Alle inzendingen over brokstukken

wijs mij dan de weg mijn brokstukken ben ik moe…

Brokstukken en puin Een weduwe van schuim De geverfde papegaai Korzelig en niet schoon Krijst tiranniek achter een icoon…

door verschrikkelijke smart Met een brokstuk in m’n keel en na wat stappen rond het perk wordt ‘t al mij plotseling te veel en druppen tranen op je zerk…

Met haar eenvoud drong zij meedogenloos mijn geest binnen Zij stal, gewiekst, ongevraagd, het licht van groene irissen Haar keurslijf ontvlamde gloeiende brokstukken van mijn oneindige schemer…

De brokstukken van LPF's politieke waan voegen we niet bij de paarse hopen puin want het met fikse ruzie uit elkaar gaan is volledig in de geest van Pim Fortuyn.…

een bruine beer wordt omarmd door het kind van Carla Bruni moeder en dochter maken het naar omstandigheden redelijk goed de Eurogrizzly speelt in Athene met brokstukken van Bonus en Malus…

tot gisteren was hij in de wereld monddood voer hij over oceanen blind doolde hij door woestijnen doof worstelde hij zich door regenwouden met brokstukken in zijn handen aan de rand van de wereld hoorde hij het laatste lied hij wachtte niet op het eind.…

Kunst met een mening maken is bloedlink Hier wordt het protesteren overdrijven Waardoor de boodschap beter zal beklijven Daarmee misrekent Israël zich flink Ik denk dat later, net als in Berlijn Een brokstuk van hun muur ook kunst zal zijn…

En je zwemt tussen de brokstukken en denkt met veel pijn aan toen en 'als' en 'wat' en 'hoe' en zwemt naar de kant en loopt zwaar met natte kleren weg-…

Ten lange leste de brokken niet passende puzzelstukjes op een lichte glooiing met eenrichtingsverkeer Het contrastrijke vervaagt achter de vloeibare grens van adem en waden contouren worden milder Restanten van late bloei verglijden nog even zichtbaar mee het glanzen van voorheen dooft uit maar het uitzicht blijft bewaard de oneindige…

Dit kan niet worden gedicht zal altijd open blijven de tijd gespleten in voor en na met daartussen het gat met de brokstukken van levens razendsnel verspreid over zoveel zielen, gedachten, woorden, beelden vliegensvlug en overal verbijstering verslagenheid woede de tijd zal het niet leren.…

door bloemkool ben ik niet langer boeddhist besef ik in de klauwen van de nacht onder een boom met ambitie sprokkel ik eikelhoedjes één per française leg ik je hemel bloot en fluister brokstukken door de dampkring de nacht likt sleets zijn koele staart…

Ik ben verloren Al had ik alles gewonnen Ik ben verdoemd Bij de gratie Gods Ik ben verloren Achter in de Kerk Neergeschoten voor het altaar Bloedend op het kansel Kwijnend ontvang ik nog het Lichaam Christus Een druppel van het voor mij vergoten bloed Een brokstuk op m'n voorhoofd De kerk stort ineen…

Wanorde, zo noemt Borgdorff mijn poëzie, Maar dan wel gedeeld Door twee, regels die Willens en wetens Door midden zijn gehakt Door de mens die Ik genoemd wordt, Oogluikend toegestaan door Hen die ook in mij wonen - Gebroken regels getuigen Van een gebroken ziel, Brokstukken poëzie Van hem die aan zijn eigen Ik ten slachtoffer…

Genetisch opgeslagen verdriet geschreeuwde woorden verzwegen en opgehoopt achter een muur van pijn Opgetrokken uit stenen die als valse brokstukken lava uit je mond vielen en mij genadeloos verpletterden Hoop en geloof stierven verstikt onder een versteende laag niet te ontsnappen duisternis ik heb mij aangepast, ik ben een overlever…

Jij zag niet en ik evenmin Braille kregen we niet onder de knie en die blindengeleidehond kefte iets te dreigend De winkel die witte stokken verkocht rook vreemd We maakten ruzie over de herkomst en samenstelling van die geur We kwamen er niet uit waardoor de winkel instortte op de brokstukken die we waren…

