Alle inzendingen over doodlopend

en wie wint krijgt eeuwige roem, hij ziet de rondetijden passeren bij het voorbijrennen en hijgt stevig zijn longen klappen bijna en het publiek juicht en klapt ook als hij als eerste de finish passeert het zweet sijpelt tussen zijn oogleden dus hij ziet even wazig maar het einde is in zicht hij heeft het gehaald nu kan hij zich doodlopen…

ik leen een pen van de wereld schrijf verhalen in de wolken dans pirouettes in de sneeuw kus het ijs met rode lippen stel vragen aan de vlokken die ontdwarrelend neerstrijken hoezeer ik ook zoek en vraag blijven ze mij antwoorden schuldig breekt mijn hart in duizend stukken daar gedraaide cirkels doodlopen stuitend op een grote leegte…

Zomerdijk an in een bocht om de dijkdoorbraak bij Overtocht te dichten Fivelingo beschermde zich zo kon zich tegen de Dollard verweren wist oprukkende stormvloed te keren brokstukken Zomerdijk liggen te kijk weggegooid tegen de rand van het industriegebied wie nu ziet dat grote verleden heden wat ik je zeg paar boerderijen fietspad doodlopende…

blijken hun carrièredromen niet met wat ze dachten te bereiken overeen te komen maar zelfs op dit vlak bestaat misschien toch de mogelijkheid om op schreden terug te keren en van misplaatste inschattingen te leren als je maar de juiste wegen kiest dan is er nog steeds niets dat je verliest maar wees zeker dat je ook dan wel uit alle doodlopende…

ik wil niet van het leven genieten zei je laat het leven maar van mij genieten ik knikte bij gebrek aan stem ik voelde mij uitgewoond beroofd leeggehaald op de vensterbank hipte een roodborstje de zon die ondergaat de maan die het overneemt een doodlopende straat een lied gezongen zonder woorden jij kwam zomaar mijn leven binnenwandelen…

Gevuld maar toch ook leeg staat mijn hart voor een doodlopende steeg te trots om te blijven staan en te bang om terug te gaan. Dat gevoel zit daar en is toch ook weg want ik wil niet dat je nog één ding zegt.…

Herinner jij je die vent nog die zei Wat is het toch een prachtig paar Zie ze stralen, die verliefdheid… Vele prachtige levens leefden wij gewoon in een dag tijd Maar het lijkt nu alsof we ze en masse begraven Is het een doodlopende weg die we zijn ingeslagen richting die horizon die we wilden verbreden Wordt jij er nog wel gelukkig van…

Ik kan mij slechts herinneren het af en toe doodlopen van steegjes in kromgebogen steden waar door de tijd gelouterd licht hing, een enkel bord een klein rood balkje en jij die vroeg of we hier wel verder zouden kunnen. Ik heb je nooit teleurgesteld.…

Deze doodlopende weg, als een ronddwalend oog, tot niets in staat, in onaf gezicht: alles en niets, niets blijft niets. Wordt het niet tijd om een eigen weg te gaan; bij te dragen aan nauwere contacten? Was het maar zo!…

het licht van de glinsterende zon ogen ademen sterrenlicht op een landweg in de Provence ogen lichten op als sterren die de nacht in vuur en vlam zetten ogen verdrinken in het licht boven een caféterras op een avond in Arles ogen turen knijpen samen als je onder woeste luchten Korenveld met kraaien schildert het doodlopende…

weeldebomen kleuren zwart oevers lijken aangevreten gulzig door cyclopen wijn proeft grote afkeer watervallen storten langs gelaat en hartzeer neplicht hangt de strot uit de hemel krijst de sterren stuk wandelen zwenkt doodlopen lief woord is als de lente ontluikend schoon smaakt zoet kus verheft gelijk een drijfveer als dan je ware…

Hoop past niet overal, en hopen dat is een doodlopende straat. Hoop doet pijn. Het is wachten op.... Maar weten dat het zo anders gaat zijn dan waar je op had gehoopt.…

bezwaard moet ik zijn zodat de aarde moe wordt om mij verder te dragen mag ik nog wel geloven en weer om adem vragen wie beschermt mij immers tegen verzuurde grauwe wijn die bij voortduring, zo lijkt, voor mij wordt ingeschonken het is alsof elke dag, ieder moment zich steeds meer van mij afkeert mij vervreemdt van zuiver zien en een doodlopende…

Voor deze levensloop zul je toch op je intuïtie moeten vertrouwen Nee, geen doodlopende straat, welke weg volg jij? Dit spoor met ongekende spanningen eindigt bij een overweg zonder bomen, vroeg of laat zal er toch een confrontatie komen In ieder geval: volg je hart, meer wordt er van een mens niet verwacht.…

