Alle inzendingen over Steen OR aarde OR tijd

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

ooit begonnen is en weerkeert in de tijd…

stenen liggen aan je voet ik zie de breuken in je wanden als tijdlijnen in handen geëtst door je gedachtengoed je ontlook de aarde als een kale rots massa kartelde met puntig trots in ongenaakbaarheid passeerde je de eeuwenloze tijd je bent nu broos en zacht meegaand in koude nachten is je hardheid langzaamaan gebarsten…

De aarde lijdt; loopt bijna op z’n end Maar ach wat kan de VVD dat schelen Vooral de oliewinsten lekker delen En verder zit men rustig op z’n krent De aarde staat in brand maar Rutte lacht Tenslotte gaat het enkel om de macht…

De branding rolt een fluwelen muur in golven van vierentwintig uur guur is het strand, eb trekt het open voorbije tijden zullen wegglijden gebeten door de tand der getijden rijden ze de stormen, ze waaien luid over wereldzeeën van noord naar zuid een flikkering in de mist, een belofte van knarsend bitterhelder zonlicht dat het land droogstoft…

Hij speelt met de tijd der eeuwen toen, later en heden. De dag dat hij het hoofd neerlegt is dat voor moeder aarde geen goed teken. Blijf genieten van hoe hij speelt, hoe hij jouw haren, jouw huid, jouw gelaat dan streelt.…

zelden breekt sereniteit pas als eeuwigheid weer lange vingers krijgt wordt onrust geboren geen inbreuk op de tijd het aardse is begrensd door haar vergankelijkheid pijlsnel kiest een ziel zijn mogelijkheid om in aards stof vorm te nemen een nieuwe mens betreedt het heden net nog zonder verleden nu al potentiële werkelijkheid…

Mijn lichaamssecreties zijn een voedselbron voor cactussen die hemelprikkend uit mij spruiten, mij onwrikbaar ongenaakbaar voor altijd wortelen op deze plek, waarvan ik de hoeder ben, die helder resoneert met de krachtlijnen van de aarde en de pulsering van de zon.…

randen bijten zich in blauw als tanden van het magma zwavel voert je naar de hel in een geest- verruimend lachmaar het lijf van Gaia is gestold maar sist nog haar venijnen je voelt het kloppen van haar hart weet je dicht bij haar geheimen ze pulseert geen bloed haar huid is warm en broos de weeën komen woordeloos ontvang haar…

elkaar in het traag verplaatsen over een ongelijke vloer die bekrast wordt met witte kruimelige strepen in een koud vochtige stilte die door gedrup van stinkend rioolwater een smerige lucht verspreidden ik daalde af op gladde treden angst was ik vergeten want de onderwereld was mijn ergens bekend gebleven uit de vroegere aarde…

zwaartekracht en massa niet meer synchroniseerden en alles en iedereen andere tijden beheerden in eigenwaan dachten zij de slag te slaan om tijd aan hun kant te krijgen maar de realiteit kon dit pogen niet gedogen…

De stenen steunen 't geweldig gewelf. En het gewelf grijpt machtig elke steen. Geen Uur. Geen Tijd. Over mijn siddrend Zelf, Waaien de stormwinden der eeuwen heen.…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…

toen het tijd was stond hij op met bovenmenselijke kracht een verhaal, een hogere macht een steen werd verlegd zo wordt er gezegd toen het tijd was haar dienst en zorg ten einde met bovenmatige inzet op kwetsbare patiënten gelet stond zij erop met Pasen terug te komen om stenen te verleggen…

houten kruis waar een ongekende naam door de tijd wordt weggevreten.…

In den beginne schiep de mens de gedachte: alles, de mensen en de aarde, is een wonder met een begin en alles wat zich voortplant gaat dood, alleen de zon de sterren en de stenen hadden geen eind, tot later de oneindigheid werd bedacht het zelfs nooit begonnen zijn zodat de rest, eigenlijk alles dat bekend is, de wereld ooit zal moeten…

het marmer glanst polijst de tijd die is geweest in aders die het leven raken subtiel detail verspringend soms ze waren daar toen Gaia nog haar aarde maakte eeuwen splijten in geopend steen de houwer kijkt er vaak langs heen ziet ongebroken lijnen dat spel kan hij met een geoefend hand verfijnen ze worden in nog zachter kleuren…

gekleed voor maar zo’n korte tijd op aarde een nalatenschap van veroorzaakt leed…

en de zee hoort in zijn klompen verzonken zijn de oude stenen van de dagen, ver ervoor ik ga liggen op de grond waarop ik lag en adem zichtbaar de gratie van de aarde…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

In balans Berg, rots, een ravijn de tijd is van steen de stenen zijn tijdloos. De berg, een diep litteken, zonder beweging valt eeuwig het water. Ik word bevangen door onmetelijke rust, steen op steen op lucht. Voor mij de wereld die zich ontvouwt, onbeweeglijke zon. Dan even later......…

Keer op keer Laag op laag As tot as keert Aard tot aard Gouden licht Luistert In de hemel En Donker op aarde Dood Erft Rijkdommen Jezus, Uwer Lam Is Aanstoots steen der Tehuis sancti spiritus Echter Looflied Zijner wijsheid Jezus Kon ik maar… O God….…

horen in loze woorden, hoeveel ze om je gaven je had je testament nog niet gemaakt maar elke zerk is 'n boek vol verhalen Je wordt één met aarde en steen in je monument van eenzaamheid je telt je doodtijd in seizoenen, waarvan het licht over je stenen lijf glijdt…

Mijn moeder had Een stenen kind Gebaard, dus moest ik Het leven door met Een hart van steen - Nu mijn leven Aan het einde komt Is er van het Innerlijk gesteente Niet veel meer over, Het is uitgebikt Met woorden als beitels En aangevreten door De tand van de tijd…

In de nacht tikt de klok de tijd door. Dooft de adem als een kaars. Het zwart hemeldak oneindig met daarin verzonken sterren en maan. Ongrijpbaar en niet te vatten het ontstaan van dit heelal. Waar tussen hemel en aard ieder zich vast houdt tijdens een vrije val.…

Ik ben een steen. Geef me een duw En ik geef je te leen Een lawine van stenen, ruw. Maar niemand duwt. Ik blijf staan en ween Tot de storm luwt En weer ben, een gewone steen.…

tussen beelden in het park tast ik je stilte af geboren in de zee lig je ingetogen gestold een blauw gedicht van steen nata in mare innemend als de welving van je been.…

Als een steen mij op de maag ligt Ligt hij mij niet in de weg Als een kei mij op de weg ligt Moet ik daar dan omheen Als ik een kanjer van een rots ben Beklim mij met een groot allure Kun je zeggen dat je die steen Met het meeste gemak hebt gehad.…