken over haar mooie huid Haar liefde deelt zij Met de ramen als intiem geloken…

Neuren als een voorjaarswind Bij geloken wachten… Mondje, dat geen vraag ontbindt Ogen zonder vrees, o kind; En uw haren, bleek en blind Als de maan bij nachte. ------------------------------------------------- uit: God aan zee (Oostende 1919-1926)…

Weer sprak jij met twee monden terwijl het kwijl langs jouw lippen liep keek ik even achter je ogen naar binnen koud en kil achter warm geloken wimpers lopen letters langs gedachten kloppen even rechts aan staan links even stil bij het weten en niet willen zien, verscheurd rukt twijfel aan jouw tong gespleten klinken klanken ijzig…

Met lijfgoed achteloos langszij Het donkerkrullend haar wat slordig opgestoken De blik vást koel verlangend, licht geloken Voelt zij zich in haar simpel kleed vereerd en vrij Hij heeft haar net met vaardig hand geportretteerd Bespeelt nu met zijn snaren al haar zinnen Het voorspel om tot slot háár te beminnen Die hij bij iedre streek reeds…

Een gladgeschuurde kop, gewelfde mond die me niet tart en ogen half geloken. Complexloos staat hij hier de man te wezen. Hoe luchtig is zijn lichaamstaal, een weelde! Mijn lijf verlangt naar hem, maar wat een shock, opeens, is mijn gedroomde man verdwenen.…

Snik, door bodem gebroken... ’t Al oude geluid; haar hoofd geloken.…

ik wilde altijd al meegenomen worden je blikken delen genieten van jouw lach zelfs je schaduw zou ik dragen zodat ik nog wat dichter bij je was zou graag dromen langs je ogen je zien komen in een onverwachte stap de kleine schrik later toch het handje voor lief evenwicht je edelsteent zon uit gebroken licht regent lente met geloken…

heeft onze afspraak afgezegd, opnieuw gemaakt Het gras woekert, bloemen overschreeuwen elkaar, ranken rond de tafel met blinkend bestek veldsla omzoomd door tomaten En in het midden van de tafel een bord mat glimmende filet americain in de vorm van een geprakt hart Er is iets bijbels aan haar naam Mijn blik dwaalt van haar wimpels naar de geloken…

dichtbij zo voor het grijpen toch speelde ik er niet echt mee zij hadden geen naam roken naar zand en zee de zilte geur van ver en avontuur in het afhollen van duinen voor de lawines uit ik zag altijd het eerst de wolkjes komen dat maakte vaak een eind aan onze strandvrijerrij waar de zon centraal stond die ik met half geloken…

geloken ogen je mond is dicht jouw vingers heeft iemand gebogen je lijkt wat somber bij dit licht je hoort ze praten mild van toon een hand een traan ze raakt je aan ze zeggen waarheid zonder schroom je bent voor hen al weggegaan toch ben je bang die laatste gang zou dat nou echt het einde zijn het lied is uit de stoet is lang ik blijf…

ik dicht al lang niet meer geen deuren geen monden ik heb oog voor kleuren soms door het grijs heen en beluister de klank van jou, de ander is die nog immer zo koud als steen of meer te zacht als een veer neen, ik dicht niet, doch open als jij mij laat ruiken aan geuren van jouw ziel en ontwaar dan soms het vocht, keer op keer, van het geloken…

kaarsen zijn voor je gaan branden licht valt gelig op je huid wierook zal je geur veranderen de gekozen hymne weent voluit jij staart kijkt stil naar boven geloken ogen je mond is dicht de vingers heeft iemand gebogen Je lijkt wat somber bij dit licht Je hoort ze praten mild van toon een hand een traan het raakt je aan ze zeggen…

duizenden jaren geleden boetseerden mensenhanden een kist in de vorm van een boot sterke mensenhanden borgen zacht een lichaam in het zandduin te ruste duizenden jaren later scrollen gladde mensenhanden door de digitale krant bebrilde mensenogen kijken nu naar half geloken dode ogen de lippen iets uit elkaar alsof ze nog…

In dreven en valleien geklommen en gedaald in schaduwen geloken in open licht bestraald En onze zielen togen naar nieuwe zaligheid in het voorbij voorbije wankelend ingeleid Waar lillend lichtaanbreken en ochtendhelderte is met parelende vreugde en met ontsteltenis...…

weerleggen de pijn is fijn maar keert me om ineens is alles krom de waarheid scherper rood geluk ontkennen wordt verwennen van de dood ik sluit je in mijn handen warm en koester je je bent zo broos een streling door je haar ogen half gesloten kam gedachten naar mijn kant mijn hand gaat kozend langs je wang lippen zijn geloken…

ik zie de winter in hun vachten gebogen staan ze gras en sneeuw te happen wind giert hen voorbij vlaagt verstuivend door de wei lange haren dragen pegels door de vorst sneeuw smelt dorst honger vraag geschraap van ijzeren hoeven langs bevroren grond zijn warme tong brengt maar een schrale oogst naar roze mond de ogen zijn geloken…

. ___________________________________ ROZEVINGERIG In de rozevingerige gloed der dageraad - Eoos - lag met geloken ogen loos een meisje naast de havenloods nog jong en wulps maar haveloos van zestien lentes, zwarte roos noemt koos haar, hij is werkeloos hij wordt heel af en toe erg boos verdrinkt z'n geld daar in de soos bij…

wereld draait door, verder in de tijd is elke toekomst een ideale herinnering elke vergoten traan een vochtige lach en iedere pijn een licht geraakt zijn de morgen wordt gewoon weer dag net zoals de avond overgaat in de nacht zo zal de maan haar licht doen schijnen langs sterren door zachte gedachten de dageraad kust teder reeds geloken…

als zich een zachte glimlach vlijt op lippen ogen rusten in geloken mag ik soms een stukje van de wereld achter je blikken zien waar groen en bloemen heuvels rijgen tot landschappen met de uitnodiging van de stralende zon tot een sprong in een dartel riviertje met bovenaan de bron nog glinstert het opfrissend spatten van water…

had nooit verwacht dat je rauwe basstem zo teder bewonderingen kon toefluisteren dat je kolenschophanden zo voorzichtig mijn gezicht zouden liefkozen en je grof gegroefde gelaat zo prachtig kon verzachten in geloken genot ben doordringend geraakt dat je volkse grote bek zo verstomde in stamelende woordjes vol lievigs dat je grote Vikinglijf…

. - Dan lig ik stil met half geloken wimpers Te staren, waar ik telkens nog de lach Dier ogen meen te zien en 't blonde haar Half over 't voorhoofd - dan zijgt zijwaarts af Mijn hoofd in 't kussen en ik slaap in 't licht.-…

. - En met geloken oog zie 'k uw gelaat, Zo zonnig: 'k meen uw zilvren lach te horen, Wanneer ik roerloos wacht op de' uchtendstond....…

Bevrijding zoekt ontsnapping in nooit gesproken taal, heftige kreten worden gevangen in zwoel zuchtend genot, geloken ogen zoeken geen antwoorden meer, doch rusten ademloos in geopende vrijheid, onze lichamen verdrijven verleden, smelten samen in heden, ontvangen verloren verlangen en willen geven, meer, ja meer, tot de dageraad het…