Alle inzendingen over blauwe zee

Ik wil zitten in een inham, aan een baai bij blauwe zee luist'ren naar't geklots van golven maar dat strandje is prive... Ik wil liggen in een hangmat tussen palmbomen in... ach, wat zou ik dan genieten zou me voelen een gravin...…

ik ben ongerust over kinderen die verdrinken en landen die niets met ons hebben niet te vergeten de wanhopige gezichten die verdronken uit de blauwe zee opduiken omgeven door zwermen meeuwen die het altijd al hebben gezegd dit gaat niet goed met ons wie we ook zijn weet ik niet eens dus ik probeer iets het gaat niet goed met ons mensen…

In jouw wereld van de blauwe zee met al zijn kleuren en zijn warme wind, daar zal het ooit gebeuren. Poseidon, o God van de zee: Smelt onze harten ineen! Ik heb je lief mijn kind.…

nog kleurt de zon in de subtropen waar witte huid zich in het lichte rood en later bruin kan laten dopen een warmtebad waar lang op is gewacht zij ontrafelt knopen die wij in haast en stress steeds hebben opgelopen gewoon wat strand het gele zand de groen en blauwe zee ze murmelt rust in kleine golven neemt zacht je gedachten…

De zomer is hier, tijdens onze vakantie, één genietende grote groene en blauwe zee die wordt opgevrolijkt met de muziek van bloesems die in vele kleuren hun lied laten horen.…

zee.…

Je slaat verrast een zonsopkomst gade boven een vlakke en diep blauwe zee, je geniet van zo'n prachtige aubade en die muzikale stilte, sleept je mee. Niets van dat feest is mij teloor gegaan en dat bracht bij mij heel wat teweeg, de horizon leek volop in brand te staan terwijl de zon dit hellevuur langzaam ontsteeg.…

je was een lichtflits op de blauwe zee een verpakt moment in grijze dagen verloren in de zon bracht ik je in mijn aura waar mijn contouren jou opnamen jouw zoenen mij versmolten maar de vrijheid van je ziel won het van de zachtheid van de lichamen de contouren van die decembernacht deden beseffen dat jij niet geklonken aan de ander je…

zee kijk ik bewonder alles, soli deo gloria……

in de verte een verlaten strand bijeengehouden door wat pijn zeeblauwe, tranende ogen en een leeg, wit gezicht vastgebonden starend naar zijn lot de kogel op hem gericht achter de rotsen zit ze daar alleen, een bruidsbloem in haar haar starend naar de blauwe zee de golven dansen mee hij had haar belooft te trouwen te trouwen aan het strand…

zee dus we varen naar de horizon, want mijn hart brandt van verlangen om die gouden zon... te vangen!…

Prachtig deze grote blauwe zee Uren kan ik er naar staren Naar die woelige baren In gedachten dobber ik steeds mee.…

De blauwe zee, de koele bries, de gouden zon, ik weet nog heel goed hoe het allemaal begon. Ik nam jou liefdevol mee bij jouw slanke hand en op de ruis van de branding op het zandstand dansten wij onze eindeloze liefde in.…

Voor me zie ik elke dag, witte stranden en een blauwe zee, als ik doe, wat eigenlijk niet mag, wil jij dan met mij mee? Ik streef al heel lang naar dat leven, en ik wil het nu zeker met jou delen, vergeet alles hier toch even, en laat de zon ons strelen.…

En dan valt plotseling een stilte tussen het groen van de olijven: de blauwe zee wiegt witte schijven. Wat vinken zoeken naar bescherming maar spreeuwen vliegen op of blijven met bek en pootjes vol olijven. ........................................................... *Montgrí is Catalaans voor 'Grijze Berg'…

