Alle inzendingen over kist OR eeuwigheid OR koppen

Gevoelloos, lig ik, in deze, donkere kist. Mijn laatste gil, verstomd. Het blijft, ...stil...…

Zij zag iets bij de preekstoel aanbelanden – een kleine kist waarin zij wist haar droom... zij voelde zich in droefenis verzanden.…

De poorten die staan open maar er komt niemand door En als er iemand aanklopt Dan geef ik geen gehoor Ik wacht op een boodschap Die komt uit het vuur Ik kom er wel doorheen ieder moment, ieder uur En als ik dood ben liggend in mijn kist Dan zullen mensen zeggen Daar ligt hij die niet weet, die niet wist…

meer krijg je niet net voldoende voor verdriet en dan moet je kiezen na een leven verliezen wat laat je achter voor de eenzame wachter word je gemist liggend in een kist of ben je het gesprek van de dag verbrand tot op het bot, fijnstof mag ?…

Onzichtbaar vaar je mij tegemoet op mijn eenzame tocht langs wijde oceanen van de grenzeloze tijd, onhoorbaar dringt je wezen door tot mijn intiemste luisterpost, je kent mijn wegen, die je ontcijferd en gelezen hebt, vaak gezwegen, omring je mij, ik adem met een brok van afscheid in mij keel, ik zal huilen als mijn lot mijn kist…

zaligheid ver weg van al het gekissebis en wie goed kijkt ziet haar ziel zachtjes naglinsteren in de roos op de kist…

de ooievaar, de rammelaar en daarna snel gedoopt de basisschool, de pubertijd de mouwen opgestroopt een gladde ring, een hypotheek een blijde kinderlach de midlifecrisis, de golfbaan dan wenkt de herfstdag de stramme loop, verzorgingshuis verleden uitgewist gebroken blik, een laatste snik en daarna zakt de kist…

Ze stonden met hun koppen in de krant Ouwe, bebrilde, gezagsgetrouwe koppen Waren naar het gemeentehuis gelokt met een raar verhaal Alsof het gekken zijn die opgepakt moeten worden vóór de keuning in z'n koets stapt Veel gedaan voor enge kerken of de sjoelvereniging, of zoiets Geen afwassers van demente bejaarden Die worden nooit voorgedragen…

”Wereld Niet Roken Dag” is weer voorbij Ik had de kist sigaren opgeborgen maar dacht voortdurend aan de dag van morgen En die gedachte maakte mij weer blij Vandaag de achterstand weer ingelopen Ik moet m’n laatste kist ook maar gaan kopen…

Vaak is de zee verbazend mooi met witte koppen op de golven en een gehuil als woeste wolven die zoeken naar een nieuwe prooi. Het blauw dat aan de einder blinkt verandert in een lieflijk groen. Een moeder geeft haar kind een zoen: het is alsof de wereld zingt.…

Als een paar Met de koppen tegen elkaar.…

de tulpen onthoofd rode blaadjes langs de weg verwarrende wind…

Daarna kan ied`re imam u vertellen, Hoe fijn het is om koppen te gaan snellen.…

ik kruip soms weg ver weg en wil niets meer van mezelf weten speel met poppen waarvan ik de koppen maar niet kan vergeten grote neus was mij het liefst scheve mond had altijd praatjes donkere ogen voelden diep de kleinsten waren steeds mijn maatjes ik word gespeeld gezichten ken ik niet de koppen hebben iets aparts in lijven koud…

Daar lig je dan, in een houten kist, oh als je toch eens wist, wat een mensen er voor je zijn. Gezien toen je ziek was, neen, geen mens, maar nu, staat het vol. Te weten dat de kist zo zakken zal, tik ik nog eventjes op het gelakte hout, om je zo te laten weten, dat ik van je hield en hou.…

Viool uit de kist: Serenade aan kade, Door niemand gemist.…

al vliegend mensen dragen komen verborgen boodschappen tot leven evenals de lusten, de teloorgang van mens en dier was hij een open doek en zal dit blijven tot in de eeuwigheid…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk neem ik voor eeuwig afscheid van de dode naast de kist prijkt een oude foto welke lijkt ten allen tijde leven- diger dan de dode wiens vingers blauw gebogen zijn tot een misleidend vredig tafereel vroom gevouwen handen die de dood omvatten alsof niet elke laatste ademtocht een…

Ik wil je vergezellen, bij je zijn in alle eeuwigheid. Ik hou van je..voor altijd en geef voor jou mijn sterfelijkheid..…

Kunst en cultuur en ook nog wat van taal; de koppen worden bij elkaar gestoken. In Groningen gebeurt het allemaal. ‘t Docentenkoor gaat er zijn pot weer koken. Zo veel op ’t repertoire is niet frugaal; ja vuur genoeg om ’t flink te laten roken. Kunst en cultuur en ook nog wat van taal; de koppen worden bij elkaar gestoken.…

“Neen ik bedoel de kist niet die van Evangelische Omroep maar van alle gezamenlijke omroepen" de kist zo mooi vormgegeven en in de tafel verwerkt van Op 1…

je ligt werkelijk keurig opgebaard beste kostuum is je aangetrokken donkerblauw; je lievelingskleur, met grijze sokken familie en vrienden om de kist geschaard het laatst ritje vangt straks aan kist wordt reeds door je zonen gesloten deksel werkelijk overgoten met bloemen, kleurige linten en harten van cellofaan afscheid doet pijn voor zo…

Om u te foppen, Dan de bal erin te koppen Dan ben ik niet te stoppen. In ieder geval, Niet de man, maar de bal.…

altsaxofonist spelend op een houten kist drijft weg in de mist…

gemeende bloem deelt zijn verscheiden geworpen door een kleine hand geroepen om zijn plaats te nemen die hij weggaf zonder denken aan wat haar te wachten staat nu zij alleen is moet zij geven zonder nemen haar opgelegd door het harde leven verwelkt haar bloem in eeuwigheid…

het andere door spataders gekweld amechtig leunend op je wandelstaf de levensvreugd voor eeuwig uitgewist het laatste restje warmte kaltgestellt je strompelt krakend op de eindstreep af…

zag ik een brief herinneringen aan ons verleden neergeschreven, bekentenissen, ervaringen uit ons leven dat werd mijn leidraad voor verdergaan in de eeuwigheid weet ik zeker nooit alleen te staan Ik ben heel dicht bij jullie…

zijn laatste woord klinken de man die de woorden zoekt alleen in een kist onder zijn blauwe deken droomt daar de stille taal van de dood onder de blauwe deken…

donkere wolken en stilte voor de storm dreigende koppen, de lucht betrekt dan moet ik bijna lachen als de merel zingt…

De golven rollen koppen telkens, telkens, steeds maar weer en leggen sprankelend schuim op het randje van de zee.…