Wat rest is, de left- overs wat rest is een restant wat rest zijn de brokstukken van wat eens een geheel was, wat rest is de hond in de pot, de deksel op de neus.…

zag beelden gaan wapens in de aanslag blik op god en vaderland alleen de benen bleven staan zij vielen niet in brokstukken uiteen sokkels tonen slechts wat rest hun duizend witte kruizen het veld van eer gedecimeerd tot kaarsrechte gazons komt om in naamloze herinnering…

de tijd lijkt tot staan gekomen ze houdt haar adem in ver weg ligt het verleden als een brok oud zeer vastgezogen in haar gemoed ze koestert de stilte het nieuwe seizoen laat stormen razen en rivieren kolken brokstukken schieten los niet meer tegen te houden de eindeloze stilte voorbij…

Brokstukken van tijd, bottende knoppen, zaaigoed van ademende sterren. Weerschijn van toekomst, streling van bekentenissen bekleed met woorden. Tijd vergelijkt zich in versgeaarde wegen, er is niets dan tijd.…

Hoeveel brokstukken denk jij aan elkaar te kunnen plakken?…

Daar schreeuwt een vogel, op brokstukken gezeten dat wij het niet weten willen. Zo verzwijgen wij vol spijt van een wereld stil en doods, zingend van een engel die tussen beer en eend ongeschonden bleef.…

Men wilde haar niet kennen zoals zij was, want dat zou hen verpletterd hebben, maar hun schaamte is nu dubbel zo groot en het lot zal hen inhalen en wreed vermalen, tot hun geest zich buigt en de brokstukken kust, tot zij in zichzelf Nehalennia leren uitbeelden, beminnen.…

toen we onsterfelijk waren al wisten we het niet rolden de woorden uit onze monden met de snelheid van het licht op een dag haalde de tijd ons in we hunkerden naar vertraging woelden te hooi en te gras naar brokstukken van toen we zagen hoe op zee een storm opstak onze woorden bereikten het het uiterste licht niet langer we oefenen…

Brokstukken van tijd originaliteit verpakt, morgen weggegooid. Hemel maakt theater doek valt voor het bijgeloof, toch geprolongeerd? Onderhuids zaaisel façade achter gevoel, dichterlijk maaigoed. Voetbal Guru preekt, gewonnen, verloren is welke kant je kiest.…

bossen tussen de velen paden strek ik me uit en kijk omlaag over het dal Het uitzicht ligt smetteloos voor me onwetend wat er verder voor me ligt ben ik nu zoals ik geloof dat ik nou eenmaal ben Toen het dal De muren waarin ik vastgeketend zat liggen ergens daar in het dal afgebrokkeld in het bestaan van een reünie tussen de brokstukken…

ik heb mijn denken in het huis gelaten wat ik wil doen is een ontastbaar feit bij wat ik deed krijg ik amper respijt hier op het erf voel ik me verlaten de beiden paden ernaast en de tuin zijn voor mij in gebreke gebleven ik wil er naar toe en er weer leven en brokstukken opduiken uit het puin of ik daar nog iets terug kan vinden dat mij…

Oog op doofnetels gericht keel gesnoerd gehoor geremd alles gaat langzaam slapen luister en kijk hoe mijn leven te boetseren handen brokstukken rapen scherven rood geel en blauw blinde hitte voelbaar kouder borsten wiegend op de wind het late voelen vroege oorsprong vindt kus ik de glimlach van je lippen scherven raken goudgetint.…

ligt verloren tussen windturbines van Oosterhorn Appingedam legde in 1466 de Zomerdijk an in een bocht om de dijkdoorbraak bij Overtocht te dichten Fivelingo beschermde zich zo kon zich tegen de Dollard verweren wist oprukkende stormvloed te keren brokstukken Zomerdijk liggen te kijk weggegooid tegen de rand van het industriegebied…

het decor en de afstand blijven pijnlijk aangeroerd brokstukken van emoties breken aan doodsangst die zich heeft verstopt achter mijn verdedigingslinie doorleven....…