Alle inzendingen over MARMER OR HAND OR SPIRAAL

Ik betwijfel of je weet hebt van mijn pijnen, want ondanks mijn zichtbaar lijden bid ik dat ik marmer schijn: glad, bijna onbreekbaar, nog de schaduw van een Sfinx op deze loden sokkel mijn toren van Ivoor.…

Voor haar als beeldhouwster stileerde was zij zichzelf als eerste vrouw uit gehamerd marmer, alsof je iets ziet van haar deemoed uit de aderen van de eeuwigheid die ze creëerde uit de spiegel van de schoonheid die zij schiep, de trots, de rouw, nagestaard door iedereen, trots waaruit een uitdrukking verscheen, de ogen en gezicht kijken…

door het grijs van lood brandschildert zon de kleuren in het marmer de vloer is wit dooraderd gepolijst met vele handen uit een lang verleden tijd zuilen dragen in etages stukjes hemel naar de toren in een luchtgeschilderd paradijs heiligen staan nu vooraan hebben voor de Heer geleden prevelen bevroren zijn gebeden hun litanieën…

In het spoor van de tijd lopen herinneringen hand in hand met de kiezels van een verloren jeugd Uitgehouwen staat jouw naam in de marmeren steen, scherp doch geslepen kijken levenloze letters mij aan, verwonderd lees ik reeds begraven tijd In dorre grond dorsten plantjes naar leven, spookachtig verlicht door een kaars, smelten voor…

ik wist dat zij zouden komen kleine spiralen van zand voelde ‘s morgens de zon al prikken op mijn gezicht en hand ook het steels verschieten van de duinse schaduwkant waar de alom aanwezige gekko’s kartels stappen op de rand nog hangt in de pittige geur van olijven ui en paprika een kip te garen op het vuurtje dat maar niet…

ik leg mijn handen op het water, voor jou bega ik sneeuw, die naderhand gevlogen, snijdt tot op de huid, de riem van wind, aangetrokken en smal het bed van slakken, de natte voeten onderin, de lucht die warm en zwart, vol van ijzer, aanbreekt - als - weleer. ------------------------------------- uit: 'Vlammend Marmer', 1984.…

wilde de glans van het marmer schrapen in een poging het dieper te raken volgde het grillige rood in zijn geaderd patroon voelde hoe het zich warmde aan mijn handen van weerstand ontbloot volgde haar strijd tegen natuur en verleden in sprietig verloop heb toen haar pijnen met schoonheid gewreven de tijd verstillend gepolijst…

doorgaande tekens haar marmeren huid vertelt levensverhalen…

Lauriertakken en marmeren sterren verlichten Daphne's aureool.…

De volmaakte vrouw is van marmer, en blootsvoets – blijft ze waar ze is.…

ik ben altijd de treden op gegaan vaak pas later mezelf weer ingehaald om in verbazing te kijken waar ik bleef altijd verwonderd wat mij steeds dreef om erbij te zijn in het raken aan liefde en pijn door het ontdekken van ieders gevoelige plekken hen te behoeden voor de neerwaartse spiraal door het reiken van handen de zuiging…

ik lees het marmer vandaag eerst zonder tranen zie het onkruid - nu…

tussen sokkels en gebroken zuilen die klagen in de wind stoeien witte vlinders op de handen van een kind marmer glanst koelbloedig onkruid groeit gezwind een geur van wilde tijm bloost op de wangen van het kind naar een land om van te dromen ben ik amoureus teruggekomen om tussen druiven en olijven ook wat weemoed te verdrijven.…

Een duif die tussen bomen een kleine plek uitkiest tolt dralend om zijn as en komt spiralend neer. De charme van zijn dalen stijgt als hij gebrek aan ruimte heeft.…

Een traan biggelt naar beneden, via mijn luchtpijp naar mijn longen, en van mijn longen naar mijn hart. Dan ben ik verdrietig maar tevreden, het lied vol lof luidkeels gezongen, klaar voor een hele nieuwe start. Maar de strijd is nu verloren, hard gespeeld altijd geweten, dat gelijkspel nooit een optie was. En toch zal jij bekoren, dat…

