Alle inzendingen over de laatste sterren

Op zijn laatste plaat zal hij het antwoord nooit kennen op zijn glorieuze vraag! Hij heeft daar ongetwijfeld vrede mee. In zijn leven was hij ongrijpbaar. Excentriek en onvoorspelbaar. In zijn metamorfoses liep je verloren, bij zijn teksten raakte je de weg kwijt. Bowie mikte op het hoofd.…

geraakt door het vuur in allerlei staten staan we te wachten dat laatste uitje naar dat goede restaurant nog eens zonder jou de zon gaat onder een vietnamesche loempia in het stalletje heldere sterren eten bij de vietnamees duistere straten zo goed kenden wij - de vietnamees blijkt een thai elkaar nou ook niet…

Sterren flonkeren in de hemel als diamanten op de huid. Kijkend naar links en rechts maar geen enkel geluid. Helemaal alleen beseft ze voor de laatste keer die avond. Langzaam laat ze zich vallen en eindigt op de grond.…

sterren schijnen weer de scheppingstijd ik drijf op lichtsnelheid het volmaakte tegemoet een verre groet aan vrienden en verwanten heb alle handen uitgebreid geschud alleen die laatste kus is blijven hangen in haar ogen zag ik schoonheid en verlangen twijfel reist met mij nog kan ik terug om met haar te gaan voor leven en geluk…

ga terug in de tijd met de adem van een parelvisser wees de som van herinneringen licht de hielen in donkere dagen reik naar de sterren omarm het geluk van de kleine dingen beroer de oude aardlagen met onvermoede kracht voel het vloeibare verdriet kleur de tuin in met de laatste lichte woorden…

Over de laatste wens moest ik beter zwijgen: ook een dichter kan tot bijgeloof neigen.…

ik beschrijf blind hoe sterren staren naar het laatste boomblad dat in de wind, laat in de nacht met volle handen de dag omlaag duwt aan beide kanten hoe ik met een enkel geluid en leegte verder strijd armoedig in de schaal van offers zoals vogels in hun diepste slaap met nog heel even licht in ogen…

heeft geen zin Voorbij het laatste lied Ze doen hun ogen niet dicht Kijkend naar de zon, zee en sterren Goddank, dat is er nog Ze lopen nu op de weg en niet meer in de mist…

maak 't liefste, beter een laatste valt me hoog maak m'n droogte ziedend kiem mijn zaden vlak ontdoe je schoonte, naar onschuld blauwe weiden - je vloeit uit mijn handen, grip graait je niet uit mijn handen, ren rot ren los gelaten nacht en sterren tegemoet…

Ik mis je handen Ik mis je lach Ik mis je ogen Waarin ik altijd sterren zag Ik mis je stem Ik mis je woorden Ik mis je lichaam Van toen wij nog echt bij elkaar hoorden Ik mis niet de stilte Ik mis niet de pijn Ik mis niet de kiltes Van ons laatste samenzijn Ik mis niet de ruzie Niet het bedrog Maar ondanks dat schat Mis ik je toch…

planeten blijven blind, verkruimelen tot niets er is de vrees voor zwarte gaten nooit zie ik de achterkant van de maan nu dit huis te groot is voor zo weinig woorden onvermoede geesten de dagen verlammen de klok stilstaat, de scheurkalender onaangeroerd weet ik dat jij de sterren niet meer tellen zult omdat ook sterren sterven, omdat jij…

dagen geen sterren meer in ademen loos voor vragen over zijn en ooit en toen pak ik een dikke trui heb jij het ook zo koud ?…

moet ik nu de kansen grijpen met nova's naar de zon gaan smijten de maan verdampen in mijn laatst kwartier ik kan sterren roven hun koude schittering zonder scrupules doven ik heb ze binnen handbereik in de mij nog toegemeten tijd zal ik religies af gaan tuigen tot de sluiers openwuiven en de waarheid zichtbaar is van hun leugens…

Zie de sterren aan de hemel, probeer ze eens te tellen. Je bemerkt dat je erin verdrinkt. Net als de hemel druppelt van de regen, duizend, duizenden druppels. Nooit genoeg, nee, nooit genoeg. Als de zandkorrels aan de zeeoever. Zo oneindig, oneindig veel.…

als jij mij vraagt om mee te gaan laat de wind het mij weten, wat jij meedraagt zal ik geduldig wachten als de laatste nachtnevels zijn opgetrokken wanneer het zonlicht is gedoofd met mijn hart vol wacht ik op jou pluk ik sterren uit wolken lichtblauw als zomerbloesem op mijn schouders vanuit een diep verlangen naar jouw aanraking op…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…

Een keuze waar wel over valt te twisten; ik dacht dat zij van sterren alles wisten.…

Een schilderachtig boerendorpje verwaaid in de wuivende bomen als handen die de hemel dragen koeien met vlekken als gesmolten chocolade het piepen van een kuikentje wordt afgewisseld door het zachte geblaat van een schaapje een vermoeide zon blaast haar laatste adem uit Gitzwarte zwaluwen leiden De stoet van fonkelende sterren Die samen…

wanneer ik zoek met een licht waar zij het laatste gewandeld heeft komt altijd weer haar gezicht naar mijn lantaarn toegewend zacht gebogen, haar ogen dicht en bloed op de mond gekleefd gaat het mee tot het zwicht achter het hek langs de berm die de vijver omgeeft waar nieuw onkruid groeit op de plek van het vergrijp, door sterren omringd…

wetend dat ze eenzaam zal zijn, verlaat ze als laatste het spoor.…

Naar sterren springen ben ik al lang verleerd, door lege ramen kruip ik ook niet meer. Maar de maan, die hele mooie maan, daar word ik nog steeds door geboeid.…

Met gekromde klauwen stil biddend in de lucht spot hij zijn prooi op kwart over 10 Scheert strak, duikt tikt, haalt uit, te laat de prooi is niet wijzer het laatste uur is daar…

Maar wanneer de dag over haar laatste uren verhaalt, ben ik alweer van het pad afgedwaald. De wind ruikt naar oude twijfels en bevestigt de gapende rand in mijn donkere achterland.…

Ik leef mijn leven met humor en pijn Ik zal als het kan er voor een ander zijn Ik droom in dromen Laat gedachten vrij Ik sterf in mijn dood Maar die “laatste zucht” die blijft alleen van mij!…

kans alleen om te bewijzen dat het niet te laat is voor de laatste dans…

Bijl valt Hoofd ziet komen Te traag dit om te weten wat er om in gaat Het schijnt dat je doorgilt en doordenkt Even als je al los bent Omdat het denken een vertraging heeft -------------------------------------------- Uit: de Poeziekrant nr 3, 2004.…

Maak mij niet wakker Als de dood me beschildert Met verstrooide kleuren In een vertrouwd seizoen Neem me niet mee Als een late roos Nog bloeien wil, Vredig in het herfstgroen Beroof me niet Van mijn stenen schaduw Als bladeren vallen, Verdoofd door de wind Laat me rusten In mijn laatste traan, Die de droeve stilte In leven en in…

Ik bloos bij het ontwaken en hoop dat deze laatste dag zich nog eens mag herhalen.…

Vul mijn handen met je pijn, laat je laatste tranen vallen en spreidt ze over mij. Kies mijn handen om te bewonen, leg ze stil in mijn schoot, laat ze niet meer beven, ontvouwd maar zo beroofd. Groei in mijn handen om te reiken naar gedroomd geluk, word opnieuw geboren onbeschaduwd en beschut.…