Alle inzendingen over Verzand

Nee, want in mij was 't licht echt kapot En elk gesprek dat zou verzanden De laatste maal ging jij tot op 't bot.…

maar zijn losse flodders, treffen hun doel, doen de vergadering alweer verzanden, in de patronen die er, in de jaren, zo storend zijn ingeslopen. Geraakt door moedeloosheid besluiten zij, net als een vorige keer, om maar weer te zwijgen, doen pragmatisch hun ding en gaan, om vijf uur, snel naar huis terwijl het schip dobbert.…

Onbedoeld verzand, ebt de zee langs mijn voeten, vol zomersproeten. Scheidslijn van de zee, kleur op canvas getekend, teer onder schoenen. Vandaag weer gevoeld of heb ik me dat verbeeld? Door zout gewassen? Groene maatjes, schubben van volkomenheid, zilte herinneringen.…

ik ben jouw beeld aan het houwen uit de ruwe rots die jij eens was zag de branding waar de golven aan je vraten het strand waar jij in onbegrip en stilte bent verzand ik weet je wispelturig vurig als je door mijn handen gaat ik moest je splijten om naar de aders in je hart te kunnen kijken ik beitel je tot vrouw polijs met liefde…

zij brengt stilte mee in haar verschijnen een gereserveerdheid waarin de lach langzaam lijkt te verdwijnen de causerieën over allerhande en niemendallen verzanden al snel men kijkt verbaasd als zij kordaat de kring in gaat aandacht vraagt met ogen die iets spectaculairs beloven haar zachte stem boeit van begin tot end als…

sterke vrouw Nu rond de tachtig jaar Gaat het niet goed met haar Ze vindt hem niet, haar mouw Haar ogen staan zo flauw Links heeft ze last van staar Ze krijgt haar maal niet gaar Iets drijft haar in het nauw De geur van gas, nerveuze handen Waarom loopt ze maar op één schoen Lukt het niet zelf het haar te doen Laten ze haar protest verzanden…

het ebben en de vloed nat zand onder m'n voeten Er is geen enkel moeten alleen de branding en de koele stroom En uit de zee verrijst m'n droom: een vrouw,meermin half vis Ik word verliefd word smoor hals-over-kop Ik weet sinds kort wat het is: geen enkel aquarium van groot formaat voor handen Is m'n verliefdheid aan 't verzanden…

verzand in diepere lagen verloor ik allengs grip op dagen liet wind en regen lang begaan ontblote wortels bleven nog reiken naar houvast in dit woelige bestaan en moeizaam vaste grond hervonden vertakten zij naar zomerend licht sterke seringen kwamen in zicht vragend om voeding voor groei vanuit een eigen drang tot bloei voorbij de groene…

voorbij de datumgrens in de lage tonen van de rivier worden dagen korter fladdert een verwaaide wens nog eenmaal buitendijks te gaan haar verkalkte aderen vertrekken geen spier verzanden in kribbige oevers waar dammen naderen en overlaten in lot berusten weeën van waterstand kabbelen tegen het plankier schuren in hun verval door tamelijk…

mijn voeten stranden en verzanden in een zuigende zee ik wil met je mee in het dansen over golven springen in het schuimend wit zie je gezicht in de zomer van morgen je stralende blik zonder zorgen voel weer je huid in de warmte van zon smeer de gevaarlijke stralen eruit jij dook meteen in de koelte van water ik kwam maar…

Waarom dromen over morgen als de nacht de dag niet kent voorbedachte flarden verdwijnen in de alledaagse wenteltrap die uitkomt op dezelfde rotonde verhard met verzande idealen Waarom niet dromen over morgen zolang de zon nog regenbogen brengt de maan de sterren weer begroet vogels welluidend zingen als gisteren een kind een blije glimlach…

daar ergens Mijn taal voldoet niet Mijn woorden doen slechts teniet Mijn woorden zijn een grens In de ervaring willen we samen zijn Maar haar taal weerspreekt de mijne Geen woord kan de afstand verkleinen Zij versluieren als een gordijn Onze twee werelden van elkaar Ik wil zo graag in haar wereld belanden Maar mijn woorden zullen altijd verzanden…

dieren met verstand met vlaggen en met doeken met hoedjes en met boeken omringd door velen om het groot gelijk te delen en wapens zoveel mogelijk want god is altijd mannelijk ik ben niet fier al sta ik aan de veilige kant ik weet wat er vanbinnen zit bloed is altijd rood en verstarde theorieën zwart of wit over bidden over geld verzanden…

omdat gedichten soms zó snel zijn vergeten omdat je nog altijd kunt verdwalen in de tijd omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf moet koesteren omdat je niet zal verzanden in treurnis omdat je treurnis kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

