Alle inzendingen over geurend

ben gegroeid te midden van opschietend kruid moest de hoogte in tegen verstikken mijn bloei bleef uit jij bloemde apart met lenteweelde een lach in open hart door jou kon ik mijn kleur ontplooien geurend in ons samenzijn beiden in de zon niet meer om en om jij bent mijn valentijn…

Geen distel meer Te zien, door Ongeschoolde gemeentemannen Vakkundig uitgeroeid Tussen ontelbaar vele Wilde rozen die op Barsten staan - Maar tussen al dat Moois troont zo maar Een elegant geurende Jongedame in onkreukbaar Wit getooid - Hier is de natuur Onverwacht het allermooist Voltooid…

Ik hou van je Mijn liefdesnectar Zoet als honing Ik hou van je Mijn liefdesbloem Geurend als parfum Ik hou van je Mijn liefdesnestje Kleurend als witgoud Ik hou van je Mijn liefdesfontein Kabbelend als water Ik hou van je Mijn liefdesgeschenk Zacht als dons Ik hou van je Mijn liefdesschat Zoet als honing...…

geurende warmte van gewas en aarde boterbloemen stralen onder de zon gras in alle tinten groen deint teder en glanzend in de wind een veldboeket in groen en geel rood en wit de bodem van een blauwe koepel eindig door blauwgroene bosranden meer is er niet en het is genoeg…

Na zo'n nacht, in't ochtendgloren komt een dag, zo stralendschoon alle zin wordt weergeboren als een geurend eerbetoon aan wat het leven kan beloven Zie, ik doe de zon naar boven en laat de bloemen wederkeren nu kan ik opnieuw geloven: er waait een briesje-hoop-met-veren…

Het vel over een dorre stronk naast Vlees door razernij verscheurd en Een necrotiserend karkas waar Narcissen om brullen van het lachen Maar één zal hij eens zijn Één met de geurende lucht Één met de warme aarde Één met het zoete nat Totdat hij glundert als een narcis En alles voor niets blijkt te zijn geweest…

Zilveren tranen rapen geboren woorden verbreken gedachten achter beslagen raam daar tekent hij haar lichaam in verbolgen lijnen geurend naar lavendel in late zomerzon nimmer de zijne beminde zij en werd zij bemind maar nimmer was zij de zijne hij verjaagt een eenzame vlinder…

stram strak stijf in knop zwierig geurend volledig in balans doorgeschoten weg volgens velen niet te verhelen schoonheid nog even talmen met uitgebloeid zijn...…

om het huis een trein vol loden zand het spoor verwaaid, de daken gedicht in de lucht een blauwe spiegel glanzend op het heetst van de dag het verstand steekt zijn koppen bij elkaar schaduwrijk, het is geen gezicht nu nog 'n hongerdorst, geurend naar het lijf dat ik niet omhelzen mag…

Ik draag de eenzaamheid naar een bos, vochtige bladeren in mijn hand, geurend naar een verloren land. Langzaam praat ik tegen zwijgzame bomen, ik vertel hen een eeuwenoud verhaal. Heel bewust haal ik adem en voel in het ruwhout van mijn lichaam oude tranen, van schors ontdaan…

Ik bracht jou geurende rode rozen vandaag. "Waarom krijg ik deze?" was jouw vraag. Mijn antwoord was simpel; een paar woordjes maar. "Omdat ik álle dagen jouw Liefde ervaar." "Je bent m'n alles, mijn steun en toeverlaat en ik zie zó graag hoe je blozend voor me staat!"…

Zo mooi als de witte wolken hoog in de hemel zijn wij nu, vandaag Met de gouden vlechten aan elkaar verbonden Vliegen wij samen in een geurend veld vol met duizendschoon Ik kijk diep in je blauwe parels en we beloven elkaar eeuwige en onvoorwaardelijke liefde…

wij gaan lichtvoetig door het wervelend stof rondom ons het zomerend lover van struiken en bomen de heldere zang van vogels verdoken in het geurend groen de tijd l........k oo....n....e pt...i.........n ....h ........d achter ons aan…

in geurende luchten mijzelf verliezen verdwalend in kleuren verdrinkend in tijd verkleurende vruchten wilgen die kniezen herfstgebeuren dompelend in spijt spijt van de dagen die ik onnadenkend doorbracht met vreemden te ver van hun bron verwijtend hun klagen in motregen drenkend herfstontheemden op zoek naar de zon…

nieuwjaarsavond één jammerende windvlaag en de maan verschijnt bij de kerststal - steeds meer menselijke activiteiten op nieuwjaarsmorgen een stijve klop op de deur voor de thee op bed een witte morgen licht achter de oogleden hemel op friesland na de vuurpijlen geurend naar een hooiberg - de kat komt terug…

Tranen en geurende rozen vormen een broze balans. Mijn leven, in het verleden verweven, Brengt de toekomst om vrij in te leven.…

