Alle inzendingen over spijt OR verdriet OR water

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

om toen en nu om wat zo gruwelijk mislukte met om de beurt een deja-vu Dus wil nog even buiten wachten zo’n afscheid kost nu eenmaal tijd Pas als ie weg is, mag je binnen en met me delen in de spijt spijt om wat was en niet zou worden spijt om wat leek en toch niet was spijt als de barsten in de borden spijt dat ik rijp ben voor de sloop…

Het spijt me als ik jou pijn heb gedaan je te lang liet wachten op niets het was teveel water voor de zee lief de wind kleurt de wolken en de zee gaat slapen laat mij wonen in jouw hart tot ergens ooit later…

als dit de zondvloed is dan ligt dat aan mij sprak de man met spijt voordat hij in 't water sprong zoals ook Jezus destijds de schuld op zich nam nobel weliswaar doch ook een tikje naief want zij die zonder zonden zijn hebben nooit van de geworpen stenen een huis kunnen bouwen…

de rode lava brandt mijn zinnen waar vurig diep de eros troont braakt de witgekraagde krater die asse spuwt die stenen gooit en maalt de aarde langzaam in vlammende tooi de wanhoop uit de dalen schroeit de witgekraagde krater het wezen nog in thanatos waar tranen nooit zo lang verblijven dan een ogenblik van spijt omdat al het einde…

Zwervend in gedachten Kon ik de waarheid wel ergens vinden na heel veel strijd maar die happen zijn zo snel genomen 't kwaad was dan alweer geschied voelde ik me alweer schuldig maar dat hielp me niet ik leefde in een vicieuze cirkel in de spiegel zag ik mezelf dan staan vol afkeer keek ik naar mezelf en at er vervolgens weer wat kilo…

Ze heeft spijt Spijt van de rode strepen Waarom kan ze het nou niet laten? Altijd maar die rode strepen... De pijn... Ze vindt het fijn Ze voelt zich er machtig door Tranen Glijden langzaam over haar gezicht Een siddering Een siddering van angst Ze kijkt naar haar lichaam En ziet de rode strepen Rode strepen van macht...…

altijd was er warmte, nu was er niets, binnenpretjes, lachen, verdwenen in het niets, die fonkelende ogen, niet meer, nee, nu ontbreekt er iets de woorden los van pijn, zeg dan toch de waarheid, ja, eerlijk moest ik zijn het mocht niet waar zijn, een blik die enkel zweeg, mijn beeld van hem, alleen een leugen, zijn woorden waren leeg…

Gevangen in mijn tranen in mijn eigen persoon Zit ik hier al dagen opgesloten in een droom Droom van wanhoop van twijfel en spijt Zeg me deze droom is geen werkelijkheid Laat me ontwaken ik wil het niet meer Gevangen in mijn tranen elke dag weer…

heb gezien heb genoten het gaat niet ik kan niet meer denk steeds hoe moet ik verder verder zonder te vertelen wat ik wou ik had je lief ik had je nodig nodig om te leven, om te zijn dacht na over het leven ik zal je zeggen; ik wil geen dubbelleven meer heb besloten om te leven zonder jou en zonder mij…

Zondagavond, met jou in mijn hoofd En in mijn hart een vuur dat niet dooft Liep ik door steegjes, liep ik door straten Gietende regen, alles verlaten Zondagavond, met jouw beeld voor mijn ogen Mijn spijt zo intens, dat je het niet zou geloven Liep ik eenzaam door jouw straat Wetend dat je me nu haat Zondagavond, met een trillende hand Wilde…

Je weet wat je wil krijgen Je verwacht het al zo lang Dan sta je weer met lege handen Het wachten maakt je bang Je moet slikken en bedenken Want de woorden raak je kwijt En als je ze eindelijk hebt uitgesproken Krijg je misschien wel spijt Maar spijt krijgen van zeggen wat je voelt Van zeggen dat je niet meer kan Nee mijn allerliefste…

Ik kijk naar buiten strijk mijn handen door m’n haar de zon schijnt door de ramen even valt een stilte regendruppels vallen neer maar ook daarmee de lach op mijn gezicht ik voel de pijn steeds meer jij was de enige de enige voor mij jij was m’n liefde waar ben je gebleven ben ik je kwijt ik mis je zo en betuig je mijn spijt ik…

Zomaar een donderdag in maart Het vonnis wordt voltrokken Nog voor de schuld bestaat Misschien is het beter zo Het onvermijdelijke lijden bespaard De aardse vorm ontnomen En de ziel bij de andere engelen geschaard…

wij waagden het niet ons te ontbladeren naar elkaar te luisteren in de ogen te kijken al waren wij goed gekleed daaronder droegen wij oude lompen kwamen woorden nooit uit het hart keken ons aan maar herkenden ons niet wij waagden het niet ons te geven uit angst niet genomen te worden verloren ons weer kwamen niet samen maar aan elkaar…

scheidt, waar onze zielen een zijn ik steek een kaars voor je op waarbij de warmte symbool is voor de liefde die ons nog bindt je stem in mij spoedt zich voort als een echo die verdwaald lijkt maar subtiel de juiste snaar raakt, mij telkens opnieuw wakker schuddend als ik in mijn liefde schijn te verdrinken dat het allemaal voorbij is en spijt…

