Alle inzendingen over Ongebroken

er is nog ongezien een lach met witte tanden een oogopslag in plaats van vuil geworden handen er is nog ongehoord in het jammeren van de wind het fluisteren van de bomen in plaats van het gejengel van een kind er is niet uitgesproken woorden ongebroken de lucht is niet gebruikt grieven en bezwaren worden niet gespuid er is nog…

specie was nog oorlogs best verdroogt en kruimelt op de weg naar morgen de stenen zijn hun draagkracht kwijt hechten niet meer als geheel het wordt hen allemaal te veel maar het interieur blijft bij de tijd in jeugdig renoveren de trends steeds uitproberen de discrepantie wordt te groot een bouwval rijp voor sloop de geest nog ongebroken…

ik heb zo vaak uit losse hand je lichaam op papier gezet nooit verder dan het silhouet je sloot voor mij je dromenland ik zag de onschuld van je ogen maar hoorde niet je dubbeltong die suikerzoete tonen zong en mij keihard heeft bedrogen hoeveel codes ik ook kraak jouw lichaamstaal is ongebroken dit terrein blijft altijd braak de sleutel…

we laten stilte spreken woorden blijven in gebreke om te zeggen wat we voelen voor elkaar zinnen openen pas diep van binnen omdat het buiten geen contact toelaat jij kleurt in zacht pastel mijn uren ik blijf turen naar jouw blauwe horizon in ongebroken wit penseel ik steeds je zit handen kunnen je dromen maar ik kan je niet…

Hij heeft gebeefd te zacht toe gestoken de ogen puilen ongebroken vol van vrees. Het krijsend vlees blijkt niet te willen lillen is nog geen het. Ze leeft. Een tweede stoerder stoot brengt eindelijk de rust 'Sorry' sust de halve zachte slachter zacht en onder ’t bloed.…

als verlangen in tranen geslopen mij vertelt van de mooiste dagen waar het heden reikt naar morgen onze toekomst vol liefde wacht zoek ik een lach in vertwijfelde ogen ligt er diepverborgen hoop waar de belofte van enkele tranen het verleden achterhaalt maar bitterzoet en ongebroken sluipt verlangen zacht nabij elke toekomst huilt zijn…

ontroerd ondergaan wij de beelden uit het vrouwenkamp Ravensbrück ruim 60 jaar na dato ziet een mens en wat voor een met afscheidsbrief en loden last van wat eertijds was diep neergedrukt niet klein gekregen gebogen gedaante in de kille regen ongebroken en onvoorstelbaar vief vrouw en moeder van twee kinderen te vroeg weduwe rotsvast gelovend…

het dragen van emmertjes water naar zee en oceaan voor warmte aan de vissen geeft heden een ozonkater zont straalt ongebroken aan celsianen hebben uitgewezen het zoute water is gerezen smelt maakt steeds ijs vrij de pool krijgt zelfs eigen tij tijd voor de greep uit ons vriesvak naar ijsblokjes voor in de koelzak als druppels op een…

het marmer glanst polijst de tijd die is geweest in aders die het leven raken subtiel detail verspringend soms ze waren daar toen Gaia nog haar aarde maakte eeuwen splijten in geopend steen de houwer kijkt er vaak langs heen ziet ongebroken lijnen dat spel kan hij met een geoefend hand verfijnen ze worden in nog zachter kleuren…

ik zie je profiel waarin de lijnen zacht tekenen een stralende lach nog volop warmte en ruimte geven jij recht nog ongebroken ondanks alle spoken in je geest de slanke leest geeft jou een zweem van jeugdige vitaliteit die niet altijd correspondeert met jouw persoonlijke realiteit tegenslagen in bestaan hebben jou nooit geknakt…

Zijn veerkracht lijkt nog sterk en ongebroken, en zijn geweten licht en ongekweld. Maar of de Italianen hem verwennen, of hij de strijd nu wint, dan wel verliest, of zij hem weer als opperhoofd erkennen of men toch liever voor een ander kiest, er is toch iets wat niemand kan ontkennen: hij heeft een goede schoonheidsspecialist!…

je kwam binnen ik zag schaduwen verschieten de kamer lichtte op vrouwen leken ronder nog zachter in benadering de mannen stopten hun vergadering je liet de gastvrouw blozen lachte het gezelschap toe je ogen glansden maar je stem klonk moe we wisten dat je lichaam niet meer wilde, merkten dat je geest nog ongebroken was zagen hoe…

Hun godin is in de golven ongebroken, in aarde ongewroken. Onder zand en as geslapen, wel duizend jaar, hij stond op, was klaar. Waait stof langs de kust van zielen en van sterren, kust licht van verre. De maan in de zee, gebakken voor mens en dier, licht van hemelse stier.…

je kwam binnen ik zag schaduwen verschieten de kamer lichtte op vrouwen leken ronder nog zachter in benadering mannen stopten hun vergadering je liet de gastvrouw blozen lachte het gezelschap toe je ogen glansden, maar je stem klonk moe we wisten dat je lichaam niet meer wilde, merkten dat je geest nog ongebroken was we zagen hoe…