Dwalend tussen muren kniehoog door oeroude straten overal geurende kruiden: aan mijn voeten afhellend naar het strand de stad. Boven mij éven de wind door de pijnbomen een hagedis ritselt het is stil en heet. Kijkend over de zee - onbeschrijflijk is het licht - weet ik van hier voeren drie Schepen naar Ilios.…

Gekreukte lakens Kleren rondslingerend Aanzicht van vergane passie Wee geurend de nacht Smakend in voldaan Ochtend van afscheid Zwijgend vertellen ogen Kijkend vol teder genot Afscheid in een kus Nacht van eindeloos Smakend in zindering Voldaan in vergane passie...…

Bleef alleen over het rillende riet en in het weiland de jongen in de verte die de zon blikkerend in zijn brandglas ving wat daar gebeurde kan alleen per schilderij Hoe het weiland opsteeg naar de wolken graspollen zich vastzetten in het hemelgewelf de jongen naar mica geurend, gehurkt als slagschaduw in het maaiveld verdween. ---------…

Troost is een vader vertrokken naar hierna wiens stem woont in het hoofd van haar die steeds meer van hem in zichzelf vindt Zoals bij het branden van wierookstaafjes geurend naar waterlelies en boerenjasmijn op graven en het kleine altaar thuis Zijn stem die iedere onrust bezweert met zijn verhalen bagatelliseert houdt haar overeind bij…

onder de geurende leilindes een donkerblauwe zomeravond met nerveuze huiszwaluwen piepend en voerend onder 't dak even terug bij moeder aan de tafel tijdens koffie met geschuimde melk en vochtige zelfgebakken cake een zo vaak gevoerd gesprek en hoe is het met de kleine jongen doet hij het goed op school ..................…

Alle uitgeademde eeuwen zijn Het vulkaanas van mijn bodemlagen Ongedesemd, in aards vet gedoopt Als zodanig verstopt in bronstig moeras Opgetrokken uit ruwe verbazing Slechts dagzomend met wenkbrauwen Dorstig geurend naar klamme keldermuren Kruipend, schuimend, bij vlagen met aderjeuk Tussendoor zoek ik het zaad van morgen…

een oude Friese Schouw is zíj zoveel meer dan geurend hout penseelstreken op wit papier zij weet van harde winters en van de jonge mei zij is een oude boot en zóveel meer dan alle Friese meren de tijd ligt stil In haar verweerde schoot . aquarel Friese Schouw ; van Jan van der Steen…

jij herfst met jouw verdriet van sterven jij bent zo mooi zo echt als ik je zie wil ik me voor eeuwig in je schoot werpen om eindelijk veilig te zijn ja herfst jij bij jou wil ik zijn omringd door jouw bladeren je geurende kleuren alsjeblieft, herfst mag ik me in jouw schoot werpen ik zal heel stil zijn doodstil…

in de stilte van de morgen vol van dauwend gras blote slippertenen geurend naar jasmijn loopt zij naakt te dromen nagenietend van de nacht fluwelen liefde teder en toch hard trapt zij kevers plat even is zij als een kind zonder toekomst gelovend in die waan van echt en puur tot zij nuchter naar de zure melkboer grijpt…

in de stilte van de morgen vol van dauwend gras blote slippertenen geurend naar jasmijn loopt zij naakt te dromen nagenietend van de nacht fluwelen liefde teder en toch hard trapt zij kevers plat even is zij als een kind zonder toekomst gelovend in die waan van echt en puur tot zij nuchter naar de zure melkboer grijpt…

weer witte tulpen en sneeuwballen bloeien spontaan uit een vorig jaar de forsytia mijn urine geurend daagt haar hier terug een delicate wolk roze als mijn huid eens was hangt boven de tuin deze oproep wordt mede mogelijk gemaakt door bier en wijn geraakt door bliksem mist de vuurtoren geen flits van zijn rondgang -…

in de stilte van de morgen vol van dauwend gras blote slippertenen geurend naar jasmijn loopt zij naakt te dromen nagenietend van de nacht fluwelen liefde teder en toch hard trapt zij kevers plat even is zij als een kind zonder toekomst gelovend in die waan van echt en puur tot zij nuchter naar de zure melkboer grijpt…

Ik snoepte van de wilde bramen en ik keek aandachtig naar de laatste, hoopgevende bijen op de kleurrijke, geurende bloemen, terwijl een witte vlinder boven mijn hoofd fladderde en mij zomaar om niets blij maakte.…

in woorden rijgen zich in mijn hoofd aanéén als een bewegend stilleven van lijven: armen, benen, borsten, billen… maar net als ik ze vangen wil en omvormen tot letters op papier vervagen de lijnen en is er alleen nog de herinnering aan iets dat niet was maar toch, even zó mooi… als de droeve klanken van een bandoneon die wegsterven in de geurende…