Alle inzendingen over schreden

Het Betrekkelijke van het bestaan En wandelend over die weg In een afgebakende visuele cirkel Ziet men dat alle begin het einde is En haalt het voorbije uitzicht u in Met moeizame schreden koud en schraal Komt de mens steeds dichter bij begin Vertwijfeld is men heen en weer geslingerd Ervaart zo de betrekkelijkheid van bestaan Dan ziet…

eenzaam was ‘t strand en leeg in een opgaande zon golven warme gevoelens banen zich verstolen een weg naar je hart meten de liefde aan ’t licht jij komt uit het duister van nacht gaat met lange schreden naar waar schepen dromen en jouw verlangen tijd en ruimte overbrugt in voelbare stilte wandelt decemberzon met jou over de zee.…

vrouwelijk duister met verstilde dromen van bitterzoete liefde waaruit zij haar leven leefde zij sloot de ogen van haar minnend hart niet op in parelachtig zwijgen terwijl de tijd verder schreed openbaarde zij wat achter haar ogen leefde vrouwvriendelijk op poëtische wijze deels op papyrus onderwees zij die ruimtelijkheid over…

wit trad aan het voetlicht onschuldige luchtigheid ontwapende onbevangen schreed maagdelijkheid als een uitdijende rimpel de invloedssfeer de tabula rasa die het is klaar om de zonde op te nemen zo gebruikt de mens… vastgenageld of volgepompt de misdaden vergeten maar de verkrachte maagd spreekt woorden als een orkaan gruwelijk schoon en…

Ik ga tevreden door het heden, mijn heden kent een rijk verleden dat langs mooie, volle treden afdaalt naar een stil beneden waar mijn wieg stond lang geleden mijn ikje kent nog geen verleden, de weg omhoog nog onbetreden, dus toekomst gaat met lege schreden terug naar mijn tevreden heden.…

Zo de eeuwigheid in worden gewandeld met gratie van een moederlijke majesteit door de dood terug naar koningin gekanteld een slot op de kelder van alles toch bevrijd Elke trede naar beneden is een opgaan weg van het voltooid verleden sober zijn de laatste schreden geflankeerd door dochters traan Een volk draagt een passie thuis…

Elke dag mis ik je een beetje een klein beetje minder meer al konden jouw woorden diepe wonden snijden en lieten leugens letters liggen op de vaalt van de taal wankelend langs de schreden van het verleden kerfde jij jou in mij, waardoor zinnen schaamteloos struikelden over geschreven pijn toch mis ik je elke dag een beetje een…

opgezweept door een schor verleden Onder grafzerken rukt mijn hand aan vertroebelde geesten Door onbegraven gehuil splijt de hemel zich in de donkere lucht Geketend aan het marmer sterf ik onbeweend in een tergende vlucht Te diep geworteld draag ik mijn gebeente onder de holle treden Verduisterd zal mijn mond slepen in muffe schreden…

Kruimelzacht waren haar ogen zachter dan de lange kusten waarlangs zij mij steeds liet rusten met haar vogels in het zand Als ik moegestreden zocht naar vertes die ik had vermeden rolde zij de zee in schreden voor mij uit tot lonkend land Toch heeft zij nooit echt geweten in die aangestaarde jaren hoe verzacht haar ogen waren die ik steeds…

Morgen zet ik verse stappen verse stappen op het doek als voor het eerst een schrede in vers pak welk maagdelijk wit was bezorgd in de nacht waarin de klok een nieuw jaar inluidt bleef de uil stil kust de ochtend me wakker baant zon zich een weg door voorspelde nevel zodat ik niet verloren loop 4-3'67 ~ 4-3'11…

zag het landschap in vaste lijnen bergen in hun vaag verschijnen beliep de paden diep in dalen beklom hun steile eindigheid verloor de horizon verdwaalde snel in onherbergzaamheid was mijn oriëntatie kwijt in een wereld die niet aan mijn voeten lag probeerde op mijn schreden terug te keren accepteerde de vertrouwensbreuk…

Ik liet mijn baard groeien naveldiep en werd een omgekeerde vogelverschrikker De blauwe haagmus uit onze tuin nestelde zich schichting doch resoluut Voortaan schreed ik voorzichting door het leven De blauwe haagmus broedde in stilte Toen de kroost constant werd gevoed durfde ik amper nog te bewegen Toen mijn baard geen nest meer was Werd…

Daar waar alles eindigt in troosteloos geheel waar zengend zonlicht leven doet sterven wachten zij gelaten opeen en eenzaam Verkrampt strekkend verdroogde benen niets verdragen moet gevoel is niet meer dood waard selectief wachtend op verteer Daar eindelijk verlossing verschroeide benen dragen elke schrede gegeven straf resten…

ik geef jij neemt de bloemen uit mijn hart en vraag je maar niet af waarom jouw eerste schrede in mijn straatje past of dat ik de durf had om het unieke in jou te onderscheiden dat jij je hele leven al bij je had verborgen achter de vele zorgen die jij voor de ander had waardoor er voor jezelf te weinig aandacht was samen hebben…

jij stapte op treden die kleurden lichter werden naarmate jij steeds hoger kwam die interactie liet jou zomaar in het gewichtloze verdwijnen zonder dat jij er gekleurd op had gestaan zo is het ook met je schreden gegaan al ras nam de snelheid toe tot ook jij het niet meer kon bijbenen maar wel kon jij uitstekend je handen…

