Alle inzendingen over een zwarte graaf

Mijn kleine moeder met je rode haar, Eens werd je ginds in een zwart graf gelegd, Een dominee heeft, galmend, aan de baar Enkele verzen uit Godswoord gezegd. Ik was een kind van nog geen veertien jaar; Hoe zwaar viel het verbitterde gevecht Tegen mijn tranen, want het stond zo raar En buurman had: wees dapper vent, gezegd.…

het kampioenschap terraszitten buiten met oude klare bij de strandstoelen van mijn eigen zandberg rolt een raceauto een kuil in het zand voor de meisjes in de klas graaf ik mijn graf onder de waranda schommelend aan de laagste tak door de tuindeur de zwarte schapen van de elite voetbalsport rennen langs de lijn…

onbewust droeg ik mensen naar hun graf ik hielp hen nog te leven, maar dat leven was een straf met de dood op de hielen draag ik zwart en ik maak het af…

Da's een voordeel voor die graaf, die woont daar: in 't mooie den Haag zodat in ieder geval iemand weet: hoe of de graaf, van Jantje heet! In den Haag daar woont een graaf en zijn zoon heet Jantje als tie daar naar toe wil gaan: wijst ie met z'n handje....…

neem mezelf eens op de schop graaf verder dan naar wie ik nu ben spit door tot wie ik werkelijk wil zijn eigenhandig leg ik mijn wezenlijke " ik " bloot want eens als ik sterf wil ik wel als mezelf doodgaan al is het met zwarte nagels…

er is te veel in mij dat je niet meenam terug in aarde boven verzonken zerken langs knisperend grindpad schenkt de maan hoofdschuddend haar licht uit over marmerwit en zwart graniet dat het niet je graf is als ik wegloop…

er groeit een rode roos op mijn graf ik ben al vroeg gestorven het geloof in mijzelf is mij niet geschonken heb mijn ziel ook nooit gevonden : is in mijn ontluikende dageraad verdronken er groeit een rode roos op mijn graf zonder dat ik hem ooit water gaf ik zie de zon door het zwarte raam voel de kou door hete vuren…

Donkere regenwolken en kille duisternis na alle tegenslagen die't bestaan je gaf Verdwaalde jij in louter aardse wildernis daarom zet ik zwarte bloemen op je graf Moegestreden en ook compleet versleten rust jij onder het kil monument van steen Wie jij was, het werd gisteren al vergeten het hindert je niet, al dat hout om je heen Donderslagen…

ik zwaaide mijn handen al zwart van de aarde uit het graf dat ik aan het graven was zij liepen nog in stilte hun rondes tot ook zij de tekenen waarnamen dat ook hun tijd gekomen was vertraagden hun passen in besluiteloosheid om alles te rekken wisten uit ervaring dat bewegen nog leven was…

Verdien de stilte, die als de nacht - als een zwart zijden mantel - schrijdend en schreiend over het eigen graf neerstrijkt De doden hebben ogen in lichtjaren met de halo van een hangende hemel in een zwevende hel Verjaag er ongenode gasten die de einder zoeken en daar hun polsen leegschudden verveeld de kelk des doods half leeg…

wit - woordeloos wachtend op wat komen gaat zwart - zwijgend als het graf geel - genadeloos, onontkoombaar glanzend rood - rauw, rusteloos roepend om hier en nu blauw - barmhartige bescheidenheid groen - gelaten groeiend en geurend…

Op de prachtige bijna gezellige Oosterbegraafplaats ligt een grafsteen te wachten op het moment dat mijn graf wordt gedolven nooit zo bij stilgestaan maar nu komen de zwarte gedachten op als golven van een onrustige zee ze zullen wel weer verdwijnen ik zal vooreerst niet wegkwijnen ik hecht nog te veel aan het leven nee, het wordt tijd…

Kraaien zijn zwart als git. In Het Lokaal. Hier. Nu.…

Dood Veel over gehoord Nu dichtbij Mijn dierbare opa Je bent niet meer van mij Dood Eens was er kleur Nu is het zwart Mijn dierbare opa Je bent niet meer van mij Dood Louis, een naam eens zo levendig Nu letters in steen Rode rozen op je graf Denkend aan alle liefde die je gaf Dood Mijn hart vol verdriet Lieve opa kon je me…

