Alle inzendingen over verwaaien

regen gaat een arm om zichzelf slaat en tussen de gevreesden als een stenen boom versterft Er is geen ruimte voor de loze die zijn luiken heeft verstaald gebukt zoekt naar de sporen die anderen toebehoren en tenslotte als een broze in niemandsland verdwaalt Er is geen plaats meer voor papavers die met kronen in de wind hun achterland verwaaien…

tot mijn voorwerp van ontferming ligt gevouwen in dromen onder nachtwol: dan lach ik haastig alle grappen weer struikel over oude omhelzingen en probeer verwaaien tegen te gaan van een begin aan verstandhouding tussen ons: twee kinderen nog in een andere stad.…

Twee harten op een schotel met glimlichten van droefenis, een aarden kruik waaruit de geest staat te verwaaien, wat klein rood fruit dat deze noen gevallen is maar nooit de grond bereikte - en de tuinier was daarbij als fazant verbeeld, het schot hoog aan de hals; dit is om aan mijn vriendin te geven, een aansporing tot stiller leven.…

In de koele ochtendbries Verwaaien mijn gedachten. Steeds als er een gedachte is, Glipt hij door mijn vingers weg. In stilte zoek ik om me heen. De koele ochtend bries verkoelt mijn geest. Dromerig staar ik voor me uit. En losse flarden van mijn denken Dansen in het rond, ongrijpbaar stil. Lachend kijk ik naar hun dansen.…

Vandaag leg ik aarde en het zand uit mijn handen en hoofd neer in de wind en laat het verwaaien. Wordt het weten later weer gewoon een morgen, weer de dag om er in te berusten, om zandkastelen of woorden in regels op te bouwen. Deze weg is niet lang met vrienden langszij, dit is een beloopbaar pad.…

golven ogen werden groot toen de tweede vloed zijn aanblik bood er was geen kans alleen maar weg verdronken laatste woorden leven heeft gegeven behalve het water, zij ging moorden zonder woorden nu kabbelt zee op schone kusten liggen golven lui te rusten maar chaotisch zijn de wolken zij keken naar de volken die getroffen zijn verwaaien…

Bladeren verkleuren, verwaaien met de wilde westenwind; vormen een fleurig doodskleed, ontbinden tot vruchtbare aarde. Vlinders verdwijnen, vogels vertrekken, vluchten voor duisternis en kou; zaden, noten, vruchten vallen, vormen een overvloedig afscheidsmaal.…

laat je los, ga voorbij net als eerder weet te overzien, gemak jezelf keer om en deel alle twijfel laat je bevloeien met twinkelend water laat je verwaaien om lichter te zijn dan lucht en wolken keer terug naar de handpalm van het kind reis door een vergeelde atlas of herken hen die niemand meer kent ontleed de som der delen maar wacht…

Omvleugeld door jouw tederheid blaas ik het dons van de toekomst pen ik veren in een tooi van hunker naar de vrijheid van jouw bestaan Zachtjes open ik mijn handen teder strijk jij beide vleugels als laatste groet over mijn huid waar de pluisjes van ons leven verwaaien in de wind Wolken wenen weemoedig walend moet ik jou laten gaan gevangen…

De dagelijkse rituelen, de geluiden van elk uur, de kleine kamer boven. ’s Avonds hoor je de lentewind stemmen van buurtende boeren verwaaien met geruis van blaren, hoor je geritsel van muizen en moeder die rustig zegt: ‘De kat deugt niet.’, hoor je het schuiven van de grendel en vaders stem: ‘’t Wordt fris vannacht.’…

waar zij en strijkers bezig zijn valt geen onvertogen woord zij weten allen van het super zachte aparte materiaal dat zij onder handen hebben heel anders dan dat van de strijkers die noten in schoonheid doen trillen van emoties waarbij snaren in akkoorden verwaaien vaak vloeien tranen in heftig aangedaan zijn omdat…

. ----------------------------------- uit: 'Tot ook ik verwaai', 2009.…

kom laat de wind in je haren spelen verwaai de gedachten de rook en drank de stank van vervelen de zon is net op het licht is nog jong ze schijnt al heel zacht door wat nevels en breekt de gesluierde nacht de dag is voor ons verbinding met morgen een gift van de tijd handenvol uren in gebruik zonder spijt kus me vandaag de honger…

Rus en de Amerikaan geloof me er zal voorlopig nog lang afstand tussen hen blijven bestaan nooit omarmt de Jood een Palestijn ook tussen man en vrouw blijven ze bestaan – verschillen zelfs als beiden ze overbruggen willen slechts af en toe zullen ze versmelten maar als de zeis komt om te maaien zullen we allemaal als gelijken gaan en verwaaien…

Tik mij even op mijn schouder laat mij nimmer wakend slapen geef de nacht haar rust terug sluit mijn ogen niet meer voor de mist in de morgen, schenk mij de lach weer in mijn hese stem, toe laat mijn ogen stralen, zie mijn zand, zon en zee, laat het zout verwaaien op kleine golfjes van de wind, waar jij gedragen wordt tot het einde…