Het geluk dat we kunnen delen, is onze scherven samenvoegen, tot een veel groter verband, dan we ongebroken waren. Is ontdekken dat we meer delen, dan dat we verbroken liefde zijn. Is uitzoeken of het muziek is, dat we in verdriet herkennen. Of het hetzelfde verlangen is, dat mensen eeuwig samenbindt. Hetzelfde stromende water.…

Verweerd en afgeschreven, opgeheven, maar altijd nog kaarsrecht en ongebroken blijf ik, daar waar geen mens meer gaat eenzaam van het verleden dromen.…

Terwijl de maan haar licht laat op de aarde laat vallen drijven wolken voorbij in een ongebroken stilte. Op zo’n moment lijkt het altijd zo of dat alles een geheim in zich draagt. Ingetogenheid past het best bij dat late uur van de avond. Misschien zijn wij mensen toch wel veel meer pelgrim dan we denken.…

aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onvoltooide zaken te veel verspilde krachten afgebroken gesprekken en steeds gemiste kansen nog nooit bezochte plekken en ongebroken lansen aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onbestemd verlangen en zoekgeraakte nachten nog onvervulde wensen steeds niet gestelde vragen…

Ongebroken dobberen met wat drijft hier valt nog iets van te maken oogsten waar zoveel van is liefde en verbondenheid met een verre, onbekende god door onzeker licht omspoeld. Even wachten tot het nu verschuift, verleden wordt de toekomst een meteoor met doordringend vermogen in een hoofd vol luchtigheid.…

we zijn over paden gekomen die in elkaar overgaan als een net van ongebroken dromen. de avond is ruim en zwoel, je hand knijpt even in de mijne. onze pedalen gaan licht rond. we drijven in een zachte kom. niets zal ons meer opschrikken. we dwalen door het duister achter de koplichten als twee gelijk opgaande lichte prikken.…

middagzon ineen gedoken zat zij daar maar waar blikken vaak afwezig zijn vonkten haar ogen met onverwachte helderheid haar stem die nog alle tonen kende gaf stevige repliek zij was niet ziek alleen het lichaam wilde niet ademloos keek iedereen geboeid naar dit stukje leven wat zij nog kon geven was fenomenaal in geestkracht ongebroken…

we doen alsof we de nacht kennen weten wat ons beweegt hoe breed het leven is we op vleugels varen de zomer in ons woont de wegen begaanbaar zijn we de storm ontwijken het porselein ongebroken is de oever van de ziel onvindbaar is we weten wanneer het einde komt blinde muren alles kunnen zien een steenkoud hart niet bestaat er geen…

groene landschap van mijn dromen waar zon en vruchtbaarheid weer het paradijselijke van ooit hadden bereikt ik voelde mij de schepper van elementen zonder te denken aan de mensen om me heen zag de confrontatie van generaties leven met rode lava in lagen hete as en steen nooit laat ik meer de spanning groeien tot een furieus fataal moment ongebroken…

een groot hart het kind deelde zijn dromen het liet de woorden vloeien wist van hun onmetelijke kracht moedig kind van de vrede je naam reisde over de wereld toen je zweefde tussen leven en dood en nu het andere huis dat voelt als een groot leeg huis maakt het verlangen het heimwee naar de schitterende vallei bijna ondraaglijk ongebroken…

Roodborstjes, pikken zaadjes op velden, groen van vilten tapijt laatste krommingen schitteren als grillig gevormde perken, onuitsprekelijk kraken de ijsbergen niets achterlatende droppels verspreiden het geboomte, bladeren begrenzen ongebroken gehuld in zonderlinge wijde blik, kijken nevelsluiers met groet terug.…

voorziet, schuwt, zweven in avontuurlijke kringen, herkennen het verhaal, lanceerden een virale campagne één van de touwtjes trekt scheef op deze manier, meters diep ingegraven dwarsbalken, die de kraan mocht tillen trachten gebruikt 'besmet' allerleukste prijzen te winnen heeft het totale gewicht, de drempel voor belangstellenden met ongebroken…

ogen dicht wanneer ik zeg dat de tijd zal komen dat de dood me zal bergen in zeeën van tijd en, voor daarbuiten tot stilte gesloten, het onzichtbare mijn toekomst zal erven in stil zo stil zo onnoemlijk stil het glanzen van golven misschien dringt niets meer tot me door werpt het sterven de beelden ver weg van maan en rozen, ongebroken…

In de lucht de lans die ongebroken tastbaar voort blijft zweven; op de grond zwaarden, die met angst en beven inslaan op parels van mijn rozenkrans. In stilte bid ik zonder vroom te wezen en scheidt ons nu een wijde, diepe kloof, het schisma wekt slechts pijnlijk ongeloof, want wat hebben wij van elkaar te vrezen?…

Zó is mijn stemming, bleek met wijde luchten, 'k Ben bang, dat zij zal breken onder 't schrijven, 'k Schrijf fijne letters, in mijn teder duchten: Ik wil, dat ze ongebroken weg zal drijven, Zonder een lijn, als luchte wolken vluchten, - Doch dit Sonnet zal voor U overblijven.…

onrustige verrassing vult de zaal waar twee werelden elkaar onverwacht begroeten in een warm ontmoeten terug van weg geweest na geleefd te hebben als geest nu in een nooit verwacht entree neemt zij de jaren van afwezig zijn niet mee stapt in waar zij verdween de grande dame geeft geen geheimen prijs uit het donker zwart van ogen ongebroken…