Jij bent een blinde passagier verborgen in het ruim van mijn verlangen ik kies de zee al dromend op de pier en jij het schip met horizon behangen onze ogen spoelen aan in verre landen maar toch gaan we voor anker in onze haven van gevlochten handen waarin de sporen van gemis verzanden één keer nog wil ik in de zee van liefde springen en…

De droogte die eindeloos verzand Het halstarrig verdorren van vechtend jong groen De eeuwige woede die verwoestend brand De vraag verzwijgend, wat te doen De leegte gevuld met de warmte van een zoen Het water sijpelt schaars over de rand Het leven schiet voorbij terwijl het water land De verlichting, de uitstraling van het regen seizoen…

Dansend in woeste golven trek je mij zachtjes aan het voelt weer als een tweede huid ik wil me laten gaan droomloos drijven zonder pijn blikken verzand in niet meer weten hoe koud en kil kan leven zijn hoe langzaam het vergeten mijn glimlach omhelst jouw zijn verwarmt de naakte sporen weer doen zeearmen pijn ik voel mij verzopen verloren…

Dwangmatig, omdat de rivier niet mag verzanden en luchten zich niet in zwijgen mogen hullen. Geschreven woorden verdrinken krampachtig in bevlogen letters van de spiegelende kust. Golven van herinnering zijn geen zee te machtig, zij kennen geen paniek en bewaren alle rust.…

Grijs groeit de lucht en vloeit zich aaneen met de grijze golven van de zee aaneen tot aan de zichtbaar wolkende horizon door wind bedolven krijsen meeuwen daar in buitelende vlucht kolkend en brekend omwoelt de branding en beukt de barrière van de verzanding veilig brengt de kust voor het volk een teken na de grote misère het…

Maar met het meanderen der jaren is zijn bedding versmald en verzand en hij, langzaam maar zeker, definitief aan de kant gestrand. Nu rest hem slechts het schouwen der schepen hoe ze komen en gaan, stroom op en stroom af; weemoedig wenst hij hen Behouden Vaart, zelf traag zinkend, in het graf.…

dweilen Kraan wijd open, uit de brand Schietende met oude pijlen Richting tij en waterstand Laks en blind voor eigen feilen Vrijwel dood de tolerantie Spijtig, lef is er niet meer Vlag en wimpel gaan gebukt Train en sterk de dominantie Beter eigen wanbeheer Nieuwkomers zijn zeer bedrukt Chauvinisme raakt verzand…

Blauwe lucht met witte wolken Doorboord door zonnestralen Loop ik in de wind Gedachten door elkaar te halen Het zand vindt haar weg De wind voert ze mee naar zee Golven klinken dreigend Ik loop gewoon maar mee Voetafdrukken van weleer Door het water uitgewist Zie ik voor me in gedachten Verzanden in dikke mist De wijdsheid van de…

De abeel zijn loten delen mij mee dat ze nu gaan hangen De berk heeft het begeven toch niet zo alleen Zijn familie is echt totaal in tact gebleven De laatste poging van de herfst tot kleuren Verzand in rottend vies schimmelrijk bestaan Hoewel ook schimmels vrolijk leven geven Is het met het meeste leven dan gedaan En na het afscheid van hun…

Zie de zee gestaag het land verleiden door haar lippen vochtig langs de rand te strelen van het maagdelijke strand om in diep verzinken te verglijden en hoe het avondlicht blozende brand als de zon zich drenkt in de getijden wolken nevels weven als verscheiden duinen zwijgen in hun rust verzand hoog op de keienkade zit een vrouw haar…

lamp, een ledje Heb moeite met alleen zijn Zo vreemd en ongekend De stilte is geen pretje Stoeien met de slaap Onrustig en onprettig Hersens die maar malen Er valt ook niks te tellen Buiten loopt geen schaap Geen kruid helpt mij op weg De gekte komt snel los Als ik mijn hoofd neerleg De nacht kruipt traag voorbij Klaas Vaak dreigt te verzanden…

Gesloten ogen, verzande droomtoestand, het verloren land bekopen, de plaats waar je strandt, een donker oord bedrogen, het leven aangeklampt. Open je ogen, vergeet niet in een put, vrees het gedoemde einde, en neem je tijd, benut.…

zij voelde zich in droefenis verzanden.…

jacks strak om het warme lijf herinneringen in de zakken de thee was lekker, wafels met roomboter en poedersuiker muziek van Simon & Garfunkel ‘ at the zoo ’ versnellen stappen over het strand tegen de wind armen wijd open als een vlieger ‘ i do believe it’s true ’, je lacht op afstand tegen de golven, we gaan sporen voorbij, verzanden…

Het moeten wonderbloemen zijn als veilige berm geplant langs steile paden van ravijnen of in uitzinnigheid te bloeden in de fata morgana van woestijnen, waaruit uitgestoken handen groeien en tranen en geluk over wangen vloeien om in een melancholisch verlangen te verzanden, beweegt het telkens als ik het betast, vult de schroom, om door…