Alle inzendingen over des tijds

Statig stapt hij heen en weer, de spiegel toont zijn eeuwigheid, jeugd verdween al reeds lange tijd, tegen de tand des tijds is geen verweer. Zijn lange baard verbergt de lijnen, van een ruw en oud gezicht, en in het schemerige lampenlicht, lijkt hij stilaan weg te kwijnen.…

Weet mensenkind: de tand des tijds behoort tot de goddelijke waarheid en eeuwigheid. Je kunt lopen en dwalen op aarde slechts dat valt te behalen wat je reeds opgaf... God geeft je dat wat al achter jou lag. En alles dat je uitspreekt, daarvan neem je reeds afstand, want bij elke uitspraak komt er energie vrij dat loslaat...…

tijd altijd zullen winden botsen met hun eeuwige standvastigheid…

Je gezicht spreekt beukdelen De dramatiek ten top Kerven en spleten Zorgen aan je kop Oud en verweerd Deels al verteerd Takken heb je laten vallen Een mosttoupetje liet je stallen Als tranen konden spreken Door rimpels welhaast bezweken De tand des tijds voorspelt En je lijf al een beetje helt Rimpels als spleten Plaatselijk opengereten…

tanen doorstond de tand des tijds er ging nog niets verloren van je aantrekkelijkheid ik voel me net een tiener mijn hart gaat wild te keer want in jouw nieuwe lichaam vind ik de jongen van weleer…

De tand des tijds heeft mij gevonden. Rimpels en los vel alom, dat zag ik later in het spiegelbeeld. De knapste tijd was blijkbaar om. Maar toen bedacht ik, hoe mooi het is, dat ik dit nu nog mag zien. Want iedere dag is gekregen, kan een feest zijn bovendien. als bij toverslag trokken de rimpels weg, het vel zat ook weer goed.…

Onder een monnikskap, waaronder de kleuren zijn verschoten,waar door tand des tijds het bloed langzamer doet stromen, aanvaardt alleen het zaadgebruik, te strooien met getaande hand uit realiteit, zonder wachtend spoor van bitterheid in hart op horizon gericht en de scoop wat kleiner wordt, voorbij de gulle zomer blijven zoete herinneringen…

nog steeds knaagt de tand des tijd aan botten spieren en gerafelde pezen die had ik vroeger ook al zij zijn gewoon zichzelf gebleven nu wat meer in de actualiteit ach ik was toen mijn tijd vooruit ook ben ik weer op sport gegaan met korting voor de leeftijd de zware ijzers raak ik nog maar amper aan wij gaan meer voor het evenwicht…

Wanneer ik nu in de oude bladen lees En zie het wonder beeld-werk van die tijden, Die nog voor 't heil-begerig oog belijden Een geloven, dat hoog boven werelds vrees En hel en dood en wat het meeste dees Tijden onteert: kil onverschillig lijden Van weedom, hief tot 't hoogste heil verbeiden, Des dervend nu doolt menig hart als wees; Dan…

Over de wateren donderend de stem en bliksemend de vinger die splijten kan in een punt des tijds. Ik bibber en ik bid. Gerardus wil weten wat ik doe. Ik zwijg in alle talen. Mijn schaamte is een schild een pantserplaat impasse. Eindelijk verschijnt het licht in zevenvoud subliem.…

tijds.…

tijds en jonge jaren blik ik terug met het ouder worden en het milderen ten spijt Ik ben dan aan de tweede levenshelft begonnen, maar blijf heel trouw een ruige meid…

Lelijk geworden door de tand des tijds. Met grote roest strepen langs zij. Het deert hem niet meer wat men zegt. En toch steekt het hem dat hij een soort attractie is geworden. Het enige waar hij nu nog op moet wachten is de snijbrander.... Vaarwel ouwe roestbult!…

Ik kruip door een donker gat van de tijd langs echoputten vol stilte en voel uit mijn hart de kilte weglopen is een vuurpoel van eeuwigheid. Kruip ik dus door des tijds' donker gat waar, vol stilte, echoputten galmen dan komt des eeuwigheids' vuur mij inpalmen terwijl toch kilte mijn hart bevangen had.…

Maar de tand des tijds knaagt aan tere binten doet verf bladderen en deur piepen en weer langzaam sluit een gordijn.…

Maar de tand des tijds knaagt aan tere binten doet verf bladderen en deur piepen en weer langzaam sluit een gordijn.…