Uren later, dagen zet ik nu pas hier weer een pen op deze bladzij papier de tijd daartussen was een stuk tijd wat onopvallend is doorgelopen een stukje verder tussentijds niets gebeurd geen moed, zin iets te laten gebeuren ook geen dingen die moeten gebeuren niets doodlopende tijd traag oneindig langzaam lijdzaam wachtend voorbijgaande…

antwoorden vergeten roep om liefde nooit gehoord het gedonder in de glazen woorden van betekenis en toch dat hevige gemis laat gevoel door bloed razen geopende handen vol liefde om te geven en te ontvangen bevredigt heel stil puur verlangen verdwenen zijn woorden die griefden het zicht op toekomst in deze tijd toont geen doodlopende…

je bent nu nader tot Hem, zo plots, na meer dan een eeuw mens je keek aldoor in de ogen van de ander immers in de naam die jezelf koos lag je doel verankerd; daadkracht besloten in jouw wens geen brug te ver, zelden een doodlopende weg, je was klein van stuk, doch een groots gelovig visionair overtuigd van de waarde achter iedere…

ik stond waar je staat zag witte nevels de mistige horizon kussen in de koude stilte van morgen voelde hoe onze banden braken toen jouw ogen mijn waarheid raakten doodlopend trok ik mijn cirkels recht kwam dwalend hard op mijn bek terecht woedend trapte ik jou van mij af terwijl ik nog altijd veel om je gaf verstikkende liefde…

mannen zijn onderweg drie mannen volgen elkaar zoals ik nu zeg achter verloren dromen neen, niet een zichtbare doodlopende weg maar toch, het zijn verleden gedachten die aan hun ogen voorbij komen en de aanstaande morgen in het ochtendgloren gewis niet zullen verzachten de kruisingen op hun gelaat verhalen van verwarde snaren is…

Als dan de winter invalt gaan wij schaatsen op onderwerelden van pikzwart ijs, maar één raakt achterop bij oude plaatsen en één slaat een doodlopend slootje in. Zo eindigt steeds onze gezamenlijke reis.…

dood de plaatsing van een icb controle die indien nodig juist die extra impuls kan geven om fatale gevolgen voor te zijn mijn lichaam ziel en geest zijn erbij geweest hebben met elkaar gesproken afgewogen hoe wij dit verschrikkelijke dilemma weer levensvatbaar te boven komen alleen waar angst regeert manifesteert zich de doodlopende…

slaperige stilte een dorre knak de zwaluw zoekt de hemel een stoel klettert op de stenen vloer buiten kraait de haan hij hield van ze misschien meer dan het hart dragen kon hij torste zijn geheim die logge loden last het onzegbare ontsnapte slechts een keer aan zijn lippen het geheim kroop zoals bloed onafwendbaar naar een donker doodlopend…

Bladeren vallen zich niet dood ze dwarrelen naar benee hun lichtheid breekt hun val Wolken als lood – zo zwaar vallen nooit maar drijven voort heel tevree water moet stromen en ooit zal het stilstaand in een doodlopende sloot levenloosheid tegemoet dromen licht wordt afgewisseld door nacht tot de nieuwe dag haar weer weglacht de afspraak…

Ruurd, ik hou van je, en het is in tranen dat ik dit zeg: toon mij heel je hart, dat maakt al het andere overbodig, blijft het beeld op zwart, dan is dit een doodlopende weg.…

de kleur van jouw hart schijnt volop nu het je voor de wind gaat na woelige baren te hebben doorstaan bestraat jij je een weg die in het verschiet ligt niet wetend dat het zou veranderen van doodlopende straten tot een doolhof langzaam verstrikt in een web waarin het ene gat gedicht wordt met het ander menslievendheid wraakt jouw kern…

Men zit met zijn schimmen in de tuin, licht bladert schemer, er ademen oude nalatige vragen men zwijgt zich tezamen, is sprekend zijn naaste het is later, onhoorbaar als tijd men zou dit ingedikt niets willen stillen ontmaken deze langzame cirkel, dit doodlopend loze moment willen wissen in scheurende zijde, ontastbare tastende voeten voorbijgaand…

liggende staven palen rechtop ijzer en hout gevangen vrijheid geprikkelde grens rechthoekig denken erover erdoor verdeelde mens bladerend donker naderend licht doodlopend pad geen vergezicht maar……………………… flitsende beelden krachtig moment intense ideeën gedreven gedachten gaan……………………..…

de daken dekken de zwoelte af ik tracht nog die gedachte te vangen het voorbije seizoen was ook laf ijsblokken versteenden in doodlopende straten "die Welt ist etwas vergangen" ik ben achtergelaten in de koele kelder, een klein venster toonde eerst wat mist later, veel later werd het trager helder de lust verdween in de geijkte…

tastend, welig tierend van diversiteit Werd liefdesband begeestering of emotional chantage Doctorea zong proud mary in wild ostinato De ballade van orange grove over een boze engel Adagio van vogelverschrikkers in een ring of fire Maar blauw bloed stolt honkvast in de doodse monotonen Waar in 't boszicht Yokotjang zingt van doodlopend…

ik draag haar door de nacht heen wijl overdag vlagen van mist heersen van binnen daadwerkelijk heb ik onze adem niet meer gemeen dat roert mijn denken, vraagt om mij te bezinnen allengs gaat alles nog verder op slot en kan ik slechts kijken in een enkele richting het blijkt ook nog eens een doodlopende straat waar niemand voor mij een deur…