Alle inzendingen over zee OR golven OR meeuwen

licht een lelieblad en een beetje niet meer willen missen kus me en laat het de meeuwen zijn…

Gekrijs van meeuwen Een droom van een blauwe zee Inktzwarte tranen…

Water dragen steeds en meer, aan branding breekt de zee door dam, het tij neemt keer en ook het wrakhout mee. Golven hard, geweld uiteen gespat in scherp, de snee snijdt dieper dan geween door laatste barenswee.…

je speelt vandaag om gisteren te vergeten het niet meer willen weten in je lach kleurt zon wind piekt blonde haren in vrolijkheid rondom maar je ogen blijven stil in het murmelen van de zee hoor je wat hij wil ziet de golven groeien schrikt en stikt haast door zijn brute overrompeling het is niet uit te wissen zijn excuses van…

de zee het fletste blauw sluierende nevel die aan de einder naadloos overgaat in aarzelende lucht, gescheiden door een koppel meeuwen in de verte geen golven zachte wind over mijn huid de duinen in mijn rug de dag nog voor me, mijn hele leven nog een heel leven geen gedachten geluk…

Mocht ik na mijn verscheiden nog eens komen in jouw dromen stappend uit mijn woordenstromen als een kind dat leert lopen dan hoop ik dat jij mij herkent aan mijn neus en ogen Zo niet, kun je mijn stem horen in het ruisen van het koren het waaien van de wind in het breken van de golven op de brekers aan het strand het schreeuwen van de meeuwen…

de zee wisselend goud legt het glinsterend vlak waarop kleine schepen varen langs een dunne lijn die samenvalt met de dromende daad van wandelaars over het strand zij vinden aanlopende golven en vrachtvaarders op vaste afstand bij klaarlichte dag werpen vlaggen kleuren aan de mast op het laag bed van golven liggen dun gestrekte draden…

De zee is vrij en werpt frisse lucht op het strand. Meeuwen krijsen en krassen hun kreten in de vlucht. De zee is wassend water. Zij blust, loutert, doorbreekt. Wolken vatten vlammen, oranjerood de onblusbare zon. Al mijn papieren verbleken. Inktzwarte zonden spoelen weg. De zee is heilig vuur.…

De roep van de zee ook de wind laat zich horen te luid krijst een meeuw…

De meeuw boven zee vist naar mijn broodje haring laffe luchtaanval…

Ik sta op een pier, hoor het ruisen van de golven en word onder het gekrijs van meeuwen bedolven. Daarna is er alleen nog de stilte die zich uitstrekt over zee en strand. En het lijkt alsof ik mij waan in een stuk niemandsland.…

Schreeuw het uit over de zee Alleen de branding kan je horen Slechts de golven schreeuwen mee Kan niet schelen wat ze zeggen Of wat ze vinden, maakt het uit?…

Zalige zilte zeewind waait over zee en strand door duinen omrand. Strandtenten vlak daarvoor, terwijl ik in de verte het ruisen van de golven hoor. Onderwijl zie ik surfers op schuimkragen razendsnel voorbij gaan. En boven zee meeuwen die scheerlings een duik nemen en zo een visje pakken.…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

meeuwen stijgen op in duizend vluchten van tongen wind roffelt rusteloos op natte veren het water slaat handen tegen de vele zonden van de dag en wanneer het avondrood zwart wordt in het uur van dalende engelen fluister ik kom, kom naar hier hijg de golven heen en weer herhaal de woorden in het licht maak mij tot…

de hele nacht was ik dicht bij je en in het bewegen van de golven verbeeldde ik me twee vleugels in mijn adem onze liefde werd een vogel sierlijk en vol witte veren meeuw, zei ik zacht en jij verlengde het landschap aan de toppen van je vingers, zoals een horizon glinsterend geheel en al zee met de branding waarin ik naar…

te voet volg ik de wetten der wegen tussen het lieflijke groen en rimpels van licht maar veel sneller dan de voeten wordt het hoofd lichtzinnig en in een lome omhelzing gaan mijn gedachten als vogels zwenken langs de wetteloosheid der paden mijn woorden breken als golven schreeuwen met de meeuwen tegen de branding de zee kan mijn onrust…

Terwijl de fuiken drogen, druipend van het zilte nat braakt de zee onverstoord haar golven en spoelt ze de netten schoon, die visloos wachten op Siel , de oude zeebonk, met zijn kromme pijp en aftandse zuidwester Een oud vissersvrouwtje kaakt wat verse haring De stank van vis lokt meeuwen die -op de hun zo eigen wijze- danken voor…

Een gouden lente een zilveren meeuw op het hoofd van een bronzen beeld dat uitkijkt over zee.…

Hoe hoger je vliegt des te harder je valt zei de spreeuw tegen de merel die net het avondlied had gezongen heb ik de zee het land zien veroveren en het land opnieuw de zee zei de merel tegen een meeuw die over de oude stad vloog, wat ga jij vanavond eten?…

Hoog in de lucht, blijft een laatste meeuw om een gouden wolk smeken.…

zij huilt zacht, toont haar emoties aan de zee, die golven breekt schuimend aan haar voeten…

zij huilt zacht, toont haar emoties aan de zee, die golven breekt schuimend aan haar voeten…

Tijd verschuift met dons, bepaalt het gewicht van ruïnes, steelt vuur uit hemel en harten, waarin blikken zijn versluiert, golven vonken breken door vanuit de ruimte, als wolven land en zee bespringen, een witte meeuw vangt zilte wind in een oneindige geeuw.…

Het kind ontkwam niet aan het groeien Het zat vol meegevoel en zilt Heeft visemmers vol traan getild Het wist niet beter dan dat boeien In zee met wind en golven stoeien Het wist niet wat het was; een schild Het werd door dominees bedild Die bleven kortwieken en snoeien Zij, één met duinroos en met meeuw Liep eenzaam langs de havenkade…

ik zag kastelen op het water kaboutermensen puntmutsten hun groet het zag er zwart van afscheidnemend velen meeuwen krijsten schor hun groet water sloeg in deining terug met golven hoofden braken ze maar argeloze voeten werden nat bedolven met een laatst signaal de haven uit de zee draagt langs de pieren het kleiner…

Meeuwen. Zou je niet ook graag een keer met hen naar de horizon toe willen vliegen? Een rondje van boven naar de vuurtoren kijken en luisteren naar de golven die verhalen vertellen van de zee?…

Zoveel lucht, tussen de golven en de golven zweven zacht over de zee als in schilderijen totdat zij, woest door de wind, de kusten open scheuren Op land en huis neerdalen Namen zij de harten mee? Hebben zij mijn lief bedolven?…

als de golven van de zee is een mensenleven dansend met elkaar vormen wij de oceaan. Dan ben jij de onderstroom dan is het weer die ander samen dragen wij geschiedenis van het menselijk bestaan. Verdriet en vreugd is onze golfslag waar wij eens aan land gaan komen blijft een open vraag…