Er is weer een dag voorbij gegaan Weer een dag in een mensenleven Leven Hoeveel dagen zal het leven hem of haar nog geven Het is maar goed dat men dat niet weet Leef bij de dag dat je dat niet vergeet Het leven is voor je het weet zo voorbij Voor jou, voor hem en haar en voor mij Dus geniet van het leven Want op de eeuwigheid…

het was een droom mijn tijd voorbij wit marmer adert rood omzoomd met windspelende violen het kruis vertelt van dood op het gepolijste vlak in doorzichtig glas vazen bloemen mijn graf ik ben geweest maar nog vraag ik me af wie mij de zwarte tulpen gaf…

we rijden langs het huis waar eens mijn ouders woonden het bos is uitgedund de bloemen zijn verdwenen het voelt daar kaal en koud alles is wit gemaakt van binnen en van buiten als een gepleisterd graf zelfs de auto voor de deur is wit, met zwarte bekleding…

een avondconcert zwarte kraaien in de boom boven witte vlekken kraaien in het veld de merel schiet met zijn buit weg in het bosje nu net na kraainem is er geen kraai meer te zien? maar wel twee eksters bij het kleine graf een kraai met een noot zonder concessie…

Plantjes water geven dweilen stoffen ramen lappen De was doen boenen strijken poetsen nee het zijn geen grappen Borduren haken naaien punniken breien aan een mouw Dat zijn toch van die dingen die bestemd zijn voor een vrouw We gebruiken ook geen maandverband parfum of aceton potloodje make-up remover lipstick of tampon eye-liner mascara nagellak…

Ik zit te mokken mieren melken, altijd weer dat rot humeur Steeds maar zeveren zeiken zaniken zwetsen ziemelen en gezeur Ik heb koppijn ben chagrijnig heb een kater ben niet fit Kan wel janken huilen schreeuwen, ben zo triest ik heb geen pit Ben uitgekookt geirriteerd gevoelloos en zo treurig En als ik niet verzieken kan dan ben ik sikkeneurig…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

Moeizame jaren van omhoog krabbelen uit een zwart gat. Tranen stromen me over mijn wangen bij de eerste gulle lach in jaren… maar nog steeds is er diep in mij die angst voor wat er kan gebeuren al durf ik voorzichtig te hopen op een toekomst…

Zwart vol wolken is de hemel zwart vol tranen is mijn hart zwart van zouten zijn mijn ogen zwart van snikken is mijn smart Want voor altijd is dit afscheid nooit meer zien wij haar terug Straks sluit de toegang tot haar graf en de zon verdwijnt van haar gezicht.…

onder een eucalyptusboom in de basaltwoestijn wachtte ik op regen een wachten in niets dan het zand en het trage afzetten van een slang tussen al die zwarte stenen dacht ik aan mijn moeder en aan het kind dat zij in het graf in haar armen houdt ik proefde zoute tranen ik voelde het branden van de genadeloze zon ik wachtte op…

Heeft u wel eens een zwarte Fries gezien? Met echte Friese klei aan alle poten? En heeft u net ik als van hem genoten? Soms heten ze geen Douwe of geen Krien. Maar poten man? “Nee dat is echt net wier” Op het verkeerde been? Het zijn er vier!…

daar waar grenzen zijn beton en prikkeldraad onoverkomelijke pijn graaf ik mijn gat in het zwart van aarde dat alles heeft gehad in rood van bloed het weten en toch alles weer vergeten reik mij je de hand aan de ander kant die ik kon bereiken maak me vrij dan gaan we samen voor een nieuw kans…

Zijn soort is dood, ze zullen niet meer jagen De snode graaf die zo bloeddorstig deed En blanke deernes in hun halzen beet (Vandaar dat wij nu sjaals en boerka's dragen) Door vampierjagers wordt het toegejuicht Maar volgelingen zeggen wel: 'het zuigt!'…

Kom hier, mijn goêlijk knaapje! ‘Wat wilt, wat vordert gij?’ Hoe wordt gij toch geheten? ‘Begeerte noemt men mij.’ Wanneer werd gij geboren? ‘In Lentes rijkste pracht.’ En wie, wie was uw Moeder? ‘Zij heet Verbeeldingskracht.’ Wie was uw Voedsteresse? ‘De dartelende Jeugd.’ Waarmee zijt ge opgetogen? ‘Met zuchtjens vol geneugt…

Groot Synoniemenleed! Schrijver Jan Siebelink Knielt op violenbed (Zie zijn roman) Dat is nu iets waar het Instrumentarium Van een salonorkest Niet tegen kan…

Weg met de Middenstand! Hendrik VII Greep naar zijn zwaard En sloeg wild in het rond Kliefde toen achteloos 417 Bakkers en kooplieden. (Vrij ongezond)…