Elke dag dan kruipt de tijd, Van s'ochtends tot s'avonds snel voorbij, Maar als de maan dan aan de hemel staat, Dan ligt de tijd stilletjes aan mijn zij. Want als ik dan weer terugdenk, Aan de mooiste tijden van mijn leven, Dan lijkt het echt net gisteren, Onze liefde had geschiedenis geschreven. Zonneschijn verblindde ooit, Onze twinkelende…

Ik heb verloren niet vergeten Heb gerouwd en veel gedacht Dat het op een dag toch goed zou komen Zelfs hier midden in de nacht Laat ik tranen zoek ik adem Hikkend hijgend hoestend snel Ben ik in diepe rouw om mij Hart gebroken hard verscheurd Diep van binnen voelt het Alsof het elke dag gebeurt Die paar woorden maar één blik Gewoon twee ogen…

ieder, zo gezien of verwacht, eindpunt wordt dan het beginpunt van een spiraal, die ons verder in beweging zet, hoopvol, moedig en creatief, gelovend dat het beste steeds nog moet komen. als we ons daarvoor liefdevol met al ons hebben en houden elk resterend moment voor inzetten.…

was het de eenling die moordde uit naam van allah en jezus die koning en keizer de doodsteek gaf en continenten in oorlog bracht het is de magie van de cirkel die hem het wapen geeft hij verzamelt de kracht van de schreeuwers weegt de emotie van stilte op de rand van balans doodt wat wij in ons hart al heel lang hebben gehoopt…

Guirlande is de kronkel in heur haar, spiraal van zwart in goud, en haar gelaat vertaalt de wouden in haar zwijgen daar, het ogenblik waarin zij leesbaar staat, maar zij getrouw hem haar niet lezen laat. Het ziet hen wel, maar wacht daar het haar kent. Het is geen ik, zo’n vent die langzaam went, maar wel bekend met wat er is, bestaat.…

pad hoosjes dansen in stijgen als dronken oude wijven waar klokken het middaguur slaan rollen hun tonen over warm land ontwaken mensen uit lome dromen vouwen handen en danken de heer voor hun eten en het zomerse weer…

ik stapte uit in sterrenvlagen hoorde ik de kosmos praten ver voorbij de maan zij eigent zich de waan van dagelijks bereikbaar aan ik wil zon de latente nova waar ons stelsel mee begon delen in haar kracht opgaan in haar pracht de oerknal delen waar alles mee begon nog zwaai ik naar sterren in nevels en spiralen zullen wij ooit…

die nacht als hij de knoopjes maar los kan krijgen was haar enige gedachte en hoe laat vertrekt het vliegtuig ook alweer zal ik mijn bloemen drogen of toch maar in de GFT bak gooien en zo dronken zij nog een slaapmutsje door spiralen rietjes met een bruidspluim…

in deze marmeren wind waait het leven telkens één klokslag terug in tijd waar de nagalm het restant tracht te bewaren heel diep in mijn hand raast het geweten, nietszeggend is de allerlaatste strohalm van deze opgeheven schoof we hebben geluid, de theorie gesplitst in woorden, maar tenslotte verdwenen ze en kwamen we nergens uit…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

strakke lijnen van weleer meanderen als rivieren in een delta: huizen en gebouwen maken abrupt een slag naar rechts veranderen in duizelingwekkende spiralen waarin bedeesd jouw hand met onbekende tekens: samengaan van hoofd en hand laat zich voorlopig niet ontvouwen plotseling roep je dat we schilfers zijn in een oneindig universum, met…

begraven onder dikke aarde verstikkend en bang, woel jij jouw onderaardse gang naar boven, aanvaardde het leven zoals ik jouw weer deed geloven, greep mijn handen en rukte je los uit het verleden, weg naar boven dagen werden helder, verlichtten het nieuwe pad, ingeslagen vol verwachting en gedreven totdat, je teruggleed in spiralen…