Haar trouwe vierwieler staat gereed Uitgerust met een kleine mand Langzaam sluiten haar rimpelige handen om de handvatten,laat zich rollen over de stoeprand De eens zo sterke vrouw met benen als staal heeft alle delen van de wereld door gelopen Nu laat de "tand" des tijd haar de ouderdom ingaan Moegestreden toch nog op een beter hopen Af…

Niemand die ze horen kan,ingehaald door de tand des tijd. Maar ik hoor ze roepen, ik hoor ze gillen Hulpeloos staar ik met slappe armen en een leeg gezicht. Ik staar in de schaduw van een ver verleden. Ik hoor je. Maar mijn tijd is niet die van jou.…

Liever had ik gezien dat het Echt voorgoed in de doofpot zou zijn gestopt Geschoten Is er des- tijds op de ver- keerde persoon 't Raakt Samen door Horten en sto- ten 'k Ziek, uit coma met een hart Dat toentertijd zijn tijd ver vooruit was daar het Onverdroten* Volhardend & IJverig 'k Kan het gewoon maar Nooit beter (=)…

stoppen met schijnen in het eindloze duister Stoppen de knoppen met tikken takken uitbloeien rozen verdorren door de tand des tijds Maar laat het hart nog voorlopig volop bonken de paukenslag van ons hart haar ogen lonken en de tijd staat voor voor heel even stil…

Wanneer de tand des tijds begint langzaam aan u te knagen, en u niet meer in scootmobiel zich op de weg durft wagen, dan wordt het zo te zien wel tijd uw richting te bepalen, u weet maar nooit of vader tijd u spoedig in komt halen. Prediker 3:1…

Voorzichtig woelt de advent met zachte hand de beelden los, uit een ver verleden, van alle pijn gezuiverd door de tand des tijds: verlangen naar het heden van die hoogtijdagen met het tere kaarslicht in van koude ineengekrompen dagen.…

m'n spiegelbeeld is gul met rake klappen: haren groeien niet meer overdadig rimpels in 't gelaat zijn ruim voorradig de broekriem heeft het punt bereikt van knappen waar is nou die godenzoon gebleven de tand des tijds blijft onvermurwbaar slopen en zal mij weldra tot een knieval nopen toch heb ik de moed niet opgegeven er dagen mooie feeën…

ik heb je nooit meer gezien later kwam het besef van het gruwelijk lot en met jou miljoenen anderen die mij onbekend zijn die net als jij in mij in anderen voortleven maar hoe lang nog hoe lang nog alles in mij sterft naar een eeuwig leven waarin wij toen geloofden nog bid ik dagelijks voor jou maar de tand des tijds knaagt in mij…

alhoewel overkapt en gedragen door hemel en aarde en beschut door vier sierlijke pilaren is de loper des tijds, uiterlijk gehuld in het goud der armen, op een voor mij ongekende dag opgehouden de voortschrijdende minuten langzaam opbouwend te vergaren ik zie hem zielloos staan tussen verleden van allerlei aard onderwijl…

Een beeld dat, door de stroom des tijds verdronken, mij plots weer overspoelt als bitter tij. Ach, elke zee kent overslaande baren en prikkend zout dat toch geen zwemmer let. In plaats van naar dit druilerig sonnet met uitgelopen inkt te blijven staren, neem ik een zakdoek, koffie en pralinen. Met chocola is het plezanter grienen.…

Door de tand des tijds verouderd, als een oud en geel geworden gedicht.…

tijds zich opmaken voor de laatste toegift geplant in zijn verrimpelde hand weet hij dat hij zich niets verwijt de rode ochtendzon treft een uitgedoofde ruwe pijp het pleit werd eindelijk beslecht bedekt met winterse rijp…

Ik ben de wever aan des tijds getouw, En schik de gloeiend-bonte taferelen, Aan mij de macht om werelden te delen, Ik schok der vorstenrijken vaste bouw. Ik ben de aleeuwig-brandende flambouw, Die 't groot Heelal gestaag komt toebedelen Het licht en 't leven, die op aard komt spelen Het wiss'lend spel van wolken en landouw.…

De tand des tijds oordeelde anders. Droogde de beddingen, sleet de flanken tot boosachtige schimmen. Het water was verdwenen de aardkorst vervelde verloor haar vlakte vertoonde barsten. Regen kon de bodem niet meer likken er kwam geen druppel meer. De wolken waren uitgeweend. Hoewel triestig verdorde het gebied verder.…