Zie het vuur verwaaien zonder warmte op de torentrans. Rug tegen kale muur, van voor de vijand, voeten op bevroren grond, de wind een zweep. -------------------------------- uit: 'Soldatenliederen', 1991.…

Hoe moeilijk kan het zijn om de verzen van je hart te lezen en te verdwalen in de tuin der lusten Er was slechts één zomer zonder zwaluw waarin ik blauwbekte van de kou Je kwam onkruid wieden, zei je, maar een dag werd een jaar, een leven lang van omploegen en opnieuw zaad verwaaien Tussen sterrenstof en nog te ontdekken zonnestelsels…

Woorden van rust en ontroering waaien weg, verjaagd door de wind, woorden van liefde en troost verwaaien als bladeren in de herfst. En na de wind wacht ons slechts leegte, en hoop zonder doel.…

stel nou toch, denk ik even, dat de sneeuw het broze, tot ijskoud stof vergane gebeente is van gestorven en allang vergeten goden eens trots en sterk, eens aanbeden door velen in heksenkringen, in bloedige offerrituelen om nu in stukjes te verwaaien over steden en ik raak verder verdwaald in de vlokkerige omarming van zoveel dood tegelijkertijd…

Tot de late avond in mei Wordt er uit volle borst Gezongen - dan stopt het, Stoffige banden rijden De verlaten heide op Er wordt gelost en geladen, Vogels houden hun mond In deze ordeverstoring - Vijftien knallen later Is het stil, oorverdovend stil, Als de banden zich weer In beweging hebben gezet, Stofwolkjes langzaam Verwaaien…

nee niet in het duister duister vindt waarheid in het licht vindt licht in waarheids duisternis weinig woorden dragen waarheid vluchtig als een groet ze verwaaien worden niet gekend ze gebruiken is men niet gewend een vreemde dolend in het land van eerlijkheid herkenbaar opgetuigd als echt maar niemand die toch voor haar…

Langzaam verwaaiend in de wind, voetstappen in het natte zand, hier kwamen ze aan land een man met zijn vrouw en hun kind. Met al die anderen in haast gevlucht kwamen zij uit een overvolle boot, bang voor vernietiging en de snelle dood die elke dag kwam, hoog uit de lucht.…

vakantie vieren gekleurde legootjes liepen af en aan om naar speeltuin zwembad en de glijbanen te gaan de anderen vrienden deden hun eerste nipjes aan wijn en bier wat onwennig in hun eerste bloot rood knabbelend aan chip en noot vrouwen mixten mannen waren honkvast bij de nog volle krat langzaam begonnen de hoogste woorden te verwaaien…

Zandkorrels verwaaien en verstuiven verhalen van een gelopen seizoen stormen weg met de wind naar het zuiden, de laatste wolk kijkt lachend achterom ziet hoe genagelde planken gekoesterd en ingepakt worden, terwijl dromen verdwijnen in het schuimen der golven en uren rollen langs cirkels in het zand het ruime sop is gekozen om…

nacht door hoe je sliep tot het ochtendlicht de sterren van je lakens had verslagen En ik zuchtte hoe je ging als een passant die zonderling zich verschool achter de zon om daar de stilte te verdragen maar ik hield je stevig vast nog in gedachten toen die dag die ik nooit meer zal vergeten want je schim streelde mijn dagen Verstil, verwaai…

ik aan zee geheel bewust een oneindige blik sombere dagdromen maken hun entree opvallend dat ik daar niet meer van schrik Golven deinzen nergens voor terug oneindig vertellen ze elk een verhaal avondwolken slaan een hemelse brug de zon spreekt bijna horizontaal Ik heb mijn gedachten in zee gestrooid zoals een urn haar as laat verwaaien…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

Onbewoonde klokken in lentetijd tikten tot een nieuw seizoen zich vol goede moed had aangemeld waarin elk uur verstreek Bevroren bloemen in zomertijd verwaaien deden ze graag in het hart van jouw aanwezigheid die me altijd raken kon Verzonnen boeken in herfsttijd waar bleef het ware verhaal wat een ieder lezen zou de dag versneld voorbij…

Als zinnen al uit elkaar vallen Voor ze gevormd zijn, als woorden Betekenisloos verdwijnen aan Mijn horizon, als letters Niet meer dan holle tekens zijn Die zichtbaar verwaaien in de wind, Blijft alleen de liefde nog Die geen woorden nodig heeft, Een blik, een beweging is genoeg Om elkaar woordeloos te verstaan, Diepgevoelde liefde…

ik weet 't, het lijkt zonderling zo alleen door bos en hei te gaan maar vergeet niet één ding hier kun je bevrijd gaan en staan of verwaaien met ruisend blad hier vinden hersenhelften elkaar strijkt licht elke schaduw glad reiken zintuigen tot de evenaar op 'n pad dat nergens naar gaat tel ik gaandeweg mijn bomen die zijn zich van geen…