Bewijs van afgedraaid verleden, verbannen op schreden tot de zolder, verslaat de grammofoon de kolder, van oude blijdschap in treurige toon, zwijgt de doorgezaagde boodschap en gekraste trappen van de tijd, gekerfde groeven in geschonden staat, zwart geverfd in geperst vinyl, draaft en zwoegt door in ziel en zaligheid, vergrijsd,…

zij met hem wou lopen langs de maan waarna ze even nog bleef staan om er zijn vraag te overwegen en verlegen dan besloot om op een loopje weg te gaan Hij rende blij achter haar aan en dacht weer terug aan het verleden toen hij haar hier leerde lopen ook al kon ze amper staan maar ach - dat was een tijd geleden want hij merkte aan zijn schreden…

Na alle plekken waar je was en leefde, neem de plek waar je geboren werd, hier, waar je wegging, groter, en in de wereld stapte als kaplaarzen, ben je weer terug op de plek waar de cyclus begon, een lijn die recht leek bij het gaan en het staan, een weg van duizend mijlen die telkens weer met die ene schrede begon, met het onverwachte…

ik wil niet denken aan de wijzers die je in enkelvoud neerschrijft tussen alles en niets omdat je ziel geen luisterlongen draagt in het zwarte hart van de rivier waarin je torens bouwt als tijdgeraamtes getooid met jaarringen uit mijn zacht verdriet dat in trage schreden en zonder verweer neervalt tot laag onder de grijze…

mijn woorden zullen holler klinken dan de echo van een put waar wensen nooit uit zullen komen en mijn adem zal verdampen langs de muren van beton en al horend blijf ik altijd doof voor iets wat nimmer is gezegd spreken doe ik pas wanneer de loper is uitgelegd en ik mijn schreden zet naar waar ik wil verblijven en ik in het diepste van…

ergens spreekt de dood de taal van een stilzwijgen, weliswaar zonder zwoegende werkers die het Wad trachten te temmen in een veelvoud van handen het Wad stierf bijna in de spiegel van rotte palen die de ruimte kleineerden om de passen die ze schreed te haken op wat nu een groen begrazen veld lijkt te wezen geen toekomst in de wolken of…

maar niemand weet dat soms zit ik op de fiets op weg naar werk of de winkel en afvraag mezelf al dat verkeer om mij heen gaan jullie ook dezelfde kant op of ben ik de enige die vandaag een boodschap heeft keer ik terug op schreden, platgetreden fietspaden schappen leeggekocht keukenkasten gevuld voorraad verraadt mijn angst tekort…

zo groeide hij op, de jakhalzen schuddend die zich klemden op lijf en leden met een ziel vol blauwe plekken vervolgde hij zijn schreden En later toen hij gin dronk, er speelde zachtjes jazz, verzuchtte hij een tikje wrang geef ons een sparrenwoud en wij zullen boswachters zijn.…

ik luister je schreden nabij de hartstocht die ik voel, het is woordeloos die brij aan letters die ik wil kneden om een liefdesuiting aan jou te forceren ze rijmen niet maar haken als gespleten ganzenveren in een zweem van reeds in oudheid gestelde snedes ik noem je nimmer liefste, maar roem je wereld waarin jij als mijn muze jouw wonderen…

Over afstand gedragen geen geluid, geen grenspalen langs wegen met snelle schreden het beter horen achtergebleven een gewillig oor laat zich graag aanhoren hoewel het vaak anders betaamd niet zozeer de harde woorden daar ‘t hoorbare te wensen laat stilte gelijk kleurloze bloesem is aandacht dat vroeg ontwaakt eenmaal een rijpe kers…

Ik stap naar voren en jij je draait je weg van mij zet je heup in mijn zijde zakt iets door je knieën Even zijn we met zijn drieën De man die stond, de vrouw die een man gooide Hij ligt nu op de grond heeft zijn nek gebroken trilt nog wat na op de mat Jij biedt een hand aan trekt mij omhoog, buigt en ik neig mijn hoofd Jij doet een schrede…

naar waarheid nu wat-ie ervoer op het zeven heuvelen parcours hij had daar lood in de benen z’n kin zonk tot op de tenen afgeleid door muziek en schone zang bleven heuvels te hoog wegen te lang tot ‘n groesbeekse hem verschoonde zich tevens terloops innig betoonde verend schreed hij langs berg en dal men riep hiep hiep hoi voor hannibal…

roept omkijkend de herder keert even terug op zijn schreden geeft de achterblijvende allerkleinste een teder duwtje in de tengere rug -------------------------------------------------------------- nota: geïnspireerd door hetgeen voorbij kwam in het fraaie en attractieve museumdorp Orvelte (Drenthe)…

verdoezelde zwakheden krullen aan de oppervlakte grijze kiezels kreunen onder het profiel daar waar ik loop: geen plaats voor dubbelzinnigheden daar waar ik loop: weet ik niet waar mijn schreden leiden gevolgd door lange schaduw welke terstond in de nek hijgt kleurt het maanlicht rood sterren flikkeren in het niets op die geheime plek…

Een lichaampje om te stelen schreed traag aan mij voorbij Borstjes, die je zo zou strelen hadden veel weg van toverij Achttien lentes, zo minimaal ritselden in een voorjaarszon Fantasieën gingen aan de haal door ‘t werk van het testeron In deze slaperige, stille stad stapte zich, van niets bewust Dat meisje, dat echt alles had waarvan…