Wrevelig wierp ik hem de folder toe waar de blauwe zee van afdroop. Ik keek naar de afgetrapte schoenen op mijn kurk droge vloer. Hij nam zijn hoed af en veegde met ranke handen denkbeeldige stof van zijn jas. Waarna hij de folder verscheurde, mij nog eenmaal doordringend in de ogen keek en verdween zoals hij kwam, zonder een woord.…

zee waar de herinnering ons nog zo levendig staat toch blij dat alles weer zijn gewone ritme gaat de herfsttijd brengt zijn kleur en gezelligheid mee de septemberdagen hangen vol van heimwee…

Vanuit mijn diepste innerlijk groeit gegarandeerd nog eens de droom van de verbitterde cowboy, die wegrijdt de wijngaarden in, een op hol geslagen zeldzame eenhoorn, die verdrietig is, maar eens zal ik drinken uit een helder-blauwe zee, want niemand kent de teugelloze diepte van een hart dat nergens vrede vindt.…

door zoekt diepe zeeën blauwe zeeën diepe blauwe zeeën diepblauwe zeeën zinken zoeken naar de omgekeerde sterren tweemaal blauw en tweemaal bodemloos Wanneer vindt het blauwe lood in de blauwe zee de groene wier en de koraalrif Een dier dat door het leven jaagt naar een gedachte vrede –een wanen in duizend duizendjarige sellen– gelijk…

Hoe alleen is alles als het voor het eerst loopt holt, tolt en rolt, zweeft in het luchtruim golvend walst in de blauwe zee. Laat je tanden maar binnensmonds somber kus je lippen toe robuust de neus tegen de ruit de platgedrukte tepel van de borst.…

ziltig vlaagt wind blaast herinneringen door je haar dat gemêleerd lokt in natuurlijke kleuren in de verte het glinsterend lichte zand onder een groen polig opschietende helmrand in afnemende vloed krult nog steeds in het schuimend wit het welkomstlied van de blauwe zee anders was vroeger met opa familie en paard en wagen…

zee eeuwig verloren tijd Adriatische mist trappen op een roestige rode boot voor de zoektocht iets in onszelf om te kunnen bewaren uit het voorhof van herinnering te voelen hoe men uit het niets voor altijd innig tranen stort dat is bij voorbeeld Amarcord…

zee de noodlottige drempel naar ons geluk als uitzicht achter…

Ik leef deze laatste dagen gebogen, voor dat alles, voor dat verlegen lichaam, dat weemoedige hoofd waarmee je sprak, voor dat alles levend wordt begraven, ik bedoel, ik leef gebogen over die kaart, je weet wel, zo'n veel te blauwe zee, zo'n veel te blauwe hemel: Happy days in Greece. *Herman de Coninck…

En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die me optilde uit de smert, muziek, die als een blauwe zee bewogen werd, wijl - ster der hoop - uw oog er pinkelde op de baren. O!…

En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die me optilde uit de smert, muziek, die als een blauwe zee bewogen werd, wijl - ster der hoop - uw oog er pinkelde op de baren. O!…

Herinnering zwerft als ziekte door het huis (witte zeilen, blauwe zee, jij!). Bemost is het balkon, mijn oog komt tot de rand, keert naar binnen. Voortaan is het zondagmiddag. De heer ziet onze tranen niet.…

zee roder kleurden dan de dorre rozen op zijn graf waar ik met de kreupelen op dans als de verdorvenheid zijn koude lijf verlaten heeft en hij niet meer zal zijn dan een dode pier onder onze voeten...…

Woorden van stervende dichters stijgen op in de blauwe lucht, zien elkaar weer in ‘n volgend leven als ze meeuw zijn spreken af hoog boven de blauwe zee.…

zee dan stroomde ik een dagje met de vissen mee Met grote krachtige sterke golven slaan onder het schijnsel van de zon of de maan Was ik maar eens volkomen zorgeloos zeker in mijn zaak als ik ergens voor koos Nuchter en daadkrachtig op het juiste ogenblik ach ik ben zoals ik ben een dromer dat ben ik…