Zon en Maan lachen elkaar toe Pluis en Roos buigen hun hoofdjes op het ritme van de wind ik, onweerswolk, kijk afkeurend toe hoe kunnen zij lachen terwijl mijn hart in tweeën is gescheurd had ik je maar geloofd dan konden we nu samen verzilveren met de lelies…

ik leef in schaamte en spijt... Waarom... Omdat ik nu zie hoe fijn je bent... Ik mis je elke dag meer en meer... Ik word gek... Wat een pijn... Mijn hart verlangt naar het goede... Mijn hart verlangt meer dan ooit naar jou... Met mijn ziel durf ik te zeggen... ik hou echt zielsveel van jou...…

Wij beiden zijn te ver gegaan Controle was er niet Verwijdering was voelbaar Wat rest is het verdriet Mijn gevoel van spijt gun ik ook jou Dus kom weer terug Niet straks Maar gauw…

Wee mij, nu 't besef van boete mij omstrengelt als een knel, nu 'k het morgenrood niet zien wil om de werkelijkheid te weren, nu mijn wereld is gekrompen tot een troosteloze cel, nu dat spijt en schuldgevoelens al wat rest van mij verteren. Wee mij, nu de poorten sluiten...…

Ik weet al lang dat je mij helpen wilt nu ik zo diep in de beroerdigheid zit En ik mij voel als aangeschoten wild dat wenend delft aan haar onderspit Ik weet best dat jij mij helpen tracht dat je mij liefdevol de hand toereikt Ik bemerk dat jij veel geduld betracht als mijn blik jou nu en dan ontwijkt Ik weet zeker dat jij mij helpen zult…

Je weet wat je moet doen maar je doet het niet. En je weet ook wat je moet laten maar je laat het niet. Schat, jouw vriend is niet je Vriend: je weet het wel, -ergens van binnen-, en je zou het ook moeten zien maar je wil het niet. Elke keer als ik het je probeer te vertellen word je boos, terwijl ik je juist wil helpen, maar steeds…

Misschien heb ik het fout gedaan Was wat ik deed niet goed genoeg Had ik er vaker voor je moeten staan Meer inhoud moeten geven aan wat je vroeg Misschien ben ik niet diep gegaan Gaf ik mezelf te weinig bloot Ik reken dit mezelf aan Ons vuur is uit, de liefde dood…

Heb veel dingen gedaan Die ik niet wilde doen Over m'n gezicht loopt een traan Weet niet wat ik er mee moet mensen denken dat er niks is het was een rare gebeurtenis ik ben op zoek naar de reden waarom het fout is gelopen Denkend aan de dingen, die ik probeerde te vergeten ik maakte een fout, het vertrouwen gleed langzaam uit m'n handen…

Vergeven is ook energie weggeven, die je angstvallig, zelfs gewoontegetrouw als vanzelfsprekend, bijna, maar vooral boosaardig vasthield, tot een breekpunt van inzicht en mededogen; zie je, dat je jezelf bijna al die tijd, had voorgelogen.…

Alles wat ik dacht was gelogen. Hij gaf mij dat gevoel dat liefde bestond Maar al snel liet hij mij de tegendeel zien Misschien moest dit wel gebeuren om mij te laten zien dat ik niet zo snel verliefd moet worden. Maar hij liet mij denken dat hij anders was, anders dan die anderen. De dag dat hij mij hart brak, kan ik me nog goed herinneren…

Het spijt mij, ik heb zo’n vreselijke spijt als ik mij aan het snijden heb overgegeven Lees het relaas van mijn bloederige strijd, die ik hieronder voor je heb weergegeven Het begon allemaal, als altijd, in onze klas toen niemand nog iets van mij wilde weten Mijn hart weende en ik gaf mezelf een kras doch de leraar riep: Wat zit jij uit te…

Bijzonder lastige ouders die bezat zij die steeds wel om iets moeilijk deden Ze voelde zich daarom nooit echt vrij zich gewoon, als een tiener, te kleden Haar haar, ‘t zat eigenlijk nooit goed althans volgens haar ouders dan toch Maar het bedekte toch menige sproet en als ‘t nu niet zo was. Wat dan nog Wanneer ze eens uit meende te gaan…

De regent Zit op zijn stoel Hij doet niks, hij denkt Een heleboel Het regent Een symfonie van klappertjes Druppeltjes, vallertjes Uien en patattertjes Ruilen de verkrachtertjes Zichzelf in voor zichzelf Vergeten dat de ander Meer is dan henzelf Misschien een tweede helft Misschien een eerste helft Of drijven de bedankertjes Zinkend…